Πριν καλά-καλά κλείσει χρόνος από το ιρλανδικό “όχι” στη συνθήκη της Λισαβόνας, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε δημοκρατικότατα να επιβάλει και πάλι τη διεξαγωγή νέου δημοψηφίσματος στο “απείθαρχο” νησί. Το 2005, το γαλλικό και το ολλανδικό “όχι” στο ευρωσύνταγμα είχαν υποχρεώσει την ΕΕ να μετονομάσει το ίδιο ουσιαστικά κείμενο σε “συνθήκη”, διασφαλίζοντας έτσι ότι δεν θα επαναληφθούν τα επικίνδυνα δημοψηφίσματα. Όμως το μαγείρεμα χάλασε λόγω του “όχι” στο μοναδικό δημοψήφισμα που έγινε, στην Ιρλανδία. Τώρα, η ΕΕ έδωσε “εγγυήσεις”, ώστε να καμφθούν οι ανησυχίες των Ιρλανδών και να υπερψηφιστεί, επιτέλους, η συνθήκη της Λισαβόνας. Αποκαλυπτική για την αντιδημοκρατικότητα αυτών των μεθοδεύσεων και για τη φύση των δήθεν “εγγυήσεων” είναι η τοποθέτηση του αριστερού ιρλανδικού κόμματος eirigi (www.eirigi.org), που συμμετέχει στο μέτωπο ενάντια στη συνθήκη της Λισαβόνας:
“Θα μας υποχρεώσουν να ψηφίσουμε ξανά και ξανά, μέχρι να ψηφίσουμε “σωστά” – μέχρι να αποδεχθούμε, δηλαδή, ότι το οικονομικό και πολιτικό μέλλον των εκατομμυρίων που ζουν στα εδάφη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφασίζεται κατά τον καλύτερο τρόπο από μια μη εκλεγμένη Κομισιόν και από μια παντοδύναμη κι ανεξέλεγκτη ευρωγραφειοκρατία. Αυτή είναι η “δημοκρατία” τύπου ΕΕ!
Οι περισσότερες από τις “εγγυήσεις” που συμφωνήθηκαν από την ΕΕ σχετίζονται με θέματα όπως η θητεία, οι εκτρώσεις, η φορολογία κ.λπ. – που ποτέ δεν αποτελούσαν τη βάση της απόρριψης της συνθήκης της Λισαβόνας από την αριστερή αντιπολίτευση. Αυτές οι “παραχωρήσεις” δεν σχετίζονται διόλου με τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι εργαζόμενοι εκφράστηκαν ξεκάθαρα ενάντια στη συνθήκη. Η αντίθεσή μας στη Λισαβόνα βασίζεται κυρίως στο γεγονός ότι η συνθήκη υπονομεύει την κυριαρχία μας, είναι βαθιά αντεργατική, ευνοεί την απληστία του κεφαλαίου και αυξάνει τη στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης.
Δεν υπάρχει τίποτα διαφορετικό στις “εγγυήσεις”, τίποτα που να αλλάζει την ουσία της συνθήκης. Δεν αλλάζει ούτε μια τελεία, ούτε ένα κόμμα από το αρχικό κείμενο. Οι βάσεις της παραμένουν ίδιες: κωδικοποιεί τον νεοφιλελευθερισμό, βαθαίνει παραπέρα το δημοκρατικό έλλειμμα και προωθεί το σχέδιο για ένα υπερκράτος της ΕΕ. Στην πραγματικότητα οι “εγγυήσεις” δεν είναι τίποτα άλλο από νομικίστικες επαναδιατυπώσεις του κειμένου.
Προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν λέγοντας ότι “εάν δεν ψηφίσουμε ναι, η ήδη καταστροφική οικονομική κατάσταση θα γίνει ακόμα χειρότερη”. Δεδομένου ότι η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική είναι αυτή που προκάλεσε την παγκόσμια κρίση, και ότι αυτή ακριβώς η πολιτική κωδικοποιείται στη συνθήκη της Λισαβόνας, οι απολογητές του “ναι” προφανώς μας προτείνουν ομοιοπαθητική θεραπεία!
Πρέπει να αντισταθούμε στη νέα απόπειρα να μας επιβληθεί η συνθήκη της Λισαβόνας – όπως τα καταφέραμε, ενάντια σε θεούς και δαίμονες, τον Ιούνη του 2008. Τότε, ο ιρλανδικός λαός υπεράσπισε τα δημοκρατικά δικαιώματα όλων των λαών της Ευρώπης. Πρέπει και πάλι να οργανωθούμε, ώστε να απορρίψουμε αυτό το αντιδημοκρατικό, αντεργατικό έκτρωμα.”
Ερρίκος Φινάλης