Παρακολουθώντας στην τηλεόραση τον υπουργό του φόβου, του Μάρκο Σαντοπάντρε
Σχεδόν 500 χιλιάδες άτομα –εργάτες, υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, φοιτητές, προσωρινά εργαζόμενοι– έκαναν πορεία στο κέντρο της Ρώμης παρά τη δυνατή νεροποντή. Δύο εκατομμύρια –απασχολούμενοι στο δημόσιο, στους οργανισμούς κοινής ωφέλειας, στις μεταφορές, στα σχολεία, στα αεροδρόμια, στα εργοστάσια– συμμετείχαν στην απεργία.
Να πώς ξύπνησαν οι Ιταλοί την Παρασκευή 17 Οκτώβρη, λόγω της γενικής απεργίας που κηρύχτηκε από τα τρία συνδικάτα βάσης της χώρας –τα CUB, COBAS και SDL– ενάντια στην κυβέρνηση της δεξιάς και στην οικονομική της πολιτική.
Τα πανεπιστήμια και τα σχολεία όλης της χώρας είναι σε κατάληψη από τους φοιτητές και σε πολλές περιπτώσεις και από τους καθηγητές και τους άλλους εργαζόμενους σε αυτά. Ο κόσμος διαμαρτύρεται ενάντια στο "Σχέδιο Τζελμίνι" (από το όνομα της υπουργού Παιδείας), που με περικοπές πολλών δισ. ευρώ οδηγεί στη διάλυση της δημόσιας παιδείας, μειώνει τις ώρες διδασκαλίας, μετατρέπει τα πανεπιστήμια σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και απολύει 140 εργαζόμενους στον τομέα. Ακόμη και τα δημοτικά σχολεία τελούν υπό κατάληψη από τους δασκάλους, τους γονείς και τα ίδια τα παιδιά, που κατεβαίνουν στο δρόμο φωνάζοντας το σύνθημα "Το όνομα Τζελμίνι δεν ταιριάζει στα παιδιά" [λογοπαίγνιο, στα ιταλικά τα παιδιά λέγονται μπαμπίνι (bambini), που έχει την ίδια κατάληξη με το όνομα της υπουργού].
Μια μεγάλη και απρόσμενη επιτυχία του ανεξάρτητου συνδικαλισμού βάσης, και της εναλλακτικής Αριστεράς, τη στιγμή που τα συμβιβασμένα επίσημα συνδικάτα καλούν σε εικονικές απεργίες με μοναδικό σκοπό να μοιραστούν τα ψίχουλα από το δείπνο του άπληστου Συλλόγου Βιομηχάνων (Confindustria) και της δεξιάς κυβέρνησης που στρέφεται κατάφωρα ενάντια σε πολλούς τομείς εργαζομένων.
Στόχος του Μπερλουσκόνι και του γραφικού αλλά εκδικητικού υπουργού Μπρουνέτα, είναι κυρίως οι υποαπασχολούμενοι στη δημόσια παιδεία ή οι ερευνητές ηλικίας 35-40 ετών που από χρόνια στηρίζουν τα επιστημονικά ινστιτούτα έρευνας με "μισθούς" 700-800 ευρώ (που ακόμη κι αυτοί, τους αμφισβητούνται).
"Όλοι στα σπίτια σας!" διέταξε ο Μπρουνέτα, και εκατοντάδες χιλιάδες νέοι διπλωματούχοι που σπούδασαν με την ελπίδα να δουν κάποια στιγμή τους κόπους τους να ανταμείβονται, κατάλαβαν μεμιάς τι συμβαίνει στην καπιταλιστική κοινωνία.
Η ίδια μοίρα περιμένει και τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, ακόμη και όσους νομίζουν ότι είναι "εξασφαλισμένοι". "Στη δουλειά, τεμπέληδες!" επαναλαμβάνουν υπουργοί και δημοσιογράφοι. Οι ρευστοποιημένες καταθέσεις τους, που δώρισε πέρυσι η κυβέρνηση της κεντροαριστεράς στο χρηματιστηριακό τζόγο, έγιναν ήδη βορά της οικονομικής κρίσης, τα επιτόκια των δανείων ανεβαίνουν, αλλά η κυβέρνηση περί άλλων τυρβάζει…
Μια κυβέρνηση βαθιά αντιλαϊκή, που ακόμη όμως έχει τη λαϊκή υποστήριξη. Κι αυτό χάρη στη βοήθεια του Δημοκρατικού Κόμματος που συνεργάζεται με τη Δεξιά για να κυβερνήσει τη χώρα, συμφωνώντας με τις βασικές της επιλογές. Και χάρη στην ανικανότητα της πρώην ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις ο Μπερλουσκόνι φαίνεται να έχει ευρεία λαϊκή συναίνεση σε μια φάση οικονομικής κρίσης και κρίσης ταυτότητας της κοινωνίας, όταν εκατομμύρια οικογένειες παλεύουν να τα βγάλουν πέρα και αδυνατούν να καλύψουν οικονομικά την τέταρτη εβδομάδα του μήνα με τους μισθούς πείνας.
Όσοι είναι υπεύθυνοι για τούτη την κρίση επινοούν φανταστικούς εχθρούς. Η λαϊκή αγανάκτηση, η όλο και εντονότερη δυσφορία του κόσμου, που δεν έχει καμιά βοήθεια από τις προοδευτικές δυνάμεις, προσανατολίζεται από τη Δεξιά και τα ΜