Δώστε λεφτά για τη δημόσια δωρεάν Παιδεία
Οι δάσκαλοί πρέπει να νικήσουν. Ο αγώνας τους μας αφορά όλους
Με μεγάλα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία –σε Αθήνα και επαρχίες- που έφτασαν το 100% ολοκληρώθηκε η πρώτη εβδομάδα αγώνα των δασκάλων για αξιοπρέπεια και για δημόσια δωρεάν Παιδεία.
Ένας αγώνας που επιδιώχθηκε να συκοφαντηθεί από κυβέρνηση και ΜΜΕ, να απομονωθεί από την κοινωνία και από τους υπόλοιπους εργαζόμενους (με μεγάλες ευθύνες και της ΟΛΜΕ, που το μόνο που αποφάσισε ήταν μια 3ωρη στάση τη μέρα του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου κι άλλη μία αυτή την εβδομάδα), που χτυπήθηκε με απρόκλητη βία στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 20 Σεπτέμβρη. Ένας αγώνας που παρά τις όποιες «αμφισβητήσεις» για το πόσο συλλογικά σχεδιάστηκε και αποφασίστηκε, είναι «προϊόν» συνεδρίου της ΔΟΕ που διεξάχθηκε εν μέσω του θερμού Ιούνη των κινητοποιήσεων των φοιτητών.
Πενθήμερη απεργία στους δασκάλους έχει να γίνει εδώ και 15 χρόνια και η συμμετοχή ήταν πρωτοφανέρωτη, παρά τις «γκρίνιες» ότι οι δάσκαλοι διεκδικούν μόνο τα μισθολογικά τους (αλήθεια, είναι ντροπή να ζητά κάποιος να ζήσει αξιοπρεπώς από το μισθό του;) και να επιμορφωθούν στα νέα βιβλία (αλήθεια, δεν έχει σημασία να λένε οι εκπαιδευτικοί ότι δεν μπορούν να διδάξουν τα βιβλία;)
Μπαίνουμε στη δεύτερη εβδομάδα της απεργίας και παρά τον εμπαιγμό της Γιαννάκου (στη συνάντηση με τη ΔΟΕ τους πρόσφερε 17,5 €, ενώ συζητάει μόνο το επίδομα των 103 € σε δόσεις) είναι σημαντικό να εκφραστεί σε όλους τους χώρους η συμπαράσταση στον αγώνα τους, η ανάδειξη της σημασίας που έχει αυτός για όλη την κοινωνία. Ναι, ο αγώνας των δασκάλων –όπως και των φοιτητών την προηγούμενη περίοδο- είναι υπόθεση όλων μας. Γιατί η κυβέρνηση Καραμανλή –συνεπικουρούμενη από την αξιωματική αντιπολίτευση (βλ. συνταγματική αναθεώρηση), άλλο αν στο χώρο των δασκάλων και νηπιαγωγών η ΠΑΣΚΕ πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις δίνοντας αγώνα διατήρησης των εδρών της στο δευτεροβάθμιο όργανο- θέλει να εφαρμόσει στο χώρο της εκπαίδευσης μια ριζική νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση, συνεχίζοντας το όραμα των προηγούμενων κυβερνήσεων για ένα σχολείο:
«συμβατό» με τα προστάγματα της ΕΕ,
προσαρμοσμένο στους κανόνες της αγοράς
ένα σχολείο «συναλλαγής της μόρφωσης», όπου οι μηχανισμοί της εκπαίδευσης θα «πουλούν» στο όνομα της «ελεύθερης επιλογής», οι μαθητές θα «αγοράζουν» ανάλογα με τις «δεξιότητές τους» -κοινωνικές και οικονομικές- και οι εκπαιδευτικοί θα «προωθούν» τα εμπορεύματα του πολιτισμού της «απομόρφωσης», της «α-πολιτικής», του ανταγωνισμού, της «διά βίου εκπαίδευσης» -δηλαδή της διά βίου εργασιακής ανασφάλειας
