Η αλήθεια είναι ότι οι αγώνες σπανίως δικαιώνονται και τα κινήματα δεν αφήνουν πάντα πίσω τους κανονικότητες καλύτερες από τις προηγούμενες. Οπότε, ίσως χρειάζεται να διορθώσουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε τα πράγματα. Ερμηνείες που περιλαμβάνουν κυρίως «καπηλείες» και «προδότες», μπορεί να είναι ανακουφιστικές αλλά ελάχιστα βοηθούν. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι όλοι αυτοί θα απολαμβάνουν τη χλεύη μας. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην αντιπολίτευση -και απογειώσει τότε την αντιδεξιά ρητορική- ας τύχει ανάλογης υποδοχής χωρίς ίχνος κατανόησης, συγκατάβασης, ασυλίας ή αλληθωρίσματος.
Το «απέναντι» δεν έχει πάντα την αποκρουστική μορφή ενός τανκ. Χωρίς να παύουν τα αποτελέσματα της δράσης του να είναι κατεδαφιστικά. Μπορεί να παρουσιάζεται και ως ευαίσθητο, με κροκοδείλια δάκρυα, μαχόμενο έρπη και κοινωνικό μέρισμα. Ή ως το «καλύτερο δυνατό» με την κατασκευή ενός επικίνδυνου μπαμπούλα. Η απόλυτη ανεξαρτησία από τους σημερινούς πόλους και τις πολώσεις του πολιτικού παιχνιδιού είναι όρος για οποιαδήποτε διέξοδο. Δεξιά και αντιδεξιά, αριστερά και κεντροαριστερά, έχουν όλα ρουφηχτεί από την προσήλωση τους στο μεταμοντέρνο αποικιακό καθεστώς.
Η πολύνεκρη τραγωδία σε Μάνδρα – Νέα Πέραμο, δείχνει ανάγλυφα την κατάντια των σημερινών «κυβερνώντων». Αφού προσπάθησαν να αποπροσανατολίσουν τη δημόσια συζήτηση προς οποιοδήποτε άσχετο θέμα, αφού πανηγύρισαν επειδή θα επιστρέψουν στους πολίτες το 1 από τα 15 δισ. που άρπαξαν για να τα δώσουν στην τρόικα, αφήνοντας ανοχύρωτη τη χώρα, τώρα ρίχνουν πάλι την ευθύνη στην κοινωνία, όπως έκαναν και στην περίπτωση του εγκλήματος στον Σαρωνικό. Κοντά τρία χρόνια «κυβερνούν» το κράτος, και ακόμα περισσότερα την Περιφέρεια Αττικής, αλλά ευθύνη δεν έχουν ποτέ και για τίποτα. Κοιμούνται ήσυχοι ενώ οι άνθρωποι με δυο ώρες βροχή ακόμα θάβουν νεκρούς και ψάχνουν αγνοούμενους.
Ο Τσίπρας χαιρετίζει την αμερικάνικη δημοκρατία, ο Μητσοτάκης αποτελεί εναλλακτική και το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να μπορεί να επιστρέψει. Το ρηχό βάθος των ανατροπών που έγιναν και δεν έγιναν, επιτρέπει τέτοιας έντασης μεταλλάξεις και παλινδρομήσεις. Ό,τι κατακτήθηκε σε επίπεδο συλλογικότητας, γνώσης και πρακτικών, φαίνεται να υποχωρεί. Παλιές αντιλήψεις και ιδεολογικά σχήματα επιστρέφουν. Αν πολλές βεβαιότητες κατέρρευσαν μέσα στην κρίση, οι νέες ματιές δεν μπόρεσαν ούτε να καθιερωθούν, ούτε να εστιάσουν. Υπάρχει λοιπόν ένα ευρύτερο ερώτημα: Τι αφήνει πίσω του ο ριζοσπαστισμός όταν αποσύρεται από το προσκήνιο. Ποιες πολιτικές διεργασίες μπορούν όχι μόνο να τον κατοχυρώσουν αλλά να τον μετασχηματίσουν και να τον διευρύνουν.
Στην πραγματικότητα, μια μορφή πολιτικής όντως μάς τέλειωσε. Αυτή που ορίστηκε από συνθήματα δίχως ουσία, καταγγελία χωρίς οικοδόμηση, επικοινωνιακότητα στη θέση του δημόσιου, δημοσιολογία αντί της συλλογικότητας, ποσοστά και γκάλοπ. Αλλά και μερικότητα των στόχων και μονοκαλλιέργειες όταν η καθολικότητα του προβλήματος παραμένει δεδομένη. Αρχηγοί και ηγέτες όταν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν το παραμικρό δίχως τη λαϊκή συμμετοχή. Έμφαση στους φορείς και όχι στη σκέψη και την κίνηση των πολλών ανθρώπων.
Η πολιτική αποσκοπούσε πάντα σε διαφόρων ειδών ενοποιήσεις. Αυτή η ανάγκη παραμένει. Σήμερα μάλιστα, η ριζοσπαστική εκδοχή της δεν μπορεί να έχει σχέση με την υπεράσπιση κάποιων δικαιωμάτων. Καμιά πολιτική ενότητα δεν μπορεί να βοηθήσει όσο αδιαφορεί για τον θρυμματισμό των κοινωνιών. Ούτε μπορούν οι διαδικασίες της να μονοπωλούνται και να ορίζονται εντός του πολιτικού σκηνικού και των παικτών του. Έννοιες όπως λαός, οργάνωση, κινήματα, μαχόμενος άνθρωπος, συλλογικότητα, οφείλουν να νοηματοδοτηθούν εκ νέου. Αυτό θα αποτελούσε μια μικρή έστω δικαίωση των αγώνων που ζήσαμε την τελευταία δεκαετία.
Αφού ξεμπερδέψαμε με τη γενιά του Πολυτεχνείου, βρέθηκαν τώρα γενιές να το εορτάζουν με την αριστερή κυβέρνηση του «μέσα αι ΗΠΑ, μέσα το ΝΑΤΟ». Μετά την «ανοιχτόμυαλη και με συναίσθηση ευθύνης» Μέρκελ, τον «σοβαρό και συνετό πολιτικό» Σόιμπλε και τη «φίλη της Ελλάδας» Λαγκάρντ, ήρθε κι η σειρά του Τραμπ να λάβει τα εύσημα ως «συνεχιστής των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας» και «υπέρμαχος της σταθερότητας και της ειρήνης». Λόγια του Τσίπρα, δηλωτικά της απόλυτης υποταγής στον μεγάλο παίκτη.
Ο αγώνας πράγματι συνεχίζεται…