Μιχάλης Κριτσωτάκης, βουλευτής Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ
1 Ποια προβλήματα – ζητήματα πρέπει να αντιμετωπίσει η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ;
2 Πώς αντιλαμβάνεστε την έννοια “μέλος του ΣΥΡΙΖΑ”; Τι είδους όργανα πρέπει να διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα, και πώς να λαμβάνονται οι αποφάσεις;
1 Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιμετωπίσει κάποια προβλήματα που είναι τρέχοντα, και κάποια άλλα που νομίζω ότι είναι βασικά. Η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση που έχει ξεκινήσει προσπαθεί να αντιμετωπίσει μόνο τεχνικά ζητήματα –απ’ ό,τι βλέπω τουλάχιστον από τα blogs και από τη γενική συζήτηση που γίνεται– ενώ εγώ έχω την άποψη ότι τα προβλήματα που έχουμε είναι λίγο βαθύτερα. Το πρώτο πρόβλημα που διαπιστώνω είναι ότι υπάρχει κάτι που μάλλον είναι ανάποδο: δηλαδή η βασική συνιστώσα, ο ΣΥΝ, σε σχέση με το ενωτικό εγχείρημα, τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν εκ των πραγμάτων μία δυσαρμονία. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ’πρεπε να είναι πολύ πιο ανοιχτό και πολιτικά και γενικά σχήμα απ’ ό,τι η βασική συνιστώσα, αλλά και απ’ ό,τι οι άλλες τέσσερις βασικές συνιστώσες. Θα ‘πρεπε να μπορούσε να λυθεί ένα τέτοιο θέμα, όμως αυτό δεν έχει καν ξεκινήσει να συζητείται. Το δεύτερο που πρέπει να λυθεί, είναι το πώς θα έχουν φωνή οι ανένταχτοι – επειδή δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να θέλει να δώσει φωνή στην κοινωνία και να μη δίνει φωνή στα μέλη και στα στελέχη του. Νομίζω ότι εκεί μπορούν να βρεθούν λύσεις, οι οποίες και θα λύνουν το πρόβλημα και δεν θα δημιουργούν άλλα ζητήματα, όπως η αυτοτέλεια των κομμάτων που συναπαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν και όλα εκείνα τα ζητήματα που χρονίζουν, και αναφέρομαι σε έναν κώδικα δεοντολογίας για το πώς εμφανιζόμαστε προς τα έξω – κάτι που καμιά φορά περιορίζεται στο γραφείο Τύπου, το οποίο είναι αναγκαίο, αλλά η συνεννόηση που πρέπει να γίνει και οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν θα πρέπει να είναι ευρύτερες, δηλαδή πιο πολιτικές κι όχι μόνο τεχνικές. Όλα αυτά πρέπει να λύσει η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη.
2 Κοιτάξτε, το πρώτο είναι ότι πρέπει να υπάρξουν μέλη, χωρίς όμως να θίγεται η αυτονομία των κομμάτων. Πρέπει να υπάρχει, δηλαδή, μία διπλή διάκριση, και ως μέλος της ΚΟΕ, του Συνασπισμού, της ΔΕΑ κ.λπ. αλλά και ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι μέχρι τώρα, παρά το ότι δεν έχουμε ιδεολογικοπολιτική ενότητα, τα ’χουμε καταφέρει αρκετά καλά, εκτός από τις εξαιρέσεις που όλοι γνωρίζουμε, στο να συνεννοηθούμε. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που μας ενώνει είναι το ότι συμφωνούμε πως η ενότητα της Αριστεράς είναι πάνω από όλα και ότι αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τη διαφορετικότητα, τη σύνθεση και τη δημοκρατική λειτουργία. Να μην ξεχνάμε, όμως, ότι δεν είμαστε ένα ενιαίο κόμμα, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες κατευθύνσεις, ότι πολλά ιδεολογικά ρεύματα της Αριστεράς συνενώνονται όχι ως άθροισμα, αλλά ως υπέρβαση όλων των κακών που έχουμε και ως αξιοποίηση από την άλλη όλων των αρετών που έχει η Αριστερά. Εν πάση περιπτώσει, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το άθροισμα των κομμάτων που τον αποτελούν συν οι ανένταχτοι, αλλά η υπέρβαση όλων αυτών.