Πέρασαν του πεντακόσιους οι άνθρωποι που συμμετείχαν στη δενδροφύτευση του Ελαιώνα. Πρόκειται για σημαντικό βήμα καθώς κατοχυρώνεται σε όλο και ευρύτερο κόσμο η μεγάλη σημασία που έχει το να μπλοκαριστεί το μπλοκ της τσιμεντοποίησης (Βωβός, Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας, Κακλαμάνης). Οι περίπου 80 ελιές είναι κάτι σαν "παιδιά" αυτών που τις φύτεψαν –κι αυτό ας μην το υποτιμάμε, διαμορφώνει συνείδηση. Έτσι έρχεται στο προσκήνιο ένα ζήτημα, στο οποίο ουδείς από την επίσημη Αριστερά πίστευε ότι θα μπορούσε να υπάρξει αντίσταση και εύκολα από τα στελέχη της διακηρυσσόταν ότι "έχουν την ηγεμονία, ας το ξεχάσουμε σαν μέτωπο". Θα μπορούσε μάλιστα η Αριστερά να κάνει πολύ περισσότερα, αλλά επικρατεί ακόμη στα "υψηλά κλιμάκια" ένα μείγμα φόβου και έλλειψης εμπιστοσύνης, που δυστυχώς μπλοκάρει στοιχειώδεις κινήσεις που πρέπει να γίνουν. Όταν υπάρχουν ληστρικές και σκανδαλώδεις συμβάσεις, που χαρίζουν 67 εκατ ευρώ στον Βαρδινογιάννη (που όλα τα ΜΜΕ επιχειρούν να το αποκρύψουν και παίζουν ότι δήθεν "με δικά του λεφτά φτιάχνει το γήπεδο ο Παναθηναϊκός"), που χαρίζουν 49 εκατ ευρώ στους Γιαννακόπουλους (για δήθεν δικαιώματα στη Λεωφ. Αλεξάνδρας, που όμως δεν υπάρχει ούτε ένα χαρτί που να τα αποδεικνύει), που χαρίζουν επίσης 13 εκατ ευρω στην Εθνική Τράπεζα (υπερτιμολόγηση αγοράς οικοπέδων από το Δήμο Αθηναίων αντί για 7 εκατ ευρώ πλήρωσε 20, 3 εκατ ευρώ), αλλά και όταν τίθεται ζήτημα αναπνοής για το Λεκανοπέδιο, καθώς η τσιμεντοποίηση των 3.500 στρεμμάτων του Ελαιώνα με την συνεπαγόμενη κυκλοφοριακή ασφυξία είναι καταστροφή ανάλογη με την καταστροφή της Πάρνηθας
αλλά και όταν αποδεικνύεται περίτρανα ότι ακόμη και οι πολεοδομικές άδειες που βγαίνουν για το έργο είναι παράνομες και προϊόν απάτης (με τη νομική έννοια της λέξης), γιατί ακριβώς είναι τόσο εξώφθαλμα αντιπεριβαλλοντική η παρέμβαση, (πχ η περιβαλλοντική μελέτη που ο ίδιος ο Βωβός είναι υποχρεωμένος να υποβάλει αποδεικνύει ότι προκύπτει κυκλοφοριακή συμφόρηση όλης της περιοχής από τον Κηφισσό μέχρι την Ομόνοια) τότε είναι επιτακτική μια άλλη στάση γύρω από το ζήτημα. Κι αυτό αφορά την Αριστερά συνολικά, αφορά και το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί η ηγεσία της Αριστεράς να διστάζει να πει τα πράγματα με το όνομα τους. Οι πολίτες, με βασική ώθηση τον κόσμο της βάσης της Αριστεράς, δείχνουν τη διαθεσιμότητα τους και πλέον δημιουργείται η πεποίθηση ότι "μπορούμε να τους σταματήσουμε, μπορούμε να κερδίσουμε το πάρκο στον Ελαιώνα". Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να αναδειχθεί η κεντρική πολιτική διάσταση του ζητήματος -κι εκεί υπάρχει μεγάλη έλλειψη ανταπόκρισης από τις ηγεσίες και τους εκπροσώπους.
Ας καλυφθεί, επιτέλους αυτή η αναντιστοιχία, μεταξύ κινήματος και πολιτικής Αριστεράς. Κι ας συνειδητοποιηθεί, επιτέλους, ότι οι υπαρκτοί και εντεινόμενοι αγώνες που αναπτύσσονται για τα επτά μεγάλα πάρκα στο Λεκανοπέδιο (Ελληνικό, Γουδή, Ελαιώνας, Ίλιο- Αντ Τρίτσης, Δραπετσώνα-πρώην Λιπάσματα, παραλία Φαλήρου-πρώην ιππόδρομος, στρατόπεδα Χαϊδάρι) και για τους ορεινούς όγκους αποτελούν μια από τις κεντρικές αιχμές ενάντια στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση του δημόσιου χώρου.
Χρίστος Καραμάνος