Η αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές, τα μνημονιακά κόμματα και τα νέα μέτρα, το ιδρυτικό συνέδριο, οι συνιστώσες και οι συμμαχίες -όλα περιέχονται στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Ρούντι Ρινάλντι, μέλος της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος της επιτροπής καταστατικού του υπό ίδρυση κόμματος.
Οι δανειστές αναγνωρίζουν τα λάθη τους, το ερώτημα είναι όμως αν έρχονται και νέα μέτρα…
Βεβαίως και έρχονται. Δεν γίνεται διαφορετικά. Τι πάει να πει «λάθος» όμως; Μας δουλεύουν, παίζονται μεγάλα παιχνίδια μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωπαίων. Δεν υπάρχει, άλλωστε, πετυχημένο πρόγραμμα του ΔΝΤ, όλα απέτυχαν όπου εφαρμόστηκαν. Τα νέα μέτρα θα έλθουν, γιατί δεν υπάρχει καμία πρόοδος και πρέπει, την ίδια στιγμή, να πληρώνεις τόκους και χρέος.
Στη συνολική αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος, η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, τι αντιπροτείνει;
Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για γκρέμισμα αυτού του πολιτικού συστήματος και για πραγματική δημοκρατία. Αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να προχωρήσουν έτσι τα πράγματα, με τη Βουλή να μην λειτουργεί, τα κόμματα να είναι οικονομικά χρεωκοπημένα και σε σχέση διαπλοκής με τα ΜΜΕ. Πρέπει να γίνει μια σάρωση. Την ίδια στιγμή -και εδώ είναι η αντίφαση- ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια προσαρμογή μετά τις εκλογές θέλοντας να δείξει ότι προετοιμάζεται υπεύθυνα. Κινήθηκε στη λογική του ώριμου φρούτου: «Τι θα γίνει; Ο Σαμαράς θα αποτύχει και έτσι κι αλλιώς εμείς είμαστε η διάδοχη κατάσταση». Αυτή η συμπεριφορά κόστισε και ο κόσμος απογοητεύτηκε.
Κάποιοι έκαναν λόγο για «δεξιά στροφή»…
Δεν μιλώ εγώ με τέτοιους όρους. Έπεσε περισσότερο βάρος στις ΕΕΚΕ, τα Τμήματα, στην οργάνωση και συγχρόνως ο πολιτικός λόγος στρογγύλεψε λιγάκι. Έγιναν διερευνητικές κινήσεις με τα ταξίδια -που πρέπει να γίνονται-, αλλά όλα αυτά μέσα σε ένα χρόνο έμοιαζαν με προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος είδε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κάτι από τα γνωστά, πράγμα που αποτυπώνεται και σε γκάλοπ. Υπάρχει μια επιφύλαξη. Δεν κάναμε δηλαδή πολλά πράγματα για να δημιουργηθεί λαϊκό ρεύμα. Και αυτά που είπε ο Αλ. Τσίπρας στην τελευταία Κ.Ε., να πάμε στην πηγή, στον λαό, να αντλήσουμε δύναμη, είναι μια διόρθωση. Ποιος κερδίζει από αυτήν την κατάσταση; Η Χρυσή Αυγή, που εμφανίζεται ως η μόνη αντισυστημική δύναμη.
Ωστόσο, οι πολιτικοί σας αντίπαλοι, αλλά και ο κόσμος απευθύνονται στον ΣΥΡΙΖΑ και ρωτούν αν εσείς έχετε ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση…
Κατ’ αρχάς, το πρώτο ρεαλιστικό βήμα εξόδου είναι να σταματήσουμε την καταστροφή. Όσο είναι αυτοί πάνω και εφαρμόζουν το Μνημόνιο είναι… “Η Καταστροφή”. Δεν μπορεί να θέτουν αυτοί το ζήτημα αυτό και πρέπει να τους το πετάμε κατάμουτρα. Δεν δικαιούνται να λένε τέτοια πράγματα. Οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν έχουν δοκιμαστεί στον κυβερνητικό ρόλο εδώ στην Ελλάδα, αλλά δεν πιστεύω ότι θα είναι χειρότερες από τις μνημονιακές υποτελείς κυβερνήσεις που ζήσαμε.
