Το κείμενο αυτό εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 2006, τρία χρόνια μετά το ιδρυτικό συνέδριο της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας. Αποτέλεσε το υλικό για μια συζήτηση γνωριμίας – κριτικής – καλέσματος για εκατοντάδες φίλους και συναγωνιστές πανελλαδικά.
3 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΕ
για μια συζήτηση γνωριμίας – κριτικής – καλέσματος
1. Ξελασπώστε το μέλλον. 3 χρόνια ΚΟΕ
Το Γενάρη του 2003 ιδρύθηκε η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας μέσα από μια διαδικασία αλλαγών και εξέλιξης της πολιτικής ομάδας Α/συνεχεια. Το κείμενο αυτό δεν μπορεί να έχει τη φιλοδοξία ενός ολοκληρωμένου απολογισμού. Έχει το χαρακτήρα να ανοίξει μια συζήτηση γνωριμίας-κριτικής και ενότητας με συναγωνιστές, φίλους, γνωστούς, ανθρώπους που έχουν ένα προβληματισμό, που ψάχνονται, ανησυχούν, και πάνω από όλα θέλουν να δράσουν, να κάνουν πράγματα που να δημιουργούν όρους και προϋποθέσεις για μικρές και μεγάλες αλλαγές.
Θέλουμε να ανήκουμε στην αριστερά που μετασχηματίζεται διαρκώς, που γίνεται ολοένα πιο σύγχρονη και ανατρεπτική. Δεν μας ενδιαφέρει η αριστερά που αυτοεπιβεβαιώνεται, που αναπαράγει τα ίδια και τα ίδια, που δεν προσπαθεί να διορθώνει τα λάθη της.
Έχουμε λοιπόν ανάγκη την κριτική, όπως έχουμε ανάγκη και την καλή κουβέντα. Να συζητήσουμε για τις επιλογές μας, για την πολιτική μας γραμμή, για την προοπτική μας. Να ανταλλάξουμε απόψεις για το θέμα «οργάνωση», τη σημασία της, τη λειτουργία της, τη δράση της. Να ενωθούμε σε ό,τι μπορεί να γίνει, να δράσουμε συλλογικά όπου μπορούμε να συμφωνήσουμε, να δοκιμάσουμε τη συναγωνιστικότητά μας σε περισσότερα πράγματα. Να αλλάξουμε προς το καλύτερο.
Εμείς σαν ΚΟΕ γενικά νιώθουμε ότι βαδίζουμε σωστά, ότι μέχρι τώρα πήγαμε καλά. Δεν έχουμε καμιά έπαρση, γιατί μάλλον γνωρίζουμε ότι τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα. Ακόμα, τα καθήκοντα που έχουμε θέσει, η προοπτική που έχουμε βάλει και η καταπολέμηση των αντιπάλων -που σήμερα φαντάζουν ανίκητοι- απαιτούν χρόνο, γνώση, δουλειά, καλό κλίμα, επιμονή και πράξη… Για να αλλάξουμε τα πράγματα.
Πριν τρία χρόνια δεν αλλάξαμε απλά το όνομά μας. Αλλάξαμε και αλλάζουμε σε πολλά. Δυναμώσαμε πολιτικά, οργανωτικά, σε γνώση και εμπειρίες, μεγαλώσαμε σε πανελλαδική κλίμακα. Δεν βρισκόμαστε πλέον μέσα στους τοίχους των γραφείων, στην απομόνωση της ιδεολογικής μας αλήθειας. Δοκιμάζουμε μέσα στον κόσμο. Δοκιμάζουμε δύσκολες επιλογές στο φρέσκο αέρα της πραγματικότητας, μέσα στους χώρους της νεολαίας και των εργαζομένων. Δοκιμάζουμε και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τις πολιτικές της Νέας Τάξης, του πολέμου, της παγκοσμιοποίησης, της βαρβαρότητας, της αποξένωσης του ανθρώπου από το σύνολο των σχέσεων της ζωής του.
2. Ας ξεκινήσουμε από το «Κ»
Η ταυτότητά μας είναι Κομμουνιστική. Οριζόμαστε σαν συνιστώσα της Κομμουνιστικής Αριστεράς. Όμως αυτό το «Κ» στις μέρες μας δεν είναι δημοφιλές. Έχει δυσφημιστεί πρώτα και κύρια από αυτούς τους ίδιους που μίλαγαν και έπρατταν για τον κομμουνισμό. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός της ΕΣΣΔ και των Ανατολικών χωρών, ο υπαρκτός καπιταλισμός της Κίνας που παραμένει «κομμουνιστική», δημιούργησε όλο το υλικό εκείνο ώστε σήμερα εκατομμύρια ίσως νέοι σε όλον τον πλανήτη να αποστρέφονται την λέξη κομμουνισμός.
Η αλήθεια είναι ότι μας βαραίνει η ήττα, η παλινόρθωση του καπιταλισμού σε όλες τις χώρες που προσπαθούσαν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό με προοπτική τον κομμουνισμό. Όμως δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να απολογηθούμε στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, του φασισμού, του ιμπεριαλισμού. Γιατί είναι αλήθεια –παρόλη την παραχάραξη της ιστορίας από τους νικητές- πως αυτή η έφοδος στον ουρανό (προς τα νιάτα του κόσμου, τον κομμουνισμό) για πάνω από 50 χρόνια έδωσε πνοή σε λαούς, ανθρώπους, κινήματα τέχνης, νεολαίας, εργαζόμενων. Έβγαλε λαούς από τη βαρβαρότητα, δοκίμασε τους όρους και τις προϋποθέσεις για έναν κόσμο χωρίς αδικία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, έναν κόσμο ελεύθερο και δημιουργικό. Αλήθεια, ποιος φυσικός νόμος, ποιος νόμος γενικά, σταματά την κοινωνική εξέλιξη και απαγορεύει στην κοινωνία όχι να ζήσει μια ουτοπία αλλά να ζήσει μια πραγματικότητα σαν κι αυτή που περιγράφεται στην κατάσταση πραγμάτων που λέγεται κομμουνισμός; Ποιος μπορεί να σταματήσει, να δώσει ένα τέλος στην ιστορία του ανθρώπου και στην προσπάθειά του για μια συνολικά και για όλους ανεξαιρέτως καλύτερη ζωή;
Για ποια ειρήνη να μιλήσουν αυτοί που μέσα σε 15 χρόνια έχουν κάνει πάνω από 15 πολέμους;
Για ποια πολιτικά, ανθρώπινα, ατομικά δικαιώματα έχουν το θράσος να μιλήσουν οι καταπατητές τους, οι υποστηριχτές του αντικομμουνισμού και της ΝΤΠ;
Για τα δεκάδες καθεστώτα που υποστηρίζουν και δημιουργούν, για τις χώρες που διαμελίζουν, για τα δικαιώματα των μεταναστών, των μαύρων, των γυναικών, της νεολαίας, των παιδιών, των εργατών και των εργαζομένων;
Για τη διάλυση οικονομιών, για την πείνα και τις επιδημίες, για τις αρρώστιες που σπέρνουν τα τρόφιμά τους, για την καταστροφή του περιβάλλοντος;
Προβάλλοντας τον «υπαρκτό σοσιαλισμό», χρησιμοποιώντας τον, προσπαθούν να προπαγανδίσουν και να καταπολεμήσουν σαν ουτοπική, παράλογη, μάταιη και καταστροφική κάθε προσπάθεια και λόγο αλλαγής και ανατροπής του συστήματος που υπηρετούν.
Η ΚΟΕ πιστεύει ότι πρέπει να γίνεται η αυτοκριτική και η υπέρβαση της αριστεράς που υπήρξε. Πρέπει να γίνεται η αυτοκριτική του κομμουνιστικού κινήματος. Να μελετιέται –χωρίς προκαταλήψεις και δογματισμούς- το υλικό, η μεγάλη κληρονομιά από την πρώτη απόπειρα προς το βασίλειο της ελευθερίας. Να κριτικάρονται οι ελεεινότητες, οι ελλείψεις, τα λάθη. Για να μάθουμε απ’ αυτά. Το νέο δεν θα γεννηθεί με παρθενογένεση αλλά μέσα από την αναμέτρηση με το παρελθόν του.
Ο κομμουνισμός είναι αυτός που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, που τοποθετεί τις προϋποθέσεις και τα δεδομένα για μια άλλη κοινωνία. Γι’ αυτό και -ενώ διαλαλούν ότι έχει τελειώσει- συνεχίζουν να τον παλεύουν, να τον δυσφημούν, να επιτίθενται σε κάθε ζωντανό στοιχείο που τους υπενθυμίζει το πρόσκαιρό τους, γιατί κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην ώθηση προς μια μεγαλύτερη ισότητα των ανθρώπων.
Επίθεση κομμουνισμού λοιπόν χωρίς λίφτινγκ και αναπαλαιώσεις, σε όλες τις πλευρές της καθημερινής κοινωνικής ζωής.
3. Παγκοσμιοποίηση – ιμπεριαλισμος
Μια λέξη που έχει μπει στην καθημερινή μας ζωή. Μια λέξη που προσπαθεί να περιγράψει τον κόσμο σήμερα; Όχι. Η προβαλλόμενη παγκοσμιοποίηση είναι στην ουσία της μια προσπάθεια, ένα σχέδιο πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής πραχτικής, που προσπαθεί να κυριαρχήσει σαν ιδέα και σαν στρατηγική σε λαούς, εργαζόμενους, νεολαία.
Είναι το ιδεολογικό όπλο, το πολιτικό σχέδιο, το εργαλείο μιας νέας παγκόσμιας τάξης, των πολυεθνικών, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), της Παγκόσμιας Τράπεζας των μεγάλων δυνάμεων (G8) και βέβαια του ΝΑΤΟ που έχει αναλάβει το πολιτικοστρατιωτικό μέρος.
Αποτελεί ταυτόχρονα ένα σημαντικό όπλο-εργαλείο στα χέρια των κυβερνήσεων.
Στο όνομα της παγκοσμιοποίησης επιβάλλονται πολιτικές, καταργούνται κατακτήσεις, αφαιρούνται δικαιώματα, προωθούνται πόλεμοι, καταστρέφεται η φύση…
Στο όνομα της παγκοσμιοποίησης αντιμετωπίζονται ανθρώπινες ζωές σαν κάτι το ουδέτερο. Οι κυβερνήσεις προβάλλουν σαν αδύναμες χρησιμοποιώντας την στην αντιπαράθεση με τα κινήματα και τις διεκδικήσεις των εργαζόμενων των αγροτών των νεολαίων. Ό,τι επιτάσσει η παγκοσμιοποίηση είναι νόμος, χωρίς καμιά αμφισβήτηση από πουθενά. Είναι ένα δόγμα. Είναι «νομοτέλεια».
