Πολιτικές μάχες και ιδεολογικές συγκρούσεις
…
Η ιδεολογική αναζήτηση, σήμερα, δεν γίνεται με τους όρους του παρελθόντος. Δεν ψάχνει κανένας σε μαζική κλίμακα τις απαντήσεις που δόθηκαν από τα κομμουνιστικά ρεύματα στον 20ό αιώνα. Αυτή η αναζήτηση γίνεται με σημερινούς, σύγχρονους όρους, απουσία ιστορικών αναφορών, σίγουρα γίνεται μπερδεμένα, λειψά, αλλά πάντως γίνεται. Αυτή η αναζήτηση δεν αφορά τόσο το τι κόσμο θέλουμε αύριο, όσο το τι κόσμο δεν θέλουμε σήμερα. Αυτή η αναζήτηση, αυτή η κριτική, θα εξελίσσεται και θα μεγαλώνει. Θα μεγαλώνει και θα εμπνέεται και από την προβολή παραδειγμάτων, που ακόμη κι αν συμβαίνουν σε μακρινές χώρες από την Ελλάδα και έξω από την ευρωπαϊκή ήπειρο –όπως η Λατινική Αμερική ή το Νεπάλ– θα πυροδοτούν την ιδεολογική αναφορά σε μια άλλη κοινωνία. Και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο.
Η άρνηση αυτού του κόσμου, η αποφασιστική προβολή τού «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» γεννιέται από τις ίδιες τις αντιφάσεις του συστήματος. Πολλοί χαρακτηρίζουν τον σημερινό κόσμο σαν ένα καταστροφικό σύστημα:
• Ένα σύστημα που καταστρέφει τον εργαζόμενο καταδικάζοντάς τον σε ατέλειωτη ανασφάλεια και ανέχεια. Η καύσιμη ύλη για το σύστημα έχει βρεθεί στο πρόσωπο της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων μαζών και ειδικά των νέων και των γυναικών. Με πρωτόγνωρη αγριότητα και βία απορρίπτει, συμπιέζει, βιάζει τον εργαζόμενο κόσμο.
• Αυτό το σύστημα καταστρέφει χώρες ολόκληρες, δημιουργεί τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα, ανατινάσσει ολόκληρες περιοχές του πλανήτη. 15 χρόνια αφού τέλειωσε επισήμως ο ψυχρός πόλεμος Ανατολής και Δύσης, δεκάδες εκατομμύρια είναι οι νεκροί, οι αγνοούμενοι, οι ακρωτηριασμένοι από τους κηρυγμένους και ακήρυχτους πολέμους.
• Αυτό το σύστημα καταστρέφει το περιβάλλον και τη φύση. […] Ο καιρός τρελάθηκε όπως μας λένε οι τηλεπαρουσιαστές; Ή μήπως η καπιταλιστική ανάπτυξη γεννά καταστροφή της φύσης και του περιβάλλοντος; Πριν δύο χρόνια ένας σεισμός στο Πακιστάν έθαψε ζωντανούς 70.000 ανθρώπους. Ο τυφώνας «Κατρίνα» άφησε χιλιάδες νεκρούς, […] το τσουνάμι στη ΝΑ Ασία έπνιξε 275.000 ανθρώπους. Φυσικά φαινόμενα, αλλά καθόλου φυσικές συνέπειες: Συνέπειες κοινωνικές, βαθύτατα ταξικές. Η ίδια η υπερθέρμανση, η μόλυνση, η καταστροφή του περιβάλλοντος, είναι αποτέλεσμα της λογικής που σήμερα βασιλεύει: πάνω από όλα τα κέρδη.
