Πώς τίθεται το πολιτικό ζήτημα στην Ελλάδα σήμερα; Πώς μπορεί να υπάρξει υπέρβαση των αδιεξόδων που το πολιτικό σύστημα αναπαράγει; Ποιες οι προδιαγραφές ενός πολιτικού κινήματος σήμερα, πάνω σε ποιες βάσεις μπορεί να στηριχθεί; Πώς μπορεί να συμβάλει η δική μας προσπάθεια στη οικοδόμηση ενός πολιτικού κινήματος;
Η σχέση του πολιτικού κινήματος με τις προηγούμενες θεματικές
Φτάσαμε στην 4η συζήτηση στα πλαίσια της πανελλαδικής διαδικασίας που στόχο έχει τη διαρκή προσπάθεια προσανατολισμού και ενός κατά το δυνατό κοινού σώματος εκτιμήσεων που θα ορίσουν την κοινή στάση και παρέμβαση μας. Αυτή η θεματική έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες που οφείλουμε να τις πάρουμε υπόψη.
Την τελευταία δεκαετία αναμετρηθήκαμε αρκετά με προσεγγίσεις που σε μεγάλο βαθμό αντανακλούσαν το διάβασμα που κάναμε για τις εξελίξεις στη χώρα μας και την Ευρώπη. Επίσης πάντα χρωματιζόταν η συζήτηση από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, το ίδιο γίνεται και τώρα με ένα προβληματισμό που παρουσιάζεται ως αμηχανία για την πράξη που απαιτείται.
Σήμερα, μετά από τις 3 πρώτες θεματικές, μπορούμε να πούμε ότι γίνεται αυτή η συζήτηση με προϋποθέσεις που σχετίζονται ή θα έπρεπε να σχετίζονται με ορισμένα από αυτά που αποτυπώθηκαν σαν οπτική ή οπτικές γύρω από τις οποίες βλέπουμε να κινούνται τα πράγματα. Για τις ανάγκες της σημερινής συζήτησης χρειάζεται να εστιάσουμε λίγο παραπάνω τη σκέψη μας στα εξής:
- Έχοντας σαν αφετηρία την εθνική διάσταση και αναζητώντας την ιδιαίτερη διαδρομή που ακολουθεί η μετάβαση στη χώρα μας, βρισκόμαστε όλο και πιο συχνά και με μεγαλύτερη ένταση αντιμέτωποι με ζητήματα που τροφοδοτούνται από τις πλανητικές διεργασίες.
- Δομικό στοιχείο του λαϊκού παράγοντα ήταν πάντα η συνάντηση του ριζοσπαστισμού με πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα, με οργανώσεις και κόμματα, με μορφές κινητοποίησης και έκφρασης σε αντιπαράθεση με συστηματικές προσπάθειες ανάσχεσής του, μπλοκαρίσματός του, αποπροσανατολισμού του, χρησιμοποίησής του ως εφαλτήριο ανόδου αστικών στρωμάτων κ.λπ.
Επικέντρωση στην τελευταία δεκαετία
Συζητώντας για ζητήματα και απόπειρες διεξόδου είναι απαραίτητο να περιγράψουμε και να κατανοήσουμε γιατί και αν υπάρχει αδιέξοδο, για ποιους είναι αδιέξοδο και πώς φτάσαμε σε αυτό. Αναγκαστικά λοιπόν οφείλουμε να προσδιορίσουμε την ιστορική του διάσταση, γιατί υπάρχει τέτοια. το αδιέξοδο δεν έπεσε από τον ουρανό. Υπάρχει μια ορισμένη διαδρομή. Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η περίοδος των δέκα – δώδεκα τελευταίων χρόνων γιατί παρουσιάστηκαν νέα φαινόμενα και σε αρκετά που λειτούργησαν φαίνεται να εξαντλείται η όποια δυναμική αναδείχθηκε.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια, πραγματοποιήθηκαν πάρα πολλές ποσοτικές και ορισμένες βασικές ποιοτικές αλλαγές. Πάντα μας ενδιαφέρει η κατάσταση, από τη μεριά του λαϊκού παράγοντα, συνεπώς κεντρική είναι η αναφορά στην αντίθεση του λαού στα μνημόνια που επιβλήθηκαν, στα γεωπολιτικά ζητήματα και τις απειλές για την χώρα, οι τρόποι με τους οποίους εκφράστηκε και η αναζήτηση μια πολιτικής έκφρασης ποιοτικά αντίστοιχης με τα ζητήματα που τέθηκαν αλλά και η σχέση όλων αυτών με τη διεθνή τους πλευρά.
