Πριν από τρεις εβδομάδες, αντιπροσωπεία της ΚΟΕ ταξίδεψε στη λατινοαμερικάνικη ήπειρο, προσκεκλημένη του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCR) Αργεντινής, που γιόρταζε τα 40 χρόνια από την ίδρυσή του.
(*) Ο τίτλος είναι από την ομιλία του Ότο Βάργκας, γενικού γραμματέα του PCR
Γνωρίζαμε ήδη αρκετά πράγματα για την ιστορία και τους αγώνες του αργεντίνικου λαού και του PCR (Partido Comunista Revolucionario). Είχαμε συναντηθεί αρκετές φορές με τους συντρόφους του PCR σε διεθνείς πρωτοβουλίες, και είχαμε εκτιμήσει την ουσιαστική συνεισφορά τους σε χρόνια δύσκολα για το κομμουνιστικό κίνημα. Το 2002, λίγο μετά το Αργεντινάτσο, την καθολική λαϊκή εξέγερση ενάντια στις κυβερνήσεις-πιόνια του ΔΝΤ και του νεοφιλελευθερισμού που κατέστρεψαν την οικονομία της πιο "ευρωπαϊκής" λατινοαμερικάνικης χώρας, είχαμε υποδεχθεί στην Ελλάδα τον σύντροφο Χασίντο Ρολντάν, μέλος της εθνικής καθοδήγησης του PCR. Στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης που διοργανώσαμε τότε, ο σύντροφος Χασίντο μας είχε "μεταφέρει" στην Αργεντινή, ξεσκεπάζοντας το γενοκτονικό και καταστροφικό χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού και ζωγραφίζοντας με αδρά χρώματα την πολύχρονη πάλη των επαναστατών κομμουνιστών με στόχο τον παλλαϊκό ξεσηκωμό. Κι όμως…
Όλα αυτά αποδείχτηκαν λίγα μπροστά σε ό,τι συναντήσαμε επιτόπου! Είδαμε κι αγγίξαμε τις βαθιές πληγές τις οποίες άφησε πίσω της η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που σάρωσε τη χώρα, με αποκορύφωμα την κρίση του 2001. Γίναμε μάρτυρες της καθημερινότητας μιας λαϊκής πλειοψηφίας που συμπιέστηκε προς τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, μιας κοινωνίας που μετατράπηκε σε πειραματόζωο του ΔΝΤ και γύρισε δεκαετίες πίσω. Αλλά ταυτόχρονα ζήσαμε την αφοσίωση, το πείσμα, την ικανότητα ανάλυσης και προσανατολισμού των κομμουνιστών του PCR, που μέσα από σαράντα χρόνια αγώνων και θυσιών έχει ανδρωθεί σε ένα μαζικό επαναστατικό κόμμα, με βαθιές ρίζες στη φτωχολογιά της πόλης και της υπαίθρου και στη νεολαία. Αγώνες και θυσίες που συμπυκνώθηκαν στην εντυπωσιακή εκδήλωση για τα 40χρονα του PCR, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 30 Απρίλη σε κλειστό στάδιο στο κέντρο του Μπουένος Άιρες.
Φτάνοντας στην περιοχή, ο καθένας μπορούσε να νιώσει ότι επίκειται κάτι ξεχωριστό. Στα σταυροδρόμια ομάδες νεολαίων ανέμιζαν κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο, με τον Τσε, με τον Μάο, και φώναζαν ασταμάτητα συνθήματα. Από όλες τις προσβάσεις πλησίαζαν μπλοκ των οργανώσεων της πόλης και των προαστίων, η καθεμιά με τα πανό της. Να! Οι βαριά χτυπημένοι από την ανεργία κάτοικοι του προαστίου Λα Ματάνσας, οργανωμένοι σε συνελεύσεις βάσης! Οι εργάτες του Λα Πλάτα, περήφανοι που έσωσαν τα ναυπηγεία τους από την ιδιωτικοποίηση! Οι βιομηχανικοί εργάτες της βόρειας ζώνης της πρωτεύουσας! Οι ακτήμονες και οι φτωχοί χωρικοί από την περιφέρεια του Μπουένος Άιρες! Οι σπουδαστές των σχολείων και των πανεπιστημίων της πρωτεύουσας! Εδώ κι εκεί, ξεχωρίζουν μέσα στο πλήθος γυναίκες με λευκά μαντήλια στο κεφάλι: είναι μανάδες των "εξαφανισμένων" της φασιστικής χούντας του 1976-1983, αυτής που το ΚΚΕ τότε αποκαλούσε "ιδιότυπο κεντρώο καθεστώς"…
