Είναι σημαντική η συζήτηση, ακόμη κι αν γίνεται με λάθος τρόπο ή δεν κουβεντιάζονται όλα όπως πρέπει. Είναι σημαντική ενάντια στο κλίμα απαξίωσης της αριστεράς.
Το πρώτο: Αυξάνει η οργή, η αγανάκτηση, τα κινήματα, και αναπτύσσεται ταυτόχρονα μία βίαιη πολιτικοποίηση, υπάρχει μια ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου. Την ίδια στιγμή δεν έχει ένα πολιτικό εκφραστή και ακόμα περισσότερο υπάρχει μία απαξίωση της αριστεράς. Αυτό είναι κακό σημάδι την ίδια στιγμή που είναι θετικό αυτό που αναπτύσσεται αυθόρμητα έξω στην κοινωνία. Ξεκινάμε λοιπόν απ’ αυτό και γι αυτό το λόγο βρισκόμαστε σήμερα εδώ πέρα. Μας πιέζει μία πραγματικότητα.
Το δεύτερο: Εάν αυτή η πραγματικότητα πάει να επιλυθεί στη βάση ενός εκβιασμού, που είναι υπαρκτός όμως, που μπορεί να είναι εκλογές, διότι …μύρισε η άνοιξη, μύρισαν κι οι εκλογές, εμείς δεν συμμετέχουμε. Δεν θέλουμε να συμμετέχουμε. Αν αυτό που προτείνεται εδώ μέσα είναι η ανάγκη να αντιμετωπίσουμε τις εκλογές, εμάς δεν μας συγκινεί μια τέτοια επανεκκίνηση, μία τέτοιου είδους επανεκκίνηση.
Το τρίτο: Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα πολιτικά και κοινωνικά που δεν μπορούμε να μην τα λάβουμε υπόψη μας. Έχουμε μία νέα εποχή -και πέρα από τα νέα καθήκοντα- θα εμφανιστούν νέα υποκείμενα και πρέπει να γίνουμε κι εμείς προπομποί νέων υποκειμένων. Και πρέπει να το κουβεντιάσουμε το θέμα αρκετά, το αν και πως μπορούμε να συνεισφέρουμε. Και αυτό θα είναι μία μεγάλη συζήτηση που έχει τεράστια αξία, και για τα σημερινά υποκείμενα που συναποτελούν τον Σύριζα αλλά και γενικότερα για την κατάσταση της αριστεράς, της ανασυγκρότησης και της ανασύνθεσής της. Σε αυτή την κατεύθυνση είμαστε υπάλληλοι, στρατιώτες, φανατικοί υποστηριχτές…
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις διαμορφωμένοι χώροι και τρεις γέφυρες. Ο ένας χώρος είναι το ΚΚΕ, ο δεύτερος είναι ο Σύριζα, ο τρίτος είναι η Ανταρσύα. Υπάρχει κι ένας τέταρτος χώρος που είναι τα κοινωνικά κινήματα. Ανάμεσά τους υπάρχουν και κάποιες καταστάσεις που ενώνουν και γεφυροποιούν. Τα κοινωνικά κινήματα είναι υπαρκτή κατάσταση σήμερα και είναι πολύ πιο πάνω από τα πολιτικά υποκείμενα. Άσχετα αν αυτή τη στιγμή δεν έχουν πολιτική έκφραση. Αυτό το γεγονός μας πιέζει, μας πιέζει ευχάριστα, την ίδια στιγμή που μας βάζει σε ένα κακό κάδρο.
Γέφυρα είναι το Αριστερό Βήμα με τον τρόπο που επηρεάζει. Η Σπίθα είναι μια άλλη γέφυρα –το τι ενώνει είναι άλλο θέμα. Μια τρίτη μικρότερη γέφυρα -για να είμαστε ειλικρινείς και να βλέπουμε τον εαυτό μας, χωρίς την μεγάλη του σκιά- η προσπάθεια που έκανε ή προσπάθησε να κάνει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής και μπορεί να συνεχίσει να την κάνει.
