Εξέγερση του Πολυτεχνείου, 47 χρόνια μετά, και η σκέψη μας φτερουγίζει στο τότε για να αναταχθεί. Όχι, οι συνθήκες δεν είναι καθόλου ίδιες. Αλλά όταν στοιχειωνόμαστε σήμερα από διαφορετικές εικόνες βασάνων και μαρτυρίων εντός κι εκτός Ελλάδας, έχουμε ανάγκη να βουτήξουμε στην πεισματάρικη αποφασιστικότητα, την ανιδιοτελή δοτικότητα και τον πόθο για αδούλωτη και αξιοπρεπή ζωή εκείνων των αρχικά λίγων χιλιάδων – που σύντομα έγιναν μια λαοθάλασσα η οποία τίναξε από πάνω της το άχθος των αρνητικών συσχετισμών και βάλθηκε να τους ανατρέψει.
► Σήμερα η Ελλάδα δεν έχει στρατιωτική δικτατορία. Έχει έναν κοινοβουλευτισμό που ήταν ήδη λειψός και κολοβώθηκε κι άλλο, σε δραματικό βαθμό, την τελευταία δεκαετία. Με την αρωγή ενός εθελόδουλου και αντιλαϊκού πολιτικού κόσμου, «πιστωτές», «εταίροι» και «σύμμαχοι» έχουν μετατρέψει τη χώρα μας σε ανυπεράσπιστο πεδίο βολής και σε δεδομένη μισοαποικία. Με σημαία τον μοιρολατρικό «ρεαλισμό», οι διαδοχικές κυβερνήσεις έχουν αποδεχθεί τον ρόλο του διαχειριστή αυτής της κατάστασης και του υπηρέτη ξένων συμφερόντων. Έτσι στρώνουν το δρόμο που οδηγεί την Ελλάδα σε νέες τραγωδίες.
► Στη μετατροπή της σε μισοαποικία, που παράγει μόνο φτώχεια και ασφυκτιά υπό τον βραχνά των δίχως τέλος μνημονιακών δεσμεύσεων, προστέθηκε τα τελευταία χρόνια και η απειλή ενός αναβαθμισμένου και αχόρταγου τουρκικού επεκτατισμού που καθημερινά κουρελιάζει το διεθνές δίκαιο – και παρ’ όλα αυτά τον καλοπιάνουν όλοι οι Μεγάλοι. Η κυριαρχία της χώρας διαρκώς συρρικνώνεται, μετατρέποντάς τη σε χώρο διαθέσιμο για λεηλασία και ακρωτηριασμό. Και πάνω σε όλα αυτά επικάθεται τους τελευταίους μήνες και μια πανδημία – η διαχείριση της οποίας από το καλοκαίρι και μετά είναι καταστροφική.
► Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όχι από ανικανότητα αλλά από άποψη, σταύρωσε τα χέρια, χωρίς να εκμεταλλευθεί την ανάσα που της έδωσε η υπεύθυνη στάση του ελληνικού λαού την περσινή άνοιξη ώστε να προετοιμαστεί στοιχειωδώς για το δεύτερο κύμα. Βέβαια τα ίδια χέρια που δεν κινήθηκαν για να βελτιώσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, να εξοπλίσουν λίγο καλύτερα τα φτωχά σε μέσα και προσωπικό νοσοκομεία κ.ο.κ. υπερδραστηριοποιήθηκαν σε όφελος εξυπηρετικών εκδοτών, άπληστων κλινικαρχών και λοιπών κρατικοδίαιτων «επιχειρηματιών», γδύνοντας και γδέρνοντας ταυτόχρονα τους πολλούς και σπρώχνοντας την κοινωνία σε απόγνωση.
