Ο αντικομμουνισμός και η “δημοκρατία” της Ευρώπης των 27

Την προηγούμενη εβδομάδα δημοσιοποιήθηκε η πρόταση 409 ευρωβουλευτών να θεσμοθετηθεί μία "Ημέρα μνήμης των θυμάτων του σταλινισμού και του ναζισμού". Ταυτόχρονα, οι συντάκτες του προπέρσινου αντικομμουνιστικού μνημονίου υποβάλλουν νέο σχέδιο απόφασης, με τίτλο "Η ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων". Η ευρωπαϊκού τύπου "δημοκρατία" πιάνει πάτο, ανεμίζοντας τη σημαία του παλιού καλού αντικομμουνισμού. Επιπλέον, με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση θωρακίζεται με δρακόντεια νομοθεσία εναντίον της "βίαιης ριζοσπαστικοποίησης" (*) και των "ακραίων πεποιθήσεων". Η χρήση αυτών των δύο όρων-λάστιχο επιτρέπει: 1) Να κηρυχθεί παράνομη οποιαδήποτε λαϊκή αντίσταση, ταυτίζοντας π.χ. την κατάληψη ενός δρόμου με τρομοκρατική ενέργεια. 2) Να αναγορευθεί η υποστήριξη της όποιας μαρξιστικής και επαναστατικής ιδεολογίας σε ποινικό έγκλημα!

Το αντιδημοκρατικό παραλήρημα του ευρωπαϊκού Διευθυντήριου τσαλαπατάει τις πλέον βασικές, συνταγματικά εγγυημένες αρχές της ίδιας της αστικής δημοκρατίας. Τι είδους ανοχή μπορεί να υπάρξει, από την πλευρά κάθε αριστερού και δημοκράτη, απέναντι σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που (πέρα από την αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη πολιτική) κατρακυλάει ανοιχτά προς τον εκφασισμό; Σε πόσα κράτη-μέλη πρέπει να απαγορευτεί η δράση των κομμουνιστών για να ξεσηκωθεί κάθε δημοκράτης; Πόσες κινητοποιήσεις πρέπει να βαφτιστούν "τρομοκρατικές" για να σημάνει συναγερμός; Πόσα ακόμη στρατόπεδα συγκέντρωσης για "λαθραίους" πρέπει να χτιστούν στην Ευρώπη, πόσοι ακόμη πολιτικοί πρόσφυγες πρέπει να καταδιωχθούν; Τι άλλο πρέπει να αποφασίσει το Διευθυντήριο για να κατανοήσουν όλοι ότι αυτό το αντιδημοκρατικό-αντιλαϊκό τέρας της ΕΕ δεν πρόκειται ποτέ να μεταμορφωθεί σε Ευρώπη των λαών;

(*) Σύμφωνα με τον ορισμό της Κομισιόν, βίαιη ριζοσπαστικοποίηση είναι "ορισμένες απόψεις, γνώμες και ιδέες που μπορεί να οδηγήσουν σε τρομοκρατικές ενέργειες"!

Κείμενα: Ερρίκος Φινάλης

---

Ισπανία: Ο Φράνκο ζει και βασιλεύει

Η ανοιχτή, βίαιη καταδίωξη της Πατριωτικής Αριστεράς των Βάσκων αποτελεί διαχρονική πολιτική του ισπανικού κράτους, από την εποχή της δικτατορίας του Φράνκο μέχρι τις μέρες μας, με τη "σοσιαλιστική" κυβέρνηση του Θαπατέρο. Το Μπατασούνα είναι εδώ και χρόνια εκτός νόμου, ολόκληρη σχεδόν η ηγεσία του βρίσκεται στη φυλακή, όπως και εκατοντάδες μέλη μαζικών κοινωνικών οργανώσεων, ιδίως της νεολαίας. Τελευταίο "κατόρθωμα", η θέση εκτός νόμου του Κομμουνιστικού Κόμματος των Βασκικών Εδαφών, που στις τελευταίες εκλογές και παρά το τεράστιο κύμα καταστολής έλαβε 12,5%, και του ιστορικού βασκικού κόμματος "ΕΑΕ", που είχε αγωνιστεί εναντίον του Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο.

Γερμανία: Berufsverbot, και όχι μόνο

Το Κ.Κ. Γερμανίας τέθηκε εκτός νόμου το 1956. Αργότερα η λειτουργία κομμουνιστικών οργανώσεων έγινε ανεκτή, αλλά η συγκεκριμένη ιστορική ονομασία "Κ.Κ. Γερμανίας" παρέμεινε απαγορευμένη. Το 1972 επανήλθε επίσημα η πολιτική του "Berufsverbot", δηλαδή η απαγόρευση στους κομμουνιστές να εργάζονται ως δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί κ.λπ. Χιλιάδες αριστεροί έχασαν τη δουλειά τους ή δεν μπόρεσαν ποτέ να εργαστούν στα "απαγορευμένα" επαγγέλματα. Το μέτρο αυτό σταδιακά ατόνησε, αλλά ο σχετικός νόμος παραμένει σε ισχύ. Μετά το 2000 εμφανίστηκαν και πάλι περιπτώσεις εφαρμογής του ενάντια σε κομμουνιστές και αναρχικούς, αλλά και σε μέλη αντιπολεμικών οργανώσεων, με την παραδοσιακή αιτιολογία: "ύποπτοι για αντισυνταγματικές δραστηριότητες". Αυτή η πολιτική εγκαινιάστηκε από τους σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι μάλιστα την εφαρμόζουν μέχρι σήμερα στα συνδικάτα που ελέγχουν: εάν κάποιο μέλος ή στέλεχος δηλώσει "κομμουνιστής", αυτομάτως διαγράφεται, διότι από το καταστατικό απαγορεύεται η συμμετοχή "ανατρεπτικών". Γι’ αυτό και τα αριστερά συνδικαλιστικά στελέχη ποτέ δεν δηλώνουν κομματική ιδιότητα…

