Τοποθέτηση της ΚΟΕ – 28/3/2012
Οι εκλογές άργησαν κι ας πέρασαν μόνο δυόμισι χρόνια από τις εκλογές του 2009. Η προσφυγή στη λαϊκή ψήφο ήταν το ελάχιστο όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που αναδείχτηκε τον Οκτώβρη του 2009 εφάρμοζε μια πολιτική στον αντίποδα αυτών που έλεγε προεκλογικά, με την αστεία πρόφαση ότι τάχα δεν γνώριζε την οικονομική κατάσταση. Ήταν το ελάχιστο όταν εκείνη η κυβέρνηση έφερε στη χώρα το ΔΝΤ και τελικά παρέδωσε την εξουσία στην Τρόικα χωρίς ποτέ να ρωτηθεί ο λαός. Όταν πριν λίγους μήνες παρέδωσε πραξικοπηματικά σε μια κυβέρνηση που υπέδειξε η Μέρκελ, κυβέρνηση που ποτέ κανείς δεν ψήφισε. Ήταν το ελάχιστο όταν τα κόμματα της κυβέρνησης Παπαδήμου υπέγραφαν πριν λίγες εβδομάδες μια δανειακή σύμβαση που δένει χειροπόδαρα το λαό και τη χώρα για δεκαετίες χωρίς πάλι να ρωτηθεί ο λαός και ενώ διαφωνεί με αυτήν ακόμη και η στενή κομματική βάση που στήριξε τα κόμματα αυτά στις εκλογές του 2009.
Ο λαός έστω και τυπικά έπρεπε να έχει ερωτηθεί καιρό τώρα, και όχι σε μια και σε δυο περιπτώσεις μόνο. Αλλά το καθεστώς της νέας κατοχής, χούντας και κοινωνικής εξόντωσης που έχει επιβληθεί δεν καταλαβαίνει από τέτοιες «ευαισθησίες» και λεπτομέρειες. Έχουν φτάσει στο σημείο οι εκπρόσωποι του νέου γερμανοκρατούμενου Ράιχ της Ευρωπαϊκής Ένωσης να απαιτούν εγγυήσεις ότι αυτοί που θα βγουν από τις επόμενες εκλογές θα εφαρμόσουν την κατάπτυστη νεοαποικιακή δανειακή σύμβαση. Και δεν θα είχαν κανένα «ηθικό» δίλημμα όσοι κινούν τα νήματα της κυβέρνησης Παπαδήμου να εξαντλήσουν ακόμη και την τετραετία του ΠΑΣΟΚ… Αν πάνε σε εκλογές τώρα είναι από τα δικά τους αδιέξοδα και τις αντιθέσεις του μνημονιακού συνασπισμού κι όχι γιατί τους έπιασε ο πόνος να ρωτηθεί ο λαός.
Ωστόσο, δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το πώς και με τι στόχο πάνε τελικά σε εκλογές. Θα πάνε σε εκλογές προσπαθώντας με κάθε τρόπο να περιορίσουν το εκλογικό μέγεθος των πολιτικών δυνάμεων που κινούνται εκτός και ενάντια στο μνημονιακό καθεστώς. Θα πάνε θέτοντας στο λαό τρομοκρατικά ψευδοδιλλήματα και νέα φόβητρα. Θα πάνε πυροβολώντας όλοι μαζί εν χορώ την Αριστερά που …μάλλον αυτή φταίει για τη σημερινή κατάσταση. Θα πάνε τρομοκρατώντας το λαό και σφίγγοντας κι άλλο τα λουριά της σιδερόφρακτης «δημοκρατίας». Θα πάνε με μοναδικό στόχο να εξασφαλίσουν ότι η νέα Βουλή θα ελέγχεται πάλι απόλυτα από αυτούς, έστω με μια Αριστερά που ίσως έχει πρόσκαιρα ενισχυθεί εκλογικά, προκειμένου να φέρουν και να επιβάλλουν ακόμη χειρότερες πολιτικές.
