Η διεθνής σημασία της αντίστασης του Λιβανέζικου και Παλαιστινιακού λαού για την απόκρουση του ιμπεριαλιστικού σχεδίου για τη «Νέα Μέση Ανατολή»
Τα αλαζονικά σχέδια των ΗΠΑ – Ισραήλ είναι καταδικασμένα να αποτύχουν
Όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες εβδομάδες στην Παλαιστίνη και το Λίβανο αποδεικνύουν και στον πιο δύσπιστο πως τέθηκε σε λειτουργία ένα ευρύτερο αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο για τη δημιουργία μιας νέας κατάστασης που κωδικά ονομάζουν «Νέα Μέση Ανατολή». Καθημερινά γίνονται αποκαλύψεις που μαρτυρούν πως τουλάχιστον εδώ και ένα χρόνο προετοιμάζονταν αυτή η γενική επίθεση τόσο στη Γάζα όσο και στο Λίβανο.
Κεντρικό στοιχείο του σχεδιασμού είναι η κάμψη κάθε αντίστασης στα αμερικάνικα σχέδια, η συντριβή της Παλαιστινιακής και Λιβανέζικης αντίστασης με το πρόσχημα της καταπολέμησης της «τρομοκρατίας». Με μια έννοια, ο νέος πόλεμος στην πολύπαθη περιοχή είναι ένα ακόμη επεισόδιο στο «διαρκή παρατεταμένο πόλεμο της πολιτισμένης Δύσης ενάντια στην τρομοκρατία», και ιδιαίτερα τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Σωστά διαισθάνονται όλοι πως αν ο άμεσος στόχος είναι η συντριβή της Χεζμπολάχ, η συντριβή του παλαιστινιακού κινήματος, στο βάθος παραμένει σαν επιδίωξη και η συντριβή του Ιράν και της Συρίας στο βαθμό που δεν συμμορφωθούν με τη «διεθνή κοινότητα».
Αυτή η εκ θεμελίων αλλαγή και αναμόρφωση αυτής της καυτής περιοχής είναι το στρατηγικό σχέδιο των ιμπεριαλιστών και άμεσο όργανό τους είναι το σιωνιστικό-αποικιακό Ισραήλ που όντας ένα κράτος-μηχανή πολέμου σπέρνει τον όλεθρο, τη φωτιά, το σίδερο και τον φώσφορο, εφαρμόζοντας το τυφλό δόγμα «όταν η δύναμη δεν φέρνει αποτέλεσμα, χρησιμοποιούμε μεγαλύτερη και φονικότερη δύναμη». Ο τύπος των πολέμων που πραγματοποιούν οι ιμπεριαλιστές και σιωνιστές είναι γενοκτονικού τύπου: δεν αποσκοπούν στη συντριβή της στρατιωτικής μηχανής του αντιπάλου και τον εξαναγκασμό του να δεχθεί τους όρους του νικητή (όπως γίνονταν πάνω-κάτω οι πόλεμοι τον προηγούμενο αιώνα) αλλά, με την καταστροφή όλων των υποδομών σε νερό, ηλεκτρισμό, μεταφορές, υποδομές κάθε είδους και κυρίως με τη μαζική δολοφονία αμάχων και κυρίως παιδιών, να βυθίσουν τις περιοχές και τις χώρες μερικές δεκαετίες πίσω.
Τόσο το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο, όσο και ο τρόπος που το πραγματοποιούν (γενοκτονικός πόλεμος – βομβαρδισμός αμάχων – επιλεκτικές δολοφονίες ηγετών κ.λπ.) χαρακτηρίστηκαν από την υποκριτική «διεθνή κοινότητα» σαν νόμιμο δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, και όλοι μαζί χαρακτήρισαν τους ηρωικούς μαχητές της Χεζμπολάχ σαν τρομοκράτες, όπως το Ισραήλ χαρακτήριζε σαν τρομοκρατική την κυβέρνηση των Παλαιστινίων στη Γάζα, αδιαφορώντας για το γεγονός πως είναι η μοναδική εκλεγμένη με δημοκρατικές διαδικασίες κυβέρνηση στον αραβικό κόσμο.