Μπαίνοντας μέσα, εντυπωσιαζόμαστε από το μέγεθος του σταδίου: Θα γεμίσει; Μέσα σε μια ώρα, η απορία λύνεται: στο στάδιο δεν πέφτει καρφίτσα. Έξω έχουν μείνει χιλιάδες ακόμη που χορεύουν, τραγουδούν και φωνάζουν συνθήματα, παρακολουθώντας την εκδήλωση από γιγαντοοθόνες μέχρι το τέλος της, τέσσερις ώρες αργότερα (την επόμενη μέρα η μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας, η Clarίn, γράφει στο ρεπορτάζ της για "τουλάχιστον 6.000 ανθρώπους στο στάδιο και 2.000 που δεν χωρούσαν κι έμειναν απ’ έξω"). Τον τόνο δίνουν οι αμέτρητες κόκκινες σημαίες που κρατά ο κόσμος, τα πορτρέτα των "κλασικών" της Επανάστασης, και οι φωτογραφίες των δεκάδων μαρτύρων του PCR που συνελήφθησαν, βασανίστηκαν αλλά δεν λύγισαν. "Με τη σιωπή τους νίκησαν τη χούντα", είπε ένας από τους ομιλητές. Στο προσκλητήριο των νεκρών μετά από κάθε όνομα απαντούν χιλιάδες με μια βροντερή ιαχή: "Παρών! Presente!". Πίσω μας δακρύζει μια γυναίκα: είναι η αδελφή του Γκόντι Άλβαρεζ, γραμματέα του PCR στην πόλη της Κόρντομπα, που "εξαφανίστηκε" το 1976. Τα οστά του ανακαλύφθηκαν κάτω από ένα κανονικό τάφο μόλις πριν από ένα μήνα…
Ξεκινά η εκδήλωση: όλοι όρθιοι τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και τη Διεθνή, ενώ στις γιγαντοοθόνες εναλλάσσονται φωτογραφίες και βίντεο από την ιστορία της Αργεντινής και τους αγώνες του PCR. Οι παρουσιαστές στο βήμα ανακοινώνουν τις αντιπροσωπείες που συμμετέχουν στην εκδήλωση: βουλευτές, εκπρόσωποι άλλων κομμάτων της αριστεράς, διεθνείς αντιπροσωπείες, προσωπικότητες, διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ακόμη και στρατιωτικοί, βετεράνοι του πολέμου στις Μαλβίνες ενάντια στους Βρετανούς. Αναγγέλλονται και οι αντιπροσωπείες των οργανώσεων του PCR που έχουν φτάσει απ’ όλη την υπόλοιπη χώρα: από τους αγωνιστές του Χουχούι στο βορρά ως τους εργάτες της Γης του Πυρός στο νοτιότερο άκρο της λατινοαμερικανικής ηπείρου.
Πρώτος ομιλητής είναι ο Λουσιάνο Ορεγιάνο, γενικός γραμματέας της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Νεολαίας, που αποτίει φόρο τιμής στην προηγούμενη γενιά, τους ιδρυτές του PCR. Έπειτα μιλά η Μαρία Ροσάριο, εργάτρια, μέλος της εθνικής καθοδήγησης και επικεφαλής της εργοστασιακής επιτροπής της βιομηχανίας Τεραμπούσι. Ακολουθεί ο Κάρλος Παϊγιόλε, ηγετικό στέλεχος της Αγροτικής Ομοσπονδίας, που αυτές τις μέρες βρίσκεται επί ποδός πολέμου. Μετά ο Χασίντο Ρολντάν, κι έπειτα ο εκ των ιδρυτών του PCR Χόρχε Ρότσα, να προειδοποιεί την κυβέρνηση του ζεύγους Κίρχνερ ότι οι προσπάθειες εξαγοράς, αποπροσανατολισμού και υπονόμευσης του PCR θα πέσουν στο κενό, όπως έγινε κάθε φορά και στο παρελθόν. Τελευταίος ομιλητής ο Ότο Βάργκας, γενικός γραμματέας του PCR, μορφή του επαναστατικού κινήματος της Λατινικής Αμερικής. Έχουν περάσει περισσότερες από τρεις ώρες από την έναρξη της εκδήλωσης, αλλά δεν έχει φύγει κανείς: χιλιάδες άνθρωποι ακούν με προσοχή την ανάλυσή του και κάθε τόσο αντιδρούν με συνθήματα και χειροκροτήματα. Στο τέλος ξανά η Διεθνής. Η πρώτη μέρα της αντιπροσωπείας της ΚΟΕ στην Αργεντινή ήταν πολύ έντονη, φορτισμένη. Ακολουθεί μια ολόκληρη εβδομάδα…
Ερρίκος Φινάλης