► Τώρα που ο κορωνοϊός καλπάζει εξαιτίας της, συμπεριφέρεται στους πολίτες σαν λοχίας, επιχειρώντας να τους φορτώσει τις δικές της ευθύνες. Την ίδια στιγμή προσπαθεί να κρύψει τη σιωπή της απέναντι στις κλιμακούμενες προκλήσεις του ερντογανισμού – με τελευταία τη χθεσινή θρασεία μετάβασή του στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο, όπου «γιόρτασε» ανενόχλητος την επέτειο ανακήρυξης του ψευδοκράτους και έβαλε τέλος στις ενδοτικές ψευδαισθήσεις για ετεροβαρή έστω συμβιβασμό: παντού τα θέλει όλα. Η κυβέρνηση (και όχι μόνο) προσπαθεί να πουλήσει στον ελληνικό λαό τον αυτοκαταστροφικό μονόδρομο της «προστασίας» από την ευρωατλαντική φτερούγα. Όμως οι σπαρακτικές εικόνες των εγκαταλειμμένων από τους πάντες Αρμένιων προσφύγων δείχνουν με τραγικό τρόπο πόσο αξίζει το ποντάρισμα σε ξένους προστάτες…
► Η κατρακύλα φτάνει στο πιο ακραίο σημείο όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη κουρελιάζει το Σύνταγμα, βάζοντας έναν αστυνομικό να αποφασίζει και να διατάσσει την απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 4 ατόμων. Επιδιώκει δηλαδή μια επικίνδυνη κλιμάκωση της καταστολής, η οποία θα λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά για τις βαριές ευθύνες της και στα τρία μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Εύλογα οργίζονται οι δημοκρατικοί πολίτες και ξεσηκώνονται ενάντια στην εκτροπή ακόμη και «υπεράνω υποψίας» όργανα όπως η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, η Σύγκλητος του Ε.Μ.Πολυτεχνείου, και πολλοί ακόμη.
► Από την άλλη η αντιπολίτευση, μην έχοντας να προτείνει μια πραγματική εναλλακτική διέξοδο στο πολλαπλό δράμα που βιώνει η χώρα, αντιμετωπίζει τον αυταρχισμό ως ευκαιρία για μικροπολιτική – τελευταίο και κωμικοτραγικό δείγμα της οποίας είναι η απόπειρα εμφάνισης του κακέκτυπου ενός «πανδημοκρατικού μετώπου ενάντια στη δεξιά εκτροπή». Και ο ευλύγιστος Μητσοτάκης εύκολα χώνεται σε αυτή τη νέα έκδοση του… «τείχους της δημοκρατίας» κάνοντας εξίσου πολιτικάντικη ρελάνς με την πρόταση για κοινή κατάθεση στεφάνου στο Πολυτεχνείο από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Πού να φαντάζονταν οι χιλιάδες που ρισκάριζαν την ελευθερία και τη ζωή τους σε εκείνο το μακρινό 1973, αψηφώντας όχι μόνο τις σφαίρες αλλά και τους «σώφρονες» κάθε χρώματος, ότι θα γίνονταν πεδίο τέτοιων ντροπιαστικών παιχνιδιών και εκμετάλλευσης από τους σύγχρονους Γραμματείς και Φαρισαίους!
► Υπάρχουν βέβαια και συνταγματολόγοι που δίνουν δίκιο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όπως υπάρχουν και λοιμωξιολόγοι που αποσιωπούν τις βαριές ευθύνες της. Όπως υπάρχουν και πληρωμένες γραφίδες που δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Τέτοιοι κατά τα άλλα επιστήμονες και δημοσιογράφοι υπήρχαν και το 1973. Μα δεν κατάφεραν να κάνουν το άσπρο μαύρο. Ο λαός καταλαβαίνει. Και αργά ή γρήγορα θα ψάξει διέξοδο και θα ζητήσει λόγο από όσους τον περιφρονούν, τον ταπεινώνουν, τον ξεπουλάνε, τον αφήνουν αβοήθητο. Τότε το Πολυτεχνείο θα ζει ξανά!