Ο προϋπολογισμός του 2007 για την παιδεία

 

Πίνακας 1. Γενικά στοιχεία για τον προϋπολογισμό.

 

*Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων

 

Μερικά γενικά σημεία για τον προϋπολογισμό.

 

Οι πιστώσεις του προϋπολογισμού που διατίθεται για το Υπουργείο Παιδείας χωρίζονται στα δύο. Ο τακτικός προϋπολογισμός, που είναι και το μεγαλύτερο μέρος, αφορά κυρίως τις μισθοδοσίες, κατά 91,2% στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και κατά 66% σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Επίσης αφορά και κάποια άλλα «λειτουργικά έξοδα και δαπάνες» και τις λειτουργίες διευθύνσεων εκπαίδευσης, επιχορηγήσεις, γενικής γραμματείας νέας γενιάς, εκκλησιαστικά θέματα κλπ. Το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων αφορά τη χρηματοδότηση του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ), τις εγκαταστάσεις, τον εξοπλισμό αλλά και διάφορους άλλους «άσχετους» τομείς, όπως την επιμόρφωση ενηλίκων. Το μεγάλο «αστείο» με το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων είναι ότι συνήθως δεν απορροφούνται ούτε τα μισά κονδύλια από αυτά που «προγραμματίζονται». Με απλά λόγια εξαγγέλλονται 10 νέα σχολεία και τα λεφτά στην… πορεία φτάνουν μόνο για τα 5!

 

Αυτό που πρέπει να προσεχτεί, είναι ότι το «δώστε λεφτά για την παιδεία» δεν αφορά μόνο τις πιστώσεις του Υπουργείου Παιδείας. Αφ’ ενός γιατί πολλές από τις πιστώσεις  του ΥΠΕΠΘ είναι άσχετες με την παιδεία (πχ Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων), ενώ άλλα σημαντικά ποσά, με την έννοια ότι αφορούν άμεσα τη λαϊκή οικογένεια, περνούν μέσα από το Υπουργείο Εσωτερικών και τους ΟΤΑ. Για παράδειγμα, οι πιστώσεις των σχολικών επιτροπών για θέρμανση, γενικότερος σχολικός εξοπλισμός, εξοπλισμός, μετακινήσεις μαθητών, σχολικός αθλητισμός κοκ.

 

Τα βασικά σημεία και στοιχεία του φετινού προϋπολογισμού

 

1. Η μεταβολή σε σχέση με πέρυσι (6,1%) είναι μικρότερη από πέρυσι και πρόπερσι. Έτσι το τελικό ποσοστό του ΑΕΠ σημειώνει για 3^η συνεχή χρονιά πτώση και φτάνει στο 3,48% του ΑΕΠ από 3,52% που ήταν πέρυσι. Ποιος θυμάται την υπόσχεση για το 5%;

    

2. Αν προσέξει όμως κάποιος αναλυτικά τον προϋπολογισμό θα δει ότι ακόμα και τα πραγματικά νούμερα, πέρα από τα ποσοστά, μειώνονται. Η αύξηση των περίπου 250 εκ. € θα πάει α) στην ισχυροποίηση των θεσμών της αξιολόγησης σε τριτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση (Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας και ΔΟΑΤΑΠ-φορέας για την αξιολόγηση και την αντιστοίχιση των ελληνικών πτυχίων με αυτά του εξωτερικού), αλλά και γενικότερα της διοίκησης (αυξήσεις των πιστώσεων για διευθύνσεις πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κλπ) β) «στην αναβάθμιση της εκκλησιαστικής εκπαίδευσης», όπως αναφέρει το κείμενο και γ) στους μισθούς των νεοπροσληφθέντων εκπαιδευτικών αλλά και στις δόσεις για το γνωστό επίδομα  των 176 € το οποίο είχε απασχολήσει και την απεργία των δασκάλων.