Ορισμένα Ορόσημα: Κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα που ζούμε παρουσιάστηκαν μεγάλες αμφισβητήσεις στον τρόπο άσκησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Η Δύση δε μπόρεσε εύκολα να χειριστεί την κρίση που γινόταν όλο και πιο εμφανής και η δυσαρέσκεια που εκδηλωνόταν συντάραξε ολόκληρες ηπείρους και περιοχές του πλανήτη. Σε Λατινική Αμερική, Ευρωπαϊκό Νότο, Αραβικό κόσμο και μέσα σε μεγάλα κέντρα του Δυτικού κόσμου, υπήρχε μεγάλη αναστάτωση με αποτέλεσμα μετατοπίσεις και αλλαγές συσχετισμών, πολιτικές αλλαγές, ανατροπές συνασπισμών και κυβερνήσεων, εξεγέρσεις.
Η λαϊκή δυσαρέσκεια και αμφισβήτηση τροφοδότησαν κινήματα που παρεμβαίνουν και επηρεάζουν την πολιτική και κοινωνική ζωή σε μια χώρα ή περιφέρεια ή διεθνώς.
Ως τέτοια μας ενδιαφέρουν για να δούμε τα νέα χαρακτηριστικά που φέρουν αλλά και γιατί ενδιαφέρουν και τον αντίπαλο. Δεν ήταν απλά κινήματα διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης αλλά ήταν πολιτικά με την έννοια της κλίμακας και των θεμάτων που έθεσαν. Ζητήματα διακυβέρνησης, πολιτειακά, απόπειρες εναλλακτικών προγραμμάτων αλλά και δημιουργία ενός φρονήματος και μιας ελπίδας ότι τα πράγματα μπορούν και θα πάνε αλλιώς. Στη συνέχεια θα επανέλθουμε σχετικά με το ενδιαφέρον που δείχνει ο αντίπαλος.
- 2008 κρίση: Η εκδήλωση της κρίσης του 2008 βρίσκει την χώρα να την κυβερνά η ΝΔ με τον Κ.Καραμανλή από το 2007 ο οποίος μετά από 2 χρόνια, το 2009 προκηρύσσει εκλογές υπό το βάρος πολλών πιέσεων και σημαδιών στην οικονομία. Νικά το Πασοκ με 43,92% και 10 μονάδες διαφορά. Από τον Οκτώβριο του 2009 και μέσα σε εξι μόλις μήνες φτάσαμε στις 23 Απριλίου του 2010 ο Γιώργος να Παπανδρέου ανακοινώνει από το Καστελόριζο την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
- 2010 Επιβολή νέου καθεστώτος μνημονίων: Είναι φανερό πλέον ότι έχουμε μπει σαν χώρα σε άλλη ποιότητα. Τα κλειδιά της χώρας βρίσκονται στο Χίλτον και όχι στο κοινοβούλιο με την Τρόικα να προχωρά από την αρχή σε ένα σχεδιασμό στον οποίο συνυπήρχαν οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και γεωπολιτικές διαστάσεις. Σύγχρονη αποικία, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, χτύπημα μικρομεσαίων στρωμάτων, μεγάλη υποβάθμιση μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις αλλά και συνολικό χτύπημα της ίδιας της υπόστασης της χώρας.
Κατάσταση του Λαϊκού παράγοντα: Από το 2008 μέχρι το καλοκαίρι του 2010, έχουμε την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, πολλούς εργατικούς συνδικαλιστικούς αγώνες με πανεργατικές απεργίες σε ορισμένες περιπτώσεις με συμμετοχές και από ελεύθερους επαγγελματίες και εμπόρους, αντιδράσεις γύρω από την ακρίβεια και τα διόδια.