Η διεθνής σημασία της αντίστασης του Λιβανέζικου και Παλαιστινιακού λαού
Όμως η αλαζονεία των ΗΠΑ και του Ισραήλ τους εμποδίζει να υπολογίσουν με σαφήνεια τον πραγματικό συσχετισμό και τα πραγματικά αδιέξοδα που γεννά το σχέδιό τους για τους ίδιους. Δεν χωρά αμφιβολία πως οι πληγές και οι εκατόμβες θυμάτων των Παλαιστινίων και των Λιβανέζων, καθώς και η απόγνωση των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, δημιουργούν τεράστια δεινά για τους λαούς αυτούς. Όμως το σχέδιο των ΗΠΑ είναι αλαζονικό και μη εφαρμόσιμο γιατί είναι σχεδόν αδύνατο να εφαρμόσει σε αυτήν την περιοχή μια κυριαρχία έστω προσωρινή που δεν θα ανατιναχτεί από τις πολλαπλασιαζόμενες εστίες αντίστασης. Το Αφγανιστάν και πολύ περισσότερο το Ιράκ το αποδεικνύουν περίτρανα. Ακόμα και η κατοχή των χωρών αυτών δεν εμπόδισε την εξάπλωση της αντίστασης και της αστάθειας.
Η αλαζονεία του σιωνιστικού αντιδραστικού και αποκρουστικού Ισραήλ εκδηλώνεται με τη συμπεριφορά του νταή, που εκ του ασφαλούς και με τις πλάτες των ΗΠΑ εφαρμόζει μια ρατσιστική αποικιακή άκρως εκδικητική μανία απέναντι στους Άραβες και τους Παλαιστίνιους. Αυτός ο «περιούσιος λαός» δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα έτρωγε κτυπήματα για τόσο διάστημα από τις ρουκέτες της Χεζμπολάχ στο βόρειο Ισραήλ και στη Χάιφα, δεν πήρε στα σοβαρά τις προειδοποιήσεις της Χεζμπολάχ και νόμιζε ότι θα κάνει έναν λίγο πιο δύσκολο περίπατο, πάντως περίπατο στο Νότιο Λίβανο. Και διαψεύστηκε. Τα σιωνιστικά επιτελεία δεν μπορούν να ξεχάσουν την ντροπή που ένοιωσαν όταν το 2000 αναγκάστηκαν, πάλι κάτω από τα κτυπήματα της Χεζμπολάχ, να εγκαταλείψουν το Λίβανο μετά από 17 χρόνια κατοχής. Τώρα ήθελαν τη ρεβάνς και νόμιζαν ότι αυτή θα είναι εύκολη. Μάλλον δικαιώνονται οι αγωνιστές της Χεζμπολάχ που υποστηρίζουν ότι «το 2006 δεν είναι σαν το 1982». Έτσι φθάνουμε σε ένα κρίσιμο ζήτημα, που οι αντιδραστικοί το παραβλέπουν: το στοιχείο της πολιτικής νίκης, το στοιχείο των νέων δεδομένων στην περιοχή και τη σημασία της αντίστασης στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη και τώρα στο Λίβανο. Ιδιαίτερα η τελευταία απόδειξε πως μια συνεκτική και δεμένη με το λαό δύναμη, καλά προετοιμασμένη και αποφασισμένη να αγωνιστεί εφαρμόζοντας τις αρχές και την ευλυγισία του ανταρτοπόλεμου, έχοντας διδαχθεί από τον αντίπαλο και τις μεθόδους του, είναι δυνατό να μπλοκάρει την πολεμική μηχανή και να προκαλέσει μεγάλες ζημιές. Η λαϊκή ένοπλη αντίσταση στους κατακτητές και στους επιδρομείς είναι η αποφασιστική δύναμη, και όχι η ισχύς των διαφόρων αντιδραστικών χωρών της περιοχής, που τα περισσότερα κώφευσαν και πήραν περίπου ίσες αποστάσεις από Ισραήλ και λιβανέζικη αντίσταση…
Επομένως τίποτα δεν μαρτυρεί ότι το σχέδιο της «Νέας Μέσης Ανατολής» θα προχωρήσει έτσι κι αλλιώς. Μάλλον θα δημιουργήσει νέες καταστάσεις, αλλά και νέα αδιέξοδα για τους εμπνευστές του. Οι όροι για να βουλιάξουν οι ιμπεριαλιστές στη κινούμενη άμμο που δημιουργεί η πολιτική τους και κάτω από τα κτυπήματα της αντίστασης είναι προοπτικά περισσότερο πιθανοί.
