Δελτίο Τύπου ΚΟΕ – 23/4/2012
Με τις διαδοχικές παρουσιάσεις στο Ζάππειο, από το Ζάππειο 1 το καλοκαίρι του 2010 μέχρι το Ζάππειο 3 χθες, η Νέα Δημοκρατία και ο Α. Σαμαράς αποτέλεσαν το λαγό της Μνημονιακής πολιτικής. Θυμίζουμε ότι εκεί, αυτοί πρώτοι μίλησαν για το γενικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τα γνωστά 50 δις, αυτοί πρώτοι μίλησαν για το καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας στο Δημόσιο, αυτοί πρώτοι μίλησαν για τη μείωση της φορολογίας των κερδών του κεφαλαίου στο 15%.
Αυτό δείχνει ότι η Μνημονιακή οικονομική πολιτική είναι συνέχεια –και πολύ πιο άγρια εκδοχή βεβαίως- της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Αυτής δηλαδή της πολιτικής που εφάρμοσε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του Κ. Καραμανλή (που μόλις επανεμφανίσθηκε, αφού επί δύο χρόνια κρυβόταν). Αυτής της πολιτικής που προηγουμένως είχαν εφαρμόσει οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Κ.Σημίτη.
Και τότε είχαμε «ανάπτυξη» και μάλιστα με μεγάλους ρυθμούς. Ανάπτυξη στηριγμένη στη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, στη διασπάθιση δισεκατομμυρίων από το δημόσιο ταμείο προς όφελος των ιδιωτικών τραπεζών, στις αποικιοκρατικές συμβάσεις με την κάθε Siemens και Hochtief, με τον κάθε Μπόμπολα, Βαρδινογιάννη, Μυτιληναίο. «Ανάπτυξη» στηριγμένη στο ξεζούμισμα του λαού. «Ανάπτυξη» που μετέτρεψε τη νεολαία σε «γενιά των 700 ευρώ». Αυτή η «νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη», την οποία σήμερα επαγγέλλονται οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Καρατζαφέρης, διέλυσε τον παραγωγικό ιστό της χώρας, μετέτρεψε την Ελλάδα σε χώρα που κυρίως εισάγει και δεν παράγει. Αυτή η «νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη» εκτόξευσε τα κέρδη των πολυεθνικών, των τραπεζών και του μεγαλοαστισμού. Και βύθισε το λαό, ήδη πριν το Μνημόνιο, στην ανεργία και τη φτώχεια. Σε τελική ανάλυση είναι αυτή η «νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη» των προηγούμενων 20 χρόνων που οδήγησε στη χρεοκοπία.
Η χώρα έχει ανάγκη όχι αυτής της «νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης» αλλά μιας ριζικής παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η παραγωγική ανασυγκρότηση στηρίζεται στην αξιοποίηση και όχι στο ξεπούλημα του πλουτοπαραγωγικού δυναμικού της χώρας. Η παραγωγική ανασυγκρότηση στηρίζεται στο ανθρώπινο δυναμικό, στην ανάταξη της ζωντανής εργασίας και όχι στον εργασιακό μεσαίωνα. Η παραγωγική ανασυγκρότηση συνδέεται άρρηκτα με την Πραγματική Δημοκρατία, τον κοινωνικό έλεγχο και με ένα πραγματικά νέο δημόσιο τομέα, που θα λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας και όχι των επιχειρηματικών ομίλων που λυμαίνονται τις κρατικές προμήθειες. Η παραγωγική ανασυγκρότηση χρειάζεται σκληρή αλλά αξιοπρεπή και δημιουργική δουλειά και δίκαιη ανταμοιβή της. Και, πρώτ’ απ’ όλα, η παραγωγική ανασυγκρότηση προϋποθέτει το γκρέμισμα του σάπιου πολιτικού συστήματος και του ειδικού καθεστώτος της Τρόικας και των Μνημονίων.
Η παραγωγική ανασυγκρότηση βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει διάλυση. Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει πολιτική αντίδραση. Όσοι υπηρέτησαν το νεοφιλελευθερισμό, όσοι σήμερα ακόμη υπερασπίζονται τη νεοφιλελεύθερη πολιτική –ακόμη κι αν κάποιοι διαφοροποιούνται από τα Μνημόνια παρουσιαζόμενοι σαν «Ανεξάρτητοι»- δεν μπορούν να αποτελέσουν ελπίδα για το λαό.