Αυτό όμως που τροποποιεί συνολικά την κατάσταση είναι η πολύ μεγάλη στοχοποίηση και αμφισβήτηση της επιλογής των μνημονίων σχηματίζοντας μια άλλη κατάσταση μαζική ένα αντιμνημονιακό φρόνημα που αγκαλιάζει μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. (H στοχοποίηση αυτή δείχνει υπεύθυνους, βουλή πολιτικό προσωπικό, ζητάει τη τιμωρία τους, δείχνει την απέχθεια της προς τα ΜΜΕ).
Στην εισβολή αυτή του λαϊκού παράγοντα έχουμε την κορύφωση του ριζοσπαστισμού (2010-2012, αλλά και δημοψήφισμα 2015), ανάπτυξη πολλών αγώνων με κύρια έκφραση την ανάγκη να είναι ακηδεμόνευτοι και με πλήρη αντίθεση-δυσπιστία προς το κομματικό σύστημα, τον κατακερματισμό και την υποστροφή του (2014-2015), την καθήλωση του (2015-2018), καθώς και πολλές διαφορετικές μορφές έκφρασης αυτού του ριζοσπαστισμού.
Το πολιτικό σύστημα κλονίστηκε συθέμελα, τα κόμματα του πανίσχυροου δικομματισμού πλήρωσαν αρχικά αυτή τη στοχοποίηση, δημιουργήθηκαν καινούρια πολιτικά μορφώματα, υπήρξαν κυβερνήσεις συνεργασίας, στις οποίες δοκιμάστηκαν τα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ, ΔΗΜ.ΑΡ.,) που υπηρετούσαν τον γενικό σχεδιασμό και τις προδιαγραφές που έθεταν τα πραγματικά κέντρα εξουσίας, άλλαξε η εκλογική συμπεριφορά, ενισχύθηκαν δυνάμεις που είχαν αντισυστημική και αντιμνημονιακή συμπεριφορά (Σύριζα, Αν ελ, Χ.Α). Εκτόξευσε τον Συριζα από ένα κόμμα βουτηγμένο σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις του 3%, του ανάθεσε την διακυβέρνηση μαζί με τους ΑΝΕΛ, με αποτέλεσμα την αργόσυρτη διολίσθηση και το μινιμάρισμα των στόχων σε μια διαπραγμάτευση με τους προστάτες και σε ένα συμβιβασμό.
Ο λαϊκός παράγοντας, συνέδεσε την υπόθεση των μέτρων που λαμβάνονταν με το χαλασμένο πολιτικό σύστημα, είδε την ευρωκρατία και το ρόλο της μέσα από την Τρόικα και τους θεσμούς, ξεπέρασε με τη δράση του τα πλαίσια που ήθελαν να βάλουν κόμματα και συνδικάτα και μίλησε για «κατοχή», ζήτησε «δημοκρατία» και σιγά-σιγά κατάλαβε ότι δεν μπορεί να γίνει επιστροφή στο 2008, ότι χρειάζεται παραγωγική ανασυγκρότηση και μια βαθιά αλλαγή. Η αλληλεγγύη που έδειξε στους περισσότερο πληττόμενους, η οικογενειακή συνοχή, η σχέση με την ύπαιθρο συντέλεσαν –παρόλη την καταστροφή που επήλθε σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο– στο να μην υπάρξει κοινωνική διάλυση.
Η κοινωνία δεν οδηγήθηκε στον «αυτοματισμό» του «όλοι εναντίων όλων και ο καθένας για την πάρτη του». Και τούτο πρέπει να αξιολογηθεί ιδιαίτερα. Με δυο λόγια μετακινήθηκε από σταθερές που είχε δημιουργήσει η καταναλωτική ευμάρεια της προηγούμενης περιόδου και όλη η διάβρωση και η αποχαύνωση που είχε καλλιεργηθεί, έδειξε αντανακλαστικά, έσπασε ταμπού και συνήθειες, κινήθηκε, αντιστάθηκε, έψαξε για λύσεις και προτάσεις. Με δυο λόγια, έκανε ό,τι μπορούσε.
