Πριν δυο χρόνια κάηκε η μισή Ελλάδα, μαζί της και δεκάδες άνθρωποι, ο Καραμανλής προκήρυξε πρόωρες εκλογές, και τις κέρδισε. Φέτος κάηκε ό,τι είχε απομείνει στην Αττική, και ο Καραμανλής προκηρύσσει πάλι πρόωρες εκλογές. Τούτη τη φορά υποχρεώθηκε να το κάνει, από αυτούς που απαιτούν… νωπή εντολή για ακόμα αγριότερη αντιλαϊκή πολιτική. Ελπίζει σε αξιοπρεπή ήττα, ώστε να παίξει ρόλο στην πιθανή μετεκλογική αστάθεια. Το ΠΑΣΟΚ ελπίζει να μην μιλά πολύ ο αρχηγός του, ώστε να κερδίσει τους αναποφάσιστους – χωρίς να δεσμεύεται σε τίποτα. Και η Αριστερά; Ε, προσποιείται ότι δεν θυμάται το 1989. Γιατί και τότε κλότσησε την καρδάρα με το γάλα, και μαζί τις ανάγκες του κόσμου, στρώνοντας το δρόμο για 20 χρόνια μαυρίλας. Θα συνεχίσει άραγε όπως πριν;
Η κυβέρνηση Καραμανλή είναι η πρώτη κυβέρνηση, σε ολόκληρη τη μεταπολίτευση, που καταφεύγει σε πρόωρες εκλογές γνωρίζοντας ότι θα ηττηθεί. Φιλοδοξεί να ηττηθεί με μικρή διαφορά, ώστε ο επικεφαλής της να διατηρήσει την ηγεσία της ΝΔ και να έχει ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις – ειδικά αν δεν προκύψει αυτοδυναμία. Σίγουρα αυτή δεν ήταν η πρώτη επιλογή για τον Κ. Καραμανλή, καθώς κανείς δεν παραδίδει την εξουσία όταν έχει έξι μήνες διακυβέρνησης μπροστά του. Γι’ αυτό διαμαρτύρεται σύσσωμος ο συρφετός της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, που διαβιώνει κάνοντας ή τάσσοντας ρουσφέτια και κάνοντας ομήρους τους απλούς πολίτες.
Ήταν μια αναγκαστική επιλογή για τον Κ. Καραμανλή. Μια επιλογή που επιβλήθηκε από το μεγάλο κεφάλαιο και τις Βρυξέλες.
Τα δυναμικά κέντρα του συστήματος καλούν την όποια ελληνική κυβέρνηση να πάρει επώδυνα νεοφιλελεύθερα διαρθρωτικά μέτρα σε βάρος του κόσμου της ζωντανής εργασίας, για να διασφαλίσουν την κυριαρχική θέση τους και τα κέρδη τους – μόνο η Εθνική Τράπεζα ανακοίνωσε προκλητικά κέρδη 708 εκατ. ευρώ στο πρώτο εξάμηνο του 2009. Εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων, κατακτημένα με αγώνες και αίμα εδώ και δεκαετίες, όλα αυτά πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα. Η βαθύτατη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, με τις εντεινόμενες διαστάσεις που παίρνει στη χώρα μας, μπαίνοντας το φθινόπωρο, δεν μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς π.χ. να μπει μαχαίρι στο 13ο μισθό, χωρίς μια γενναία νέα φοροεπιδρομή στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, χωρίς να καταργηθεί η μονιμότητα στο δημόσιο και να εξισωθούν οι μισθοί στο δημόσιο με τους μισθούς πείνας και την ελαστικότητα της εργασίας του ιδιωτικού τομέα. Οι Βρυξέλες, διά του (σοσιαλδημοκράτη) κ. Αλμούνια, θέλουν εδώ και τώρα βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές.
Θα μπορούσε, άραγε, η κυβέρνηση Καραμανλή να προωθήσει τέτοιας κλίμακας διαρθρωτικές αλλαγές; Δεν φαίνεται πλέον να το πιστεύει ούτε ο ίδιος ο Καραμανλής, ο πρωθυπουργός της πιο αντιλαϊκής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, που κατάργησε το 8-ωρο, κατάργησε τη μονιμότητα για τους νεοπροσλαμβανόμενους στο δημόσιο, αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης, εξίσωσε τα όρια των γυναικών με αυτά των ανδρών, διπλασίασε τους φόρους που πληρώνει ο λαός, απαλλάσσοντας προκλητικά το μεγάλο κεφάλαιο, ξεπούλησε το δημόσιο πλούτο, που δεν είχε προλάβει να ιδιωτικοποιήσει το ΠΑΣΟΚ, άφησε ασύδοτα τα καρτέλ και την ακρίβεια να λυμαίνονται το λαϊκό εισόδημα, στήριξε τους νόμιμους τοκογλύφους, τις τράπεζες, και τις βοήθησε να βάζουν θηλιά στο λαιμό των μικρομεσαίων – αφού πρώτα εγκόλπωσαν τη δικομματική δωρεά των 28 δισ.
