ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΡΚΕΤΑ!

ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΡΟΪΚΑ – ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΜΝΗΜΟΝΙΑ.

Η φετινή πρωτομαγιά βρίσκει την παγκόσμια οικονομία βυθισμένη στην μεγαλύτερη μεταπολεμική της κρίση. Το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα αναδεικνύει, με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο, τα όρια του. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός σκορπά καταστροφικές δυνάμεις, βλέποντας σε αυτές τη μοναδική δυνατότητα υπέρβασης της κρίσης του. Μια τεράστια καταστροφή σε παγκόσμια κλίμακα παραγωγικών δυνάμεων, και πρώτα και κύρια της ίδιας της ζωντανής εργασίας, βρίσκεται σε εξέλιξη. Κατακτήσεις ενός αιώνα ξηλώνονται γυρίζοντας τις κοινωνίες στο πιο μαύρο παρελθόν. Ολόκληρες περιοχές τινάζονται στον αέρα. Μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα σαρώνουν τον πλανήτη, οδηγώντας στην απόλυτη εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπους. Τριτοκοσμικοί θύλακες μεγεθύνονται μέσα στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις. Περιφερειακοί πόλεμοι και επεμβάσεις ξαναμοιράζουν γη, φυσικούς πόρους και ενεργειακούς δρόμους, πιστοποιώντας ότι το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πόλεμου δεν είναι μακρινό. Μεγάλες φυσικές καταστροφές πλήττουν τους φτωχούς όλου του κόσμου αλλά και «ατυχήματα» σαν αυτό της Ιαπωνίας βεβαιώνουν ότι η ανθρωπότητα κινδυνεύει άμεσα από την διαιώνιση του σημερινού συστήματος οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων.

Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα βιώνουν, ένα χρόνο τώρα, τις συνέπειες από τα δεσμά της τρόικας αλλά και ενός πολιτικού συστήματος δοτών στις απαιτήσεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των αγορών που ξεκληρίζει κάθε ικμάδα της χώρας. Οι πολιτικές του μνημονίου όχι μόνο δεν στάθηκαν ικανές να λύσουν, ακόμα και με τους όρους της τρόικας, το πρόβλημα αλλά εντείνουν τα αδιέξοδα. Σήμερα μπαίνουμε σε μια νέα φάση. Κυριαρχούν τα σχέδια για την αναδιάρθρωση του χρέους και την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Η διάλυση του δημόσιου τομέα, η άγρια φορολόγηση και οι περικοπές θα συμπληρωθούν με ένα ολοκληρωτικό ξεπούλημα, με πλιάτσικο της χώρας. Αυτή η νέα περίοδος που διαμορφώνεται αναδιατάσσει σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση το μπλοκ των προθύμων στις επιλογές των αγορών. Θα είναι, αν δεν ανατραπούν, μια περίοδος με ακόμα βαρύτερες συνέπειες για τους εργαζόμενους αλλά και μια περίοδος αστάθειας που θα καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις.

Το πολύμορφο κίνημα αντιστάσεων που αναπτύχθηκε το προηγούμενο διάστημα δείχνει τις δυνατότητες και τις αδυναμίες που έχει η όποια προσπάθεια αντιστροφής της σημερινής κατάστασης. Η γενικευμένη οργή των απλών ανθρώπων, οι κατακερματισμένες αντιστάσεις, τα σημάδια ενός κοινωνικού ριζοσπαστισμού, πρέπει και μπορούν να βρουν διέξοδο. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη η Αριστερά να ξεπεράσει περιχαρακώσεις και δογματισμούς, να υπερβεί τις ψευδαισθήσεις των εκλογικών καταγραφών. Το παράδειγμα της Πορτογαλίας διδάσκει ότι είναι εφικτή μια ενότητα στη δράση για την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά του μνημονίου, της τρόικας και της κυβέρνησης των προθύμων. Περισσότερο από ποτέ είναι σήμερα φανερή η ανάγκη νέου προσανατολισμού και πολιτικοποίησης του αγώνα, για να έχει προοπτική η πάλη των εργαζόμενων και του λαού και να αναχαιτιστούν τα κατακτητικά σχέδια. Περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η οργάνωση των αντιστάσεων στα πλαίσια ενός παλλαϊκού Κοινωνικού και Πολιτικού Μετώπου που θα παλέψει για:

• Την αποτίναξη του ζυγού του μνημονίου.

• Την ανατροπή του φαύλου πολιτικού συστήματος των πρόθυμων στην τρόικα και τις αγορές και μαζί όλου του εποικοδομήματος νόμων και μνημονίων που έχουν προωθήσει.

• Την άρνηση πληρωμής του χρέους.

• Την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού και όχι του διεθνούς καπιταλισμού – καζίνο και των εγχώριων πλασιέ του.

Ο αγώνας για μια πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας αποτελεί αναγκαίο βήμα και προϋπόθεση για να γίνουν με πιο ουσιαστικούς και μαζικούς όρους η συζήτηση και οι αναγκαίες πράξεις για το ξεπέρασμα συνολικά της σημερινής βαρβαρότητας. Η γενική απεργία στις 11 Μάη μπορεί να αποτελέσει την απαρχή ενός νέου κύκλου αγώνων και ενωτικών, κοινωνικών και πολιτικών, διεργασιών για την οικοδόμηση ενός Μετώπου ανατροπής των σημερινών συσχετισμών.