Η κρίση, γέννημα-θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος, συνεχίζει να οξύνεται και να σαρώνει την ευρωπαϊκή ήπειρο και όλο τον πλανήτη. Οι διεθνείς οργανισμοί, οι μεγαλοτραπεζίτες και οι πολυεθνικές, με τον ψυχρό κυνισμό που πάντα τους διακρίνει, διαψεύδουν καθημερινά τις γελοίες απόπειρες των πολιτικών υπαλλήλων του νεοφιλελευθερισμού να δημιουργήσουν ενόψει ευρωεκλογών κλίμα “συγκρατημένης αισιοδοξίας για ξεπέρασμα της κρίσης”. Ταυτόχρονα απαιτούν συνεχώς και νέα μέτρα εναντίον των εργαζόμενων και της νεολαίας, διατάσσουν ακόμη περισσότερο νεοφιλελευθερισμό, προσπαθώντας να επιβάλουν μια ιδιόμορφη… ομοιοπαθητική θεραπεία στους λαούς της Ευρώπης.
Και το αντίπαλο στρατόπεδο, σε τι κατάσταση βρίσκεται; Η πραγματικότητα μοιάζει αντιφατική. Από τη μια πλευρά, στα περισσότερα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι ευρωεκλογές, δύο μόλις εβδομάδες πριν τη διεξαγωγή τους, μοιάζουν να αφήνουν αδιάφορους τους πολίτες. Χαρακτηριστικό που διογκώνεται υπέρμετρα στις χώρες εκείνες που δεν διαθέτουν μια Αριστερά στοιχειωδώς ικανή να εμπνεύσει και να ξεσηκώσει τον κόσμο. Το σημαντικό φαινόμενο της “αδιαφορίας” μπροστά στις ευρωεκλογές αναλύεται σε διπλανή στήλη. Από την άλλη, απ’ άκρη σ’ άκρη της Ευρώπης πολλαπλασιάζονται και ριζοσπαστικοποιούνται οι αγώνες ενάντια στην απόπειρα εργοδοτών και κυβερνήσεων να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Μόνο την περασμένη εβδομάδα, 350.000 άνθρωποι διαδήλωσαν ενάντια στις απολύσεις και τη λιτότητα στις Βρυξέλλες, τη Μαδρίτη, την Πράγα, το Βερολίνο.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μέρα που ακόμη και τα μεγάλα ΜΜΕ να μην αναγκάζονται να αναφερθούν σε σημαντικές κινητοποιήσεις σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Στη Δυτική Ευρώπη, στη Βαλτική, στη Σκανδιναβία, στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στην Ιβηρική χερσόνησο – παντού απεργίες, διαδηλώσεις, αλλά και “νέες” μορφές διαμαρτυρίας: επιθέσεις σε κυβερνητικά στελέχη, εγκλωβισμοί εργοδοτών στα γραφεία τους, γιαουρτώματα μεγαλοτραπεζιτών. Όλα αυτά αποτελούν προμηνύματα των ακόμη μεγαλύτερων συγκρούσεων που έρχονται. Ο χαρακτήρας και η έκβαση αυτών των συγκρούσεων θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα της Αριστεράς να δεθεί, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, με τους αγώνες και τις αγωνίες του κόσμου.
