Πιο δυνατά, πιο πολλοί, πιο αποτελεσματικά, πιο πρωταγωνιστικά
Είμαστε σήμερα εδώ για να ξαναδώσουμε μια υπόσχεση, για να ξαναπάρουμε μια δέσμευση. Σκοπεύουμε λοιπόν να συνεχίσουμε πιο δυνατά, πιο πολλοί, πιο αποτελεσματικά, πιο πρωταγωνιστικά. Σκοπεύουμε να είμαστε χρήσιμοι για την αριστερά και το κίνημα, για τον κόσμο της εργασίας και της νεολαίας, για όλους αυτούς που βρίσκονται από τα κάτω. Θα το προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι κι ακόμα καλύτεροι. […]
Ποια είναι τα στοιχεία που διαφοροποίησαν την προσπάθειά μας από την πεπατημένη μιας εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης; Να απαντήσουμε.
Στη δύσκολη δεκαετία του ’80, στη δεκαετία της διάλυσης των οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, […] εμείς ξεκινούσαμε γνωρίζοντας στο πετσί μας τι σημαίνει να είσαι αριστερός χωρίς στέγη, να πασχίζεις να οριστείς μέσα στο χώρο σου, να αναγνωρίζεις τον εχθρό σου, να δημιουργείς συλλογικότητες αντίστασης. Η συνειδητοποίηση της δυσκολίας της κατάστασης δεν μας οδήγησε στην εγκατάλειψη της πολιτικής δραστηριότητας και στα εύκολα και βολικά σχήματα, στον διαλυτισμό και στον αναχωρητισμό για άλλα πράγματα. Τότε μάλιστα δοκιμάσαμε μέσα στους φοιτητικούς χώρους ένα ενωτικό μαζικό σχήμα αντίστασης στο νόμο-πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ. Ήταν οι Αριστερές Συσπειρώσεις, μια μορφή οργάνωσης που συσπείρωσε πανελλαδικά εκατοντάδες αγωνιστές.
Ανιχνεύαμε μια πορεία από το τυχαίο στο σχεδιασμένο, από το αυθόρμητο στο συνειδητό. Μέσα από αυτό διαμορφωνόμαστε διαρκώς. Κάθε δεκαετία δεν ήταν ίδια. Στο τέλος της δεκαετίας του ’80, στο δίχρονο 1989-91 ο κόσμος άλλαξε, το τέλος της ιστορίας διακηρύχτηκε από τους νικητές, πολλές μεταλλάξεις, διαλύσεις πραγματοποιήθηκαν.
Τότε δεν ακολουθήσαμε το ρεύμα, δεν γίναμε αλλεργικοί στο άκουσμα της λέξης κομμουνισμός, δεν αλλάξαμε ούτε χρώμα, ούτε δέρμα, ούτε στρατόπεδο. Δεν ήμασταν όμως ούτε οι άνετοι, οι γραφικοί, οι παντός καιρού που εξηγούν τα πράγματα με τις προδοσίες και τους προδότες.
Δεν πετάξαμε το παρελθόν, την ιστορία των πρώτων εφόδων στον ουρανό, των μαζικών προσπαθειών για να αποκτήσει θετικό πρόσημο η ανθρωπότητα. Τότε προσπαθήσαμε να ’χουμε απαντήσεις, να δούμε τα σημεία αυτοκριτικής του κομμουνιστικού κινήματος. […]
Για μας αυτό ήταν τότε η απάντηση στο τι να κάνουμε. Και είναι αλήθεια πως σε όλη μας την πορεία δεν καθοριστήκαμε από το «κάτι να κάνουμε» αλλά από το «τι να κάνουμε».
Παρακολουθήσαμε, δε σνομπάραμε τα κινήματα που αναπτύχθηκαν σε όλο τον κόσμο, στη Λατινική Αμερική, στη ΝΑ Ασία, στην Ευρώπη, παρακολουθήσαμε το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση που ξεκίνησε στο Σιάτλ. Δε σνομπάραμε κανέναν αγώνα, κανένα κίνημα κρίνοντάς το με τη δήθεν καθαρότητα της ιδεολογίας μας.
Μας κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον η συνάντηση γενιών και κινημάτων. Σαν οργάνωση το είδαμε ελπιδοφόρο. Νέα πράγματα, νέες μορφές οργάνωσης, επικοινωνίας, συντονισμού, αλληλεγγύης και κίνησης κόσμου. Ναι, είναι προδρομικά κινήματα, που αξίζει να τα παρακολουθήσεις, να είσαι μέσα, να διαμορφώνεσαι και να διαμορφώνεις.
Μέσα σε αυτή τη δεκαετία προσπαθήσαμε να ’χουμε μια γενική γραμμή και την ίδια στιγμή να αλλάξουμε, να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε κομμουνιστική οργάνωση. Πάντα προσπαθούσαμε η μορφή μας, το όνομά μας να έχει σχέση με αυτό που πραγματικά είμαστε. Είναι αυτή η έρημη σχέση μεταξύ μορφής και περιεχόμενου. […]
Επιδιώκουμε να ’μαστε με την αριστερά που μετασχηματίζεται, που αλλάζει διαρκώς κι όχι με την αριστερά που αυτοεπιβεβαιώνεται, που βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη και πάντα τον βρίσκει όμορφο και νομίζει πως κι όλος ο κόσμος γύρω της ομόρφυνε.
Μας ενδιαφέρει η δημοκρατία στο εσωτερικό μας. Να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις ή καλύτερα να δημιουργείται η ικανότητα στα μέλη μας να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, να οικοδομούν την άποψή τους. Να υπάρχουν και να εκτίθενται οι διαφορετικές απόψεις και οι αποχρώσεις και να οικοδομείται ταυτόχρονα η κουλτούρα της πειθαρχίας και της συλλογικότητας, της δύναμης στη δράση. Θέλουμε μια οργάνωση ζωντανή και ανήσυχη και εσωτερικά. […]
Γνωρίζουμε πολύ καλά πως η νέα κομμουνιστική αριστερά θα προκύψει μέσα από τη συστράτευση αριστερών συνειδήσεων από το ΚΚΕ, τον ΣΥΝ, τις εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, την υπερδύναμη των κομματικά άστεγων αριστερών.
Γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι μεγάλες αλλαγές και ανατροπές θα προκύψουν μέσα από την ικανότητα της αριστεράς να πείσει τον κόσμο, τους ψηφοφόρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να εγκαταλείψουν τα κόμματα του δικομματισμού, να έρθουν να αναζητήσουν τη λύση από τ’ αριστερά.
Γνωρίζουμε πως οι παραδειγματικές ενέργειες δεν αλλάζουν τίποτα, μακριά από μας ο ρόλος του Ζορό, του εργολάβου του κινήματος, της αυτάρεσκης ταύτισης οργάνωσης-κινήματος. Επιμένουμε στο γνωστό, ξύλινο ίσως, αλλά πέρα για πέρα αληθινό, ότι οι μάζες γράφουν ιστορία, οι μάζες αλλάζουν τον κόσμο. […]