Η Ελλάδα στη δίνη της οικονομικής κρίσης, του Σπύρου Παναγιώτου

Συνεχίζεται η κερδοσκοπία με τις τιμές του πετρελαίου

Το ράλι της τιμής του πετρελαίου συνεχίζεται αμείωτο, απειλώντας να κάνει πραγματικότητα εκείνα τα σενάρια που υποστήριζαν ότι η τιμή του θα φτάσει στα 200 δολάρια το βαρέλι. Η ξέφρενη άνοδος της τιμής του πετρελαίου δεν στηρίζεται σε κανένα αντικειμενικό γεγονός. Είναι απροκάλυπτο ψέμα η αύξηση της ζήτησης. Σύμφωνα με τον ΟΠΕΚ, η αύξηση της ζήτησης τα τελευταία 5 χρόνια μόλις έφτασε το 2% και η τιμή του έχει σχεδόν εξαπλασιαστεί. Σήμερα, μέσα στην καρδιά της ανόδου των τιμών, η μια μετά την άλλη πετρελαιοπαραγωγός χώρα αυξάνει την ημερήσια παραγωγή χωρίς καμιά επίπτωση στην τιμή του προϊόντος. Αντίθετα, οι αγορές συγκινούνται και αντιδρούν ανοδικά με κάθε πρόβλεψη για τη δημιουργία ενός τυφώνα, μιας κοινωνικής αναστάτωσης ή μιας μεθοδευμένης διαρροής για επίθεση σε βάρος του Ιράν.

Η αύξηση των τιμών του πετρελαίου αποτελεί το πιο πρόσφορο εργαλείο για την επιβολή μιας παγκόσμιας λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων ολόκληρου του πλανήτη. Απειλεί να τινάξει στον αέρα την παγκόσμια οικονομία, αποτελεί ένα μηχανισμό αποστράγγισης κάθε ικμάδας των περιφερειακών οικονομιών. Αποτελεί ένα μηχανισμό μεταφοράς πόρων σε μια χούφτα πολυεθνικών της διύλισης και εμπορίας καυσίμων, και ακόμα, πηγή αισχροκέρδειας για τους παγκόσμιους τζογαδόρους στα διεθνή χρηματιστήρια εμπορευμάτων. Μοιάζει εξωφρενικό, αλλά αποκαλύπτεται ότι, αυτή τη στιγμή, υπάρχουν στα χέρια επιθετικών επενδυτικών κεφαλαίων συμβόλαια με ημερομηνία λήψης το 2016 και τιμή στα 138 δολάρια το βαρέλι.

Να ησυχάσουμε ότι θα υπάρξει αποκλιμάκωση των τιμών; Κάθε άλλο, αν σκεφτεί κανείς ότι σε ημερήσια βάση διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων της Νέας Υόρκης συμβόλαια αργού, που αντιστοιχούν στο οκταπλάσιο της ημερήσιας παραγωγής. Από τα μέσα Μάη, στο ίδιο χρηματιστήριο, τα ανοιχτά συμβόλαια αργού αντιστοιχούσαν σε πάνω από 849 εκατομμύρια βαρέλια, ποσότητα που είναι δέκα φορές μεγαλύτερη από την ημερήσια παραγωγή. Αυτά είναι τα όρια της κερδοσκοπίας του συστήματος. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τα έσχατα όρια παρασιτισμού του ίδιου του οικονομικού συστήματος, που έχει φτάσει στο σημείο οι συναλλαγές για ανταλλαγή πραγματικών προϊόντων και υπηρεσιών να αντιπροσωπεύουν μόλις το 5% του συνόλου των συναλλαγών στη χρηματοοικονομική σφαίρα.

Υπάρχουν και διαδίδονται διάφορα σενάρια και συνταγές για την υπέρβαση της κρίσης από την αύξηση στης τιμής του πετρελαίου. Η υποκρισία περισσεύει. Ένα μέτρο θα ήταν αρκετό. Να απαγορευτεί ή διαπραγμάτευση των τιμών του και των τιμών των τροφίμων στα διεθνή χρηματιστήρια.