Και στον κόσμο που θέλει απαντήσεις;
Θέλει σοβαρές απαντήσεις. Δεν μπορούμε να του λέμε ότι θα διαπραγματευτούμε και θα τους πείσουμε. Ξέρει ότι, όπου και αν πας, Μέρκελ και Σόιμπλε θα σου βγουν απειλητικοί. Επομένως εκεί θέλει σύγκρουση, συνολική προετοιμασία και στήριξη στον λαό, με προτάσεις για παραγωγική ανασυγκρότηση, για αντιμετώπιση της ανεργίας. Γειωμένες, δηλαδή, προτάσεις που να πείθουν και να μην είναι απλά ρουκέτες. Μετά μάλιστα το Κυπριακό ο κόσμος θέλει να ακούσει πολύ πιο βαθιές προτάσεις γι’ αυτή τη σύγκρουση, που έτσι κι αλλιώς θα γίνει.
Σε αυτή τη συγκυρία, λοιπόν, ιδρύεται το νέο κόμμα. Είναι κάτι που αφορά τον πολίτη;
Διάβαζα στο «Ποντίκι» μια έρευνα όπου φαίνεται ότι είναι λίγο αδιάφορο το συνέδριο. Σαν να μπαίνει και αυτό στον πολιτικό κύκλο που άνοιξε μετά τις εκλογές. Θέλει μεγάλη προσοχή, πρέπει ο ίδιος ο φορέας που φτιάχνουμε να πείθει ότι το συνέδριο αφορά μια διαδικασία για μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Ο κόσμος δεν είναι στον καναπέ, περιμένει κάτι σοβαρό, θα το αγκαλιάσει οπωσδήποτε γιατί είναι και σε μια κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη.
Στο Καταστατικό -επικεφαλής της αρμόδιας επιτροπής ήσασταν εσείς, για όσους δεν το γνωρίζουν- η βασική αρχή που προτείνεται είναι το «κόμμα μελών»…
Χαίρομαι που φαίνεται αυτό. Ο Συνασπισμός, παρότι είχε πολλά πράγματα στη λειτουργία του κατακτημένα, έδινε μεγαλύτερο βάρος στους κανόνες για να έχουν ισορροπία οι διάφορες τάσεις. Αυτό αφορούσε το πάνω κομμάτι του κόμματος, ενώ το κάτω κομμάτι ήταν πιο υποβαθμισμένο. Ο κόσμος θέλει να μπορεί να ορίζει και αυτός την τύχη ενός εγχειρήματος. Είναι δημοκρατικό αίτημα το κόμμα των μελών. Και δεν χρειαζόταν μόνο αυτό, αλλά και το άλλο που επίσης πέρασε στο καταστατικό, για τους ανένταχτους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει κόσμος που μας ψηφίζει, που θα ήθελε να μας βοηθήσει, αλλά δεν θέλει να οργανωθεί γιατί το κομματικό φαινόμενο είναι αρνητικά φορτισμένο από αυτά που βλέπει ο πολίτης, ακόμη και μέσα σε εμάς.