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι αυτή η διάψευση των προσδοκιών και κυρίως ματαίωση δυνατότητας εναλλακτικής. Με άλλα λόγια οι μετατοπίσεις, τα αντανακλαστικά η αναζήτηση και η επιμονή σε ένα περιβάλλον διεξόδου που δεν έγινε και δεν γίνεται την ίδια στιγμή που όλα τα σχέδια που παρουσιάστηκαν έμπαζαν από όλες τις μεριές.
Αλλά και καμία προσπάθεια εναλλακτικής πρότασης που να περπατάει στην Ελλάδα. Πόση συζήτηση γινόταν για το ζήτημα της οικονομίας, φτού και βγαίνουμε από την Ε.Ε., παίρνουμε βοήθεια από τους Ρώσους Αδελφούς, φτιάχνουμε τη συμμαχία των νοτίων κλπ.
Η χώρα μας βρέθηκε στην τομή πολλών διεργασιών και κύκλων που λειτουργούσαν πάνω στις μεγάλες αντιθέσεις που είπαμε στην αρχή, έτσι για ένα διάστημα ήταν στο επίκεντρο, το πείραμα έπρεπε να πετύχει και απαραίτητος όρος ήταν το χτύπημα του Λαού που αντιδρά, με στόχο επίσης και τον παραδειγματισμό όλων των υπόλοιπων ευρωπαίων στον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και η αποτροπή ανυπακοής από άλλα κράτη.
Το καλοκαίρι του 2015, ήταν καθοριστικό για κάτι τέτοιο στο βαθμό ιδιαίτερα που αναδεικνύονταν δυνάμεις και δυνατότητες και σε ευρωπαϊκό επίπεδο ιδιαίτερα στο νότο της Ευρώπης και την Ιρλανδία. Αυτές οι δυνατότητες στη συνέχεια αδυνάτησαν, ενσωματώθηκαν συνομίλησαν με την κεντροαριστερά και σε μεγάλο βαθμό σε πολιτικό επίπεδο κινήθηκαν στο όχημα της παγκοσμιοποίησης.
Το χτύπημα λοιπόν της λαϊκής διαθεσιμότητας δεν γίνεται μόνο με την καταστολή και τη βία στα κινήματα, τους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα, αλλά και περνά μέσα από τον κεντροαριστερό πόλο και την διανόηση που έχει κάθε λόγο να στηρίξει αυτόν το πόλο. Μαζί δουλεύουν για να εξαντλήσουν, δυσφημίσουν, δηλητηριάσουν, ξεδοντιάσουν κριτήρια και κάθε ιδεολογικό και πολιτικό στοιχείο των κυμάτων διαμαρτυρίας και αντιστάσεων.
Στην Ευρώπη όχι μόνο ο Συριζα αλλά και οι Podemos , πολύ γρήγορα, σαν να ήταν έτοιμοι συμπεριφέρθηκαν εντελώς διαφορετικά από όσα έλεγαν για να ανήκουν πλέον στις υπεύθυνες δυνάμεις, στις ΗΠΑ κάθε φορά ο Σάντερς κάνει πίσω, όλοι πήγαν με την πλευρά του Μπάιντεν ενάντια στον Τραμπ, προωθούν τον μεταμοντερνισμό και της ιδεολογία της «ιδιαιτερότητας» στο έπακρο, δεν ανέχονται το εθνικό στοιχείο σε οποιαδήποτε έκφραση, κ.ο.κ.
Συνεπώς η κατανόηση του ρόλου αυτού του πόλου και η σχέση του με την παγκοσμιοποίηση είναι κομβικό ζήτημα για την αξιολόγηση αντιδράσεων, αντιστάσεων και κινημάτων. Πολύ περισσότερο σήμερα πλέον όπου η κρίση αντιπροσώπευσης έχει πιο διεθνή χαρακτηριστικά και σε μεγάλο βαθμό «επιτρέπει», δίνει χώρο, στην εμφάνιση κινημάτων που δεν εναγκαλίζονται από το πολιτικό σύστημα.