Αν σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες η Αριστερά είναι ακόμη μάλλον αδύναμη ή και ουσιαστικά απούσα, σε αρκετές άλλες μια σειρά ελπιδοφόρα εγχειρήματα ανησυχούν τα επιτελεία του αστισμού και δείχνουν τις υπαρκτές δυνατότητες για να αρχίσει να γέρνει επιτέλους η πλάστιγγα στην πλευρά των “από κάτω”. Στις σελίδες αυτές δημοσιεύουμε δύο συνεντεύξεις εκπροσώπων τέτοιων αριστερών κομμάτων: η πρώτη είναι του Ιβάν Λεμέτρ, ο οποίος μας μιλά για την προεκλογική εκστρατεία και τους στόχους του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος, που φαίνεται να ξεπερνά ακόμη και το Μέτωπο της Αριστεράς (Γαλλικό Κ.Κ. και αποχωρήσαντες από το σοσιαλιστικό κόμμα). Η δεύτερη, του Ζοζέ Γκιγιέρμε, από το Μπλοκ της Αριστεράς, το οποίο αποτελεί την ανερχόμενη δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Πορτογαλία και αναμένεται να υπερκεράσει το πάλαι ποτέ ισχυρότερο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Υπάρχει ένα κόκκινο νήμα το οποίο συνδέει τους αγώνες που αναπτύσσονται στην Ευρώπη, σε συνδυασμό με σημαντικές παρεμβάσεις κομμάτων της Αριστεράς – με τη Γαλλία και την Πορτογαλία να είναι κάθε άλλο παρά μοναδικές περιπτώσεις. Το κόκκινο νήμα που συνδέει όλες αυτές τις προσπάθειες είναι το κοινό πλέον σύνθημα “Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας”, αλλά και η λυσσαλέα επίθεση που δέχονται από τα επιτελεία της άρχουσας τάξης και από τα φερέφωνά της στα ΜΜΕ. Η αιτία είναι ο φόβος που νιώθουν μπροστά στο ενδεχόμενο ενίσχυσης της ριζοσπαστικής και συχνά αντισυστημικής Αριστεράς, που θα δυσκολέψει κι άλλο την επίθεση στους εργαζόμενους και τη νεολαία και θα δυσχεράνει το χειρισμό της αγανάκτησης του κόσμου. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη αποτελεί όρο για να ανασάνουν οι λαοί. Ας κάνουμε τους “από πάνω” να ανησυχήσουν για τα καλά, και να συμμαζευτούν!
Κείμενα – επιμέλεια: Ερρίκος Φινάλης
Εκλογές και Αριστερά:
Να ενώσουμε την προεκλογική καμπάνια με τις αντιστάσεις!
Συνέντευξη με τον Ιβάν Λεμέτρ
(Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, Γαλλία)
Μιλήστε μας για την κατάσταση της Αριστεράς στη Γαλλία στο φόντο της προεκλογικής περιόδου.
(Γελάει) Να υποθέσω ότι με τον όρο “Αριστερά” εννοείτε εμάς και το Μέτωπο της Αριστεράς, όχι το Σοσιαλιστικό Κόμμα;
Ξέρουμε ότι στη Γαλλία συνηθίζεται ο όρος να περιλαμβάνει και τους σοσιαλιστές – δεν είναι όμως καιρός να αλλάξουν κάποιες συνήθειες;
Πράγματι! Άλλωστε το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα δεν κατάφερε να συνεργαστεί με το Μέτωπο της Αριστεράς, το εκλογικό σχήμα που αποτελείται από το Γαλλικό Κ.Κ. και στελέχη που αποχώρησαν από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, μεταξύ άλλων ακριβώς επειδή δεν θεωρεί τους σοσιαλιστές Αριστερά, και θέτει ως όρο τη μη συνεργασία μαζί τους.
Τι σημαίνουν λοιπόν για εσάς αυτές οι ευρωεκλογές; Πού επικεντρώνετε;
Για το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα η καμπάνια για τις ευρωεκλογές είναι ένα αληθινό πολιτικό τεστ – με την έννοια ότι πρέπει να διεξάγουμε προεκλογική εκστρατεία, και ταυτόχρονα να είμαστε παρόντες στους αγώνες ως φορείς ελπίδας. Συσχετίζουμε την καμπάνια μας με τις κινητοποιήσεις που εξελίσσονται τις τελευταίες εβδομάδες στη Γαλλία, με τις μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στις απολύσεις. Έτσι, στο επίκεντρο βρίσκεται το αίτημα για απαγόρευση των απολύσεων.
