Στον καπιταλισμό, όταν πρόκειται για το κέρδος –που είναι το μέσο για την “ανάπτυξή” του, η τροφή για την επιβίωσή του– δεν υπάρχουν φραγμοί. Εφόσον είναι απαραίτητο να συντριβεί ο αντίπαλος, η ζημιά του οποίου θα αποδώσει κέρδος, και υπάρχει η δυνατότητα αυτό να “επιτευχθεί”, θα γίνει χωρίς κανέναν ενδοιασμό, χωρίς κανένα φραγμό, δωροδοκώντας, εξαγοράζοντας και τρομοκρατώντας.
Πολυεθνικές εταιρίες, ανταγωνιστές της Siemens, κονταροχτυπιούνται με αυτή, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, για τον έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς ενέργειας τα επόμενα χρόνια. Σημειωτέον ότι η “ενέργεια” είναι η αρένα όπου προβλέπεται να παιχτεί το παιχνίδι του κέρδους και της “ανάπτυξης” την επόμενη δεκαετία.
Ο υπερατλαντικός ανταγωνιστής της Siemens, παίζοντας στο σπίτι του, στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, εκμεταλλεύτηκε μια “απροσεξία” της Siemens και την εξέθεσε, δημιουργώντας με περίσσιο φαρισαϊσμό ένα παγκόσμιο “σκάνδαλο”.
Αποκαλύφθηκε ότι η Siemens, για να αναλαμβάνει έργα για προμήθεια ενεργειακού και τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού, χρημάτιζε πολιτικούς και υψηλόβαθμα στελέχη εταιριών σε παγκόσμια κλίμακα – γεγονός που είναι κοινή πρακτική των πολυεθνικών σε όλο τον κόσμο! Εκτιμάται ότι το ύψος των δωροδοκιών που έδωσε η Siemens σε κρατικούς αξιωματούχους παγκοσμίως ανέρχεται στα 1,1 δισ. ευρώ.
Οι εξελίξεις στην εταιρία ήταν ραγδαίες. Το top management της εταιρίας όπως και τα υψηλά στελέχη παγκοσμίως ξηλώθηκαν, και ένα νέο, πειθήνιο στις επιταγές του χρηματιστηρίου, top management ανέλαβε να την “εξυγιάνει”. Το χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης τοποθετεί ελεγκτές-τοποτηρητές στη Siemens, που με τρομοκρατικές μεθόδους διεξάγουν έρευνες για τα “μαύρα ταμεία” της Siemens, εντός και εκτός της εταιρίας.
Αποτέλεσμα: Η Siemens αναγκάζεται να πληρώσει πρόστιμο περ. 1,25 δισ. ευρώ στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης και στο γερμανικό δημόσιο, συρρικνώνεται ξεπουλώντας τη ναυαρχίδα της, τον τομέα των τηλεπικοινωνιών, σε τρίτους, κλείνει παραγωγικές μονάδες και απολύει περίπου 25.000 εργαζόμενους, πριν καν εμφανιστεί το άλλοθι της “παγκόσμιας οικονομικής κρίσης”. Η Siemens έχασε έτσι μια σημαντική μάχη –ίσως και τον πόλεμο– στον αγώνα της κυριαρχίας στην αγορά της ενέργειας.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι περίπου 25.000 εργαζόμενοι παγκοσμίως έγιναν άνεργοι εξαιτίας του “σκανδάλου” – μεταξύ αυτών και 230 εργαζόμενοι από το εργοστάσιο της Siemens στη Θεσσαλονίκη. Οι υπόλοιποι περίπου 400.000 εργαζόμενοι στην εταιρία βιώνουν πλέον ένα καθεστώς τρομοκρατίας της νέας τάξης πραγμάτων.
Αυτά συμβαίνουν στις καπιταλιστικές κοινωνίες της δύσης… Στη χώρα μας, που ζει στον απόηχο των παραπάνω “κανόνων” και πολέμων, που διαρκώς ομφαλοσκοπεί και όπου βασιλεύει η φαυλοκρατία –από ιδρύσεώς της– το μεταπρατικό δημοσιογραφικο-πολιτικό κατεστημένο, μαζί με τους λεγόμενους “εγχώριους επιχειρηματίες”, κυριαρχεί σε ένα ιδιότυπο ιδιωτικο-κρατικίστικο περιβάλλον και αποφασίζει για τη διανομή της λείας από τη μεταπράτηση.
Η χώρα “παράγει” πολύ μαύρο χρήμα, που μέρος αυτού χρησιμοποιείται για την εξαγορά της ψήφου των “πολιτών-ψηφοφόρων”. Για να μπορεί πλέον το κατεστημένο με την ανοχή του εξαγορασμένου πελάτη του να συνεχίσει απρόσκοπτα τη δουλειά του, τη διανομή της λείας.
Είναι σαφές ότι το εγχώριο “σκάνδαλο” της Siemens είναι ένα μόνο μέρος του “σκανδάλου” σε παγκόσμια κλίμακα. Και έτσι το αντιμετώπισαν οι δικαστικές αρχές της Γερμανίας. Σκόπιμα αποσιώπησαν πρόσωπα και πράγματα που συνέβησαν σε “μεγάλες αγορές” και επικεντρώθηκαν σε “μικρότερες”, όπως η Ελλάδα. Να ληφθεί υπόψη ότι η Γερμανία “ζει” από τις εξαγωγές της. Ως εκ τούτου, λοιπόν, αυτές, μη έχοντας λόγο και πρόθεση να αποκρύψουν κάτι (σε αντίθεση με το ελληνικό κατεστημένο), έθεταν στη διάθεση των ελληνικών δικαστικών αρχών στοιχεία για τη διερεύνηση της υπόθεσης από αυτές σε τοπικό επίπεδο.