Όλα αυτά δημιουργούν την πεποίθηση πως η αντίσταση των Παλαιστινίων και Λιβανέζων μαχητών έχει σημασία όχι μόνο για το μέλλον και την ειρήνη της περιοχής, αλλά, μαζί με την αντίσταση στο Ιράκ και την τεράστια δυσαρέσκεια των αραβικού κόσμου, συσσωρεύουν και τους όρους για ένα μεγάλο πλήγμα στην ιμπεριαλιστική πολιτική, και αυτό τους προσδίδει μια αδιαμφισβήτητη διεθνή σημασία. Η προοδευτική ανθρωπότητα είναι στο πλευρό της αντίστασης και ενάντια στα ψέματα, τις ραδιουργίες και τις επεμβάσεις της «διεθνούς κοινότητας».
Η «διεθνής κοινότητα» των ψευτών και υποκριτών ιμπεριαλιστών
Αυτό που αποκαλείται «διεθνής κοινότητα» και είναι ένα σύμπλεγμα της ιμπεριαλιστικής διπλωματίας και της «κοινής γνώμης» που αυτή θέλει να δημιουργήσει, από την πρώτη στιγμή με επικεφαλής τις ΗΠΑ, πήρε ξεκάθαρα φιλοϊσραηλινή στάση. Η άμεση καταδίκη της Χεζμπολάχ και οι επικλήσεις προς το Ισραήλ «να δείξει σύνεση στη δίκαιη αυτοάμυνά του» έλυναν τα σχέδια στους ισραηλινούς μακελάρηδες. Η υποκριτική κριτική στη «δυσανάλογη» χρήση βίας από το Ισραήλ ακουγόταν σαν παρότρυνση για συνέχιση των επιχειρήσεων. Οι «ίσες αποστάσεις» είναι υποκριτικές και στηρίζουν τη διάλυση του Λιβάνου από το Ισραήλ, ενώ τα περί «κατάπαυσης του πυρός» και «δημιουργίας διαδρόμου» ώστε να φτάνει η ανθρωπιστική βοήθεια «αφού δεν υπάρχει κατάπαυση του πυρός» στην ουσία είναι μια ακόμα επιδοκιμασία των αμερικάνικων σχεδίων για τη «Νέα Μέση Ανατολή». Οι ΗΠΑ στο διπλωματικό και πολιτικό παρασκήνιο τάζουν ρόλους και υποσχέσεις στους πρόθυμους φιλο-ισραηλινούς συμμάχους και στα ανδρείκελα των αραβικών αντιδραστικών καθεστώτων, και πολλοί μπορεί να έχουν αποδεχτεί προκαταβολικά τους ρόλους αυτούς με την κυνική σκέψη: αφού θα γίνει γης μαδιάμ, τουλάχιστον μετά να είμαστε παρόντες στην περιοχή, έστω και υπό αμερικανο-ισραηλινή εποπτεία.
Η «διεθνής κοινότητα» με τη στάση της βάφει τα χέρια της με το αίμα των αμάχων και των καλύτερων παιδιών του αραβικού κόσμου, των μαχητών της αντίστασης. Η «διεθνής κοινότητα» έδωσε και δίνει τον απαραίτητο χρόνο στους σιωνιστές να βομβαρδίσουν ανενόχλητοι τη Βηρυτό. Δεν ακούσαμε κανέναν ηγέτη να αντιτάσσεται σε αυτό, ούτε ο Πούτιν, ούτε η Κίνα ψέλλισαν τίποτα αποφασιστικό. Ο Πούτιν περισσότερο γκρίνιαξε που δεν έγινε η Ρωσία μέλος του ΠΟΕ παρά για τη σφαγή στην Παλαιστίνη…
Η «διεθνής κοινότητα» προετοιμάζει το έδαφος για την άμεση κατάσταση μετά τις εχθροπραξίες και είναι αποκαλυπτικά τα όσα σχεδιάζονται ιδιαίτερα ενόψει της συνδιάσκεψης στη Ρώμη και τα ταξίδια της υπουργού πολέμου των ΗΠΑ κ. Ράις. Μεταξύ των προτάσεων και η στάθμευση στα σύνορα Ισραήλ-Λιβάνου διεθνούς «ειρηνευτικής» δύναμης υπό ΝΑΤΟϊκή διοίκηση. Από κοντά και οι προτάσεις για εξαγορά και υιοθέτηση της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης του Λιβάνου, έτσι ώστε να παίξουν το ρόλο των δοσίλογων ανδρεικέλων, όπως στο Ιράκ.
Η αριστερά πρέπει να είναι στο πλευρό της αντίστασης, να μην κρατά το φανάρι στην πολιτική των «ίσων αποστάσεων»
Το μούδιασμα που υπάρχει στο χώρο της αριστεράς και η έλλειψη μεγάλων κινητοποιήσεων ενάντια στα ιμπεριαλιστικά και σιωνιστικά σχέδια ζητούν μια εξήγηση. Κατά την άποψή μας, μέσα στο αντιπολεμικό κίνημα και ιδιαίτερα μέσα στην ευρωπαϊκή αριστερά, η γραμμή του «όχι στον πόλεμο και στην τρομοκρατία» οδήγησε σε αφοπλισμό πολλών συνειδήσεων σχετικά με το χαρακτήρα του πολιτικού Ισλάμ και των οργανώσεων αντίστασης στον αραβικό κόσμο. Αυτό έκανε ιδιαίτερα ευάλωτη την ευρωπαϊκή αριστερά στα περί «τρομοκρατίας» ιμπεριαλιστικά δόγματα, και πολλές φορές η πολιτική των «ίσων αποστάσεων» εκφράζει αυτές τις ανεπάρκειες που φυσικά εκμεταλλεύεται η ιμπεριαλιστική πολιτική. Πολλές επαναστατικές οργανώσεις είναι στις λίστες της τρομοκρατίας, στις μαύρες λίστες της ΕΕ, και αυτό δεν εγείρει πολλές διαμαρτυρίες από την ευρωπαϊκή αριστερά. Ιδιαίτερα μετά τη νίκη της Χαμάς στις εκλογές, η ευρωπαϊκή αριστερά που είχε ανακηρύξει σαν προοδευτική την παλαιστινιακή διοίκηση υπό την Φατάχ και κάλυπτε όλη τη διαφθορά που επικρατούσε, άρχισε να μασάει τα λόγια της και να αρνείται την υποστήριξη προς τους παλαιστίνιους και την κυβέρνησή τους, διευκολύνοντας ακόμα περισσότερο τους ιμπεριαλιστές και των ΗΠΑ και των χωρών τους.
Όπως και στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας δεν κατάλαβε τίποτα και υποστήριξε την ιμπεριαλιστική πολιτική, όπως αρνείται την υποστήριξη της Ιρακινής Αντίστασης (γιατί μυρίζει φονταμενταλισμό), όπως επιμένει στην παραμονή στρατευμάτων κατοχής στο Αφγανιστάν (περίπτωση Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Ιταλία για να μην χαλάσει την κεντροαριστερή κυβέρνηση), όπως στηρίζει όλες τις προσπάθειες και ραδιουργίες του υπουργού εξωτερικών της Ιταλίας Νταλέμα (που επί πρωθυπουργίας του βομβαρδίζονταν η Γιουγκοσλαβία και η Ιταλία συμμετείχε στις 19 χώρες που κήρυξαν τον πόλεμο στη χώρα αυτή) για επιτυχία της διάσκεψης της Ρώμης, έτσι και τώρα κινούνται στην πολιτική των «ίσων αποστάσεων», διατηρούν σχέσεις με την «αριστερά» του Ισραήλ που υποστηρίζει τον πόλεμο του σιωνιστικού Ισραήλ, και προτείνουν να αποσταλεί ειρηνευτική δύναμη στα σύνορα Λιβάνου-Ισραήλ και διεθνοποίηση του μεσανατολικού προβλήματος. Αδιαφορώντας δηλαδή αν γίνονται πρόσκοποι-σκαπανείς της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στην περιοχή.
Την ίδια στιγμή πρέπει να ξεπεραστούν οι διασπαστικές, σεχταριστικές και αδιέξοδες πραχτικές, ώστε να εκφραστεί ένα γνήσιο αντιιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό κίνημα.
