Όλοι στην πορεία του Πολυτεχνείου το Σάββατο 17/11, προσυγκέντρωση: πλ. Κλαυθμώνος, ώρα 3:00 μ.μ.
Το Πολυτεχνείο του ’73 επηρέασε τις εξελίξεις με τρόπο καθοριστικό: την πολιτική ζωή, αλλά και την κοινωνία σε κάθε της πλευρά. Το “αναπάντεχο” της εξέγερσης κατέρριψε τις θεωρίες που προσδοκούσαν ομαλές εναλλαγές και φιλελευθεροποίηση της Χούντας. Σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Πρόταξε οράματα και στόχους. Έφτιαξε συνειδήσεις και πρότυπα. Και όσο κι αν εκφυλίστηκε σε “εορτασμό”, αυτή η “στιγμή” αντέχει ακόμα στο μυαλό και την καρδιά χιλιάδων ανθρώπων. Σε μια τέτοια περίοδο ζούμε και τώρα. Και τέτοιες “στιγμές” πρέπει να χτίσουμε πολλές ακόμα. Σήμερα, ένα ειδικό καθεστώς -τροϊκανό και γερμανόπνευστο- ξεζουμίζει τη χώρα και τους ανθρώπους της. Μα όπως και τότε, η ιστορία άρχισε να γράφεται ξανά από τον μόνο που μπορεί να τη γράψει αληθινά: από όλους εμάς, από τον ελληνικό λαό. Όχι το λαό που επικαλούνται κάποιοι για να τον σώσουν, ούτε το λαό που πρέπει ν’ ακολουθήσει οδηγίες για να βρει το σωστό δρόμο. Αλλά τον λαό που εδώ και δυο χρόνια αντιστέκεται, αναζητά και χειραφετείται μέσα από τους πόθους, τους αγώνες, και τις εξεγέρσεις του. Κι αυτό φοβάται περισσότερο απ’ όλα το σύγχρονο, νεοκατοχικό καθεστώς.
Η χώρα βρίσκεται σε μετάβαση. Όλα αλλάζουν. Μαζί και οι συνειδήσεις, οι ανάγκες, οι άνθρωποι, όλοι αλλάζουμε. Ανάμεσα στην καταστροφή και σ’ ένα μετατροϊκανό ξέφωτο, σε μια Ελλάδα χρεοκοπημένη και μια Ελλάδα χωρίς μνημόνια, χτισμένη σε νέα θεμέλια, η σύγκρουση έχει ήδη ξεκινήσει. Δεν υπάρχουν περιθώρια για ομαλές και ήσυχες εξελίξεις.
Όσο αυξάνεται η φτώχεια και η καταπίεση, τόσο η κοινωνία θα εξεγείρεται. Οι εξεγέρσεις είναι το πραγματικό “άκρο” που θέλει το σύστημα να καταστείλει. Μα είναι και η φωνή της κοινωνίας που αντιδρά και δεν παραδίνεται. Και όσο η αγανάκτηση θα συναντά έναν εναλλακτικό πολιτικό δρόμο, όσο η Αριστερά θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες, μετατρέποντας το αδιέξοδο σε ελπίδα, τόσο θα αγριεύει η επίθεση και οι εκβιασμοί. Τότε, το περιβόητο “νόημα του Πολυτεχνείου” εκφυλίστηκε σε μια μεταπολίτευση που ξεμπέρδεψε με ό,τι ζωντανό και ριζοσπαστικό έθεσε στο προσκήνιο η αντιιμπεριαλιστική και αντιφασιστική διάθεση και πάλη του λαού. Η δημοκρατία είχε πια ”αποκατασταθεί” υπό τον Κ.Καραμανλή και το ΠΑΣΟΚ ολοκλήρωσε την κατασπατάληση και την ενσωμάτωση οραμάτων και στόχων. Στήθηκε ένα κοινωνικό συμβόλαιο και απαιτήθηκε η αποδοχή άνευ όρων. Μπήκαν οι βάσεις γα το σάπιο πολιτικό σύστημα του δικομματισμού, της διαπλοκής, της τραπεζοκρατίας και του χρηματιστηρίου, της εξουσίας των ΜΜΕ. Του πολιτικού συστήματος που εκτελεί σήμερα το συμβόλαιο εξόντωσης της χώρας. Η τότε επίσημη Αριστερά δεν συναντήθηκε με το λαϊκό κίνημα, παρά μόνο για να αποδεχτεί το “πλαίσιο” και να γίνει κομμάτι του. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπήκε στο μουσείο και η Αριστερά ανέχτηκε το πελατειακό κράτος, το γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, τους επίσημους θεσμούς της μεταπολίτευσης. Αν τότε η Αριστερά έδειξε υπευθυνότητα και “σεβασμό” απέναντι στο σύστημα, τώρα θα κριθεί για το εάν θα σταθεί υπεύθυνα απέναντι στο λαϊκό κίνημα.
Καμιά θετική διέξοδος δεν μπορεί να υπάρξει στη χώρα δίχως την ολόπλευρη συμμετοχή του λαού. Δεν αρκούν τα προγράμματα και οι διακηρύξεις, όσο σωστά κι αν είναι. Χρειάζεται η πρωτοβουλία, η δημιουργικότητα, το μυαλό, οι ικανότητες και η αφοσίωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων για ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Απαιτούνται μαζικά κινήματα σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής, που θα περιγράφουν και θα υλοποιούν έναν διαφορετικό δρόμο. Όχι μόνο κινήματα διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης, αλλά και συνολικές, στρατηγικές στοχεύσεις για το παρόν και το μέλλον. Χρειαζόμαστε ένα μαζικό, πολιτικό ρεύμα αντίστασης και αγώνα, οικοδόμησης και αναγέννησης, χειραφέτησης και προοπτικής που θα καταγράφει διαρκώς την παρουσία του στη ζωή της χώρας. Αυτό θα κρίνει το βάθος των αλλαγών, αυτό θα επιβάλλει προχωρήματα και ανατροπές, και όχι οι καθαρές πλατφόρμες. Σε αντίθεση με τη Μεταπολίτευση του ’74, η χώρα μπορεί να κυβερνηθεί διαφορετικά, αλλά μόνο με το λαό στο προσκήνιο.
Πέρασαν 39 χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη. Αγωνιζόμαστε για Πραγματική Δημοκρατία. Αγωνιζόμαστε για μια χώρα ανεξάρτητη. Μια χώρα που θα στηθεί στα πόδια της. Μια χώρα που θα μπορεί να ζει τους ανθρώπους της. Μια χώρα που από πειραματόζωο της Ευρώπης θα μετατραπεί σε παράδειγμα για τους λαούς όλου του κόσμου.
39 χρόνια μετά, ο αγώνας πράγματι συνεχίζεται…