Μετά τον Ρουσσόπουλο ο Τατούλης
Το κεντρικό ζήτημα των πολιτικών εξελίξεων αυτού του χειμώνα είναι αν η κυβέρνηση Καραμανλή θα αφεθεί να "παράγει" έργο, αν ο αστισμός θα αφεθεί να αναστυλώσει μια τεχνητή, δικομματική "πόλωση", που θα εγκλωβίσει ένα μεγάλο ποσοστό του λαού, αν οι πολιτικές διεργασίες θα καθοριστούν από την τηλεοπτική αντιπαράθεση ή αν θα χρωματιστούν από ένα πλατύ αντινεοφιλελεύθερο κύμα κινητοποίησης του λαού. Μέχρι στιγμής, η πολιτική αντιπαράθεση δεν αντιστοιχίζεται με την ένταση της αστικής επίθεσης που υλοποιεί η κυβέρνηση και εμμέσως πλην σαφώς στηρίζει το ΠΑΣΟΚ. Μοιάζει σαν να επεκτείνεται η θερινή ραστώνη, ενώ ήδη βρισκόμαστε ΜΚ (μετά κρίση) και όχι ΠΚ (προ κρίσης), κι ενώ υπάρχουν πολλές στοιχειακές κοινωνικές αντιστάσεις σε διάφορους εργασιακούς και νεολαιίστικους χώρους.
Η Αριστερά οφείλει να διαρρήξει αυτό το σκηνικό. Το κινηματικό (και όχι το κοινοβουλευτικό) ξήλωμα της ΝΔ έχει σημασία. Θα επενδύσει η Αριστερά σε μια τέτοια κατεύθυνση οργάνωσης και κινητοποίησης του λαού; Πώς αλλιώς η ρήξη με το νεοφιλελευθερισμό, η αποτροπή της δικομματικής αναστύλωσης του συστήματος, το να μην πληρώσει την κρίση ο λαός;
Αδύναμη και επικίνδυνη η κυβέρνηση
Η κυβέρνηση είναι μια αδύναμη και αναξιόπιστη κυβέρνηση, που όσο πιο πολύ βουλιάζει στα σκάνδαλα, όσο πιο αδύναμη γίνεται, τόσο επιταχύνει το αντιλαϊκό της έργο. Έτσι, μετά την παραίτηση Ρουσσόπουλου, ακολουθεί η διαγραφή Τατούλη και η κυβέρνηση έχει μια οριακή πλέον κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 151 βουλευτών. Ταυτόχρονα όμως ετοιμάζεται:
-
Να δώσει "λευκή επιταγή" 28 δισ. ευρώ στις τράπεζες
-
Να περάσει έναν ακραία αντιλαϊκό προϋπολογισμό, έναν προϋπολογισμό λαϊκής φορο-αφαίμαξης και κοινωνικής ασφυξίας, που φορτώνει περίπου 7 δισ. ευρώ νέους φόρους στο λαό, επιπλέον αυτών του 2008
-
Να μην πάρει κανένα μέτρο για την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων, καθώς άλλωστε η ΕΕ έκοψε κάθε συζήτηση για "χαλάρωση" των κριτηρίων του Μάαστριχτ, δηλαδή της νεοφιλελεύθερης αγχόνης που στραγγαλίζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες
-
Να υπογράψει την εκχώρηση των δύο μεγαλύτερων λιμανιών της χώρας στους Κινέζους
-
Να ξεπουλήσει την Ολυμπιακή στους εμίρηδες του Κατάρ
-
Να προχωρήσει στον κατατεμαχισμό και στην ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων τμημάτων του ΟΣΕ
Την ίδια στιγμή:
-
Διάλυση επικρατεί σ’ όλους τους τομείς του κοινωνικού κράτους – παιδεία, υγεία, ασφάλιση
-
Τα ασφαλιστικά ταμεία οδεύουν στην κατάρρευση, με αδυναμία πληρωμών απέναντι στους ασφαλισμένους, με τα αποθεματικά να εξανεμίζονται στο χρηματιστήριο και τη "μεταρρύθμιση-ενοποίηση" της κυβέρνησης να φέρνει χάος – αλλά και προκλητικές αυξήσεις στις απολαβές των μάνατζερ
-
Τα καρτέλ πηγαίνουν μια χαρά, ασύδοτα κερδοσκοπούν στα δάνεια, στο πετρέλαιο και στη βενζίνη, στα είδη διατροφής, στους αυτοκινητόδρομους
-
Η φτώχεια επιστρέφει με μαζικό τρόπο για πρώτη φορά τα τελευταία 60 χρόνια και η "κοινωνία των 600 ευρώ" είναι η πολυπληθέστερη κοινωνική περιοχή (αλλά και η πιο αδύναμη και μη εκφραζόμενη πολιτικά)
Ο συνδυασμός κυνισμού και αποφασιστικότητας απέναντι στο λαό και αφοσίωσης στο μεγάλο κεφάλαιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό της κυβέρνησης καθώς μπαίνουμε στα "βαθιά νερά" της κρίσης. Η κυβέρνηση απαντά με περισσότερο νεοφιλελευθερισμό στην κρίση του νεοφιλελευθερισμού. Ο ίδιος ο Καραμανλής, ενώ είναι ο ιθύνων νους των μεγάλων σκανδάλων (ομόλογα, Ζαχόπουλος, Βατοπέδι), παρουσιάζεται θρασύς και κάνει επίδειξη πυγμής (γι’ αυτό διέγραψε τον Τατούλη και παλιότερα τον Δαϊλάκη). Η μόνη δύναμη που του έχει απομείνει είναι η περιορισμένη πλέον στήριξη των δυναμικών παραγόντων, ακόμη κι αυτή έρχεται ακόμη και από το χώρο της κεντροαριστεράς (π.χ. Μπόμπολας, που τόσες δουλειές παίρνει). Όσο πιο πολλές, πιο μεγάλες και πιο παράτολμες παροχές στο μεγάλο κεφάλαιο κάνει, τόσο παίρνει παράταση στη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας. Αυτόν τον κανόνα ακολουθεί. Ξέρει, άλλωστε, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να τον ρίξει, αντίθετα θα επιχειρεί να καρπωθεί τη φθορά της κυβέρνησης αφήνοντας τη να βγάλει τη βρώμικη δουλειά, στην οποία άλλωστε και το ΠΑΣΟΚ συμφωνεί.
Χρίστος Καραμάνος