Καμιά διευκόλυνση σε ΗΠΑ και Ισραήλ – Καταδίκη του δικομματισμού
Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από όλους όσους τήρησαν καθαρή φιλοϊσραηλινή και φιλοαμερικάνικη στάση στην πρόσφατη κρίση. Καταδίκη της Χεζμπολάχ, κατάπαυση του πυρός όταν αυτό γίνει δυνατό και άλλα μισόλογα, χωρίς κανένα μέτρο και καμιά αιχμή. Τα όσα λέει ο Παπούλιας είναι συμπληρωματική πολιτική στον καταμερισμό ρόλων που εκφράζει το δικομματισμό: άλλωστε τέτοια δεν έλεγε και ο Στεφανόπουλος για να ρίχνει στάχτη στα μάτια, και τώρα μας λέει για προσφυγή στη Χάγη και άλλα πολύ «πατριωτικά»;
Υπάρχουν κυβερνήσεις που καταδίκασαν το Ισραήλ ή έκαναν σκληρές δηλώσεις σε βάρος του Ισραήλ στην Ευρώπη: η Ισπανία, η Νορβηγία και η Ελβετία. Η Ελλάδα επισήμως τίποτα απολύτως. Ό,τι διατάξουν τα αφεντικά και να τα έχουμε καλά με τους ισχυρούς (συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ). Και αυτά σε πλήρη αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα, που είναι αναφανδόν υπέρ της αντίστασης στην περιοχή και ενάντια στο σιωνιστικό Ισραήλ. Ευτυχώς που κάποιοι δημοσιογράφοι κατορθώνουν και δίνουν μια εικόνα και μια αντικειμενική πληροφόρηση για το τι συμβαίνει εκεί. Η διπλότητα του ελληνικού μεγαλοαστισμού έγκειται, πρώτον, στο ότι εμφανίζει μια φιλοαραβική ρητορική τη στιγμή που στηρίζει και διευκολύνει όλα όσα ζητούν Ισραήλ και ΗΠΑ. Σε αντίθεση με όσα επιθυμεί ο ελληνικός λαός: Π.χ. να μην δώσουμε καμιά διευκόλυνση στο έγκλημα που γίνεται στο Λίβανο, να κλείσει άμεσα η Σούδα, να καταγγελθεί το Ισραήλ και να διακοπούν όλες οι σχέσεις μαζί του. Δεύτερο, εθελοτυφλεί ο μεγαλοαστισμός όταν δεν βλέπει τη σχέση όσων διαδραματίζονται στη Μέση Ανατολή με τις εξελίξεις σε Κύπρο και Αιγαίο. Τρίτο, είναι τέτοια η δουλικότητά του προς τα αφεντικά που αφήνει να διαρρεύσει πως στην περίπτωση «ειρηνευτικών αποστολών» θα πράξουμε το συμμαχικό μας καθήκον… Αυτά φυσικά με τη διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής από το κραυγαλέο φιλοαμερικανικό επιτελείο Κώστα Καραμανλή – Ντόρας Μητσοτάκη.
Ο άλλος εταίρος του δικομματισμού, αφού ταξίδευσε (αλώνισε είναι η σωστή λέξη) τις πρωτεύουσες των αραβικών κρατών σαν πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» – και είναι βέβαιο πως προωθεί παραγγελιές και προτάσεις των ιμπεριαλιστών-, παρακολουθεί με θαυμασμό τον αντιπρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Σιμόν Πέρεζ, να εξηγεί γιατί το Ισραήλ πρέπει να συνεχίσει τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις.
Ολόψυχα στο πλευρό της Λιβανικής και Παλαιστινιακής Αντίστασης
Νίκη στη Χεζμπολάχ – Προώθηση της εθνικής ενότητας στην Παλαιστίνη – Ενότητα του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου ενάντια στον ιμπεριαλισμό
Κάτω τα σχέδια ΗΠΑ και Ισραήλ για «Νέα Μέση Ανατολή»
Κάτω η υποκρισία και οι μεθοδεύσεις της ιμπεριαλιστικής «διεθνούς κοινότητας»
Να κλείσει άμεσα η Σούδα – Να ξηλωθούν όλα τα πρακτόρικα δίκτυα των ΗΠΑ στην Ελλάδα
Να επιστρέψουν όλες οι ελληνικές στρατιωτικές αποστολές στη χώρα – Κανένας έλληνας φαντάρος έξω από τα σύνορα – Όχι στους εξοπλισμούς
Να κλείσει άμεσα η πρεσβεία του Ισραήλ – Διακοπή όλων των σχέσεων με το σιωνιστικό Ισραήλ
Έμπρακτη αλληλεγγύη στα θύματα της ιμπεριαλιστικής-σιωνιστικής θηριωδίας