Να ξεπεράσουμε τα ψεύτικα «φτάνει πια» των επαγγελματιών του συνδικαλισμού και της πολιτικής
Όλοι στην απεργία
Μετά από είκοσι χρόνια συνεχούς κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και τρία χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας οι εργαζόμενοι βρίσκονται στη χειρότερη θέση από την μεταπολίτευση. Αυτό είναι το επίτευγμα της «ισχυρής Ελλάδας» του δικομματισμού κάτω από τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Συνεχής αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων. Μείωση των μισθών και των συντάξεων. Αυξανόμενες δαπάνες των νοικοκυριών για υγεία και παιδεία. Αύξηση της ελαστικής και πρόσκαιρης εργασίας. Συστηματική διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και της πρόνοιας. Αυτή την πραγματικότητα βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι οποίοι έχουν φτάσει στο «μη περαιτέρω». Σε αυτό το κοινωνικό περιβάλλον ο νέος προϋπολογισμός έρχεται να δώσει ένα νέο χτύπημα στα λαϊκά στρώματα. Οι «παροχές» της κυβέρνησης Καραμανλή στα λαϊκά νοικοκυριά είναι η λιτότητα, η περικοπή των κοινωνικών δαπανών, το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα. Και μαζί με τον προϋπολογισμό παίρνονται νέα φορολογικά μέτρα σε βάρος των εργαζόμενων, προετοιμάζεται η συμμετοχή τους στις εξετάσεις του ΙΚΑ κλπ. Η επιλογή της κυβέρνησης, σε μια «προεκλογική χρονιά» είναι η κυνική επίθεση ενάντια στα λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα, η διεύρυνση και επέκταση των κοινωνικών αποκλεισμών.
Το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα προσφέρει την επιλογή της εναλλαγής ανάμεσα στους δυο εκπροσώπους του δικομματισμού (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ). Αυτούς που ως «εκσυγχρονιστές» ή «μεταρρυθμιστές» ακολουθούν την ίδια πολιτική και είναι συνυπεύθυνοι για την κατάσταση βρίσκεται η χώρα και οι εργαζόμενοι. Προσφέρουν μια αδιέξοδη επιλογή που διαιωνίζει τα υπερκέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο και την εξαθλίωση για το λαό. Η μοναδική διέξοδος από αυτή τη δραματική κατάσταση είναι ο ενιαίος ανυποχώρητος αγώνας των εργαζόμενων και των ανέργων για την απόκρουση του νεοφιλελευθερισμού και των επιλογών του. Αυτός ο αγώνας μπορεί να συνενώσει όλους τους εργαζόμενους, όλο τον ελληνικό λαό σε ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Σε ένα μέτωπο που μπορεί να δώσει και να κερδίσει μάχες. Να αναγκάσει την κυβέρνηση σε υποχωρήσεις. Να βελτιώσει τη θέση των εργαζόμενων και του λαού. Να δώσει ελπίδα σε όσους δεκαετίες τώρα είναι «μέσα στο τούνελ» χωρίς να βλέπουν πουθενά την έξοδο.
Μπροστά μας βρίσκεται η απεργία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 13 Δεκέμβρη. Αντιμετωπίζοντας τη χειροτέρευση της κατάστασης των εργαζόμενων, την ένταση της επίθεσης του νεοφιλελευθερισμού αλλά και μετά από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις φοιτητών και των δασκάλων, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν φαίνεται να παίρνουν κάποιο μήνυμα. Αντίθετα προετοιμάζουν μια τυπική αντίδραση, με την άνευρη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, την χωριστή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ που θα ξαναμετρήσει τις δυνάμεις του και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι που «έκαναν το καθήκον τους». Αυτή η πολιτική απογοητεύει τους εργαζόμενους, τους διώχνει μακριά από το συνδικαλιστικό κίνημα και αντικειμενικά διευκολύνει τον νεοφιλελευθερισμό στο έργο του. Την ίδια στιγμή υπάρχουν οι όροι για να αλλάξει η κατάσταση στους χώρους των εργαζόμενων και της νεολαίας. Το φοιτητικό κίνημα ανάγκασε την κυβέρνηση σε μια προσωρινή αναδίπλωση. Οι δάσκαλοι άντεξαν έξι εβδομάδες σε μια κινητοποίηση που έβαλε την παιδεία στο προσκήνιο. Οι ναυτεργάτες λίγο καιρό πριν, οι συμβασιούχοι και οι λιμενεργάτες σήμερα δείχνουν πως δεν λείπει από τους εργαζόμενους η αγωνιστική διάθεση παρά την ένταση της καταστολής με κάθε «ευκαιρία». Πως πολλές φορές ξεπερνούν στην πράξη τα ψεύτικα «φτάνει πια» των επαγγελματιών του συνδικαλισμού και της πολιτικής. Η κίνηση των εργαζόμενων, η παρουσία τους στο προσκήνιο είναι ο παράγοντας που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Μπορεί να μετατρέψει «τυπικούς» αγώνες σε ουσιαστικούς, να κάνει πράξη την αλληλεγγύη, να αλλάξει το σκηνικό. Η Αριστερά μπορεί και πρέπει να παίξει σημαντικό ρόλο στην κατεύθυνση αυτή. Είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους, να οικοδομήσει ένα πλατύ μέτωπο αντιπαράθεσης στο νεοφιλελευθερισμό, να δώσει ελπίδα και προοπτική στους εργαζόμενους και το λαό.
Στις 13 Δεκέμβρη η κυβέρνηση Καραμανλή να πάρει ένα ηχηρό μήνυμα πως οι εργαζόμενοι δεν θα ανεχθούν άλλη χειροτέρευση της θέσης τους. Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την επιτυχία της απεργίας. Να μιλήσουμε με τους εργαζόμενους, να προβάλουμε την αναγκαιότητα του ενιαίου ανυποχώρητου αγώνα. Να προβάλουμε την ιδέα μιας μεγάλης, μαζικής, αγωνιστικής, ενωτικής συγκέντρωσης σαν ένα πρώτο βήμα για την απόκρουση του νεοφιλελευθερισμού.
Όλοι στην απεργία, όλοι στους δρόμους για να διεκδικήσουμε:
§ Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις
§ Πραγματική στήριξη των ανέργων
§ Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων – Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής και πρόσκαιρης εργασίας
§ Γενναία χρηματοδότηση της παιδείας, της υγείας και της κοινωνικής πολιτικής
§ Να καλυφθούν από την εργοδοσία (δημόσιο και ιδιώτες) τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων
§ Να σταματήσει το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων
§ Να μην παραδοθούν στα νύχια της αγοράς οι βασικοί τομείς της κοινωνικής πολιτικής (παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση)