ΚΕΔΚΕ – ΕΝΑΕ: ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΩΝ Ή ΑΝΤΙΛΑΪΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ; του Γ.Τζαφέρη

ΚΕΔΚΕ – ΕΝΑΕ: Συνέδρια αγωνιστικών διεκδικήσεων ή αντιλαϊκών επιλογών;

του Γιώργου Τζαφέρη

Αυτή την περίοδο, εν μέσω της συζήτησης για τη διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας, πραγματοποιούνται τα συνέδρια της ΚΕΔΚΕ (Κυλλήνη, 14-16/11) και της ΕΝΑΕ (Δράμα, 6-8/12) στην ημερήσια διάταξη των οποίων το θέμα αυτό βρίσκεται στην πρώτη θέση. Καίγονται άραγε τόσο πολύ δήμαρχοι και νομάρχες για το τι πραγματικά θα συμβεί στην ελληνική κοινωνία με τον επονομαζόμενο Καποδίστρια 2;

Μα και βέβαια, αφού τέτοιες σημαντικές αλλαγές θα αυξήσουν ή θα περιορίσουν την τοπική εξουσία τους και το εύρος της πελατειακής σχέσης τους με τους πολίτες. Από κει απορρέει και το ενδιαφέρον τους και η ταύτιση τους με τα σχέδια του δικομματισμού. Ήδη στο συνέδριο της ΚΕΔΚΕ η απόφαση του συνεδρίου δείχνει τον προσανατολισμό του οργάνου. Ζητά να προχωρήσει γρήγορα και χωρίς καθυστέρηση η διοικητική αναδιάρθρωση σε όλο της το φάσμα (αιρετή περιφέρεια, νομαρχίες ως περιφερειακά διαμερίσματα, κίνητρα για συνενώσεις δήμων εθελοντικές καταρχάς, μητροπολιτική διακυβέρνηση στις μεγάλες πόλεις κλπ) με την αναγκαία θεσμική και φορολογική μεταρρύθμιση ώστε να αυξηθούν σημαντικά οι πόροι προς την αυτοδιοίκηση, ακόμη και με τη δυνατότητα νέας φορολόγησης από μεριάς τους. Ο απολογισμός για τον Καποδίστρια που εφαρμόστηκε με τις αναγκαστικές συνενώσεις δεν υπάρχει πουθενά, η γνώμη των τοπικών κοινωνιών λίγο ενδιαφέρει αφού κάθε τέσσερα χρόνια εκλέγουν τον απόλυτο άρχοντα, ακόμη και οι διαμαρτυρίες για το αντιδημοκρατικό 42% εκλογής δημάρχων από την πρώτη Κυριακή έχει περάσει στα τελευταία, γραφικά πια, αιτήματα. Στην απόφαση του συνεδρίου βρίσκει κανείς δύο ακόμη ενδιαφέροντα σημεία. Το πρώτο αφορά την αγωνία για τη διαχείριση του ΕΣΠΑ 2007-2013, των περιβόητων κοινοτικών πόρων δηλαδή, τους οποίους διεκδικούν η κεντρική κυβέρνηση και οι τοπικοί άρχοντες μέσω του ελέγχου της ΔΗΜΟΣ ΑΕ και, το δεύτερο, το να προχωρήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τα ΣΔΙΤ (συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου ή πιο απλά η ιδιωτικοποίηση αρμοδιοτήτων της αυτοδιοίκησης με ότι αυτό θα σημαίνει για το κόστος τους). Τι δεν λέει η απόφαση του συνεδρίου; Τα στοιχεία που προκύπτουν από την εφαρμογή των πρώτων 24 έργων μέσω ΣΔΙΤ : 3,1 δισ. ευρώ είναι ο προϋπολογισμός τους, 30 εκατ. ευρώ, θα πάνε σε συμβούλους του δημοσίου, 30% του προϋπολογισμού θα διατεθεί για τη συντήρησή τους και 1,4 δισ. ευρώ θα εισπράττουν τον χρόνο ως ενοίκιο για τηνσυμμετοχή τους οι ιδιώτες. 

Η απόφαση της ΚΕΔΚΕ δεν λέει βέβαια και τίποτα καινούργιο για τον κρατικό προϋπολογισμό και την κρατική χρηματοδότηση των ΟΤΑ το 2008. Την ώρα που όλοι συνομολογούν ότι χρειάζεται τουλάχιστον διπλασιασμός της κρατικής επιχορήγησης για να αντεπεξέλθουν οι ΟΤΑ, μόλις στο 7% φτάνει η αύξηση των πιστώσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό, στο 8,6% η αύξηση των ΚΑΠ που είναι η κύρια πηγή εσόδων, ενώ οι επιχορηγήσεις από το Πρόγραμμα Δημοσίων Έργων παρουσιάζουν μείωση 17,1% και προβλέπεται να καλυφθεί από την εφαρμογή των ΣΔΙΤ και μέσω των επιχειρησιακών προγραμμάτων που είναι υποχρεωμένοι οι Δήμοι να καταθέτουν πια κάθε χρόνο. Και όσο για τα περιβόητα παρακρατηθέντα, δηλαδή τους ΚΑΠ που το κράτος αυθαίρετα παρακρατεί από το 1989 για να εξυπηρετήσει δικές του ανάγκες, θα εκδοθούν λέει δύο ομόλογα πενταετίας ή δεκαετίας συνολικής αξίας 1,5 δισ. ευρώ – όταν οι υπολογισμοί της ΚΕΔΚΕ έφταναν τα 3 δισ. ευρώ και άλλων φορέων τα 9 δισ. Να σημειώσουμε ότι 8 στους 10 δήμους είναι χρεωμένοι και λειτουργούν με δανεικά σε συνολικό ύψος 1,5 δισ. Τα 3 έστω δισ. των παρακρατηθέντων θα έφταναν να εξυγιανθούν όλοι οι δήμοι και να προχωρήσουν σε σημαντικά έργα υποδομών. Με δεδομένο ότι το ίδιο κλίμα θα επικρατήσει και στο συνέδριο της ΕΝΑΕ –το δείχνουν οι μέχρι τώρα τοποθετήσεις και αποφάσεις του ΔΣ– είναι φανερό ότι οι δήμαρχοι και οι νομάρχες στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι ευθυγραμμισμένοι με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που θέλει την τοπική αυτοδιοίκηση ανώνυμη εταιρεία που θα μετακυλύει το κόστος των υπηρεσιών που υποχρεούται το κράτος να παρέχει, στους πολίτες των τοπικών κοινωνιών, δηλαδή στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους. Το επικάλυμμα της δήθεν αποκέντρωσης του αυταρχικού και γραφειοκρατικού κράτους και η ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών μέσω των δημοκρατικών αποφάσεων δεν μπορεί να αποκρύψει την πραγματική αντιλαϊκή πολιτική. Κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ με ελάχιστες δευτερεύουσες αποκλίσεις συμφωνούν και προωθούν από κοινού αυτό το σχέδιο στο πλαίσιο μιας κοινής πανευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Η αριστερά από τη μεριά της έχει μεγάλη ευθύνη υπεράσπισης των λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων με μεγάλο εύρος παρέμβασης στις τοπικές κοινωνίες αρκεί να ξεφύγει από ιδεολογήματα είτε της αποφυγής εμπλοκής με το πρόβλημα αφού ο σοσιαλισμός θα δώσει οριστική λύση στο απώτερο μέλλον είτε της αποδοχής της δημοκρατικής δήθεν αποκέντρωσης με τους όρους που θέτει ο δικομματισμός σήμερα.