Το δημοσιογραφικό-πολιτικό κατεστημένο, αμήχανο και χωρίς σαφή γραμμή κατ’ αρχάς, ανασυγκροτήθηκε στη συνέχεια και κατάφερε να κουκουλώσει το θέμα για τουλάχιστον 2 χρόνια. Το τελευταίο διάστημα, υπό το βάρος των στοιχείων και, προφανώς, μετά από συμβουλές των επικοινωνιολόγων εν όψει ευρωεκλογών, η κυβέρνηση (τυπικά το λέμε “δικαιοσύνη”) προχώρησε στην επίσπευση των διαδικασιών διερεύνησης της υπόθεσης. Κι έτσι άρχισε το πανηγύρι και ο πλήρης παραλογισμός, εξευτελισμός και απαξίωση θεσμών και προσώπων.
Το ελληνικό δημόσιο, μέσω του νομικού συμβουλίου του κράτους, έχοντας την υποψία –αν μη τι άλλο– ότι από τις ενέργειες της γερμανικής εταιρίας και των λαδωμάτων της σε “αξιωματούχους” αλλά και “πολιτικούς των δύο μεγαλύτερων ελληνικών πολιτικών κομμάτων” έχει υποστεί ζημιά, ζητά με έγγραφο που κατέθεσε στον ανακριτή, αρχές Απριλίου, να παρίσταται ως πολιτική αγωγή στη διαδικασία.
Το έγγραφο αυτό, διά στόματος του Ειδικού Ανακριτή, δεν μπήκε στη δικογραφία, όπως ήταν αυτονόητο, “εκ παραδρομής” και εξαιτίας λάθους κατά τη φωτοτύπηση της δικογραφίας!
Η παραδρομή αυτή, μέχρι να αποκαλυφθεί από δημοσιεύματα, κράτησε περίπου ένα μήνα, στη διάρκεια του οποίου η κυβέρνηση έκλεισε σαν κλέφτης τη Βουλή, με αποτέλεσμα να επέλθει αυτομάτως και παραγραφή όλων των σκανδαλωδών υποθέσεων που απασχολούν την επικαιρότητα, σε ό,τι αφορά την ευθύνη πολιτικών προσώπων… Κι ας παραδέχτηκε ο Τσουκάτος ότι πήρε μίζα 1 εκατομμύριο μάρκα…
Η κυβέρνηση (τυπικά το λέμε “δικαιοσύνη) έπραξε, από την άλλη, στο ακέραιο το καθήκον της, για ψηφοθηρικούς λόγους και χάριν εντυπωσιασμού, προφυλακίζοντας δύο από τα στελέχη της Siemens, για να μη διαφύγουν στο εξωτερικό και για να μην επαναλάβουν παρόμοιες αξιόποινες πράξεις, για τις οποίες κατηγορούνται. Σημειωτέον ότι ο ένας εξ αυτών είναι πάνω από 75 χρονών και με ιδιαίτερα προβλήματα υγείας. Το γεγονός ότι το μεγάλο αφεντικό της Siemens Χριστοφοράκος “την έκανε” με τις ευλογίες του κατεστημένου για το εξωτερικό είναι ένα γεγονός που κι αυτό συνέβη μάλλον εκ παραδρομής…
Τέλος, να παρατηρηθεί ότι, ενώ το θέμα περιστρέφεται κυρίως γύρω από την προγραμματική συμφωνία 8002 για τον ΟΤΕ κι ενώ είναι γνωστό ότι αυτή η συμφωνία εκτελέστηκε μόνο κατά 40% από τη Siemens, όλο αυτό το διάστημα δεν αναφέρεται –εκτός λίγων εξαιρέσεων και σποραδικά, όπως π.χ. στο άρθρο της Αριστέας Μπουγάτσου, στις 13.05.09, στην “Ελευθεροτυπία”, που αναδημοσιεύτηκε στο φύλλο της “Αριστερά!” στις 22.05.09– ο ανάδοχος του 60% του έργου! Αυτό κάνει έναν καλόπιστο παρατηρητή να υποθέσει ότι το 60% του έργου εκτελέστηκε χωρίς καμία παρατυπία, ενώ κατά την εκτέλεση του λοιπού 40% έγιναν “σημεία και τέρατα”.
Όμως πώς θα πείσουν τον κάθε καλόπιστο παρατηρητή ότι, όπως περιγράφει το κατηγορητήριο, κάποιοι τα έδωσαν, αλλά κανένας δεν τα πήρε; Πώς θα τον πείσουν ότι τα παραπάνω έγιναν “εκ παραδρομής”; Μόνο με έναν τρόπο μπορούν να το κάνουν. Αυτόν που ξέρουν πολύ καλά: Με εξαγορά και τρομοκρατία.
Χαρίλαος Μαρκόπουλος,
άνεργος, απολυμένος της Siemens