Σε ποια φάση βρισκόμαστε σήμερα και ποια η κατάσταση του λαϊκού παράγοντα
Δεν είμαστε ακριβώς από πλευράς ζητημάτων που τίθενται σήμερα με όσα τέθηκαν τα 10 τελευταία χρόνια. Δεν αφορά η συζήτηση την αναζήτηση ενός ξέφωτου. Όλοι οι όροι του σχεδίου απέναντι στη χώρα έχουν οξυνθεί σε μεγάλο βαθμό, ενώ πλέον είναι πιο φανερό ότι το Εθνικό και κοινωνικό είναι αδιάσπαστα σε ένα πρόγραμμα διεξόδου της χώρας.
Υπάρχουν 2 δαγκάνες και μια νέα συνθήκη που τις τροποποιεί και τις τις δυο: Η πολυ-κρίση όπως την περιγράψαμε στην 1η συζήτηση, εκφράζεται στην χώρα μας με ένα διπλό τρόπο: από τη μία, η Ευρωκρατία, οι δανειστές, η διαρκής τάση αποικιοποίησης της χώρας, μέσω των μνημονίων της επιτήρησης και των όρων παράδοσης και υποθήκευσης του εθνικού πλούτου και το μεγάλο ενδιαφέρον για τη θέση της Ελλάδας στη ΝΑ Μεσόγειο, και από τη άλλη τη διαρκώς εντεινόμενη απειλή από μεριάς της Τουρκίας σε ένα ευρύτατο μέτωπο της εθνικής ακεραιότητας της χώρας, ακεραιότητα που όπως είπαμε εποφθαλμιούν για τους δικούς τους λόγους, και οι μεγάλες δυνάμεις που παίζουν στην περιοχή.
Πάνω σε αυτές τις δαγκάνες επικάθεται και η πανδημία – μαζί με την οικονομική ύφεση που φέρνει, επενεργεί και στις δυο δαγκάνες και συγκροτεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο. Ο απεγκλωβισμός από αυτήν την τριπλή απειλή της ίδιας της υπόστασης της χώρας, του έθνους και της κοινωνίας πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ενιαίο ζήτημα, κι όχι ως τρία διαφορετικά και ξεκομμένα προβλήματα.
Δεν είμαστε σε φάση, όπου ειδικά στην Ευρώπη και στα μεγάλα κέντρα αναρριχούνται δυνάμεις από τη μεριά της Αριστεράς, που παρεμβαίνουν στις χώρες τους, στέκονται απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, συνομιλούν με τα κινήματα και έτσι δημιουργείται ένα περιβάλλον όπου διάφορες δυνάμεις συνεισφέρουν σε μια κατεύθυνση τα πράγματα να πάνε πιο «αριστερά».
Η αναφορά αυτή σχετίζεται για το ενδιαφέρον μας στην ευρωπαϊκή διάσταση της χώρας.
Η κατάσταση του λαϊκού παράγοντα σήμερα
Ας ξαναγυρίσουμε λίγο στην προηγούμενη ενότητα που είχαμε για τα 200 χρόνια. Σαν χώρα έχουμε μια εντελώς ιδιόμορφη «ελλαδική» κατάσταση, όπου ο ξενος παράγοντας διαχρονικά έχει ένα ιδιαίτερο ρόλο, το πρόβλημα ηγεσίας είναι μεγάλο, αφορά και τις κυρίαρχες δυνάμεις (που δεν έχουν μια εθνική στρατηγική και σε μεγάλο βαθμό είναι εξαρτημένες) αλλά και την αριστερά, ο λαϊκός παράγοντας έχει κάνει ιδιαίτερα αισθητή (κατά κύματα) την παρουσία του και επέδρασσε στις εξελίξεις.
Σήμερα καταλήγουμε σε ειδικά καθεστώτα, μνημονιακά και επιδημιολογικά με την απειλή από την Τουρκία να είναι μεγαλύτερη και πιο συγκεκριμένη από ποτέ. Το άδειασμα της δημοκρατίας και η κατάργηση του δημόσιου χώρου γίνονται ειδικό καθεστώς. Σε αυτό το «έδαφος» πατάμε, ενώ στον στον Λαϊκό Παράγοντα επενεργούν όλα τα παραπάνω ως μπαμπούλας: (κάτσε φρόνημα Λαέ, κοίτα τι σε περιμένει, μην ανησυχείς όμως κάτι θα δώσουμε, δεν γίνεται να μη δώσουμε, οι προστάτες μας τελικά θα είναι μαζί μας κλπ.).
Πολιτικοί στόχοι – Κόμμα κίνημα
Πρέπει να δυναμώσει η έμφαση για τον προσανατολισμό και τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει ένα μαζικό κίνημα, και πιο συγκεκριμένα το πολιτικό κίνημα διεξόδου που δεν υπάρχει αλλά πρέπει να οικοδομηθεί.
Συνεπώς μιλάμε για τις βασικές παραδοχές και τον προσανατολισμό που πρέπει να έχει ένα πολιτικό κίνημα, που πρέπει να δημιουργηθεί, δεν υπάρχει, δεν είναι στο φούντωμά του, βρίσκεται σε περίοδο ιδεολογικής – πολιτικής επώασης, ζύμωσης, προγραμματικών βάσεων που πρέπει να τεθούν.
Αποτελεί μια πιο σύνθετη διαδικασία που αφορά διαδικασίες υποκειμενοποίησης σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες και σε επάλληλα επίπεδα. Για παράδειγμα, το ερώτημα πώς να σωθεί η χώρα συναντιέται με τα ερωτήματα τι χώρα θέλουμε, τι πολιτεία θέλουμε, τι πολιτική ζωή επιδιώκουμε, με ποια παιδεία, με τι είδους ΜΜΕ, ποιον πολιτισμό, ποιες αξίες, ποιο σύστημα Υγείας, ποιο ανθρωπολογικό πρότυπο, ποια δημοκρατία και μέσω ποιων πολιτικών διαδικασιών θα επιτευχθούν.
Ποια σημασία δίνουμε στην εθνική κυριαρχία και την λαϊκή κυριαρχία, ποιες σχέσεις θέλουμε να έχουμε με την Ευρώπη, ποια παραγωγή και μέσα από ποιες παραγωγικές σχέσεις θέλουμε ή μπορούμε να την έχουμε. Εν ολίγοις, πώς μπορεί να υπάρξει αλλιώς η Ελλάδα για το λαό της, για την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της, απομονώνοντας το (σχηματικά) 3% της μεγαλοαστικής τάξης και το πολιτικό προσωπικό που μαζί την θέλουν αλυσοδεμένη στο υπάρχον καθεστώς.
Μια τέτοια σύνθετη διαδικασία, κρίνεται από την κατανόηση της φάσης που βρίσκεται ο λαϊκός παράγοντας, από τον σεβασμό στα θέλω του και την στοχοπροσήλωση στην ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που υπάρχουν, ερεθίζονται, τροποποιούνται κάθε φορά . Και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς μια εκτίμηση για το πως προχωράει η κατάσταση στη χώρα με άλλα λόγια ποιες πολιτικές προωθούνται.
Συνεπώς απαιτούνται ορισμένοι προσδιορισμοί παραπάνω, υπάρχουν προκαταλήψεις που πρέπει να καταπολεμηθούν εξ αρχής.
Υποκείμενο: Κίνημα, όχι μόνο ο λαός, όχι μόνο ο ριζοσπαστισμός, όχι θα τα λύσουμε όλα στο δρόμο. Κάνουμε συνεχώς αναφορές στο λαό, στο μαζικό κίνημα. Αυτό σε μια προηγούμενη περίοδο παραφράστηκε αρκετά και μας κόστισε σε μεγάλο βαθμό. Το πολιτικό κίνημα αναφέρεται στο μαζικό κίνημα και είναι μια ανώτερη στιγμή του μαζικού κινήματος. Δηλαδή δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικό κίνημα έξω από το μαζικό χαρακτήρα και την αποδοχή στόχων και επιδιώξεων. Συνεπώς χωρίς κάποιες διαδικασίες που επιτρέπουν την συμμετοχή, την ζύμωση, την οριοθέτηση, την συνείδηση, κοινώς την πολιτικοποίηση των γραμμών ενός κινήματος και την σύνδεσή του είτε με την πρόσφατη ιστορία είτε με μεγάλα κινήματα εγχώρια ή διεθνή.