Θέλουμε να μιλήσουμε σε αυτά τα υποκείμενα; Ας αφαιρέσουμε τη Σπίθα γιατί είναι μία μεγάλη συζήτηση, πιάνει και αριστερούς, περιλαμβάνει και δεξιούς και διάφορο κόσμο…
Το τέταρτο σημείο: Δεν είναι μόνο οργανωτικές οι διαφορές. Οι οργανωτικές διαφορές αφορούσαν πολιτικά ζητήματα. Και υπήρχαν πολλές πολιτικές διαφορές. Θα μπορούσαν να έχουν επιλυθεί; Ίσως. Κάποιες. Έχει σημασία σε ποιο χρόνο εκφράζονται αυτά τα πράγματα, ποιες αντιθέσεις κυκλοφορούν έξω και πως απαντάμε. Για παράδειγμα, η πολυγλωσσία δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσες συνιστώσες υπήρχανε είτε εδώ, είτε στον ΣΥΝ. Αλλά με το αν είχε εκφραστεί και συμφωνηθεί ένα πολιτικό σχέδιο. Πολυγλωσσία είχαμε σε διάφορα πράγματα. Είχαμε στην εξέγερση του Δεκέμβρη, είχαμε μπροστά στις ευρωεκλογές, είχαμε μετά από αυτές μπροστά στις βουλευτικές κλπ. Πολυγλωσσία γιατί πραγματικά είχαμε σημαντικές πολιτικές διαφορές. Για παράδειγμα το αν θα κάνουμε και τι είδους αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ όταν βοούσε η κρίση, ήταν θέμα πολιτικής άποψης, αντίληψης, εκτίμησης. Αυτές οι διαφορές δεν ήταν θέμα μία ηγεμονικής αντίληψης που εκφράστηκε από ένα κόμμα ή μια συνιστώσα. Δεν μπορούμε να παρακάμπτουμε αυτά τα πράγματα.
Επειδή ισχύει το «να προσπαθήσουμε», η οποιαδήποτε επανεκκίνηση δεν θα αφορά πρώτα και κύρια ούτε και μόνο τον Σύριζα. Πρέπει να είναι εν κινήσει, πρέπει η ματιά του Σύριζα να είναι πέρα και έξω από τον εαυτό του.
Να δοκιμαστούμε λοιπόν σε κρίσιμα πολιτικά ζητήματα. Κρίσιμο πολιτικό ζήτημα είναι τι θα γίνει στην ΕΕ, τι θα γίνει με το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας. Εδώ δεν θα μιλήσουμε για δικαίωση ή όχι, ας μην τσιτώσουμε τα πράγματα. Πρέπει όμως να δούμε. Εδώ είχαμε ένα δογματισμό. Δεκτός από την πλευρά των δυνάμεων που είναι με την Ευρώπη με ένα ορισμένο τρόπο. Αυτός όμως ο δογματισμός δεν βοήθησε καθόλου. Δεν βοήθησε να λυθεί το ζήτημα καταρχάς. Επιπλέον σε αυτή τη φάση αυτός ο δογματισμός θα είναι πραγματικά επικίνδυνος. Αναγκαστικά λοιπόν θα έχουμε ένα διχασμό που θα έχει να κάνει με το οργανωτικό ή με την ηγεμονία, αλλά κυρίως ένα διχασμό για το που θα πάει αυτή η ιστορία της αντίστασης απέναντι στο μνημόνιο, στην τρόικα, στην κυβέρνηση. Θα υπάρξουν δηλαδή πραγματικά δύο ριζικά αντίθετες γραμμές και θα εκφράζονται συνεχώς και διαρκώς.
Θα υπάρχουν θέματα που μπορεί να υπάρξει μια σύνθεση. Παράδειγμα το μεταναστευτικό. Όμως έχει σημασία ποια ατζέντα βάζεις. Αν βάζεις πρώτο στην ατζέντα σου το μεταναστευτικό ή για παράδειγμα το πώς χτυπιέται η εργατική τάξη και πώς αυτή η τάξη μπορεί να συμμαχήσει με τους μετανάστες. Αυτά τα πράγματα είναι σοβαρά.
Μπορείς να βάλεις στην ατζέντα σου πρώτο το «Δεν πληρώνω» ή το κίνημα των εργαζομένων. Το λέω μιας και εμείς συμμετέχουμε, ωθήσαμε το «Δεν πληρώνω». Αυτή η αντιπαράθεση πρέπει να είναι δεκτή. Τι βάζεις πρώτα στην ατζέντα σου. Γιατί αν έχουμε τόσες πολλές δυνάμεις, μπράβο να κάνουμε πολλά πράγματα. Αλλά οι δυνάμεις είναι συγκεκριμένες. Αυτό που προσλαμβάνει η κοινωνία είναι συγκεκριμένο και εμείς πρέπει να δώσουμε ένα μήνυμα και ένα σήμα να μην έχουμε άστοχες κινήσεις.