    

3. Οι μισθοί των εκπαιδευτικών, όπως και όλων των δημοσίων υπαλλήλων, μένουν καθηλωμένοι, παραμένουν μισθοί φτώχειας και λιτότητας. Οι αυξήσεις στους μισθούς  δεν θα ξεπεράσουν το 3,3% ποσοστό αστείο αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι η πραγματική ζωή ξεπερνάει κατά πολύ τα παραπάνω ποσοστά.

    

4. Οι διάφορες μπούρδες για την «επένδυση στην παιδεία και την έρευνα» και οι πολυλογία για τη σχέση ανάπτυξης και παιδείας ξεγυμνώνεται μπροστά στον προϋπολογισμό. Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων προβλέπει 440 εκ ευρώ (αύξηση 10%) για τους διάφορους μηχανισμούς κατάρτισης  και κοροϊδίας (δηλαδή κάτι παραπάνω από τα μισά απ’ ότι για όλη την παιδεία!!!), χωρίς να βάλουμε τα ποσά που διαθέτουν άλλα Υπουργεία και φορείς (πχ Υπουργείο Απασχόλησης, ΟΤΑ) για υποδομές στην κατάρτιση. Τα 90 εκ ευρώ που διατίθενται για την έρευνα και την τεχνολογία (το 1/5 σε σχέση με την κατάρτιση) φανερώνουν την «ποιότητα» της «επένδυσης στη γνώση» του παρασιτικού ελληνικού καπιταλισμού.

    

5. Ο προϋπολογισμός είναι το όχημα για να προχωρήσει με γρήγορα βήματα το σχέδιο της αποκέντρωσης των σχολικών μονάδων, βασική προγραμματική συμφωνία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία του σχολείου του νεοφιλελευθερισμού. Δηλαδή της μετακύλισης της ευθύνης και του κόστους της λειτουργίας των σχολείων από το κράτος και το Υπουργείο στο σχολείο, δηλαδή στο σύλλογο των εκπαιδευτικών και βασικά στους γονείς. Η μείωση των σχετικών κονδυλίων που διαθέτει η Τ.Α. κατά 50% σημαίνει μια βίαιη και αναγκαστική στροφή των καθηγητών και των γονιών για να βρουν λεφτά για το πετρέλαιο, για την συντήρηση των εργαστηρίων, την καθαριότητα κοκ. Να σημειωθεί ότι και στο ΠΔΕ η μείωση είναι κάθετη. Σε επίπεδο νομών για την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια από 107,7 εκατομμύρια € το 2004 σε 17,3 εκατομμύρια € το 2006 (στοιχεία από ΙΣΤΑΜΕ). 

    

Πίνακας 2. Ο στραγγαλισμός της δημόσιας παιδείας μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης

 

6. Ο προϋπολογισμός λειτουργεί σαν όχημα για την δημιουργία έργων και υποδομών στο χώρο της παιδείας μέσω της μεθόδου ΣΔΙΤ (Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα) και σαν μοχλός πίεσης για έργα μέσω των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων. Αλλιώς, για έργα που θα σπρώχνουν την παιδεία στον δρόμο της εμπορευματοποίησης και θα προσθέτουν πρόσθετα χαράτσια στο λαό. Οι «συμβάσεις παραχώρησης» και το σχολείο που θα λειτουργεί σαν τη Γέφυρα του Ρίου και την Αττική Οδό δεν είναι μακριά. Έτσι, από τα 319 εκ ευρώ που προσανατολίζονται γενικά για έργα μέσω ΣΔΙΤ, τα 139 εκ ευρώ αφορούν τον ΟΣΚ. Μάλιστα οι επενδύσεις αυτές έχουν διπλασιαστεί σε σχέση με το 2005, χρονιά που ψηφίστηκε η ρύθμιση για τα ΣΔΙΤ. Τι σημαίνουν αυτά πρακτικά για τον φετινό προϋπολογισμό; Στην εισηγητική έκθεση αναφέρονται η κατασκευή ή αναπαλαίωση 27 σχολείων στην Αττική και άλλων 31 στην Κεντρική Μακεδονία.