“Νωπή εντολή” σε εκρηκτικό μείγμα
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κυβέρνηση Καραμανλή ούτε προϋπολογισμό δεν θα μπορούσε να συντάξει. Έναν προϋπολογισμό εξαιρετικά δύσκολο, καθώς οι δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους επιβάλλουν ακόμη πιο μεγάλες περικοπές φέτος στις κοινωνικές δαπάνες και τις επενδύσεις, ακόμη πιο ληστρική φοροεπιδρομή, οδηγώντας σε ένα ακόμη πιο δύσκολο 2010.
Παράλληλα, το άρθρο 16 καταστρατηγείται με τη λειτουργία των κολεγίων, μέτρο που σαν τον κλέφτη η κυβέρνηση προώθησε μέσα στο καλοκαίρι. Οι αγρότες –ροδακινοπαραγωγοί και κτηνοτρόφοι– βγαίνουν στους δρόμους για πρώτη φορά μέσα στο κατακαλόκαιρο. Ενώ η κυβέρνηση, που έταξε πακέτο ενίσχυσης μετά τις αγροτικές κινητοποιήσεις του χειμώνα, αδυνατεί να βρει τα χρήματα για να το υλοποιήσει. Θα καθίσουν, άραγε, στα αυγά τους οι σπουδαστές, οι αγρότες, οι άνεργοι και οι απολυμένοι; Ή, μήπως, είναι όλο και πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας εκτεταμένης κοινωνικής έκρηξης μπροστά σε ένα καταρρέον και ανίκανο κράτος, όπως έδειξε κι η νέα τραγική καταστροφή με τις πυρκαγιές; Μια έκρηξη που, όπως ο ξεσηκωμός της νεολαίας το Δεκέμβρη, μπορεί να προέλθει ακόμη κι από ένα απρόβλεπτο γεγονός, αλλά η ρίζα της θα βρίσκεται στις πολιτικές που μέχρι σήμερα έχουν εφαρμοστεί και που καλείται να εφαρμόσει η νέα κυβέρνηση με τη “νωπή εντολή” – και τις “κατεψυγμένες πολιτικές”, όπως εύστοχα σχολίασε ο Αλέκος Αλαβάνος.
Είναι ατέλειωτος ο κατάλογος με το αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης Καραμανλή, όμως εξίσου μεγάλος είναι κι ο θυμός του λαού. Αυτόν φοβούνται, αυτόν θέλουν να ελέγξουν, να χειριστούν.
Το “τίποτα” του ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ φιλοδοξεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση, κι έχει σαφές προβάδισμα από τη ΝΔ. Με απίθανες αοριστολογίες, επιχειρεί να αποσπάσει τη συναίνεση του λαού. Ο στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι να μην πει “τίποτα”, να μην κάνει το λάθος, όπως λένε οι άνθρωποι των ΜΜΕ, ώστε να έχει λυμένα χέρια μετεκλογικά. Τα ΜΜΕ θα φροντίσουν να κατασκευάσουν μια εικόνα προσδοκιών, αόριστων πάντα, στο μοτίβο ότι “χειρότερα δεν γίνεται να πάνε τα πράγματα”. Κι όμως, γίνεται – αυτό θέλουν τα δυναμικά κέντρα. Παράλληλα, τα ΜΜΕ προβάλλοντας μια αλά Ομπάμα προεκλογική εκστρατεία του Γ. Παπανδρέου, θα επιχειρήσουν να καλλιεργήσουν την αίσθηση ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Μόνο που ακόμη και ο Ομπάμα είχε κάποιες αιχμές, μπροστά στο “τίποτα” του ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ, από την περίοδο Σημίτη και μετά, έχει κάνει τις επιλογές του, είναι σταθερά προσανατολισμένο στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, και κανείς δεν δικαιούται να διατηρεί αυταπάτες. Ούτε τους μισθούς υπάρχει περίπτωση να αυξήσει ούτε να περιορίσει τον εργασιακό μεσαίωνα ούτε να βάλει φραγμό στις απολύσεις ούτε να μεγαλώσει τη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου ούτε να καταργήσει τις offshore ούτε να εθνικοποιήσει τον ΟΤΕ ή την Εθνική Τράπεζα ούτε να ζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας – που νομιμοποιεί τις ιδιωτικές τράπεζες να ληστεύουν το δημόσιο με το κολοσσιαίο ποσό 13 δισ. ευρώ κάθε χρόνο, παίρνοντας φτηνά δάνεια από την ΕΚΤ, με εγγύηση του δημοσίου, και δανείζοντας με πολύ μεγαλύτερο επιτόκιο το δημόσιο. Και μόνο αυτό το ποσό θα αρκούσε για να ανασάνει ο λαός. Αντίθετα, κατευθύνεται για να θρέψει τα παρασιτικά και προκλητικά κέρδη του πλούτου.
Το λαϊκό συμφέρον επιβάλλει, μέσα από τις εκλογές της 4ης Οκτώβρη, να προκύψει ισχυρή αντιπολίτευση στο δικομματισμό και στις δυνάμεις του πλούτου. Χρειάζεται μια ριζική αλλαγή πολιτικής και όχι μια δικομματική εναλλαγή ή συγκυβέρνηση στην ίδια νεοφιλελεύθερη ρότα. Χρειάζεται ισχυρή Αριστερά, στήριγμα και δύναμη προώθησης των αγώνων. Άλλο που αυτό, στις δεδομένες συνθήκες, αντί να προωθείται μάλλον υπονομεύεται από την αφασία που επικρατεί στην Αριστερά.
Χρίστος Καραμάνος