Και από αυτή την άποψη έχει μεγάλη σημασία αυτή η κουβέντα. Σωστή η τοποθέτηση του Α. Τσίπρα, να το δούμε βήμα – βήμα, να δοκιμαστούμε βήμα – βήμα.
Τι θα κάνουμε για παράδειγμα στις 23/2; Έχει σημασία ο τρόπος που θα κατέβουμε. Θα μπορούσαμε να πούμε (και να το κάνουμε όμως) ότι δεν κατεβαίνουμε σαν Σύριζα ή σαν ΣΥΝ, ή σαν ΚΟΕ. Εμείς δεν θέλουμε να κατέβουμε σαν ΚΟΕ. Θα θέλαμε να σπρώξουμε και να δώσουμε ζωή με πολλές άλλες δυνάμεις στο «Δεν πληρώνω», θα θέλαμε να σπρώξουμε τις απεργιακές κινήσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς. Με τέτοια πράγματα μπορούμε να δείξουμε πραγματικά ότι θέλουμε να αλλάξουμε. Επίσης, αν λέμε σαν Σύριζα ότι είμαστε με τα κοινωνικά κινήματα, να πάμε στην Κερατέα, να πούμε ελάτε μαζί μας έξω απ τη Βουλή. Δηλαδή κάποιες κινήσεις που πραγματικά να φαίνονται και να είναι ένας διαφορετικός τρόπος κίνησης των δυνάμεων του Σύριζα, του Σύριζα συνολικά.
Το δεύτερο: Τι λέμε απ’ τα τώρα για την Ε.Ε. Όχι τι λέμε γενικά. Ποια πολιτική τοποθέτηση έχουμε, πως θα υποδεχτούμε , θα αποδεχτούμε ή όχι όλη την ιστορία του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας. Πως θα το μπλοκάρουμε. Να έχουμε μία τοποθέτηση γύρω απ αυτό το ζήτημα.
Υπάρχουν λοιπόν αυτά τα δυο πράγματα τα οποία είναι σημαντικά. Αν θα γίνει μία επανεκκίνηση με μία επιτροπή πενταμελή, επταμελή, εντεκαμελή, δεν είναι το πρωτεύον αυτή τη στιγμή. Θα βοηθήσει, αλλά δεν νομίζω ότι από εκεί μπορούμε να μιλήσουμε για την επανεκκίνηση.
Και το τελευταίο σημείο που θέλω να πω, εμείς είμαστε σε μία διαδικασία εσωτερική, σκεφτόμενοι όλο το πακέτο των τελευταίων δύο χρόνων: Σύριζα, Μέτωπο, συνθέσεις, αντιπαραθέσεις.
Είμαστε υπέρ την άποψης και της κατεύθυνσης των ανοικτών πολιτικών σχεδίων, και για το Μέτωπο και για τον Σύριζα. Αν αυτά μπορούν να συνδεθούν, να πάρουν σάρκα και οστά, με ένα ορισμένο τρόπο να πάρουν αέρα κλπ, δεν μπορούμε να το λύσουμε απ’ τα τώρα. Όλη αυτή η διαδικασία είναι στο περπάτημά της. Από αυτή την άποψη δεν τοποθετούμαστε με τελεσίδικο και ολοκληρωτικό τρόπο, δεν σηκώνουμε τα φλάμπουρα και τις σημαίες ότι είμαστε με τον Σύριζα, ή ότι είμαστε με το Μέτωπο ή μόνο με το Μέτωπο. Βλέπουμε το στοιχείο της συμπαράταξης, ευρύτερα της αριστεράς, και στρατηγικά και άμεσα, ταυτόχρονα δηλαδή. Ποιος μπορεί να συνεισφέρει σ’ αυτό το πράγμα και ποιος μπορεί να συγκινήσει.
Είμαστε δηλαδή και με τον Σύριζα και με το Μέτωπο και με διαδικασίες οι οποίες μπορεί να μας φέρουν πιο κοντά σε επαφή για παράδειγμα με την Ανταρσύα ή και άλλα πράγματα. Σε αυτή τη διαδικασία βρισκόμαστε σε αυτή την περίοδο. Και δεν θέλουμε να απαξιώσουμε ή να κριτικάρουμε αυτή τη στιγμή την γραμματεία. Θα προσπαθούμε δηλαδή να είμαστε ισορροπημένοι. Η κοινωνία καταγράφει συνεχόμενη απαξία προς την αριστερά. Θέλει μία προσοχή αυτό το πράγμα, και πρέπει να το διαφυλάξουμε.