Η Δανία μας παίρνει και τα… φανελάκια

Στη Δανία η "δικαιοσύνη" διώκει, με βάση την ευρωπαϊκή αντιτρομοκρατική νομοθεσία, όσους συμπαραστέκονται σε "τρομοκρατικές" οργανώσεις όπως… το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP). Τα μέλη της οργάνωσης διεθνούς αλληλεγγύης Rebellion είναι υπόδικοι, ενώ οι εκπρόσωποι του μη κερδοσκοπικού σωματείου Fighters+Lovers έχουν ήδη καταδικαστεί επειδή πουλούσαν μπλουζάκια με το σήμα του PFLP και του κολομβιανού αντάρτικου FARC, και έστελναν τα κέρδη σε οργανώσεις όπως οι Παλαιστινιακές Λαϊκές Επιτροπές Υγείας. Ο υπουργός "Δικαιοσύνης" της Δανίας έχει απειλήσει με δίωξη, με βάση πάντα τον αντιτρομοκρατικό νόμο και με την κατηγορία του "εγκωμιασμού εγκληματιών", μια σειρά πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, αλλά και προσωπικότητες, που υπέγραψαν κείμενο αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους.

Διώξεις των κομμουνιστών στην Τσεχία, την Ουγγαρία και την Πολωνία

Η Τσεχία πρωτοπορεί στη συγκρότηση της "Νέας Ευρώπης": Η Κομμουνιστική Ένωση Νεολαίας τέθηκε πρόπερσι εκτός νόμου επειδή "αρνείται να αποκηρύξει τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, η οποία επιδιώκει την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής". Αλλά και το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρόλο που αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας (πήρε 13% στις εθνικές εκλογές του 2006), είναι θύμα συνεχών διώξεων. Επίσης, δεν επιτρέπεται καν να χρησιμοποιεί ως σύμβολο το σφυροδρέπανο – αντί γι’ αυτό, το σήμα του κόμματος που εγκρίθηκε από τη "δικαιοσύνη" αποτελείται από… δύο κερασάκια! Όμως και στην Ουγγαρία δεν πάνε πίσω: ολόκληρη η ηγεσία του Εργατικού Κόμματος (που κανονικά ονομάζεται Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα, αλλά ο όρος "Κομμουνιστικό" δεν εγκρίθηκε…) εδώ και τρία χρόνια διώκεται δικαστικά επειδή χαρακτήρισε "πολιτική" μια δικαστική απόφαση εναντίον του. Εξυπακούεται πως και σ’ αυτή την "ευρωπαϊκή δημοκρατία" έχει ποινικοποιηθεί η χρήση κομμουνιστικών συμβόλων. Στην δε Πολωνία τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα: απαγορεύεται δια νόμου η λειτουργία οποιουδήποτε κόμματος πρεσβεύει το "μαρξισμό-λενινισμό" και την "κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής".

Η "ανεκτική" Ολλανδία

Οι ολλανδικές αρχές πρωταγωνιστούν στη συμμόρφωση με τις επιταγές των ΗΠΑ και των Βρυξελλών για "εντατικοποίηση του αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας". Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πολύχρονες διώξεις εναντίον του Χοσέ Μαρία Σισόν, ιδρυτή του Κ.Κ. Φιλιππίνων, που από το 1987 ζει ως αναγνωρισμένος πολιτικός πρόσφυγας στην Ολλανδία. Οι ολλανδικές αρχές τον κατηγορούν ότι "καθοδηγεί τις τρομοκρατικές δραστηριότητες" του κομμουνιστικού αντάρτικου στις Φιλιππίνες, και έφτασαν στο σημείο να απειλήσουν με φυλάκιση οποιονδήποτε (ακόμη και τη σύζυγό του!) "τον συνδράμει οικονομικά"…

Και στρατόπεδα συγκέντρωσης!