Το αίτημα αυτό το βλέπετε να αναπτύσσεται άμεσα και έξω από το προεκλογικό πλαίσιο;
Το ουσιαστικό, ώστε να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης, είναι να συσχετίσουμε τις εκλογές με τις κινητοποιήσεις. Θέλουμε μια μεγάλη κινητοποίηση ενάντια στις απολύσεις. Εμπνεόμαστε ιδιαίτερα από το παράδειγμα της Γουαδελούπης, επειδή πιστεύουμε ότι δείχνει το δρόμο για μια νικηφόρα γενική απεργία. Η Γουαδελούπη ανέδειξε κάτι πρωτότυπο: την από κοινού οργάνωση του αγώνα από ενώσεις πολιτών, κόμματα, συνδικάτα – μια πλατιά συμμαχία στην οποία συμμετέχουν όλες οι οργανώσεις που αναφέρονται στους εργαζόμενους και το λαό. Πρέπει κι εμείς να φτιάξουμε ένα τέτοιο μέτωπο. Επί τη ευκαιρία, αφού ρωτήσατε γενικά για την Αριστερά, εδώ είναι μια ακόμα διαφορά μας με το Μέτωπο της Αριστεράς, που εμπόδισε την κοινή εκλογική κάθοδο: αυτοί εμμένουν σε κάτι που θα αποκαλούσα παλιό σχήμα, ίσως ακόμα και ρουτίνα της Αριστεράς – δηλαδή την αντίληψη ότι άλλο οι κοινωνικοί και συνδικαλιστικοί αγώνες, και άλλο η πολιτική και κοινοβουλευτική πάλη…
Ενώ εσείς θέλετε να τα συνδέσετε.
Σήμερα η παγκοσμιοποίηση της κρίσης μετατρέπει κάθε κοινωνικό πρόβλημα σε αντικείμενο της κεντρικής πολιτικής. Το βλέπουμε στη συμπεριφορά της εργοδοσίας και της κυβέρνησης – και πιστεύουμε ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να απαντήσει στο ίδιο επίπεδο. Ναι, υπάρχουν διαφορετικά πεδία αγώνων: κοινωνικό, συνδικαλιστικό, θεσμικό – αλλά μόνο μία πολιτική για την υπεράσπιση του συνόλου των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας. Πάνω σ’ αυτό διαφωνήσαμε με το Μέτωπο της Αριστεράς. Δεν οδηγούμαστε όμως σε σεχταρισμό: συνεχίζουμε να προτείνουμε σε όλη την Αριστερά, ακόμα και στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, συγκεκριμένες πολιτικές κοινής δράσης. Πάντως το ζήτημα δεν είναι μόνο να αρνηθούμε να συγκυβερνήσουμε με την κεντροαριστερά: π.χ. διαφωνούμε με τη διατύπωση ενός από τους ηγέτες του Μετώπου της Αριστεράς, του Μελανσόν, που καλεί “να γίνει η επανάσταση μέσα από τις κάλπες”. Το τραγούδι αυτό έχει ήδη παιχτεί πολύ, και δεν το συμμεριζόμαστε, διότι πνίγει την επανάσταση μέσα στις κάλπες. Εμείς πιστεύουμε ότι η αλλαγή της κοινωνίας θα γίνει με πάλη που θα οικοδομήσει νέους θεσμούς, δημοκρατικούς, πραγματικά αντιπροσωπευτικούς για τους εργαζόμενους και το λαό.
Συνέντευξη με τον Ζοζέ Γκιγιέρμε
(Μπλοκ της Αριστεράς, Πορτογαλία)
Πώς πάει η προεκλογική καμπάνια σας;
Επικεντρώνουμε σε ζητήματα που απασχολούν τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία: Καταρχήν τις δημόσιες κοινωφελείς υπηρεσίες, στις οποίες επιτίθεται, όπως κάθε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, η κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Υπερασπιζόμαστε τη δημόσια περίθαλψη και παιδεία. Καταπολεμούμε τα νέα μέτρα που στρέφονται ενάντια στους εκπαιδευτικούς και τους φοιτητές. Π.χ. τα πολύ υψηλά δίδακτρα που επιβλήθηκαν στο δημόσιο πανεπιστήμιο υποχρεώνουν χιλιάδες φοιτητές να εγκαταλείπουν την ανώτατη εκπαίδευση. Πραγματοποιούμε επίσης δυναμική καμπάνια ενάντια στην πρόσκαιρη εργασία και την ανεργία – και έχουμε υποβάλει συγκεκριμένες προτάσεις ενάντια στην κρίση, όπως η απαγόρευση των απολύσεων.