Η ΚΟΕ από νωρίς έχει επισημάνει, και αυτό καθοδηγεί τη δράση της, πως η ανατροπή του σημερινού καθεστώτος, η διέξοδος για το λαό και τη χώρα από το σημερινό εφιάλτη, θα είναι έργο του ίδιου του λαού, θα έρθει από τον ξεσηκωμό του λαού. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες πως μπορεί να υπάρξει μεταπολίτευση του λαού και απαλλαγή από το σημερινό καθεστώς μέσα από τις γνωστές κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Ακόμη και μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση λίγα θα μπορούσε να κάνει χωρίς την ενεργό στήριξη και συμμετοχή του μαζικού λαϊκού κινήματος.
Παρ’ όλα αυτά, το πεδίο των εκλογών στις παρούσες συνθήκες είναι ένα πεδίο που ένα μεγάλο μέρος της εκρηκτικής λαϊκής δυσαρέσκειας θα αναζητήσει θετική έκφραση. Όχι μόνο αυτό, μα σαν αποτέλεσμα της πλήρους απονομιμοποίησης του υπόλογου πολιτικού συστήματος και των εκφραστών του, οι εκλογές μπορούσαν ίσα-ίσα να αποτελέσουν αρένα όπου θα στριμωχνόταν πραγματικά ο μνημονιακός πολιτικός κόσμος. Μπορούσαν να δώσουν τη δυνατότητα έκφρασης της λαϊκής οργής στην κατεύθυνση συνολικής ανατροπής του πολιτικού σκηνικού υπέρ των δυνάμεων που κινήθηκαν εκτός και ενάντια στην τροϊκανή πολιτική τα προηγούμενα δύο χρόνια. Υπήρχε η δυνατότητα και ανάγκη τα εκατομμύρια του κόσμου που κινητοποιήθηκαν αυτά τα χρόνια, που γέμισαν τις πλατείες το περασμένο καλοκαίρι, που πλημμύρισαν την Αθήνα και τις περισσότερες πόλεις όπως στις μεγάλες 24ωρες και 48ωρες απεργίες και στις διαδηλώσεις της 12ης Φλεβάρη, που μετέτρεψαν σε διαδηλώσεις αντίστασης τις παρελάσεις, να εκφραστούν ενιαία στις επικείμενες εκλογές μέσα από ένα πλατύ μετωπικό ψηφοδέλτιο; Υπήρχε η δυνατότητα για μια ενιαία εκλογική – άρα και πολύ ισχυρότερη και αποτελεσματική – έκφραση όλου αυτού του δυναμικού, αντί για την εκλογική διασπορά, την εξατομίκευση, την απογοήτευση από την αναποτελεσματικότητα, το χάρισμα σε εκλογικούς συνδυασμούς – αναχώματα; Η δυνατότητα αυτή υπήρχε και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς! Η δυνατότητα αυτή ακυρώνεται από τον τρόπο που κινήθηκε το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς μέχρι σήμερα.
Η ΚΟΕ όλο αυτό το διάστημα κινήθηκε στη λογική ότι είναι αναγκαίο ένα παλλαϊκό, ενωτικό, πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο. Το στόχο και τη λογική αυτή μπροστά στις εκλογές θα υπηρετούσε καλύτερα ένα πλατύ, ενιαίο μετωπικό ψηφοδέλτιο όλης της Αριστεράς και όλων των δυνάμεων που υπερασπίζονται τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία, τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία. Θα τον υπηρετούσε ένα μετωπικό ψηφοδέλτιο που θα αναδείκνυε όσο είναι δυνατό αγωνιστές, συνδικαλιστές, άνεργους, απλούς ανθρώπους που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή στις πλατείες, στις λαϊκές συνελεύσεις, στις επιτροπές για το χαράτσι, στα διόδια, στην Κερατέα κλπ, που θα αναδείκνυε στις γραμμές του τον ριζοσπαστισμό που εκδηλώθηκε τα τελευταία δύο χρόνια στην ελληνική κοινωνία. Μια τέτοια πλατιά, εκλογική συμμαχία χρωματισμένη με το λαϊκό ριζοσπαστισμό θα έδειχνε από μόνη της έμπρακτα στο λαό ότι τα διάφορα κόμματα που θα συμμετείχαν βάζουν πάνω από τις ιδιαίτερες μικροπολιτικές τους βλέψεις την άμεση, αδήριτη ανάγκη μιας άλλης πορείας του τόπου, και αυτό θα αποκαθιστούσε σε μεγάλο βαθμό τη χαμένη αξιοπιστία τους. Αν αληθινά αναλάμβαναν την ευθύνη για μιαν άλλη πορεία του τόπου με ότι ρήξεις, συγκρούσεις και χτυπήματα θα σήμαινε αυτό από την πλευρά του συστήματος, είναι βέβαιο πως ο λαός θα στρεφόταν μαζικά προς τα εκεί.
