Ο αγώνας για Κύπρο ενιαία ανεξάρτητη είναι επίκαιρος
Οι επαναληπτικές εκλογές της 24ης Φεβρουαρίου ανέδειξαν στην Κύπρο νέο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ Δημήτρη Χριστόφια, με 240.622 ψήφους και ποσοστό 53,36%. Εκτός από το ΑΚΕΛ, το νέο πρόεδρο ψήφισαν και οι ψηφοφόροι του σοσιαλδημοκρατικού ΕΔΕΚ και του κεντροδεξιού ΔΗΚΟ, κατόπιν συμφωνίας των τριών κομμάτων. Ο υποψήφιος του δεξιού ΔΗΣΥ, Ιωάννης Κασουλίδης, απέσπασε 210.320 ψήφους και ποσοστό 46,64%. Έτσι από τις δύο πτέρυγες του "ρεαλισμού" επικράτησε η "αριστερή". Αξίζει να σημειωθεί πως είναι η πρώτη φορά που το ΑΚΕΛ τολμά να κατέβει μόνο του σε προεδρικές εκλογές προτείνοντας δικό του υποψήφιο, και μάλιστα το γενικό γραμματέα του, παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν στήριξε προέδρους προερχόμενους από άλλα κόμματα και συνεργαζόταν αρμονικά ή και συμμετείχε σε πολλές κυβερνήσεις. Τώρα θα έχει την αποκλειστική ευθύνη της διακυβέρνησης του νησιού μόνο του.
Στο πρόγραμμα του Δημήτρη Χριστόφια, όπως φαίνεται από τις προεκλογικές εξαγγελίες και κυρίως από τις δηλώσεις του μετά την εγκατάστασή του στο Προεδρικό Μέγαρο, δυσκολεύεται ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος να βρει μια αριστερή ή προοδευτική θέση. Δηλώσεις πίστης προς τις αρχές και τα ιδεώδη της Ε.Ε., πίστη προς τη δοκιμασμένη μεικτή (βλέπε νεοφιλελεύθερη με πολλές αγγλοσαξονικές επιρροές) οικονομία και ένα θολό όραμα για λύση του Κυπριακού με επανένωση όλων των Κυπρίων, αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου. Κανένα αντινεοφιλελεύθερο πλαίσιο, καμιά πρόθεση για ανακούφιση-ενίσχυση των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης (σημαντικό κομμάτι των σωματείων της οποίας εκπροσωπεί άλλωστε). Όσο για τις εξαγγελίες για λύση του Κυπριακού: Αναμφισβήτητα σωστές οι θέσεις για επανένωση όλων των Κυπρίων, αποστρατιωτικοποίηση κ.λπ., θα περιμέναμε όμως από κάποιο αριστερό πρόεδρο να θέσει θέμα βρετανικών βάσεων, να καλέσει τον Κυπριακό λαό να αγωνιστεί για Κύπρο Ενιαία, Ανεξάρτητη από κάθε ιμπεριαλιστικό παράγοντα, να απαιτήσει επιτέλους τα αυτονόητα, δηλαδή την κατάργηση του απαράδεκτου καθεστώτος των εγγυήσεων. Αντί αυτών ο κύριος Χριστόφιας, μετρ των δημοσίων σχέσεων που μπορεί να συνομιλεί το ίδιο καλά τόσο με Αμερικάνους και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές όσο και με τους "παραδοσιακούς συμμάχους" Ρώσους ιμπεριαλιστές, προσβλέπει στην εξισορρόπηση του διπλωματικού παζαριού, μπάζοντας δυναμικά σε αυτό και τους Ρώσους.
Αναμενόμενη στάση
Δεν μας ξαφνιάζει η εγκατάλειψη του λαϊκού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα σαν αποκλειστικού μέσου πίεσης για δίκαιη λύση του Κυπριακού από το ΑΚΕΛ, το οποίο μετά τον ηγετικό του ρόλο στους λαϊκούς αγώνες και εξεγέρσεις μέχρι το 1948, διέπραξε ιστορικά λάθη όπως η πλήρης απουσία του από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της δεκαετίας του ’50, και του οποίου η κεντρική επιτροπή, εδώ και πολλές δεκαετίες, αποτελείται περισσότερο από επιχειρηματίες που ελέγχουν μεγάλες επιχειρήσεις εισηγμένες στο χρηματιστήριο, παρά από λαϊκούς αγωνιστές.