Σε εκείνες τις συνιστώσες που φοβούνται ότι θα χαθούν μέσα στον… ωκεανό του νέου κόμματος, τι απαντάτε;
Όλες οι δυνάμεις που ήταν έως τώρα συγκεντρωμένες γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να συνυπάρξουν στο πλαίσιο του ενιαίου φορέα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει όμως με καταστατικές ρυθμίσεις, αλλά με μια πλαστικότητα. Και μπορούν να υπάρχουν περισσότερες εκδοχές από τις τρεις που παρουσίασε ο Αλ. Τσίπρας. Μπορεί να υπάρξει και μια τέταρτη, ότι μια συνιστώσα που δεν προκαλεί πρόβλημα παραμένει και βλέπουμε. Όλο το πολιτικό βάρος που ακούει στο όνομα «Γλέζος» πρέπει να το πάρεις υπ’ όψιν σου. Άλλωστε τα προβλήματα αυτήν την περίοδο στον ΣΥΡΙΖΑ δεν δημιουργούνταν από την πολυφωνία των συνιστωσών. Έχουν προκληθεί περισσότερο από αυτό που ο Νίκος Βούτσης αποκάλεσε «διφυές κόμμα», δηλαδή την ύπαρξη ενός κόμματος μέσα στο κόμμα. Δεν συμφωνώ καθόλου με τη στρατοπέδευση γύρω από δύο πόλους μέσα στο κόμμα. Δεν θέλουμε οι μηχανισμοί να καταδυναστεύουν την πολιτική λειτουργία και την εσωτερική ζωή του κόμματος.
Πώς καθησυχάζετε τις ανησυχίες, π.χ. από Αριστερό Ρεύμα / Αριστερή Πλατφόρμα, ότι θα εξαφανιστούν οι διαφορετικές απόψεις;
Είναι λάθος αυτή τη στιγμή το ταμπούρωμα, ότι ανακαλύπτω έναν μεγάλο δεξιό κίνδυνο και διεκδικώ ό,τι περισσότερο μπορώ. Αυτή η επιλογή δημιουργεί έναν διχασμό και δεν βοηθάει.
Μα, και εσείς επισημάνετε κάποια αρνητικά, κατά την άποψή σας, από τις εκλογές και μετά…
Βεβαίως. Ένας δεξιός κίνδυνος είναι πάντα πιθανός, εδώ χάθηκαν επαναστάσεις… Πολιτικά το ζήτημα είναι πώς τον σταματάς. Τα άλλα του τύπου “οργανώνομαι για να εξασφαλίσω την ύπαρξή μου” αλλοιώνουν την πραγματικότητα.
Συμμαχίες. Με ποιους ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φτάσει στην κατάκτηση της διακυβέρνησης;
Το πρώτο είναι ότι πρέπει να αποκλειστεί κάθε συνεργασία με μνημονιακά κόμματα. Αυτό να είναι ξεκαθαρισμένο. Και μιλάω για ΔΗΜ.ΑΡ. και ΠΑΣΟΚ. Η ΔΗΜ.ΑΡ. θα είναι ξανά… νύφη.
Με τα αντιμνημονιακά κόμματα;
Με το ΚΚΕ πρέπει να επιδιωχθεί συνεργασία, παρόλο που δεν φαίνεται ρεαλιστικό. Υπάρχει επίσης η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά – εδώ χρειάζεται μια πιο λογική στάση από την πλευρά τους.
Με ένα αντιμνημονιακό κόμμα της λαϊκής Δεξιάς θα συζητούσατε;
Ναι, αν θα ήταν σαφές για ποιο πρόγραμμα μιλάμε, επίσης ότι μιλάμε για κυβέρνηση της Αριστεράς.
Και το Plan B του Αλ. Αλαβάνου;
Είναι προσπάθειες μιας μονομερούς πολιτικής για επιστροφή του Αλ. Αλαβάνου στην κεντρική πολιτική. Μια πολιτική επικεντρωμένη κυρίως στο νομισματικό ζήτημα, με μπόλικη επικοινωνία. Σαν μια σημαία ευκαιρίας για τις ευρωεκλογές. Αυτό δεν είναι πολιτική πρόταση, όταν καταστρέφεται η χώρα.
Συμπερασματικά…;
Χρειάζεται συστηματική πορεία προς τον λαό. Να έχουμε θέσεις στα πραγματικά προβλήματα που έχει ο κόσμος. Η Αριστερά να μπορεί να εγγυηθεί εισόδημα, διαβίωση, ασφάλεια. Επίσης, νέα εξωτερική πολιτική χωρίς υποκλίσεις στους ισχυρούς, παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και πολιτική για τη νεολαία.