Κυρίαρχος του δικομματισμού ο Καραμανλής
Η ένταση της επίθεσης και το «χαρτί» των πρόωρων εκλογών
του Μ.Σιάχου
Επιταχύνει η κυβέρνηση τη νεοφιλελεύθερη επίθεση σε όλα τα μέτωπα, αξιοποιώντας το γεγονός ότι ο Καραμανλής, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, φαίνεται να είναι ο κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού και να έχει στα χέρια του όλες τις πρωτοβουλίες των κινήσεων, με τις ευλογίες πάντα του αστισμού.
Από την παιδεία μέχρι το ασφαλιστικό και από τη σκληρή λιτότητα του προϋπολογισμού για το 2007 μέχρι τη νέα φοροεπιδρομή και το περαιτέρω ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, η Ν.Δ. δείχνει να πρωταγωνιστεί στο παιχνίδι εξουσίας του δικομματισμού. Ο Γιώργος Παπανδρέου εξακολουθεί να αποτελεί τη «χρυσή εφεδρεία» του κεφαλαίου, ωστόσο, ακόμα δεν του αφήνεται πεδίο για την αντιστροφή της αρνητικής εικόνας του ίδιου και του ΠΑΣΟΚ συνολικά.
Τα ερωτήματα, όμως, που αυτόματα ανακύπτουν είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσει τη νεοφιλελεύθερη επίθεση η κυβέρνηση, διαχειριζόμενη τις μάλλον μικρές ακόμα εσωκομματικές αντιδράσεις, πόσο τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται με πρωτοφανή τρόπο θα αντιδρούν αποσπασματικά και μεμονωμένα στην πολιτική των «μεταρρυθμίσεων», πόσο η κυβέρνηση θα βγαίνει αλώβητη και, τέλος, πώς και πότε θα αξιοποιηθεί από τον Καραμανλή το «χαρτί» των πρόωρων εκλογών.
Η μέχρι σήμερα ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική δείχνει ότι ο Καραμανλής είναι αποφασισμένος να μην αφήσει περιθώρια αμφισβήτησης της εμπιστοσύνης που του έδειξε πριν από περίπου τρία χρόνια ο αστισμός. Με κάθε τρόπο, προωθεί τις νεοφιλελεύθερες τομές, στην κατεύθυνση των Βρυξελλών, υπηρετώντας πιστά εκείνους που του εμπιστεύτηκαν την εξουσία. Μπορεί ο ΣΕΒ να ασκεί κριτική (για να μην ξεχνούν στη Ρηγίλλης ποιος κάνει κουμάντο), ωστόσο οι βιομήχανοι τρίβουν τα χέρια τους, αφού η κυβέρνηση χωρίς ή με μικρό κόστος μέχρι στιγμής έχει εξαπολύσει μια σαρωτική επίθεση εναντίον των λαϊκών στρωμάτων.
Από την άλλη, στο εσωτερικό της Ν.Δ., οι διαφωνίες για τη σφοδρότητα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης κρατούνταν –τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα– σε χαμηλούς τόνους. Η υπόθεση του ΟΤΕ βέβαια έδειξε ότι υπάρχουν σοβαρές εσωκομματικές αντιδράσεις (Σουφλιάς, ΔΑΚΕ), ωστόσο ακόμα δεν εμφανίζονται ικανές να αλλάξουν καθοριστικά τις ισορροπίες. Πρόκειται κυρίως για μηνύματα (αν αναλογιστούμε και τις τοποθετήσεις για αλλαγή του εκλογικού νόμου, κυρίως από τον Μεϊμαράκη, που εκφράζει το σκληρό πυρήνα της Ν.Δ.) προς τον Καραμανλή για πιο ήπια πολιτική ενόψει εκλογών. Ο πρωθυπουργός, πάντως, επιμένει στην εικόνα του «αποφασισμένου» να προχωρήσει με κάθε κόστος τις «μεταρρυθμίσεις», στηριζόμενος στις εγγυήσεις των εντολοδόχων του (Ε.Ε., βιομήχανοι κ.ά.) αλλά και στην αρχή που λέει ότι «με την εξουσία στα χέρια μας ποιος φεύγει από το μαντρί;».
Σε αυτό το πλαίσιο, αν και τα περιθώρια για περαιτέρω ένταση της επίθεσης (με την Αριστερά διασπασμένη και ουσιαστικά απούσα και τα συνδικάτα να επιμένουν στις «τουφεκιές στον αέρα») υπάρχουν, για λόγους τακτικής και ενόψει πρόωρων εκλογών το μοτίβο αναμένεται να αλλάξει. Ήδη οι πρώτες κυβερνητικές «ιδέες» για εγγυημένη κατώτερη σύνταξη από το 2008 άρχισαν να πέφτουν στο προεκλογικό τραπέζι.
Και εδώ ακριβώς μπαίνει το τελευταίο ερώτημα που έχει να κάνει με το πότε ο Καραμανλής θα «παίξει το χαρτί» των πρόωρων εκλογών. Αν αναλογιστούμε ότι η μοναδική μέχρι σήμερα ήττα της κυβέρνησης αφορά την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, μετά τις μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις, και με δεδομένη τη στήριξη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ (ο Παπανδρέου μόλις την προηγούμενη Κυριακή επανέλαβε μέσα από «Το Βήμα» τη δέσμευσή του να στηρίξει την αναθεώρηση του άρθρου 16), το πιθανότερο σενάριο είναι ότι θα υπάρξει ένα διάστημα «φιλολαϊκών δεσμεύσεων», και μέχρι το Πάσχα ή το πολύ τον Ιούνη –με πρόσχημα την αναγκαιότητα να προχωρήσει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση– θα πάμε σε πρόωρες εκλογές, τις οποίες, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, θα κερδίσει η Ν.Δ., έστω και οριακά, ώστε να συνεχίσει με μεγαλύτερη ένταση τη νεοφιλελεύθερη επίθεση.