Την ικανοποίηση για την εκλογή Χριστόφια εξέφρασε και ο διεθνής ιμπεριαλιστικός παράγοντας, τόσο με δημοσιεύματα στον ευρωπαϊκό και αμερικάνικο Τύπο, όσο και με πρόσκληση στην Ντάουνινγκ Στριτ από το Βρετανό πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν προς το Δημήτρη Χριστόφια, αμέσως μετά την εκλογή του.
Επίσης προσδοκίες για γρήγορη επίλυση του Κυπριακού καλλιεργούνται ακόμη και από κάποιους αριστερούς αναλυτές, που βασίζονται στη φιλική σχέση του Χριστόφια με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, ηγέτη του αντίστοιχου αριστερού Ρεπουμπλικανικού Τουρκοκυπριακού Κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία στα κατεχόμενα εδάφη.
Τις προσδοκίες αυτές έρχεται να διαψεύσει ο ίδιος ο Ταλάτ, ο οποίος με δηλώσεις του, που απηχούν την αδιαλλαξία της Άγκυρας, αξιώνει αναβίωση του σχεδίου Ανάν, αναγνώριση της "ΤΔΒΚ", και εκδηλώνει εμμέσως πλην σαφώς επιθυμία για παραμονή του τουρκικού στρατού κατοχής και του καθεστώτος των εγγυήσεων.
Πάντως όπως όλα δείχνουν επίκειται συνάντηση Χριστόφια-Ταλάτ, η οποία πιθανόν να συνδυαστεί με άνοιγμα της οδού Λήδρας που εδώ και 34 χρόνια διαιρεί την κυπριακή πρωτεύουσα. Μια κίνηση η οποία μπορεί να προσφέρει εντυπωσιακά σχόλια στη ρητορεία της "ρεαλιστικής" και κατά παραγγελία του ιμπεριαλισμού "επαναπροσέγγισης", όμως δεν θα προσφέρει τίποτα στη δίκαιη επίλυση του Κυπριακού.
Στροφή του αστισμού
Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν μια σαφή στροφή του κυπριακού αστισμού.
Φαίνεται πως το δέλεαρ για business με το βόρειο κατεχόμενο τμήμα είναι αρκετά μεγάλο και οδηγεί τον κυπριακό αστισμό στην επιλογή του "ρεαλισμού" και της αναγνώρισης της παγιωμένης κατάστασης, για να εξασφαλίσει και αυτός το μερίδιό του από τη μοιρασιά που θα επιβάλουν οι ιμπεριαλιστές.
Από εκεί και πέρα, έχει σημασία να δούμε πώς, παρά τις εξαγγελίες για επανένωση όλων των Κυπρίων και αποστρατιωτικοποίηση, θα πιέσει ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας για να αποτελέσουν πυρήνα των μελλοντικών δικοινοτικών συνομιλιών η "άρση της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων" μέσω της ΕΕ και η αναβίωση του καταδικασμένου από τον Κυπριακό λαό σχεδίου Ανάν. Απώτερος στόχος όλων αυτών είναι η νομιμοποίηση της "ΤΔΒΚ", για την απρόσκοπτη οικονομική εκμετάλλευση από τους κεφαλαιοκράτες και την απρόσκοπτη στρατιωτική δραστηριότητα (επέκταση των βάσεων, φονικές επεμβάσεις στη γειτονική Μέση Ανατολή) από τους στρατοκράτες.
Σίγουρα το Κυπριακό μπαίνει σε μια δύσκολη και κρίσιμη φάση. Όμως τίποτα δεν έχει ακόμα κριθεί. Όλα όσα προαναφέρθηκαν αποτελούν ασκήσεις επί χάρτου. Παρά την απουσία μιας πραγματικής Αριστεράς "που δεν θα υποτάσσεται, δεν θα ξεπουλά", ο λαϊκός παράγοντας είναι πανταχού παρών στην Κύπρο. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως η στάση των μελών και των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ ήταν αυτή τελικά που ανάγκασε την ηγεσία του να αλλάξει απόφαση και να προτείνει το ΟΧΙ, την κρίσιμη περίοδο πριν το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. Ο αγώνας για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη συνεχίζεται.
Δημήτρης Αντωνιάδης