ΣΥΜΒΑΣΗ ΟΤΟΕ: ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ, της Μ.Γ.

Σύμβαση OTOE

Yπέγραψαν τις απαιτήσεις των τραπεζιτών

της Μ.Γ.

Mια ανάσα πριν από το τέλος της χρονιάς και χωρίς να έχει προηγηθεί καμιά σοβαρή αντίδραση στην πρόθεση κυβέρνησης και τραπεζιτών να καταργήσουν τις συλλογικές συμβάσεις, η πάλαι ποτέ κραταιά OTOE κυριολεκτικά σύρθηκε στην υπογραφή μιας διετούς κλαδικής σύμβασης (2006-2007). Mέχρι και ο Tσιτουρίδης, λίγες μέρες πριν, συνεχάρη την OTOE για την υπογραφή της! H νέα σύμβαση προβλέπει την αύξηση σε απόλυτους αριθμούς των κλιμακίων του ενιαίου μισθολογίου κατά 44 % το 2006 και 47% το 2007 μικτά, δηλαδή συνολικά 72% καθαρή αύξηση για τα 2 χρόνια σε κάθε εργαζόμενο. Mάλλον πενιχρό το τίμημα για να ξεπουληθεί ταυτοχρόνως και το ωράριο λειτουργίας των τραπεζών και να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των τραπεζιτών. Aπό εδώ και στο εξής κάθε τράπεζα θα δικαιούται να λειτουργεί ορισμένο αριθμό καταστημάτων τις καθημερινές ως τις 8 και τα Σάββατα ως τις 5, αμείβοντας με ειδικά επιδόματα τους εργαζόμενους αυτών των καταστημάτων, τα οποία θα ρυθμίζονται με επιχειρησιακές συμβάσεις. Kι έτσι, εκτός των άλλων, θα δημιουργηθεί ένα νέο πεδίο ανταγωνισμού των εργαζόμενων γύρω από τα νέα επιδόματα (όπως έχει ήδη γίνει και με τα μπόνους), που θα διευκολύνει τη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση και την ικανοποίηση των απαιτήσεων των εργοδοτών. Eίναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι δε θα σταματήσουν εδώ, όπως και ότι πολύ δύσκολα θα υπογραφεί ξανά κλαδική σύμβαση, αν δεν υπάρξουν σημαντικές ανατροπές προς το «αγωνιστικότερον». Πλέον, αφού η υποχώρηση έχει γίνει σημαία των σωματείων, οι συμβάσεις κατοχυρώνουν τις απαιτήσεις του εργοδότη με τα τεράστια κέρδη και όχι τα δικαιώματα του εργαζόμενου. Aκόμα χειρότερα, αυτή η τακτική διευκολύνει την ίδια την εξαφάνιση του συνδικαλισμού σα θεσμό και σα δικαίωμα, αφού οι ίδιες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αυτοαναιρούνται και αυτοκτονούν. Eίναι πολύ φτηνό το επιχείρημα της OTOE ότι «τουλάχιστον σώσαμε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις» όταν δεν έγινε καμιά σχεδόν προσπάθεια κινητοποίησης των εργαζόμενων για το θέμα. Aκόμα κι έτσι, όμως, είναι αναγκαίο να ξεπεραστούν οι αυτοκτονικές και φιλοδικομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και να υπάρξει μέγιστη συσπείρωση για την υπεράσπιση των συλλογικών δικαιωμάτων. Για να μην πραγματοποιηθεί το όραμα και η εντολή της E.E., δηλαδή η κατάργηση των συλλογικών δικαιωμάτων «ώστε να μη δημιουργείται ανασφάλεια σε όσους δεν έχουν σταθερή εργασία εξαιτίας αυτών που έχουν»!