Θα σπάσουμε αυγά; του Μάριου Μιχαηλίδη
Αριστερά της ρήξης, της ανατροπής και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού ή των επιμέρους μεταρρυθμίσεων και της ενσωμάτωσης; Ένταξη των επιμέρους αγώνων σε γενικότερο αντικαπιταλιστικό σχέδιο ή στη διαιώνιση του καπιταλισμού με ένα –δήθεν– ανθρώπινο πρόσωπο; Προοδευτική κυβέρνηση ή εργατική-λαϊκή εξουσία; Υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως μιας δυνάμει διεθνιστικής συσπείρωσης των λαών ή αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλιστικό της χαρακτήρα και αγώνας για μια Ευρώπη χωρίς την εξουσία του κεφαλαίου; Και αν κάποιος μας απαντήσει ότι μιλάμε για τη "Δευτέρα Παρουσία" –κάτι ιδιαίτερα υποτιμητικό για τη στρατηγική της Αριστεράς– τότε ας συμπληρώσουμε με κάποια πιο "γήινα" διλήμματα: να ζητήσουμε από την εργατική τάξη να συγκρουστεί με αίτημα το όριο ηλικίας στα 65 και 60 και δουλειά 35 χρόνια, όπως λέει η προκήρυξη που μοιράζουμε, με τη λογική "τουλάχιστον να μην πάμε χειρότερα από εκεί που μας έχουν ήδη πάει"; (…) Να μην προβάλουμε την ανάγκη μιας στοιχειώδους βελτίωσης της ζωής, με σύνταξη στα 60 και 55 και με 30 χρόνια δουλειάς; (…);
Να μείνουμε μόνο στην αναβάθμιση του δημόσιου τομέα Υγείας και Παιδείας ή να προβάλουμε την ανάγκη της κατάργησης κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σε αυτούς τους τομείς; Να αποδεχτούμε την επιχειρηματική δραστηριότητα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με τις Δημοτικές επιχειρήσεις, τα ΣΔΙΤ, τη μερική απασχόληση, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου και, ιδιαίτερα, τα άθλια STAGE, που πληρώνουν ψίχουλα και αρνούνται την πλήρη ασφάλιση; Να απαιτήσουμε την πλειοψηφία του κράτους σε ΔΕΗ και ΟΤΕ ή τη συγκέντρωση των σχετικών υπηρεσιών σε ενιαίους, 100% δημόσιους φορείς, με εργατικό-λαϊκό έλεγχο και προσανατολισμό την εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού; Μας αρκεί αν τα μονοπώλια φτιάξουν ρεύμα καθαρό με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας; Το ποιος θα την κατέχει και θα τη μοσχοπουλάει δεν μας ενδιαφέρει; (…) Θα υποστηρίζουμε το βιβλίο της Ιστορίας ΠΑΣΟΚ-Ρεπούση, μόνο και μόνο γιατί διαφοροποιείται από την πατροπαράδοτη συντήρηση ή θα δούμε ότι διαδίδει –για πρώτη φορά τόσο συστηματικά– τον κοσμοπολιτισμό της αστικής τάξης; (…); Θα κυριαρχήσει και σε εμάς η σύγχυση μεταξύ πατριωτισμού και διεθνισμού από τη μια και εθνικισμού και κοσμοπολιτισμού από την άλλη;
Θα δώσουμε και εμείς τη μάχη για το όνομα της "ξακουστής" Μακεδονίας ή θα αφήσουμε τους γείτονες να ονοματίζουν το χωριό τους, όπως το έκαναν χρόνια και χρόνια; Το όνομα από μόνο του συνιστά απειλή, ή η νεοταξική, ιμπεριαλιστική πολιτική, που υλοποιείται και από τα μικρότερα "ψάρια" κάθε βαλκανικής αστικής τάξης, της ελληνικής σαφώς συμπεριλαμβανομένης; Θα ξανοιχτούμε σε Βαλκάνια και Ευρώπη, σε Αραβία και Λατινική Αμερική, να φτιάξουμε διεθνιστικό μπλοκ με όλους όσοι αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό, ώστε να δημιουργήσουμε τους ευνοϊκούς όρους για μια νικηφόρα σύγκρουση με αυτόν, ή θα περιοριστούμε στους γνωστούς διεθνείς οργανισμούς και στα φόρα; Με λίγα λόγια: θα σπάσουμε αυγά ή θα κοιτάξουμε για καλύτερο ψυγείο;
Μάριος Μιχαηλίδης,
Ανένταχτος,
εκπαιδευτικός