«Μονάχα διδασκόμενοι από την πραγματικότητα, την πραγματικότητα μπορούμε να αλλάξουμε»
Μπ. Μπρέχτ
Βρισκόμαστε μέσα σε ένα κίνημα στο φοιτητικό χώρο που είναι πολύ σημαντικό από πολλές απόψεις. Είναι το μόνο κίνημα το οποίο έχει δημιουργήσει προβλήματα και καθυστερήσεις στην κυβερνητική πολιτική. Είναι ένα φοιτητικό κίνημα που έρχεται μετά από πολλά χρόνια αναποτελεσματικότητας και αδράνειας στους χώρους σπουδών. Είναι τέλος ένα κίνημα που θέτει πιεστικά το ερώτημα: Πως θα προχωρήσουμε την επόμενη μέρα; Πως θα πολιτικοποιηθεί αυτός ο αγώνας;
Για όποιον δε θέλει να κλείνει τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα, υπάρχουν συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτό το κίνημα. Πολλές λογικές διαψεύστηκαν και ζήσαμε καταστάσεις που κανείς δεν περίμενε. Πριν ένα χρόνο με ευκολία η ΚΝΕ κατηγορούσε κάθε άλλη δύναμη για «Πασόκους» και σήμερα έχει βρεθεί σε κοινά πλαίσια ακόμα και με την ΠΑΣΠ! Πριν ένα χρόνο πολλοί από την φοιτητική αριστερά έθεταν ότι είναι απαραίτητος όρος, για να ξεσηκωθεί ο κόσμος, να έχει πειστεί πάνω σε αιτήματα για το ποια παιδεία θέλουμε. Αυτές οι λογικές διαψεύστηκαν. Πριν ένα χρόνο θεωρούνταν τρελός όποιος έλεγε ότι είναι ανάγκη ένα πολιτικό πλαίσιο μάχης και αγώνα και σήμερα αυτό είναι κοινή κατάκτηση των ενιαίων συντονιστικών και των κοινών πλαισίων. Επιβεβαιώθηκε η εκτίμηση που έλεγε ότι αυτό που είναι σήμερα ανάγκη, δεν είναι να περιγράψουμε την παιδεία και την κοινωνία που θέλουμε αλλά να συγκεντρώσουμε όσες δυνάμεις είναι δυνατόν σε ένα μαχητικό μέτωπο αντιπαράθεσης με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του κεφαλαίου. Αυτός ο δρόμος βγάζει τη νεολαία και το λαό στο δρόμο, αυτός ο δρόμος δημιουργεί πολιτικά γεγονότα, αυτός ο δρόμος βοηθάει τις πρωτοπόρες δυνάμεις να ζυμώσουν σε καλύτερες συνθήκες τις προτάσεις τους και να αναπτύξουν τον πολιτικό αγώνα ενάντια σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Για την ΚΟΕ, οι κομμουνιστές σαν πρωτοπορία είναι υποχρεωμένοι να κάνουν δύο πράγματα: Πρώτον να υποστηρίζουν ενεργητικά αγώνες και κινήματα, να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων (και εδώ πρέπει να προβληματίσει μια πολιτική που είχε θέσει αγωνιστές την ΚΝΕ εκτός κινήματος τον Μάιο). Δεύτερον να παίρνουν πρωτοβουλίες που να παίρνουν υπ’ όψιν τους τα όρια των «αυθόρμητων» κινημάτων και ξεσπασμάτων και να θέτουν τον πήχη ένα βήμα παραπέρα από αυτό που γεννάει αυθόρμητα η ζωή, στην κατεύθυνση της πολιτικοποίησης και της ριζοσπαστικοποίησης.
