Στον απόηχο του πολέμου στην Ν.Οσετία και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, του Ερρίκου Φινάλη

Οι Λατινοαμερικάνοι απαντούν αποφασιστικά στην Αμερική

Μπορεί οι ΗΠΑ να βρίσκονται στο κορύφωμα της προεκλογικής περιόδου, αλλά ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν φαίνεται να κάνει… διακοπές μέχρι την ανάδειξη του νέου προέδρου. Οι δραματικές εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, και ιδίως στη Βολιβία (βλ. σχετικό άρθρο στη σελ. 20), δείχνουν ότι οι ΗΠΑ ανοίγουν ένα ακόμη μέτωπο, προσπαθώντας να αποσταθεροποιήσουν ή και να ανατρέψουν τις κυβερνήσεις που δεν ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντά τους. Δεδομένων όμως των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σε ολόκληρο τον κόσμο, με οξύτερα αυτά σε Ιράκ-Αφγανιστάν και Καύκασο, επιχειρούν απεγνωσμένα να επιβάλλουν την πολιτική τους στη Λατινική Αμερική χωρίς άμεση δική τους στρατιωτική επέμβαση, αλλά μέσω των ντόπιων υπηρετών τους.

Η περίπτωση της Βολιβίας είναι σήμερα η πιο χαρακτηριστική: η ολιγαρχία των πλούσιων επαρχιών, εξοπλισμένη μέχρι τα δόντια και έχοντας την πολιτική και οικονομική κάλυψη των ΗΠΑ, αγνοεί το συντριπτικό γι’ αυτήν αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος και προκαλεί ανοιχτά τον Μοράλες και τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία που τον ανέδειξε και τον στηρίζει. Στις αλλεπάλληλες προβοκάτσιες ενθαρρύνεται ανοιχτά από τις ΗΠΑ, ο πρέσβης των οποίων συναντιόταν επανειλημμένα με τους επικεφαλής της ακροδεξιάς αντιπολίτευσης, τους χρηματοδοτούσε και τους "συμβούλευε". Δεν είναι τυχαίο ότι η προσπάθεια διαμελισμού της Βολιβίας, μέσω της "αυτονόμησης" των πλούσιων ανατολικών επαρχιών, καθοδηγούνταν μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα από τον πρέσβη Γκόλντμπεργκ, που στη δεκαετία του ‘90 "διέπρεψε" στην αιματοβαμμένη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Εξίσου σημαντική όμως, και ενδεικτική της σχετικής αδυναμίας των ΗΠΑ, είναι και η αντίδραση των Λατινοαμερικάνων: ο Μοράλες απέλασε τον πρέσβη των ΗΠΑ, και αμέσως μετά στην ίδια κίνηση προέβη και ο Τσάβες. Όμως και άλλες λατινοαμερικάνικες χώρες, περισσότερο ή λιγότερο διπλωματικά, τάχθηκαν με την πλευρά των "απείθαρχων" προέδρων της Βολιβίας και της Βενεζουέλας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ονδούρας, όπου ο πρόεδρος Ζελάγια "ανέβαλε επ’ αόριστον" την επίδοση διαπιστευτηρίων του νέου πρέσβη των ΗΠΑ στη χώρα του "σε ένδειξη αλληλεγγύης με τη Βολιβία και τη Βενεζουέλα".

Από την πλευρά του ο Τσάβες δεν αρκέστηκε στην απέλαση του Αμερικανού πρέσβη, αλλά προχώρησε και σε κοινά ναυτικά γυμνάσια με πλοία του ρωσικού πολεμικού στόλου στην Καραϊβική, ενώ δύο ρωσικά στρατηγικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη Tupolev 160 έφτασαν στη Βενεζουέλα για να πάρουν μέρος σε "κοινές στρατιωτικές ασκήσεις". Εξάλλου η έκτακτη σύνοδος κορυφής των αρχηγών κρατών της UNASUR (Ένωση Νοτίου Αμερικής) κατέληξε σε "προσεκτική" αλλά ομόφωνη απόφαση υποστήριξης της κυβέρνησης της Βολιβίας και σε καταδίκη οποιασδήποτε απειλής εναντίον της ενότητας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.

Πρόκειται για αντιδράσεις που θα θεωρούνταν αδιανόητες πριν μόλις μια δεκαετία, και είναι ενδεικτικές της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της ανόδου δυνάμεων όπως η Ρωσία σε βάρος των ΗΠΑ. Το πρωτοφανές "θράσος" του Μοράλες ή του Τσάβες, που επιπλέον στόλισε με αρκετά κοσμητικά επίθετα τις ΗΠΑ ("βρωμογιάνκηδες, να πάτε χίλιες φορές στο διάολο!"), υπογραμμίζει ότι πολλά έχουν ήδη αλλάξει στους παγκόσμιους συσχετισμούς, όσο κι αν η Ουάσιγκτον πασχίζει απεγνωσμένα να αποδείξει το αντίθετο.