ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΠΡΩΤΗ ΗΤΤΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ!
Η πρώτη δικαίωση του αγώνα του φοιτητικού κινήματος είναι γεγονός. Σύμφωνα με δηλώσεις της ίδιας της Υπ. Παιδείας, η κατάθεση του νόμου-πλαίσιο μετατίθεται για το φθινόπωρο. Αυτό αποτελεί μια αναδίπλωση της κυβέρνησης μπροστά στον όγκο και την ένταση των αντιδράσεων από πλευράς φοιτητών.
Σίγουρα όμως, αυτή η θετική εξέλιξη δεν αποτελεί τη νίκη του κινήματος πάνω στο βασικό του αίτημα: τη συνολική απόσυρση κάθε πρότασης για αλλαγή του νόμου-πλαίσιο καθώς και του άρθρου 16 (για το οποίο κουβέντα δεν είπε η Μαριέττα). Και αν αυτό είναι το “καρότο” υπάρχει και το “μαστίγιο”. Η άγρια και σχεδιασμένη επίθεση της αστυνομίας στη μεγαλειώδη πορεία της Πέμπτης 8/6 ήταν μια ξεκάθαρη πολιτική επιλογή. Οι «λιγοστές» 346 υπό κατάληψη σχολές, η «μικρή μερίδα» των 30 χιλιάδων φοιτητών/τριών που διαδήλωσαν σε Αθήνα και Θες/νίκη, η συνεχιζόμενη απεργία των πανεπιστημιακών «αδειάζουν» τις γελοιότητες της Μαριέττας περί «μειοψηφίας». Κι η καταστολή ήρθε τώρα να συμπληρώσει τη συκοφάντηση ενός πραγματικού και μαζικού ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. Μπορούμε να δώσουμε ένα γερό χαστούκι στην κυβέρνηση; Μπορεί το ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ να ασκήσει πραγματική αντιπολίτευση στην ομοφωνία του δικομματισμού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ; Μπορεί να χαλάσει την «ομαλή» πορεία του κυβερνητικού έργου; Μπορεί να εκφράσει το υπόκωφο «φτάνει πια» της αυξανόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας; Μπορεί να γίνει παράδειγμα ότι οι «από πάνω» δεν είναι ανίκητοι, ότι μπορούμε να τους δυσκολέψουμε και γιατί όχι να νικήσουμε; Η πολυσυζητημένη πολιτικοποίηση του αγώνα, η αναβάθμιση του αυτό κυρίως αφορά. Ο αγώνας δυναμώνει όσο μπορεί να αναγνωρίζει καλύτερα τους εχθρούς του, όσο μπορεί να κατανοεί το ρόλο του σαν κομμάτι μιας ευρύτερης ανάγκης να χτιστούν αντιστάσεις, όσο κερδίζει τη συνείδηση και τη ζωντάνια αυτών που συμμετέχουν. Αυτό είναι προχώρημα κι όχι τα δήθεν προωθημένα αιτήματα που αντί να μας ενώνουν μας χωρίζουν, ούτε οι «φλυαρίες» για «Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση», για την «Παιδεία σε μια λαϊκή οικονομία κι εξουσία» και άλλα τέτοια. Το πρώτο και τελευταίο κρίσιμο πολιτικό ζήτημα είναι το πώς θα ηττηθεί αυτή η πολιτική για πρώτη φορά, πώς η κυβέρνηση θα φάει χαστούκι.
Να διαφυλάξουμε την ΕΝΟΤΗΤΑ του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. Η κατάσταση που βιώνουμε τις τελευταίες βδομάδες έδειξε πόσο άχρηστες ήταν οι απόψεις που μιλούσαν για συμφωνία στα πολιτικά περιεχόμενα και τις θέσεις ως προϋπόθεση της κοινής μας δράσης, πόσο απαράδεκτη ήταν η επίθεση κι όχι η συμμετοχή σ’ ένα πραγματικό ΚΙΝΗΜΑ. Έδειξε πως το ΚΙΝΗΜΑ είναι η ΕΝΟΤΗΤΑ όλο και περισσότερων φοιτητών/τριών σε ένα απλούστατο πράγμα. Την πεποίθηση πως αυτοί οι νόμοι μας θίγουν και την απόφαση πως μόνο με αγώνα μέχρι τέλους μπορούμε να τους μπλοκάρουμε. Τώρα είναι ώρα να συνεχίσουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ, τώρα όποιος αρνηθεί, παζαρέψει ή εμποδίσει αυτή την ΕΝΟΤΗΤΑ κάνει κακό στο ΚΙΝΗΜΑ.