Πώς απαντάτε σε όσους ισχυρίζονται ότι αυτό δεν είναι ρεαλιστικό;
Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι υπάρχουν άπειρα χρήματα για τις τράπεζες, αλλά καθόλου για να προστατευθεί ο κόσμος από την ανεργία, να βελτιωθούν οι δημόσιες υπηρεσίες κ.λπ. Γι’ αυτό και στρεφόμαστε ενάντια στο τωρινό πολιτικό σύστημα, που προστατεύει αυτήν την τρελή απληστία που είναι ο καπιταλισμός. Οι αντιλήψεις για το τι είναι και τι δεν είναι ρεαλιστικό αλλάζουν! Αρχίζουμε να πείθουμε όλο και περισσότερους και σημειώνουμε μικρές νίκες. Για παράδειγμα, εδώ και χρόνια προτείνουμε να καταργηθούν οι off-shore εταιρίες και οι κρυφοί τραπεζικοί λογαριασμοί. Τώρα το νομοσχέδιό μας έγινε επιτέλους δεκτό, χάρη στην τεράστια κοινωνική πίεση που ασκήθηκε στην κυβέρνηση.
Ποιο είναι το κεντρικό σύνθημά σας;
Το σύνθημά μας είναι: “Δικαιοσύνη στην οικονομία – Αυτοί που μας οδήγησαν στην κρίση δεν είναι αυτοί που θα μας βγάλουν απ’ αυτήν”.
Ποια είναι η γνώμη σας για τα άλλα κόμματα της πορτογαλικής Αριστεράς;
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι η απεικόνιση της κρίσης. Είναι πολύ αστείο: το Σοσιαλιστικό Κόμμα ζητάει από τον κόσμο να το ψηφίσει, για να ξαναψηφίσει έπειτα για πρόεδρο της Κομισιόν τον Μπαρόζο, που ανήκει στη δεξιά! Στην πραγματικότητα, οι σοσιαλιστές και η δεξιά αποτελούν δύο κεφάλια της ίδιας πολιτικής, και προτείνουν τις ίδιες “λύσεις” για την κρίση. Από την άλλη, το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει φυλακιστεί στην εθνικιστική του προσέγγιση. Εμείς, αντίθετα, νομίζουμε ότι είναι καιρός για αγώνες που θα σφραγίζονται από αλληλεγγύη, σε επίπεδο ευρωπαϊκό και διεθνές. Είναι καιρός για μια νέα ευρωπαϊκή δύναμη, μια νέα αντικαπιταλιστική Αριστερά, μια Αριστερά ισχυρή, φορέα πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών!
Η ευρωπαϊκή Αριστερά “κοιτά” την Ελλάδα και το ΣΥΡΙΖΑ
Η συμμετοχή εκπροσώπων του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος από τη Γαλλία και του Μπλοκ της Αριστεράς από την Πορτογαλία στα εγκαίνια του κεντρικού προεκλογικού κέντρου του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα, το περασμένο Σάββατο, υπογράμμισε τη σημασία που αποδίδουν στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ πολλές δυνάμεις της Αριστεράς στην Ευρώπη. Ιδίως κόμματα όπως το γαλλικό ΝΑΚ και το πορτογαλικό Μπλοκ, που έχουν εισβάλει δυναμικά στην κεντρική πολιτική σκηνή των χωρών τους και απειλούν τη “σταθερότητα” του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή το ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο επειδή αποτελεί ένα εγχείρημα πρωτότυπο, ένα “πείραμα” που θα μπορούσε να λειτουργήσει παραδειγματικά, όσο και επειδή προσβλέπουν στην ενίσχυσή του ώστε να δυναμώσει συνολικά το ριζοσπαστικό, κινηματικό ρεύμα στους κόλπους της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ο Ιβάν Λεμέτρ, χαιρετίζοντας την εκδήλωση, τόνισε ότι “είμαστε υπέρ της ενότητας στη δράση των αριστερών δυνάμεων παρά τις όποιες διαφορές μας”, χαιρέτισε την εξέγερση του Δεκέμβρη και υπογράμμισε ότι είναι κοινό το σύνθημα “Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους”. Από την πλευρά του ο Ζοζέ Γκιγιέρμε κάλεσε “να βγουν πιο δυνατές από τις ευρωεκλογές οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς” και αναφέρθηκε σε… εγκωμιαστικό δημοσίευμα “έγκυρης” πορτογαλικής εφημερίδας, που ζητούσε από τους αναγνώστες της “να μην ψηφίσουν το Μπλοκ γιατί είναι επικίνδυνη πολιτική δύναμη, καθώς δεν προτείνει λύσεις για την κρίση αλλά ζητάει την ανατροπή του συστήματος”!