• Τέλος, αυτό το σύστημα καταστρέφει στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Η δημόσια ζωή φασιστικοποιείται, το κράτος θωρακίζεται αντιτρομοκρατικά, οι αδύνατες κοινωνικές ομάδες χτυπιούνται, τα κινήματα ποινικοποιούνται, η τηλεόραση διαμορφώνει την ατζέντα. Το φοιτητικό κίνημα χτυπήθηκε με καταστολή, συλλήψεις, αστυνομικές και εισαγγελικές σκευωρίες. […]
Tι δείχνουν όλα αυτά τα παραδείγματα; Στην ημερήσια διάταξη υπάρχει η μάχη ενάντια σ’ αυτές τις πολιτικές. Στην ημερήσια διάταξη σήμερα δεν υπάρχει, αλλά πάντως μπορεί να τεθεί, η σύγκρουση ανάμεσα σε μια κοινωνία ανθρωπιάς – αλληλεγγύης – ειρήνης από τη μια και σε μια κοινωνία καταστροφής – κέρδους – πολέμων από την άλλη. Αυτή είναι μια βασική εκτίμηση που έχει η ΚΟΕ για την επόμενη περίοδο. […]
Το σίγουρο είναι ότι για την αριστερά υπάρχει χώρος – υπάρχουν ευκαιρίες. Όσο για το ποια ακριβώς αριστερά χρειαζόμαστε; Επιγραμματικά και μόνο: Χρειαζόμαστε μια αριστερά ενωτική, για να συσπειρώνει όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις. Μια αριστερά μαχητική, που δεν θα ξεχνά πως ό,τι κερδήθηκε, κερδήθηκε με αγώνες και όχι με συνεννοήσεις. Μια αριστερά λαϊκή, που να μιλά τη γλώσσα του απλού εργαζόμενου κόσμου, να καταλαβαίνει τις ανάγκες και τις προσδοκίες του. Μια αριστερά σύγχρονη, που δεν κάνει πολιτική με ιστορικές και ιδεολογικές αναφορές, που διαβάζει τις απαιτήσεις των καιρών, που είναι συγκεκριμένη. Μια αριστερά χρήσιμη, που θα μετρά την αξία της όχι σε κούφιες φράσεις και αναφορές, ούτε σε πομπώδεις διακηρύξεις. Μια αριστερά που θα μετρά την αξία της μέρα τη μέρα, οικοδομώντας το μέτωπο αγώνα και αντίστασης, το μέτωπο προοπτικής για μια άλλη κοινωνία. […]
Η αντίπαλη στον νεοφιλελευθερισμό πολιτική μπορεί να συγκροτηθεί από ένα πρόγραμμα ανακούφισης των εργαζόμενων τάξεων. Ένα πρόγραμμα που οριοθετείται από:
(α) Το πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων, των αναδιαρθρώσεων, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.
(β) Την απόκρουση της φτώχειας, της ακρίβειας, της λιτότητας.
(γ) Την υπεράσπιση δικαιωμάτων και ελευθεριών, την υπεράσπιση ελεύθερων χώρων και ελεύθερου χρόνου, την υπεράσπιση μιας ανθρώπινης ζωής.
Προτεραιότητα πρέπει να είναι η δημιουργία μετώπου, πολιτικού και κοινωνικού, που να συγκεντρώνει δυνάμεις με τη μεριά όλων όσων αντιστέκονται στον νεοφιλελευθερισμό. Μέσα σε ένα τέτοιο μέτωπο μπορούν να ξεχωρίζουν, να αναδεικνύονται, να σφυρηλατούνται δυνάμεις που δεν εξαντλούνται στην κριτική του σημερινού συστήματος αλλά παλεύουν για την υπέρβαση και την ανατροπή του. […] Αυτός ο πόλος της αριστεράς θα είναι ένα διαρκές ραντεβού ενότητας, αντιπαράθεσης, μετώπων, αγώνων, κινημάτων, συγκρούσεων, διαφωνιών, αλλά και πάλι ενότητας. Θα μπορεί να παίρνει πρωτοβουλίες, να οργανώνει αγώνες, να πυροδοτεί κινήματα και πολιτικές μάχες.