Ο αντικομμουνισμός και η “δημοκρατία” της Ευρώπης των 27

Ριζοσπάστες, κομμουνιστές, πάσης φύσεως "τρομοκράτες": ο εσωτερικός εχθρός της ΕΕ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αμερικανοποιείται με όλο και ταχύτερους ρυθμούς. Δεκάδες επίσημα και ανεπίσημα δίκτυα καταστολής, τρομοκράτησης και προπαγάνδας προετοιμάζονται συντονισμένα σε όλα τα κράτη μέλη για να καταπολεμήσουν τον "εσωτερικό εχθρό": τα κινήματα των εργαζόμενων και της νεολαίας ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και τα ρεύματα διαμαρτυρίας εναντίον της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης και του πολέμου. Καλύπτονται νομικά από ένα όλο και πιο ασφυκτικό, δρακόντειο ευρωπαϊκό πλαίσιο που μαγειρεύεται σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ και στέλνει στον κάλαθο των αχρήστων τα θεμελιώδη δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα, οι απόγονοι των μεταπολεμικών μεταναστών και, κυρίως, οι σύγχρονοι "λαθραίοι" πρόσφυγες μετατρέπονται από τον κρατικό και παρακρατικό ρατσισμό σε αποδιοπομπαίους τράγους, αντιμετωπίζονται συλλήβδην σαν επικίνδυνοι υπάνθρωποι και χρησιμεύουν ως καύσιμο των διαιρετικών, αποπροσανατολιστικών πολιτικών του ευρωπαϊκού Διευθυντήριου.

Θα ήταν βέβαια λάθος να υποστηρίξει κανείς ότι αυτά συμβαίνουν σχετικά πρόσφατα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή να τα αποδώσει στην"αντιτρομοκρατική" υστερία μετά την 11/9. Αν και η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους συνέβαλε στο αποκρουστικό γιγάντωμα και τη γενίκευση των αντιδημοκρατικών πρακτικών, αυτές κάθε άλλο παρά περιορισμένες ήταν στις "υποδειγματικές ευρωπαϊκές δημοκρατίες": Από την πολύχρονη και αιματηρή καταστολή του γαλλικού και του ιταλικού Μάη (με τη συνδρομή μυστικών υπηρεσιών και παρακρατικών συμμοριών) και τη θεσμική δίωξη των κομμουνιστών στη Γερμανία ως τις εκστρατείες εξόντωσης των Ιρλανδών και Βάσκων αγωνιστών, και από τις προβοκατόρικες επιθέσεις ενάντια στο ειρηνιστικό κίνημα ως τη δολοφονία ενοχλητικών ακτιβιστών και ηγετών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, η "παλιά καλή Ευρώπη" ανέκαθεν διέπρεπε και σ’ αυτόν τον τομέα. Ο ολοένα και πιο αντιδημοκρατικός χαρακτήρας που παίρνει σήμερα η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει παλιές και γερές βάσεις…

Προξενεί βέβαια εντύπωση η επιμονή των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων στον αντικομμουνισμό (που, ας τονιστεί, δεν προέρχεται μόνο από την ευρωπαϊκή δεξιά, είναι διακομματικός). Μπορεί κανείς να πει ότι αιτία είναι ο φόβος που τους προκαλεί η Αριστερά; Παρ’ όλες τις ανισομετρίες και τις φωτεινές εξαιρέσεις, το κομμουνιστικό κίνημα σήμερα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο δεν συνιστά άμεση απειλή για τα σχέδιά τους. Έτσι, στόχος του σύγχρονου ευρωπαϊκού αντικομμουνισμού είναι κυρίως η ιδεολογική θωράκισή του απέναντι στις έστω θολές αναζητήσεις για "έναν άλλο κόσμο", η διασφάλιση ότι θα κλείσει κάθε χαραμάδα σοσιαλιστικής προοπτικής κι ότι θα θεωρούνται απονομιμοποιημένες οποιεσδήποτε "ακρότητες" για ένα κοινωνικό σύστημα χωρίς ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Οτιδήποτε λοιπόν μυρίζει κομμουνισμό και σοσιαλισμό είναι καταδικαστέο. Το μήνυμα είναι σαφές: η καπιταλιστική δημοκρατία είναι το μοναδικό δυνατό σύστημα.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη τρέφει στον κόρφο της τις φασιστικές εφεδρείες, από νομιμοποιημένα πολιτικά κόμματα ως ναζιστικές συμμορίες. Και ταυτόχρονα προσπαθεί πάντα να ταυτίσει τον κομμουνισμό με τον καταδικασμένο στη συνείδηση των λαών ναζιφασισμό, έχοντας και την ευγενική αρωγή πλείστων "προοδευτικών" και "φιλελεύθερων" διανοούμενων, δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών και πανίσχυρων συγκροτημάτων ΜΜΕ. Όλος αυτός ο εσμός δεν μπορεί, ίσως, να φανταστεί τι εκκολάπτεται – όπως δεν μπορούσαν να το φανταστούν και οι τυφλωμένοι προπολεμικοί αστοί δημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες. Ίσως θα τους βοηθούσε ένα ταξιδάκι στις ΗΠΑ, για να δουν πώς μπορεί να επηρεαστεί η καθημερινότητα ακόμη και των "υπεράνω υποψίας" πολιτών. Για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ πολλαπλασιάζονται οι αρνήσεις πολλών αεροπορικών εταιριών να δεχθούν ως επιβάτες σε εσωτερικές πτήσεις χιλιάδες Αμερικανούς που είναι φακελωμένοι ως μέλη αντιπολεμικών κινήσεων… Κι ας μην μιλήσουμε για τη σύλληψη και σωματική έρευνα που υπέστη από άνδρες του Τμήματος Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ στο αεροδρόμιο Ντάλες, πέρυσι τέτοιο καιρό, ο Βρετανός υπουργός Σ. Μαλίκ – που είχε πάει στην Ουάσιγκτον για… αντιτρομοκρατικές συνομιλίες με αυτήν ακριβώς την υπηρεσία!