Σήμερα, στη βάση των νέων δεδομένων είναι ανάγκη μια τέτοια πρωτοβουλία. Μια πρωτοβουλία που θα μπορεί να ενώνει πολιτικά τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία που ανέδειξε το κίνημα σε μια κατεύθυνση ενάντια στις πολιτικές που προωθούν ΕΕ και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, σε μια κατεύθυνση υπεράσπισης και διεκδίκησης της δημόσιας δωρεάν παιδείας σαν κοινωνικό αγαθό. Μια πρωτοβουλία που θα δώσει ένα αποφασιστικό χτύπημα στην ήδη τραυματισμένη ΠΑΣΠ και που θα κοντράρει στα ίσα τη ΔΑΠ. Μια πρωτοβουλία που θα δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες ζύμωσης, πολιτικής αντιπαράθεσης και κοινών πολιτικών πρωτοβουλιών μεταξύ των δυνάμεων της αριστεράς, όχι μόνο σε περιόδους ανόδου του κινήματος αλλά και γενικά. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται η πρόταση για την «παράταξη του 16» που έκανε η ΚΟΕ σε όλες τις πολιτικές οργανώσεις και σε όλες τις φοιτητικές παρατάξεις και ανεξάρτητα αγωνιστικά σχήματα και το κάλεσμα στο διήμερο που θα πραγματοποιηθεί 9, 10 Μάρτη στο ΜΑΧ που θα ορίσει τις μορφές και τα περιεχόμενα μιας τέτοιας πολιτικής συνεργασίας. Και είναι αυτονόητο ότι σε ένα τέτοιο κάλεσμα, παραλήπτης πρέπει να είναι και η ΚΝΕ, όσο κι αν στο παρελθόν κινήθηκε εχθρικά προς την ιδέα της ενότητας και πολλές φορές εχθρικά και προς το ίδιο το κίνημα.
Είναι καλό και θετικό να ενωθούμε; Εμείς λέμε ότι το ίδιο το κίνημα πρέπει να μας διδάξει. Η ενότητα της αριστεράς δεν είναι γενικά καλή η γενικά κακή. Η ενότητα της αριστεράς στην συγκυβέρνηση του 89-91 ήταν κακή γιατί βοηθούσε το σύστημα. Η ενότητα της αριστεράς στα πλαίσια μέσα στις γενικές συνελεύσεις του 2006-2007 είναι θετική γιατί βοήθησε το κίνημα, δεν αποπροσανατόλισε τους φοιτητές από το βασικό πρόβλημα που είναι να δώσουμε χτυπήματα στον κύριο αντίπαλο. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο όταν έχουμε διαφορές σε πολλά πράγματα; Ειδικά το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας έχει πολλά παραδείγματα, ειδικά στις πιο ένδοξες μέρες του, που, προωθήθηκαν πολιτικά μέτωπα και πολιτικές συνεργασίες, μεταξύ δυνάμεων που διαφωνούσαν σε πολλά ζητήματα, προκειμένου να συγκεντρωθούν δυνάμεις απέναντι στον κύριο εχθρό. Είναι αντιεπιστημονικό και αντιμαρξιστικό να λέμε ότι για να προωθήσουμε ένα μέτωπο θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε ζητήματα στρατηγικής σημασίας (πχ τι κοινωνία και τι παιδεία θέλουμε). Έτσι κι αλλιώς δεν μιλάμε για μια νέα παράταξη, ούτε να αυτοδιαλυθούν οι ήδη υπάρχουσες (ο όρος παράταξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει ότι μπορούμε να κινηθούμε ενωτικά όσοι ήμασταν μαζί στον αγώνα). Μιλάμε για ένα πολιτικό μέτωπο που θα δώσει από κοινού πολιτικές μάχες. Σε κοινές καμπάνιες, σε κοινές πρωτοβουλίες, σε κοινά πλαίσια, στις επόμενες φοιτητικές εκλογές. Αυτό είναι το ζητούμενο, αυτό είναι το κάλεσμα. Να οικοδομήσουμε ένα μέτωπο απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό, απέναντι στο δικομματισμό και απέναντι στα μακριά τους χέρια στις σχολές, τις παρατάξεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, απέναντι στον κοινό εχθρό.