Αλλά ο λαός δυσπιστεί και σε μεγάλο βαθμό πιστεύει, και σε μεγάλο βαθμό δεν λαθεύει, πως η υπαρκτή Αριστερά αποφεύγει και αυτή να αναλάβει αυτή την ευθύνη. Επιμένει να κινείται με κύρια έγνοια μια κάποια αύξηση των εκλογικών της ποσοστών χωρίς να της περνά από το μυαλό της να διεκδικήσει σήμερα αυτό που μας ανήκει και που για πρώτη φορά είναι αληθινά εφικτό. Η μη αξιοποίηση της διαθεσιμότητας του Μίκη Θεοδωράκη που δηλώθηκε το προηγούμενο διάστημα για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων, σχετίζεται με αυτή την επίμονη άρνηση της υπαρκτής Αριστεράς να ξεκόψει από την μικροπολιτική και το σεχταρισμό. Οι ευθύνες βέβαια δεν κατανέμονται εξίσου σε όλους. Ακόμη και ο τρόπος που φαίνεται ότι κινείται η Αριστερά στο επίπεδο του αντιπολιτευτικού λόγου σημαίνει ότι δεν κάνει μια άλλη επιλογή έξω από τα καθιερωμένα. Ενώ στις σημερινές έκτακτες συνθήκες δίπλα στην αμφισβήτηση και απόρριψη του συνόλου του σημερινού πολιτικού συστήματος και του καθεστώτος της τρόικας απαιτείται πολιτικός λόγος άμεσου εναλλακτικού προγράμματος, πολιτικός λόγος που διεκδικεί εδώ και τώρα εναλλακτική διακυβέρνηση ακύρωσης των μνημονίων, ανακούφισης του λαού και διεξόδου για τη χώρα, η Αριστερά επιμένει να πολιτεύεται με έναν αντιπολιτευτικό λόγο κόμματος διαμαρτυρίας που θέλει να παραμείνει αντιπολίτευση. Ούτε σε αυτό πείθει ότι έχει άμεση, ρεαλιστική πρόταση. Και έτσι μπορεί καλύτερα και κάνει τη δουλειά της η μνημονιακή προπαγάνδα για έλλειψη πρότασης από την Αριστερά.
Η ΚΟΕ θα επιμείνει στο όποιο διάστημα απομένει μέχρι τις εκλογές στην ίδια, ενωτική, πλατιά κατεύθυνση και αναζήτηση δυνατοτήτων για ένα πλατύ μετωπικό ψηφοδέλτιο, κάνοντας για αυτό ότι περνά από το χέρι της. Εάν αυτό δεν γίνει κατορθωτό ως τις επικείμενες εκλογές θα επιλέξει την στάση εκείνη που θα υπηρετεί καλύτερα το γενικό στόχο για ένα παλλαϊκό μέτωπο, που θα δίνει περισσότερες δυνατότητες να φτάσουν στο λαό οι ιδέες και η πολιτική πρόταση της ΚΟΕ για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας. Θα επιλέξει τη στάση εκείνη που βρίσκεται πιο κοντά στην ανάγκη της πλατιάς, μετωπικής έκφρασης του λαϊκού ριζοσπαστισμού που συνεχίζει να εκδηλώνεται και να πρωτοστατεί με διάφορες ευκαιρίες, πιο κοντά στην ανάγκη της ενότητας της Αριστεράς με το μαχόμενο λαϊκό κίνημα.