Στη δεκαετία του ’80 οι 500 μεγαλύτερες πολυεθνικές είχαν τζίρο ίσο με το 30% αυτού που παραγόταν παγκόσμια (3 τρισ. δολάρια). Το 2002 όλες οι πολυεθνικές –μεγάλες και μικρές- στον κόσμο έφτασαν σε τζίρο 7 τρισ. δολάρια. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και στην αρχή της δεκαετίας του ‘80, με όχημα την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, ο καπιταλισμός πέρασε σε μια φάση αλλαγών-αναδιαρθρώσεων για να ξεπεράσει την κρίση του. Υπήρξαν μια σειρά ποσοτικές και ποιοτικές μεταβολές που αφορούν τη μορφή αυτού που λέγεται καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός.
Θεωρούμε πιο ολοκληρωμένη έννοια την έννοια ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, γιατί περιγράφει και σε ποια φάση βρίσκεται ο καπιταλισμός σήμερα αλλά και γιατί αυτή αντιλαμβάνεται μια σειρά αλλαγές στην κίνησή του με όχημα την παγκοσμιοποίηση.
Όλη αυτή την περίοδο ζούμε μια ανοιχτή, βίαιη, διαρκή επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας. Μισθοί, συνθήκες εργασίας, σχέσεις εργασίας, δικαιώματα και προηγούμενες κατακτήσεις βρίσκονται στο στόχαστρο αυτής της επίθεσης.
Την ίδια στιγμή, ολοένα και περισσότερο, διαπιστώνεται η αύξηση των παγκόσμιων κοινωνικών ανισοτήτων, των ανισοτήτων μεταξύ των «πλούσιων» χωρών και των «φτωχών» και «αναπτυσσόμενων» χωρών.
Το πολύχρωμο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, με ημερομηνία εκκίνησης το Σιάτλ του 1999, κατάφερε να θέσει το πρόβλημα σε παγκόσμια κλίμακα, κατάφερε να αλλάξει τις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων γύρω από το ζήτημα «παγκοσμιοποίηση».
Το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση είναι το πρώτο μεγάλο μαζικό διεθνές κίνημα τα τελευταία 30 χρόνια. Η ΚΟΕ συμμετέχει στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ (ΕλΚΦ), παρακολουθεί ενεργά τις διαδικασίες και τις δράσεις του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος προσπαθώντας ώστε να βαθύνουν τα αντικαπιταλιστικά και αντιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά των Φόρουμ και του κινήματος.
4. Νεοφιλελευθερισμός/Δημοκρατία
Μια πολιτική που φέρει το όνομα «νεοφιλελευθερισμός» είναι η κεντρική πολιτική της παγκοσμιοποίησης. Όλο και περισσότερο οι κυβερνήσεις –εξαίρεση η Λατινική Αμερική- ακολουθούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και προπαγανδίζουν διαρκώς τα δόγματά της.
Τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού είναι:
α) Ο περιορισμός του κράτους. Λιγότερο κράτος για την αγορά και την οικονομία. Εκμηδενισμός του κοινωνικού κράτους, του κράτους πρόνοιας.
β) Η απορρύθμιση της αγορά μέσω της συνολικής και σε όλα τα επίπεδα απελευθέρωσής της.
γ) Οι ιδιωτικοποιήσεις σε υγεία, παιδεία, ασφάλιση, πρόνοια, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, σε εθνική περιουσία, σε δημόσια περιουσία και πόρους.
Την ίδια στιγμή που όλοι αυτοί (αστική τάξη, πολιτικοί και κυβερνήτες) μιλάνε για το λιγότερο κράτος στην οικονομία, υπάρχει μια συνολική ενίσχυση του κράτους σε εξοπλισμούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς, στις υποδομές για την ανάπτυξη και συσσώρευση του κεφάλαιου. Την ίδια στιγμή οι κυβερνήσεις των κρατών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων έχουν προστατευτικές πολιτικές για το εμπόριο της χώρας τους. Η απελευθέρωση των αγορών, η απορρύθμιση-περιορισμός του κράτους, οι ιδιωτικοποιήσεις, έχουν μεγάλες επιπτώσεις στον άνθρωπο, στο περιβάλλον, στην καθημερινότητα.
Σαν συνέπεια των ιδιωτικοποιήσεων και του νεοφιλελευθερισμού, βλέπουμε καθημερινά όχι μόνο στη χώρα μας, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την υποβάθμιση της ποιότητας της εργασίας και ζωής, τη μείωση της απασχόλησης.
Έχουμε τον αποκλεισμό από την υγεία, την πρόνοια, την παιδεία (εμπορευματοποιούνται και ιδιωτικοποιούνται συνεχώς), τον αποκλεισμό από τα κοινωνικά αγαθά (ενέργεια, επικοινωνία, ύδρευση κλπ) μιας και έχουμε αυξημένες τιμές υπηρεσιών και αγαθών, τον περιορισμό τους για τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα κλπ.
Ο νεοφιλελευθερισμός συνεισφέρει τα πάντα στην οικοδόμηση της δυαδικής κοινωνίας, της κοινωνίας των πολλαπλών αποκλεισμών. Είναι ο βασικός ένοχος για τη δημιουργία δύο διακριτών κοινωνικών πόλων: της αστικής τάξης (10%) και των υπολοίπων: εργατών, αγροτών, εργαζόμενων,διανοούμενων(90%).
Η κατανόηση τού τι είναι και πώς -πραχτικά και κοινωνικά- λειτουργεί ο νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές του, αλλά και η οικοδόμηση πολιτικού και κοινωνικού μετώπου αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό είναι μέσα στα κεντρικά καθήκοντα της ΚΟΕ.
Ζούμε άραγε σε μια δημοκρατία, σε μια ειρήνη, όπως επαγγέλθηκαν χρόνια πριν, μετά το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου;
Οι πόλεμοι σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία και όχι μόνο, για τα τελευταία 15 χρόνια, οι επιχειρήσεις «σοκ και δέος» στη Βαγδάτη που μετρά 250.000 νεκρούς (Ιράκ) και έχει δεχτεί βόμβες λευκού φωσφόρου, τα μεσαιωνικά βασανιστήρια και φυλακές Γκουαντανάμο και Αμπού Γκράιμπ, η ανοιχτή γενική παρακολούθηση (κάμερες, τηλέφωνα, ταυτότητες, διαβατήρια κλπ) του μισού δισ. ευρωπαίων, τα εκτός νόμου κόμματα στις Βαλτικές χώρες γιατί έχουν τίτλο που περιλαμβάνει τη λέξη «Κομμουνιστικό», το Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο του Συμβουλίου της ΕΕ, οι απελάσεις, οι μεταφορές στις μυστικές φυλακές της CIA (υπάρχουν και στην Ελλάδα), οι τρομονόμοι, η αύξηση του προϋπολογισμού στον τομέα ασφάλειας από τους πολίτες, από το 2007 έως το 2013, κατά 133%. Όλα αυτά δείχνουν ποια δημοκρατία εννοεί η αστική τάξη και οι πολιτικοί της. Το νεοφιλελεύθερο κράτος χρειάζεται να πάρει μορφή σιδερένιου ολοκληρωτικού κράτους για να μην εμποδιστεί η πολιτική της αγοράς. Η προληπτική τρομοκρατία θα δίνει τη θέση της στην πολιτική «βία και καταστολή». Η δημοκρατία θα είναι η βιτρίνα της φασιστικοποίησης. Η δημοκρατία γι’ αυτούς δεν είναι ούτε σκοπός ούτε ιδεώδες. Η δημοκρατία τους είναι προσαρμόσιμη όπως και η αγορά τους. Είναι αποδοτική στο βαθμό που φροντίζει για την ανάπτυξη και την εύρυθμη διαιώνιση των καπιταλιστικών σχέσεων.
Η ΚΟΕ παλεύει για να μην περικοπούν τα όποια δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα, για να μην περάσει η φασιστικοποίηση, για να αποκρουστεί ο αυταρχισμός, η πολιτική τους «βία και καταστολή».
Η ΚΟΕ παλεύει ενάντια στο φασισμό, την ξενοφοβία, το ρατσισμό, όλες τις διαιρετικές πολιτικές που περιορίζουν την ενότητα, την αλληλεγγύη των εργαζόμενων, της νεολαίας, των καταπιεσμένων.
5. Οι δύο δεξιές, ο δικομματισμός, η συνολική επίθεση διαρκείας νεοφιλελευθερισμού από την κυβέρνηση της ΝΔ
Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί ένα πολιτικό σύστημα που πλέον περιλαμβάνει δύο κόμματα με ομοιότητες. Οι διαφορές τους είναι ελάχιστες και χωρίς ουσία για τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Μιλάμε για τις δύο δεξιές, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Όλο και περισσότερος κόσμος μιλάει για το ότι είναι ίδιες, άσχετα αν λόγω ιστορίας έχει πολιτογραφηθεί ο όρος «δεξιά» να ταυτίζεται με τη ΝΔ.
Σίγουρα υπάρχει κόσμος, όχι μόνο ψηφοφόροι αλλά και μέλη του ΠΑΣΟΚ, που ούτε θέλουν να ανήκουν ούτε τους αρέσει να κατατάσσονται στη δεξιά.
Όμως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν κοινά τα κεντρικά τους χαρακτηριστικά:
α) αποδέχονται τη Νέα Τάξη Πραγμάτων στην περιοχή (Βαλκάνια-Μ. Ανατολή-Ιράκ),
β) έχουν μια κοινή ραγιάδικη πολιτική απέναντι στις ΗΠΑ,
γ) επιβάλλουν τους μονόδρομους της ΕΕ,
δ) από κοινού και με εναλλαγές των κυβερνήσεών τους προωθούν το νεοφιλελευθερισμό, τη λατρεία της αγοράς,
ε) προώθησαν και προωθούν προγράμματα λιτότητας, αποβιομηχάνισης, ακρίβειας, απολύσεων,
στ) στο στόχαστρό τους ήταν και είναι δικαιώματα και κατακτήσεις (ασφαλιστικό, πρόνοια, υγεία, παιδεία κλπ),
η) χτίζουν μια κοινωνία των ευέλικτων, προσαρμόσιμων, αποδοτικών ανέργων, απασχολήσιμων εργαζόμενων. Χωρίς δικαιώματα.
Χρόνια τώρα, κεντροδεξιά (ΝΔ) και κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ), στην ουσία οι δύο δεξιές, υπόσχονται παραδείσους. Όλο και περισσότερο, όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουμε ότι οι παράδεισοί τους οδηγούν στην κόλαση.
Το 21% των Ελλήνων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα ποσοστά ανεργίας σε διάφορους νομούς ξεπερνούν το 20%. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο 17.000 άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους.
Τα νεόφτωχα στρώματα αυξάνονται. Γινόμαστε όλο και πιο φτωχοί. Αυξάνεται η απελπισία, η ανασφάλεια, η εγκατάλειψη.
Η ΝΔ λειτουργεί σαν η χειρότερη κυβέρνηση της 30ετίας. Με στρωμένο το έδαφος από το ΠΑΣΟΚ με την απογραφή της οικονομίας, οι χειρότερες μέρες έγιναν πραγματικότητα.
Ωράριο, κατάργηση 8ωρου και πενθήμερου, ιδιωτικοποιήσεις σε ενέργεια, νερό, λιμάνια, τηλεπικοινωνίες, ταχυδρομεία, ακίνητη περιουσία δημοσίου κλπ.
Άγρια φορολογία, έμμεση και άμεση για τους μισθωτούς και συνταξιούχους, μείωση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο. Χτύπημα του συνδικαλισμού και των δικαιωμάτων.
Ξεσάλωμα αμερικανών και ευρωπαίων πρακτόρων και μυστικών υπηρεσιών, κάμερες και παρακολούθηση παντού. Και είμαστε στη μέση ακόμα. Έρχονται κι άλλες «μεταρρυθμίσεις». «Θα σπάσουν κι άλλο τ’ αυγά».
Η ΚΟΕ παλεύει ενάντια στο δικομματισμό, το νεοφιλελευθερισμό, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της φτώχειας, του αποκλεισμού, της ακρίβειας, της ανεργίας, των απολύσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, της φασιστικοποίησης, του ραγιαδισμού.
Δεν επιλέγουμε το λιγότερο κακό: Παλεύουμε, αντιστεκόμαστε στην κυβερνητική επίθεση. Προσπαθούμε στο μέτρο των δυνάμεών μας η δυσαρέσκεια και η αγανάκτηση του κόσμου να αποκτήσουν πολιτικά χαρακτηριστικά και να γίνουν δύναμη ανατροπής, να μην αναμένουν τις καλύτερες μέρες από μια κυβερνητική εναλλαγή των δύο δεξιών.
6. Αριστερός πόλος, ταξική αριστερή ενότητα
Το ερώτημα που τίθεται είναι κοινό, σοβαρό και αφορά όλους τους ανησυχούντες, όλους τους «από τα κάτω».
Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα; Απαντάμε απλά και κοφτά ναι. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να αποδείχνει ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν. Αλλά γιατί η οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη ματιά στην ιστορία θα «ανακαλύψει» ότι η κοινωνική εξέλιξη είναι ένας ατέλειωτος αγώνας των πάνω (κυβερνώντων) με τους κάτω (κυβερνώμενους) και εκεί ούτε αυτοκρατορίες επέζησαν, ούτε αποικίες, αλλά και αγώνες απελευθερωτικοί υπήρξαν και νικηφόρες μάχες ενάντια στην καταπίεση και την αδικία, και δοκιμασίες-πειράματα για μια άλλη κοινωνία επιχειρήθηκαν.
Κυρίως όμως, αυτό που θα «ανακαλυφθεί» είναι οι όροι, οι προϋποθέσεις για τις αλλαγές. Εδώ να αρχίσει ο προβληματισμός. Έχουμε την άποψη ότι για να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα και στην κοινωνία, πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα στην αριστερά.
Η αριστερά βρίσκεται σήμερα και για πολλά χρόνια σε ένα τέλμα, μια απραξία. Αντιγράφει την αστική πολιτική. Βασική της αγωνία και επιθυμία είναι να βρίσκεται μέσα στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, ξεχνώντας ότι η ανάσα της, το οξυγόνο της είναι ο κόσμος της εργασίας, της νεολαίας, των αποκλεισμένων, των σύγχρονων της γης των κολασμένων, με απλά λόγια ο λαός. Να ακούσει απ’ αυτόν, να μάθει απ’ αυτόν, να ενεργοποιηθεί μαζί του. Αυτό θα σημάνει αλλαγή του λόγου της, της πράξης της, της κουλτούρας της, της καθημερινότητάς της.
Μια χρήσιμη αριστερά είναι η αριστερά που δεν τα βάζει με τον κόσμο που «δεν καταλαβαίνει άρα καλά να πάθει», αλλά με την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ, όλους τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης που ζυμώνουν καθημερινά το ψέμα, τον ατομισμό, το φόβο, την ανασφάλεια και μια σειρά ψευδή στοιχεία συνείδησης και παραμόρφωσης. Ο κόσμος θέλει να πειστεί, αρκεί η αριστερά ακούραστα, επίμονα, ουσιαστικά, να τον πείσει όχι στο ότι είναι φτωχή, αλλά στο πώς έφτασε ως εδώ, ποιοι ευθύνονται και κυρίως ότι μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά σ’ αυτούς. Θέλει χρόνο για να αποχτήσει ο κόσμος εμπιστοσύνη στην αριστερά. Θέλει να κάνει πολλές προσπάθειες η αριστερά για να κερδίσει τη χαμένη της αξιοπιστία. Φτάσαμε ως εδώ μετά από πολλά χρόνια. Η αντιστροφή της κατάστασης δεν απαιτεί χρόνο; Νίκη για την αριστερά είναι αν βγαίνει κάθε μέρα απ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Αν αλλάζει.
Η ΚΟΕ θεωρεί ότι και ανάγκη και επιθυμία είναι ο αριστερός πόλος ή αλλιώς το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο των εργαζόμενων, των απασχολήσιμων, των άνεργων και των νεολαίων απέναντι στο πολιτικό μέτωπο του νεοφιλελευθερισμού της κυβέρνησης, του δικομματισμού, της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Γι’ αυτό και προσπαθούμε να ενωθούμε και συσπειρώσουμε στην πράξη και στη δράση όλες τις οργανωμένες δυνάμεις της πολιτικής αριστεράς χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις, και όλες τις ενεργές δυνάμεις της κοινωνικής αριστεράς.
Αυτό το θεωρούμε σαν την πρώτη προϋπόθεση για να αλλάξει η αριστερά. Εμείς αυτό το ονομάζουμε αριστερό πόλο.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ο πολιτικός λόγος και η πράξη της αριστεράς να είναι λαϊκός – σύγχρονος – χρήσιμος.
Η τρίτη προϋπόθεση είναι η δυνατότητα και ικανότητα της αριστεράς να ενεργοποιήσει και να οργανώσει το λαό.
Η τέταρτη προϋπόθεση αφορά τις δυνάμεις της κομμουνιστικής αριστεράς (πχ ΚΟΕ). Αν δηλαδή η κομμουνιστική αριστερά αναπτύξει σχέσεις πρωτίστως με τους νέους εργαζόμενους, τα εργατικά στρώματα, τη σπουδάζουσα νεολαία και τη διανόηση.
Παίρνουμε μέρος στις διαδικασίες της Πρωτοβουλίας για τη Συσπείρωση της Αριστεράς, στις βουλευτικές εκλογές ψηφίσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που διαφωνήσαμε τόσο στον τρόπο συγκρότησής του όσο και στις πολιτικές του κατευθύνσεις, στη βάση τού να αρχίσουν να ανοίγουν διαδικασίες συγκρότησης, συζήτησης, αντιπαράθεσης και ενότητας της αριστεράς άμεσα και όχι μέσα από τα κομματικά γραφεία ή τα έντυπα της καθεμιάς δύναμης.
Στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές προτείνουμε ένα μόνο ενωτικό ψηφοδέλτιο της αριστεράς για να πάρει ένα μήνυμα-μάθημα ο δικομματισμός. Μέσα στα σωματεία και στα συνδικάτα προβάλλουμε την αριστερή ταξική ενότητα και δράση.
Δεν συμφωνούμε με τις τρεις εργατικές συγκεντρώσεις και πορείες, δεν συμφωνούμε με την οργανωτική και συνδικαλιστική διάσπαση της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων. Ειδικά στις μέρες μας, που η επίθεση γίνεται με στόχο την πολυδιάσπαση, τον κατακερματισμό, τη διαίρεση για να δημιουργηθεί ο φοβισμένος ατομικοποιημένος, ευλύγιστος και ευπροσάρμοστος, άρα και αποδοτικός για το κεφάλαιο και την εργοδοσία εργαζόμενος. Ειδικά στις μέρες μας, όπου αναζητείται ελπίδα αντίστασης άρα και μία ορισμένη δύναμη που να δουλεύει για την αντίσταση, που να ενώνει και να ενώνεται, κι αυτή είναι η αριστερά.
Πρέπει να αναζητήσουμε τα σημεία που μας ενώνουν ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, στο δικομματισμό, στις δύο δεξιές, στη ΝΤΠ. Υπάρχουν διαφορές. Ναι, υπαρκτές. Συμφωνούμε ότι τα συνδικάτα (για την ακρίβεια η ηγεσία τους και η πολιτική της) έχουν εγκαταλείψει τους νέους εργαζόμενους, έχουν εγκαταλείψει την εργατική τάξη των εργοστασίων και των βιοτεχνιών, έχουν εγκαταλείψει το να χτυπήσουν τον πυρήνα της κυβερνητικής και νεοφιλελεύθερης επίθεσης που είναι οι ιδιωτικοποιήσεις στις ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ κλπ). Γι’ αυτό και δικαιολογημένα ο περισσότερος κόσμος δεν συμμετέχει στα σωματεία, δεν πείθεται απ’ αυτά.
Η ΚΟΕ επιμένει πως χρειάζεται οργάνωση των εργαζόμενων, των εργατών, των άνεργων.
Χρειάζεται οργάνωση στο συνδικάτο (είτε να φτιαχτούν εκεί που δεν υπάρχουν νέα μαζικά, δημοκρατικά, ταξικά συνδικάτα, είτε να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα ειδικά από τους νέους εργαζόμενους).
Δεν φτάνει μόνο η οργάνωση. Η ΚΟΕ πιστεύει πως χρειάζεται και μια καθαρή γραμμή και καθημερινή δράση ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και σε όλες τις πλευρές της. Όταν τα συνδικάτα αποδείξουν ότι κάνουν αυτά που πρέπει, τότε και ο κόσμος θα αρχίσει να τους εμπιστεύεται.
Μιλάμε για την ταξική αριστερή ενότητα. Αυτό σημαίνει κοινή συστράτευση στον αγώνα για την οργάνωση και ενότητα της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων, κοινή απεύθυνση στους νέους εργαζόμενους. Ξεκινώντας καταρχάς από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, αντίσταση πανεργατική και όχι αποσπασματική στις επιλογές της κυβέρνησης με ένα Ελάχιστο Κοινό Πρόγραμμα ανακούφισης των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, με ένα Ελάχιστο Κοινό Πρόγραμμα αντίστασης στην κυβερνητική επίθεση διαρκείας (μισθοί, απολύσεις, συμβάσεις, ιδιωτικοποιήσεις κλπ).
Η ταξική αριστερή ενότητα να αποδείχνει την έμπρακτη αλληλεγγύη της στα εργατικά κινήματα και τις κινήσεις που γίνονται (απεργίες, καταλήψεις κλπ), να αναπτύσσει την αλληλεγγύη και την ενότητα σε όλες τις κατηγορίες, τα στρώματα και τις φιγούρες των εργαζόμενων. Για μας δεν είναι σωστοί οι διαχωρισμοί ξένος/έλληνας, ρετιρέ/μη προνομιούχοι, δημόσιοι/ιδιωτικοί, παλιοί/νέοι κλπ. Αυτοί οι δηλητηριώδεις διαχωρισμοί που εκπονούνται και προπαγανδίζονται χρόνια τώρα από κυβερνήσεις, ΣΕΒ, ΜΜΕ, σκοπό έχουν τη διάλυση της δύναμής μας που είναι η ενότητά μας. Διαχωρισμοί υπάρχουν και είναι κυβέρνηση/λαός, κεφάλαιο/μισθωτή εργασία, εργοδοσία/εργαζόμενοι. Ο αντίπαλος είναι ένας και γνωστός. Εμείς χρειάζεται να τον γνωρίζουμε και να γνωρίσουμε και τον τρόπο που –τουλάχιστον- θα του πούμε σήμερα φτάνει πια, ως εδώ, για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε αύριο πιο αποφασιστικά, πιο μαζικά, πιο δυνατά, πιο νικηφόρα.
7. Οργάνωση και παρέμβαση μιας κομμουνιστικής αριστεράς. ΚΟΕ μέσα στον λαο δυνατή στην αριστερά
Έχουν καταφέρει να κάνουν –μέχρι στιγμής– πολύ κόσμο να ανεξαρτοποιεί την πολιτική από την καθημερινή του ζωή. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία και την αξία της πολιτικής (καλής και κακής) για την καθημερινότητά του, για το πλαίσιο λειτουργίας της σκέψης και δράσης του, για τις αλλαγές και την εξέλιξή του. Ταυτόχρονα, έχουν καταφέρει το να μισεί ο κόσμος την πολιτική γενικά. Μ’ αυτό τον τρόπο είναι ελεύθεροι να κάνουν απρόσκοπτα την δουλειά τους η αστική πολιτική με τα επιτελεία της, τους οργανισμούς της, τα ιδρύματά της, τα ΜΜΕ της.
Έτσι φυλακίζεται η σκέψη, απομονώνεται η δράση, η συλλογική και ατομική δημιουργία, σε ανώδυνα πλαίσια. Δεν συνδέονται για παράδειγμα οι καταστροφές της Νέας Ορλεάνης, το AIDS, η νόσος των πτηνών, το τσουνάμι, όχι με το θεό, αλλά με το ότι είναι ολέθρια τα αποτελέσματα των «φυσικών» και φυσικών φαινομένων λόγω πολιτικού προσανατολισμού και οπτικής. Τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους, το κεφάλαιο η μοναδική αξία, είναι τα δόγματα του λεγόμενου ελεύθερου κόσμου της αγοράς. Απ’ αυτά τα δόγματα παράγονται πολιτικές που έχουν καταστρεπτικές συνέπειες για τον άνθρωπο καθημερινά (φυσικό περιβάλλον, υγεία, μόρφωση, εργασία, ελευθερία, επικοινωνία κλπ)
Δεν είμαστε γενικά ενάντια στην πολιτική. Είμαστε ενάντια στην αστική πολιτική.
Είμαστε υπέρ μιας απελευθερωτικής πολιτικής. Από την άποψη αυτή, είμαστε και υπέρ της οργάνωσης. Γνωρίζουμε πολύ καλά και μάλιστα από τα μέσα, τα προβλήματα, τις ελλείψεις, τις ελεεινότητες που μπορεί να δημιουργούνται μέσα σε οργανωμένα πλαίσια. Αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά επίσης, ότι χρειαζόμαστε αυτό το όπλο που λέγεται οργάνωση της θέλησης, οργάνωση της σκέψης και της άποψης, οργάνωση της πράξης, οργάνωση όλων των σχέσεων, για να υπάρξει παρέμβαση στις σχέσεις των ανθρώπων.
Χρειαζόμαστε μια δύναμη που να αποσπά κόσμο από την αστική επιρροή, που να δίνει καίρια χτυπήματα στον αντίπαλο που είναι πάνοπλος και πολύ καλά οργανωμένος, που να σκέφτεται και να δημιουργεί διαρκώς τους όρους και τις προϋποθέσεις μια άλλης κοινωνίας.
Η ΚΟΕ θεωρεί πως δύο είναι οι βασικές έννοιες της οργάνωσης: η παρέμβαση και η οικοδόμηση.
Παρέμβαση, δηλαδή συνειδητή πολιτική δράση, σημαίνει να κάνουμε υπόθεση -άμεσα και προοπτικά- την άσκηση μιας σοβαρής αντιπολίτευσης ενάντια στο σύστημα.
Παρέμβαση σημαίνει την άσκηση μιας κριτικής στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, που’χει δημιουργήσει ο καπιταλισμός.
Παρέμβαση σημαίνει διαρκής προσπάθεια αντιμετώπισης των πρακτικών πολιτικών διλημμάτων, αλλαγή του συσχετισμού δύναμης.
Παρέμβαση μέσα στο χώρο της αριστεράς, που σημαίνει πολιτική αντιπαράθεση και ιδεολογική σύγκρουση με σκοπό την ενότητα στη δράση αλλά και τον μετασχηματισμό της αριστεράς.
Η έννοια οικοδόμηση έχει πολλούς αποδέκτες. Οικοδομώ σημαίνει δημιουργώ, χτίζω σχέσεις.
– Χτίζω σχέσεις με τον κόσμο μέσα από μια καθημερινή και πολύπλευρη πράξη, όχι σκέτα και ανιαρά πολιτική. Ο κομμουνιστής αυτό το έργο είχε και έχει, να βρίσκεται μέσα στον κόσμο, προσπαθώντας να έχει κοινωνική συνείδηση και συλλογική ταυτότητα. Να ενεργοποιηθώ και να ενεργοποιήσω.
– Χτίζω σχέσεις με το κίνημα διεθνώς και ελλαδικά, έχω αναφορές στο κίνημα, συμμετέχω σ’ αυτό, επηρεάζομαι και επηρεάζω.
Η νέα αριστερά, η κομμουνιστική αριστερά, χωρίς την ύπαρξη στοιχειωδών κοινωνικών ερεισμάτων και χωρίς την όποια κινηματική τους συγκρότηση δεν θα είναι αριστερά, δεν θα υπάρξει.
Κομμουνιστική οργάνωση για την ΚΟΕ σημαίνει παρεμβαίνω στη βάση των δυνατοτήτων μου, αλλά διαρκώς ξεπερνώ τα όρια αυτά, διαρκώς παλεύω την υπέρβαση, την αλλαγή των πραγμάτων.
– Χτίζω οργάνωση σημαίνει ασκώ επιρροή, αναπτύσσω πλατιά σχήματα δράσης και συμμετοχής, οργανώνω ανθρώπους και αποκτώ συνείδηση συλλογικά και ατομικά ενός τρόπου μαχητικού, επίμονου, αγωνιστικού, ανεξάρτητου, σταθερού, πιστού.
– Χτίζω νέες σχέσεις μέσα στην οργάνωση, δοκιμάζω νέες σχέσεις σε αντιπαράθεση με τις προβαλλόμενες και επιβαλλόμενες αστικές σχέσεις. Χτίζω οργάνωση σημαίνει δημιουργώ μια κοινότητα αγωνιζόμενων ανθρώπων.
– Σύγχρονη κομμουνιστική οργάνωση είναι εκείνη που δρα και στηρίζεται πρωταρχικά στη μαζική κινητοποίηση και στη λαϊκή οργάνωση, που αναζητά διαρκώς μορφές έκφρασης, συσπείρωσης, στράτευσης για τις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες του λαού.
Τα τρία χρόνια της ΚΟΕ περιέχουν πολλές στιγμές παρέμβασης και οικοδόμησης. Το σίγουρο είναι ότι προσπαθούμε, με λάθος τρόπους, με αναποτελεσματικότητα, με ελλείψεις και αδυναμίες –ναι, με όλα αυτά. Αλλά και με δύο πράγματα που τα έχουμε «κληρονομήσει» και τα θεωρούμε σημαντικά. Προσπαθούμε να μαθαίνουμε, προσπαθούμε να ακούμε, προσπαθούμε να αλλάζουμε. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι ότι πιστεύουμε. Όχι στο θεό, ούτε σε θεούς και σωτήρες. Πιστεύουμε όχι ότι απλά είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι, όχι απλά ότι αν σηκωθούν τα κεφάλια και τα σώματα των καταπιεσμένων θα σκύψουνε οι καταπιεστές. Πιστεύουμε στη δύναμη του λαού, πιστεύουμε στην προοπτική της άλλης κοινωνίας γιατί «το αληθινά πραγματικό είναι το ιστορικά αναγκαίο». Και τέτοιο είναι ο κομμουνισμός.
Καλούμε τον κάθε φίλο και συναγωνιστή να μας κρίνει, να μας βοηθήσει, να ενωθεί μαζί μας.
Τα πλατιά σχήματα Ένωση Εργαζομένων και Αριστερά Σχήματα αποτελούν συλλογικότητες που μπορούν να αναπτυχθούν ποιοτικά και ποσοτικά.
Είναι μορφές συλλογικότητας που μπορούν να στελεχωθούν από φίλους και συναγωνιστές. Οι κύκλοι και οι επιτροπές, η οικονομική ενίσχυση, η γνωριμία με άλλους ανθρώπους είναι μερικές από τις μορφές στήριξης, ενίσχυσης και ανάπτυξης της ΚΟΕ.
Τέλος, η ίδια η οργανωτική προσέγγιση και πλαισίωση της ΚΟΕ πανελλαδικά, το να γίνει δηλαδή η ΚΟΕ πιο μαζική και πιο δυνατή οργάνωση, αποτελεί μια ολοκληρωμένη αναπτυγμένη σχέση που τροποποιεί αρκετά τη συλλογική και ατομική κλίμακα.
Ας το γιορτάσουμε λοιπόν έτσι!