Ο ρόλος της πολιτικής από την πλευρά μας είναι η αναγκαία διαμεσολάβηση για να μετατραπεί η διάχυτη αντίληψη σε κίνημα και ρεύμα εντός της κοινωνίας και μάλιστα τέτοιο που να επιτρέπει την συμμετοχή, την δημοκρατία, την συνειδητοποίηση, την πολιτικοποίηση.
Μια προηγούμενη περίοδο η αναφορά αυτή διαβάστηκε εντελώς ανάποδα στην στιγμή ανόδου του κινήματος. Το να ακούσουμε τα αιτήματα και τους στόχους που βάζει το λαϊκό κίνημα σε αντιπαράθεση με τα κόμματα και τις οργανώσεις που δεν λένε τίποτα ή δεν κάνουν τίποτα, οδήγησε σε θεοποίηση του λαού, και πάνω κάτω τι τα θέλουμε τα κόμματα, τις οργανώσεις και τους πολιτικούς οργανισμούς. Πολύ περισσότερο που έχει αποδείξει η ιστορία το ρόλο τους και την βρωμιά και την μπόχα από τη σύγχρονη λειτουργία τους. Δεν υπήρξε και δεν υπάρχει γενικά και ανεξάρτητα το «από τα κάτω» ή μόνο από τα κάτω.
Πολιτική σημαίνει διαρκής πολιτικοποίηση. Η διαρκής πολιτικοποίηση είναι κεντρικό έργο της πολιτικής και αν έχουμε τη ματιά μας στα μαζικά κινήματα, τότε αυτό σαν διαδικασία δεν αφορά μόνο την φάση της ανόδου και της κορύφωσης αλλά είναι απαραίτητη και σε στιγμές υποχωρήσεων ή σύγχυσης.
Η πολιτική πρέπει να προάγει το στοιχείο της συνείδησης, να συνδέει το διάχυτο πνεύμα αντίστασης – αγώνα με στόχους και προσανατολισμό που να το προάγουν, να μην αφήνουν περιθώρια για χειραγώγηση, να απαντά επιθέσεις και συκοφαντίες, ενορχηστρώσεις εξαγοράς και ενσωμάτωσης.
Υπήρχαν και θα υπάρχουν βαθμοί συνείδησης και θα υπάρχουν διαφορετικές μορφές συσπείρωσης και ενότητας στη βάση της συνείδησης.
Από το 2010-2012, ό λαός μας έχει φάει πολύ βρισίδι. Όχι μόνο από τους δανειστές και τις Βρυξέλλες. Από το πολιτικό σύστημα, μαζί τα φάγαμε, από τον διεκδικητισμό και τον δικαιωματισμό, ως οπισθοδρομικό, ομοφοβικό, ρατσιστή, ακροδεξιό, από την αναρχία και τον αντιεξουσιαστικό χώρο ως βολεμένο μικροαστό. Από την άλλη βομβαρδίστηκε από την Αριστερά γύρω από τα οικονομικά ζητήματα και τον κυβερνητισμό. Ο αγανακτισμένος έπρεπε πάση θυσία να ταυτιστεί με την ακροδεξιά και τον φασισμό.
Συνεπώς τί μένει; Γενικά η «ζωή» ή ο «δρόμος», ή η «ανατροπή», ή η «εξέγερση» (με ή χωρίς πέτρες) που κάποτε θα κάνουν το θάμα και θα περάσουμε σε άλλη κατάσταση, ή μέχρι τότε θα έχουμε απελευθερώσει κάποιες «περιοχές για τη πάρτη μας» και ο κοινωνικός πόλεμος θα έχει πάει στις γειτονιές. Θα προκηρύσσουμε συνεχώς απεργίες στις οποίες καλό θα είναι να είμαστε όλοι μαζί, έχουμε ανάγκη από μια ενότητα τέτοιου είδους, άλλωστε μια οικογένεια είμαστε. Και σε μια τέτοια οικογένεια δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί ότι προτεραιότητα θα πρέπει να έχει να το κόμμα… Δεν μπορούμε να πάμε έτσι, πρόκειται για καθηλωτικές αντιλήψεις .