Η οργή των απολυμένων εργατών κυριεύει ακόμη και το Λουξεμβούργο
Την προηγούμενη εβδομάδα χιλιάδες μεταλλεργάτες διαδήλωσαν μαχητικά εναντίον της πολυεθνικής Arcelor-Mittal και συγκρούστηκαν με την αστυνομία στο Λουξεμβούργο. Η εταιρία αποτελεί προϊόν αλλεπάλληλων συγχωνεύσεων, που κάθε φορά σήμαιναν χιλιάδες απολύσεις – και πολλαπλασιασμό των κερδών των μεγαλομετόχων.
Οι συγκρούσεις ξέσπασαν όταν οι διαδηλωτές, εξοργισμένοι από την άρνηση της εταιρίας να δεχτεί αντιπροσωπεία τους, επιτέθηκαν στο κτίριο που στέγαζε τη συνάντηση των μεγαλομετόχων. Πολλοί αγνόησαν τις εκκλήσεις των συνδικαλιστών για “υπεύθυνη στάση”, έσπασαν την κεντρική είσοδο και επιχείρησαν να εισβάλουν στο κτίριο. Η επίθεσή τους ανακόπηκε μόνο όταν η αστυνομία άρχισε να χρησιμοποιεί πλαστικές σφαίρες.
Ο κόσμος του μόχθου βιώνει οδυνηρά τη μεγαλύτερη, μεταπολεμικά, καπιταλιστική κρίση. Την ίδια στιγμή, οι απολογητές του συστήματος, από τη δεξιά ως την κεντροαριστερά, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κρίση, η ανεργία, η φτώχεια, είναι σχεδόν φυσικά φαινόμενα. Ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την “ενίσχυση” των τραπεζών και των πολυεθνικών! Την ίδια στιγμή όμως που η Arcelor-Mittal ανακοινώνει νέο κύμα 9.000 “αναπόφευκτων” απολύσεων, αποφασίζει επίσης να μοιραστεί στους μεγαλομετόχους επιπλέον μέρισμα ύψους 1,1 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Αυτή είναι η… συνεισφορά των εργοδοτών στην καταπολέμηση της κρίσης!
“Γιατί μας λένε ότι δεν υπάρχει δουλειά; Γιατί να πληρώσουμε τα δικά τους σπασμένα;” φώναζε μπροστά στις κάμερες ένας… κουκουλοφόρος μεταλλεργάτης (δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τη θέση του αδελφού κόμματος του ΚΚΕ στο Λουξεμβούργο για αυτούς τους ταραξίες). Και συνέχιζε: “Λεφτά υπάρχουν! Ο Μιτάλ έχει αρκετά για όλους μας!”. Αυτό δεν είναι ψέμα: ο βασικός μέτοχος L. Mittal περιλαμβάνεται στους 10 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, με προσωπική περιουσία 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Πέρυσι αγόρασε για το γιο του ένα σπίτι στο Λονδίνο έναντι 128 εκατομμυρίων ευρώ. Λογικό έξοδο, αν σκεφτεί κανείς ότι για το γάμο της κόρης του ξόδεψε 55 εκατομμύρια!
Όμως οι ευρωπαϊκές κεντροδεξιοαριστερές κυβερνήσεις και η Κομισιόν ούτε που διανοούνται να ενοχλήσουν τον κάθε κύριο Μιτάλ. Άλλωστε ο συγκεκριμένος είναι προσωπικός φίλος του Βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος τον “συνέστησε” στη Ρουμανία ως ιδανικό επενδυτή (κοτζάμ πρωθυπουργός της Βρετανίας σε ρόλο… πλασιέ πολυεθνικής). Οι εργαζόμενοι και οι νέοι, που μοχθούν για τη ζωή τους και το μέλλον τους, δεν μπορούν να έχουν πια καμιά ψευδαίσθηση για τους μπλε και πράσινους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς υπαλλήλους αυτής της κυνικής και καταστροφικής ολιγαρχίας!
Η “αδιαφορία” υπηρετεί τους εχθρούς των λαών
Δεν χρειάζεται να καταφύγει κανείς σε δημοσκοπήσεις για να πειστεί ότι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο (αν και σε διαφορετικό βαθμό από τη μια χώρα στην άλλη) καταγράφεται μια αδιαφορία της λαϊκής πλειοψηφίας για τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου. Αυτό το φαινόμενο, που έχει εκφραστεί με υψηλά ποσοστά αποχής και σε προηγούμενες ευρωεκλογές, δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί.
Μια βασική αιτία: οι πολίτες γνωρίζουν ότι το Ευρωκοινοβούλιο έχει μάλλον διακοσμητικό χαρακτήρα, ακόμα και μετά τις “μεταρρυθμίσεις” που τάχα ενίσχυσαν τις ανύπαρκτες εξουσίες του. Ξέρουν ότι οι αποφάσεις παίρνονται είτε από την Κομισιόν είτε (στο βαθμό που η Κομισιόν το… επιτρέπει) από τα εθνικά κοινοβούλια. Ο Ιβάν Λεμέτρ από το γαλλικό Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα μας είπε: “Πρακτικά δεν φαίνεται στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων η επιρροή της ψήφου τους στις ευρωεκλογές. Το Ευρωκοινοβούλιο είναι για την πλειοψηφία ένα άγνωστης ταυτότητας πολιτικό αντικείμενο”. Και ο Ζοζέ Γκιγιέρμε από το πορτογαλικό Μπλοκ της Αριστεράς το επιβεβαίωσε: “Οι περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι οι αποφάσεις που παίρνονται στην Ευρώπη δεν υιοθετούνται δημοκρατικά. Η οικονομική πολιτική σχεδιάζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που είναι υπεράνω δημοκρατικού ελέγχου, το ίδιο και οι ντιρεκτίβες της Κομισιόν για την παιδεία, την υγεία κ.λπ.”.
Άλλη μια βασική αιτία είναι ότι το “ευρωπαϊκό όραμα”, αυτή η “μεγάλη ιδέα” των ισχυρών της Ευρώπης και των παρακατιανών υποτελών τους, έτσι κι αλλιώς παραπαίει και δεν συγκινεί διόλου τους λαούς. Λέει ο Γκιγιέρμε: “Η ΕΕ έχει οικοδομηθεί σε βάρος των πολιτών, κι επιπλέον δεν ρωτά καν τη γνώμη τους, όπως έγινε με τη συνθήκη της Λισαβόνας”, και ο Γάλλος σύντροφος συμπληρώνει: “Η ΕΕ μοιάζει στον κόσμο κάτι πολύ μακρινό, και η δήθεν σύγκλιση και βελτίωση που θα έφερνε θυμίζει κακόγουστο ανέκδοτο”. Ταυτόχρονα, ο Λεμέτρ υπογραμμίζει ότι μια ακόμη αιτία στη σημερινή συγκυρία είναι αυτή καθαυτή η κρίση και ο τρόπος με τον οποίο τα μεγάλα αστικά κόμματα δεν ασχολούνται με αυτήν σε ευρωπαϊκό επίπεδο: “Η παγκόσμια ανησυχία λόγω της κρίσης κυριαρχεί πάνω σε μια ευρωπροεκλογική καμπάνια που μοιάζει, και σ’ αυτόν τον τομέα, να είναι αλλού”. Και, όντως, στο φόντο της κρίσης οι αστικές τάξεις των μεγάλων δυνάμεων της ΕΕ αναδιπλώνονται στα “εθνικά” πλαίσια, και αδιαφορούν για την υιοθέτηση “ευρωπαϊκής” πολιτικής – ή απλά αγνοούν τις όποιες αποφάσεις, που είναι δεσμευτικές μόνο για τους… παρακατιανούς!
Με ποιο τρόπο πρέπει να αντιμετωπίσει η Αριστερά αυτήν την καταρχήν υγιή αδιαφορία; Λέμε “καταρχήν”, γιατί από τη μια όντως δείχνει το πόσο λίγο εμπνέει τους λαούς αυτό το αντιδραστικό κατασκεύασμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά από την άλλη, όπως σωστά τονίζει ο Γκιγιέρμε: “Η αποχή ουσιαστικά ερμηνεύεται και χρησιμοποιείται από αυτούς που είναι στην εξουσία σαν κρυφή ψήφος υπέρ τους. Είναι σημαντικό ο κόσμος να ψηφίσει, να κάνει τη φωνή του να ακουστεί, ώστε αυτοί που διευθύνουν την ΕΕ και μας έβαλαν σε αυτήν την κρίση να αποδυναμωθούν, και να δυναμώσει η εναλλακτική προοπτική”. Το στοίχημα είναι, υπερθεματίζει ο Λεμέτρ, “να είμαστε ικανοί να δώσουμε επιχειρήματα στον πληθυσμό, ώστε να χρησιμοποιήσει τις εκλογές για να ρίξει το βάρος του στη ζυγαριά, να φωνάξει ότι διαφωνεί με τις απολύσεις, ότι δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση τους”. Πράγματι, σήμερα που η ιδέα ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα με την κοινωνική και πολιτική δράση ξανακερδίζει πολύ κόσμο, “η προεκλογική μάχη της Αριστεράς ενσωματώνεται στην ευρύτερη μάχη για να ξαναδώσουμε εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους και στη νεολαία γύρω από ένα πολιτικό σχέδιο”, συνεχίζει ο Λεμέτρ. Και ο Γκιγιέρμε συμφωνεί: “Την ΕΕ τη βολεύει να νιώθουν οι λαοί ανίσχυροι μπροστά σε αυτήν την κατάσταση. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να χρησιμοποιήσουμε τις ευρωεκλογές ώστε να προβάλουμε μια ευρωπαϊκή εναλλακτική προοπτική. Να νιώσουν όλοι ότι υπάρχει μια πολιτική δύναμη που παλεύει για την Ευρώπη των κοινωνικών αγώνων, ενάντια σε αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση του κεφαλαίου και της κρίσης. Υπάρχει μόνο μία τέτοια πολιτική δύναμη: η κινηματική, ριζοσπαστική Αριστερά”.
Ερμηνεύουμε λοιπόν την αδιαφορία, αλλά δεν της υποκλινόμαστε, ούτε υποκύπτουμε στις εύκολες λύσεις. Προτιμάμε τα “δύσκολα”: να εκμεταλλευθούμε και τις ευρωεκλογές και την ενστικτώδη αποστροφή των λαών απέναντι σε ένα οικοδόμημα αντιλαϊκό, αντιδημοκρατικό και με θεμέλια που τρίζουν, ώστε να διαδώσουμε την εναλλακτική πρόταση. Να κερδίσουμε και να ενεργοποιήσουμε χιλιάδες κι εκατομμύρια ανθρώπους στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ώστε να κάνουμε ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή στους νεκροθάφτες των δικαιωμάτων μας. Να δυναμώσουμε τους αγώνες και την πεποίθηση ότι πρέπει και μπορούμε να ανατρέψουμε τα δεδομένα!