Μια άγνωστη στο ευρύ κοινό πραγματικότητα: Πολλά κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν φτιάξει στρατόπεδα συγκέντρωσης για "παράνομους" μετανάστες. Συνολικά υπάρχουν 224 τέτοια "κέντρα κράτησης" στο έδαφος της ΕΕ, και τα περισσότερα διαθέτουν όλα τα χαρακτηριστικά του στρατοπέδου συγκέντρωσης: ένοπλους φρουρούς με σκυλιά, τείχη με συρματοπλέγματα, πύργους επίβλεψης κ.λπ. Άλλωστε κάποια από αυτά, όπως η εγκατάσταση στο Rivesaltes (Γαλλία), έχουν την κατάλληλη προϊστορία: ήταν στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο! Σ’ αυτά κρατούνται επί μήνες ή και χρόνια χιλιάδες άνθρωποι και ολόκληρες οικογένειες που έφτασαν χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα σε ευρωπαϊκό έδαφος, αναμένοντας τη (συχνά βίαιη) "επαναπροώθησή τους"… Η Ελλάδα δεν πάει πίσω, καθώς λειτουργούν ήδη φρουρούμενοι "Ειδικοί Χώροι Παραμονής Αλλοδαπών" στον Έβρο και αλλού – παρόλο που δεν έχουμε ακόμη φτάσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ανοίγοντας π.χ. ξανά τη Γυάρο…

Βαλτικές "δημοκρατίες": Οι κομμουνιστές εκτός νόμου, οι μειονότητες χωρίς δικαιώματα, οι νοσταλγοί του Χίτλερ στην εξουσία

Οι τρεις χώρες της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) αποτελούν μια πρόγευση της… ιδανικής πολιτείας που οικοδομεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Απαγορεύονται δια νόμου όλα τα κόμματα που αναφέρονται στον κομμουνισμό και οποιαδήποτε "κομμουνιστική προπαγάνδα". Απαγορεύεται η κατοχή και χρήση κομμουνιστικών συμβόλων και έργων, όπως το σφυροδρέπανο ή τα βιβλία του Λένιν. Όσοι ανήκουν σε εθνικές μειονότητες είναι επισήμως πολίτες Β’ κατηγορίας: δεν έχουν υπηκοότητα και φυσικά ούτε διαβατήρια, εκτός (ίσως) εάν αποκηρύξουν επισήμως την καταγωγή τους και αλλάξουν τα ονόματά τους. Έτσι, μόνο στη Λετονία υπάρχουν ακόμη και σήμερα 400.000 "αόρατοι" άνθρωποι. Οι "αόρατοι" έχουν ελάχιστα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα – για παράδειγμα, απαγορεύεται να εξασκούν 60 επαγγέλματα. Πολλοί υπέργηροι σήμερα βετεράνοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχουν καταδικαστεί σε βαριές ποινές επειδή στη διάρκεια του πολέμου (!) σκότωσαν Γερμανούς και μέλη των SS. Ταυτόχρονα, ούτε ένας ναζί εγκληματίας πολέμου δεν διώχθηκε από τις βαλτικές "δημοκρατίες". Οι κυβερνήσεις των βαλτικών χωρών θεωρούν τις μονάδες των Waffen SS (οι οποίοι εξολόθρευσαν εκατοντάδες χιλιάδες αντιστασιακούς και αμάχους, μεταξύ των οποίων 250.000 εβραίους και τσιγγάνους που ζούσαν στις βαλτικές χώρες) ως απελευθερωτές από τη "σοβιετική σκλαβιά": Οι βετεράνοι των SS λαμβάνουν συντάξεις αντιστασιακών, ενώ τα αντιφασιστικά μνημεία ξηλώθηκαν και στη θέση τους μπήκαν μνημεία για τα Waffen SS.

Η παλιά καλή Ευρώπη δεν πάει πίσω…

Παρίσι και Ρώμη πρωτοστατούν στην "αντιτρομοκρατική θωράκιση" της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Γαλλία έχει υιοθετήσει δρακόντεια νομοθεσία εναντίον των "βίαιων αντικοινωνικών εκδηλώσεων" και διώκει επιλεκτικά μια σειρά αγωνιστές – από μέλη κομμουνιστικών, αναρχικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων έως πολιτικούς πρόσφυγες και στελέχη αυτονομιστικών κινήσεων (τόσο από το γαλλικό τμήμα της Χώρας των Βάσκων, την Κορσική, τη Βρετάνη όσο και από τις "υπερπόντιες κτήσεις" της Μαρτινίκας και της Γουαδελούπης). Επίσης ο ρατσισμός εναντίον των κάθε είδους "ξένων" θεσμοποιείται με νόμους και με εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, ενώ ο Σαρκοζί δεν δίστασε πρόπερσι να κηρύξει το στρατιωτικό νόμο για να καταπνίξει την έκρηξη της νεολαίας των προαστίων. Η Ιταλία, από την άλλη, αποτελεί την πρώτη χώρα της λεγόμενης παλιάς Ευρώπης που έβγαλε το στρατό στους δρόμους για να "επιβάλλει την τάξη" – αρχικά στη Νάπολη με απόφαση της κεντροαριστεράς του Πρόντι, που γενικεύθηκε από τον Μπερλουσκόνι και τώρα εφαρμόζεται σε όλη την Ιταλία. Η ιταλική "δικαιοσύνη" διώκει δεκάδες στελέχη του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος, αλλά και αγωνιστές της κομμουνιστικής αριστεράς, που κατηγορούνται συλλήβδην ως "βίαιοι ριζοσπάστες" και "τρομοκράτες".