Ο πατριωτικός χώρος είναι πάλι πίσω και βυθισμένος.
Η διαρκής πολιτικοποίηση δεν σημαίνει εγκλεισμό σε μικρούς χώρους και διαστάσεις. Συνδέσαμε πάντα όσα γίνονται στη χώρα με γενικές τάσεις στο διεθνή χώρο (κρίση, αναδιάρθρωση, κριτική στην Περεστρόικα, ΝΤΠ, πόλεμος, κατάρρευση ανατολικού μπλοκ, διάλυση Βαλκανίων, και στο εσωτερικό εκσυγχρονισμένος μεταπρατισμός – σύνδεση κοινωνικού και εθνικού, αγώνας ενάντια στο πολιτικό σύστημα, ενάντια στην κεντροαριστερή διαχείριση.
Αν ζητάμε μια διαφορετική στάση και πράξη, τότε χρειάζεται να την αναζητήσουμε στους τρόπους με τους οποίους δεν μινιμαρίζονται οι ανάγκες και τα θέλω του ριζοσπαστισμού, σημαίνει αντιπαράθεση και επιχειρηματολόγηση. Δεν σημαίνει αυτό αδιαφορία για τους καθημερινούς αγώνες που πολλές φορές έχουν και μαζικό χαρακτήρα.
Χρειάζεται η δημιουργία ενός «βιότοπου» που να διαπερνιέται από αντιλήψεις που εντοπίζουν τις καθηλωτικές λογικές και να πασχίζει για να ξεκαθαριστούν οι βάσεις εκκίνησης ή κοινής δραστηριοποίησης, ώστε να συγκροτηθεί ένα πολιτικό κίνημα, όχι μια οργάνωση ή ένα κόμμα, ένα μέτωπο, που να προβάλλει μια άλλη Πολιτική κατεύθυνση και να προσδιορίζει τις διαστάσεις της διεξόδου.
Επομένως, οποιοσδήποτε λόγος για πολιτικό κίνημα στη χώρα μας δεν μπορεί παρά να πατάει στον χώρο και στον χρόνο, στην ιστορία και τα ειδικά στοιχεία του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας. Για την πολιτική κατεύθυνση σήμερα είναι αναγκαία μια συζήτηση και κατάληξη γύρω από ορισμένα καθοριστικά πολιτικά ζητήματα.
α. Παγκοσμιοποίηση και πολιτική στάση απέναντί της
|β. Τούρκικος επεκτατισμός και στάση απέναντί του
γ. Εθνικό και ταξικό/κοινωνικό αδιάσπαστα για Ελλάδα
δ. Αξιολόγηση θέση Ελλάδας. Είναι εξαρτημένη ή ιμπεριαλιστική;
ε. Προσφυγικό και φράγμα της Ελλάδας
ς. Πολιτικό σύστημα και ρόλος του
ζ. Επιλογή του μαζικού πολιτικού κινήματος κι όχι κάτι άλλο
η. Αξιολόγηση του ρόλου της Αριστεράς
θ. Διεθνή κινήματα και προβολή θέσεων για διέξοδο της χώρας πχ ρόλου ΕΕ και Τουρκίας
ι. Ενάντια στον βλαχοδημαρχισμό και την εκλογική παραζάλη που κατατρώγει χιλιάδες χιλιάδων ελλήνων υποψηφίων και υποψηφίων υποψηφίων, συγγενών τους και τόσων άλλων…
κ. Ενάντια στην λογική του πεσίματος, του πραξικοπηματισμού, της τυφλής βίας, της επιλογής της «ένοπλης προπαγάνδας» ή του «αντάρτικου πόλεων» και άλλων συναφών.
Η προβολή όλων και συγχρόνως των σημείων αυτών προσδίδει ταυτότητα και θέτει βάσεις για μια διαφορετική κίνηση.