Δεν ήταν απλή σύμπτωση η βίαιη «μεταρρύθμιση» στα ΑΕΙ, που έβγαλε στους δρόμους το καλοκαίρι χιλιάδες φοιτητές και καθηγητές οι οποίοι θέλησαν να υπερασπιστούν τη δημόσια Γ΄ βάθμια εκπαίδευση. Δεν είναι για το καλό της Παιδείας το πέταγμα 30.000 μαθητών έξω από τα τριτοβάθμια ιδρύματα και το άδειασμα των ΤΕΙ της επαρχίας με τις όποιες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Δεν ήταν προς αναβάθμιση της Τεχνικοεπαγγελματικής Εκπαίδευσης τα βαφτίσια των ΤΕΕ σε ΕΠΑΛ, η κατάργηση 61 ΤΕΕ εν μία νυκτί, και το άνοιγμα των ΕΠΑΣ (Επαγγελματικών Σχολών) αμφίβολης εργασιακής εξασφάλισης και ασχεδίαστης ακόμα λειτουργίας. Δεν είναι «αναγκαστική» η καθήλωση της χρηματοδότησης της Παιδείας στο 3,6% -λίγο πιο πάνω από της Ινδονησίας!- και η μισθολογική στασιμότητα των εκπαιδευτικών, τη στιγμή που κατασπαταλώνται υπέρογκα ποσά σε «δήθεν» επιμορφώσεις για τα νέα βιβλία (170 εκ. €!), αυτό το μεγάλο φαγοπότι που στήθηκε προς τιμήν των μεγαλοεκδοτών και θα εγκαινιάσει τη νέα εποχή στο σχολείο: τη «διαθεματικότητα» και την «εντατικοποίηση» των σπουδών των μαθητών, που από τα πρώτα τους χρόνια στο Δημοτικό θα «επιλέγονται» (γιατί με βάση τα νέα βιβλία οι «καλοί» μαθητές θα μαθαίνουν ενώ οι «κακοί», θα μένουν πίσω ή θα κάνουν ιδιαίτερα ή θα φεύγουν μια ώρα αρχύτερα από το σχολείο για να πεταχτούν στον κάδο των ημιαπασχολούμενων και εκμεταλλλεύσιμων εργαζόμενων). Δεν είναι τυχαία η έκθεση του ΕΣΥΠ (του συμβουλίου των σοφών) που προβλέπει για τα σχολειά μας αποκέντρωση (δηλαδή, φόρτωμα των σχολείων στους δήμους), ελεύθερη επιλογή αναλυτικών προγραμμάτων (δηλαδή, συμμετοχή της τοπικής αγοράς), περιφερειακές εξετάσεις, επέκταση ωραρίου (προς 8ωρο, γιατί έτσι είναι δίκαιο για τους άλλους εργαζόμενους) κ.ά πολλά που θα μας γυρίσουν πίσω αρκετές δεκαετίες. Δεν είναι το ζήτημα αν οι εκπαιδευτικοί «εργάζονται λίγο» Είναι ότι έχουν κληθεί να υπηρετήσουν ένα μοντέλο εκπαίδευσης όπου θα πρέπει όχι να μορφώσουν αλλά να απομορφώσουν, να μεταδώσουν πλήθος από πληροφορίες, που είναι μακριά από την πραγματικότητα, μακριά από την κοινωνική εμπειρία.
Έχει σημασία για όλους μας οι απεργοί δάσκαλοι και νηπιαγωγοί να νικήσουν!
Θα είναι μια νίκη για μας και τα παιδιά μας!
Συμπαράσταση και κοινός αγώνας εκπαιδευτικών, δασκάλων, γονιών!
Ενεργή συμπαράσταση σε κάθε γειτονιά, πόλη στο αγώνα για πραγματική δημόσια δωρεάν Παιδεία.
Το ποτάμι δεν πρέπει να γυρίσει πίσω!