    

Η  «μεταρρύθμιση» στην παιδεία και ο προϋπολογισμός

 

Συμπερασματικά, ο φετινός προϋπολογισμός (σε συνέχεια των προηγούμενων) έρχεται να δώσει ώθηση στην «μεταρρύθμιση» στο χώρο της παιδείας με 5 τρόπους:

 

§       Με τη συνειδητή υποχρηματοδότηση/υποβάθμιση γενικά της παιδείας-με την καθήλωση-μείωση ποσών και ποσοστών που δίνονται για τη δημόσια δωρεάν παιδεία.

 

§       με τη συνειδητή υποχρηματοδότηση προς την τοπική αυτοδιοίκηση βασικών λειτουργιών σε επίπεδο σχολικής μονάδας, ώστε να αναζητηθούν χρήματα από άλλες πηγές (δίδακτρα, γονείς, χορηγοί), στη βάση της προωθούμενης «αποκέντρωσης».

 

§       με την χρηματοδότηση και την ενίσχυση των μεταδευτεροβάθμιων ιδρυμάτων/μηχανισμών κατάρτισης σαν χώρο υποδοχής όλων των παιδιών που θα αποκλείονται από τη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση. Εκεί ωθούν και οι αλλαγές στην δευτεροβάθμια τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση (δημιουργία των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ) και η ρύθμιση για τη βάση του 10 για την εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση, αλλά και η επιχειρούμενη αναθεώρηση του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

 

§       Με την ενίσχυση των μηχανισμών και των θεσμών της αξιολόγησης. Συγκροτείται και αναβαθμίζεται ο ασφυχτικός κρατικός έλεγχος για την πειθάρχηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, των σχολείων και των εκπαιδευτικών στην παιδεία της αγοράς.

 

§       Με την παραχώρηση, μέσω των ΣΔΙΤ και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, μεγάλων κομματιών που αφορούν την υποδομή (κυρίως κτίρια αλλά και υλικοτεχνική υποδομή ευρύτερα) στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

 

Τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο τους μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικούς. Δεν αφορούν απλά την εκπαιδευτική κοινότητα. Όλες οι αλλαγές που προωθούνται στο χώρο της παιδείας από την κυβέρνηση και το ΥΠΕΠΘ, επιβεβαιώνονται και από τον φετινό προϋπολογισμό, με ιδιαίτερη ένταση, και συμπυκνώνονται στο δίπτυχο «ο λαός θα πληρώνει / η νεολαία θα καταδικάζεται στην αμορφωσιά και την αβεβαιότητα».

 

Με αυτήν την έννοια είναι ανάγκη να ανοίξουν τα μέτωπα απέναντι σ’ αυτήν την πολιτική, να δώσει το λαϊκό κίνημα μια πραγματική μάχη απέναντι στον προϋπολογισμό, αλλά και στη συνέχεια, για μια πραγματικά δημόσια δωρεάν παιδεία.

 

Σύλλογοι γονέων, δημοτικές και νομαρχιακές παρατάξεις, διδασκαλικοί σύλλογοι και ΕΛΜΕ, δήμοι και νομαρχίες να αναδείξουν το παραμύθι της αποκέντρωσης και να απαιτήσουν λεφτά για τις ανάγκες των σχολείων. Να αναδειχθεί σαν κυρίαρχο ζήτημα.

 

Καθηγητές, φοιτητές, πανεπιστημιακοί, όλη η εκπαιδευτική κοινότητα να θέσει φραγμό στην υποχρηματοδότηση και την υποβάθμιση της παιδείας. Με αιχμή το άρθρο 16, να δοθεί μια αποφασιστική μάχη για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, για μόρφωση για όλα τα παιδιά.

 

Όλοι οι εργαζόμενοι να ενωθούν απέναντι στους μισθούς πείνας, στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού που κάνουν όλο και πιο πολλούς, πιο φτωχούς.