Ο προσανατολισμός της ΠΚΣ προκαλεί πολλά ερωτηματικά. Γιατί ενώ η απόφαση της να στηρίξει το ΚΙΝΗΜΑ των καταλήψεων (με κοινά πλαίσια σε συνελεύσεις κλπ.) είναι εξαιρετικά θετική εξέλιξη, η στάση της δε φαίνεται να συμβαδίζει με αυτή την ανάγκη. Πώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι απείχε την Πέμπτη από τη μεγαλειώδη πανελλαδική πορεία των 15 χιλιάδων φοιτητών/τριών, προτιμώντας να πορευτεί μόνη της δυο ώρες νωρίτερα; Γιατί τέτοια άδικη επίθεση στο «Συντονιστικό των καταλήψεων» όταν αυτό αποτελεί κι εκφράζει μια πραγματική και ζωντανή διαδικασία κινηματικού συντονισμού; Και γιατί σε κάποιες σχολές διατίθεται να μπει στα κοινά πλαίσια, ενώ σε άλλες εξακολουθεί να διαχωρίζεται; Κανείς δε μπορεί και δεν πρέπει να αποτρέψει την ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ενός ευρύτερου δυναμικού. Σε περιόδους ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ οι «επιτελικοί» σχεδιασμοί ανατρέπονται και τροποποιούνται υπό την πίεση της πραγματικότητας, τα δεδομένα αλλάζουν, τα «γεγονότα είναι πεισματάρικα». Όποιος δεν το βλέπει αυτό απλά εθελοτυφλεί, απλά δεν έχει πάρει μυρωδιά για το ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί. Το ΚΙΝΗΜΑ δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, οι δομές του δε μονοπωλούνται, η συμφωνία κι η αντιπαράθεση μπορούν να συνυπάρχουν. Δεν υπάρχουν στο ΚΙΝΗΜΑ «καλοί» και «κακοί», δεν υπάρχουν κάποιοι εξ’ ορισμού «αγωνιστές» και κάποιοι «πιο αγωνιστές». Δεν υπάρχουν αυτοί που ήταν «από την αρχή μέσα» και αυτοί που «τώρα το θυμήθηκαν». Υπάρχουν προσανατολισμοί και προτάσεις που πάνε τα πράγματα μπροστά ή τα κρατούν στάσιμα. Υπάρχουν οι ανάγκες της πραγματικότητας (κι η ΕΝΟΤΗΤΑ είναι κυρίαρχη) κι οι ανάγκες των «μίζερων μικροκομματικών συσχετισμών». Κι εκεί κρίνονται όλα. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα… για όλους μας.
Κλιμακώνουμε! Το θερμό καλοκαίρι μόλις τώρα αρχίζει. Τα παραδείγματα της ΑΣΟΕΕ και του ΠΑΜΑΚ είναι ενδεικτικά. Οι δυνατότητες και τα περιθώρια που ξανοίγονται είναι πολλά. Ο συσχετισμός υπέρ του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ κερδίζεται μέρα με τη μέρα. Να μην πέσουμε στην παγίδα που μας στήνουν, μπλέκοντας σε διάλογο με όλους αυτούς που πλέον ξέρουμε τι μέλλον μας προετοιμάζουν. Να συνεχίσουμε τις καταλήψεις μέχρι το τέρμα, μέχρι να υποχωρήσει συνολικά η Γιαννάκου. Σε κάθε πόλη με κατειλημμένες σχολές να αποκλειστεί το κέντρο, να μπλοκάρει η κυκλοφορία, να δημιουργηθεί και πάλι κεντρικό πολιτικό ζήτημα για την κυβέρνηση. Αυτή την κατεύθυνση κι αυτό το στόχο πρέπει να υπηρετεί η όποια δράση, η όποια μορφή πάλης επιλεχθεί. Κινούμαστε πια σε τροχιά σύγκρουσης. Όχι εικονικής, όχι συμβολικής, όχι για τις τηλεοράσεις, αλλά με μετρήσιμο, απτό, υλικό κόστος γι’ αυτούς κι όχι για μας. Μαζική, πολιτική σύγκρουση με το Υπουργείο. Να επιδιωχθεί αλληλεγγύη από την κοινωνία, υποστήριξη από τον εργαζόμενο κόσμο. Κι αυτό δεν αφόρα τυπικές «συναντήσεις» με συνδικάτα και φορείς. Ο αγώνας μας είναι σημαντικός για την κοινωνία και η αλληλεγγύη της κοινωνίας απαραίτητη για μας.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟ ΠΛΑΙΣΙΟ – ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16
ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΟΠΩΣ ΚΙ ΑΝ ΤΑ ΒΑΦΤΙΖΟΥΝ
ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ Η ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
Δεν υποχωρούμε αν δεν υποχωρήσουν