Να τ’ αλλάξουμε όλα, της Νάντιας Βαλαβάνη
Εμείς δεν ανήκουμε σε κείνο το τμήμα των ανθρώπων που ο Σεφέρης περιγράφει στον "Τελευταίο σταθμό": Δεν ερχόμαστε απ’ την "άμμο της έρημος, απ’ τις θάλασσες του Πρωτέα", αλλά από τα κινήματα για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Αποτελούμε συνέχειά τους και ταυτόχρονα, εντοπίζοντας αιτίες και χαρακτηριστικά χάρη στα οποία δε μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες που έθρεψαν –που και εμείς οι ίδιοι θρέψαμε– και απέτυχαν, αποτελούμε και ασυνέχειά τους. (…) Γι’ αυτό κι έχουμε δικαίωμα σήμερα να ελπίζουμε ότι σε μια προοπτική, μέσα από μια κουλτούρα συζήτησης (…) οι αναζητήσεις μας θα μπορέσουν να συναντηθούν και σ’ αυτό που σήμερα μας χωρίζει περισσότερο, στον προσδιορισμό αυτής της κρίσιμης διαλεκτικής ενότητας συνέχειας/ασυνέχειας, δηλαδή και στο συγκεκριμένο περιεχόμενο της σοσιαλιστικής προοπτικής στο σύγχρονο κόσμο. Μέσα σε τρεις βδομάδες μπρος στην Πανελλαδική Σύσκεψη, δρομολογήθηκε μια, στιγμές-στιγμές σχεδόν μεγαλειώδης, εμπειρία για όλους όσοι τη ζήσαμε. (…) Προφανώς τον περασμένο Σεπτέμβρη δεν είχε ωριμάσει ακόμα στις συσπειρωμένες στο ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις η αναγκαιότητα του εγχειρήματος που δρομολογήθηκε τώρα. Ούτε είχε συνειδητοποιηθεί η έκταση και το βάθος της κοινωνικής δυναμικής που ήδη τότε είχε ενεργοποιηθεί. Τα ρεύματα που πρωτοεκδηλώθηκαν το Σεπτέμβρη, σήμερα διατρέχουν υπόγεια σε όλη της την έκταση την ελληνική κοινωνία και φαίνεται να την αγγίζουν χωρίς φραγμούς ηλικίας ή πολιτικής εμπειρίας. Σ’ αυτή τη συγκυρία, με την ενίσχυση και της πολιτικής διαβούλευσης αυτού του διήμερου, είναι επιτακτική ανάγκη να συνεχιστεί άμεσα η συγκρότηση των ανοιχτών συνελεύσεων μέχρι να καλυφθούν οι ζωτικότεροι κοινωνικοί χώροι. Χρειάζεται όμως να ενισχυθεί αυτό που συγκροτείται και με συνολικότερες επεξεργασίες, που σήμερα δεν υπάρχουν και πρέπει να προκύψουν σε συνεργασία με τις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ (…). Και βέβαια στόχος όλης αυτής της προσπάθειας πρέπει να είναι το να επιτευχθεί ένα άλμα στην ανάπτυξη κινημάτων και αγώνων. (…) Αυτό μπορεί να κρίνεται από τις εξελίξεις και τη στάση των δυνάμεών μας σε κάθε χώρο, για ν’ ανταποκριθούμε χρειάζεται όμως και κάτι συνολικότερο: ένα νέο γενικότερο πολιτικό σχέδιο για την κοινωνία, ένα πρόγραμμα άμεσης πάλης αλλά και προοπτικής, (…) –μια ισχυρή κοινωνική αντιπολίτευση με ανατρεπτικό περιεχόμενο– και να συμπεριλαμβάνει επίσης την κυβερνητική προοπτική μ’ επίκεντρο τη ριζοσπαστική αριστερά και τα κινήματα στην προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης, στην προοπτική του σοσιαλισμού. Αυτό θέλουν από μας οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που σήμερα μας προσεγγίζουν. Θα μου επιτρέψετε να απευθυνθώ ιδιαίτερα στις συντρόφισσες και τους συντρόφους της δικής μου γενιάς. Αν κάτι διδαχτήκαμε με το πιο οδυνηρό και προσωπικό κόστος, είναι ότι δεν είμαστε κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας. Να μη φοβηθούμε λοιπόν αυτή τη συναρπαστική αλλαγή που σήμερα συντελείται. Με όλους τους τρόπους να ενθαρρύνουμε αντί να φοβίσουμε τον κόσμο. Να μην επιχειρήσουμε να τον φέρουμε στο μέτρο των δικών μας αδυναμιών, αλλά να αρθούμε εμείς στο ύψος των συναρπαστικών δυνατοτήτων που ανοίγονται όταν οι μάζες χειραφετούνται πολιτικά και αγωνιστικά. Μέσα από μια αμφίδρομη διαδικασία ενωτικής αριστερής πολιτικής διαπαιδαγώγησης και αγωνιστικής εκπαίδευσης όλων μας, διδαγμένοι από τις ήττες μας, αλλάζοντας εμείς οι ίδιοι, να μη σπαταλήσουμε αυτό το σπάνιο δώρο – τη δεύτερη ευκαιρία που προσφέρεται στη διάρκεια της ζωής μας να καταφέρουμε να κάνουμε πραγματικότητα, από κοινού με όλες τις γενιές της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, τη μεγάλη υπόσχεση που δώσαμε στα νιάτα μας: Να τ’ αλλάξουμε όλα. Την κοινωνία, τον κόσμο, τη ζωή μας.
Νάντια Βαλαβάνη,
Ανένταχτη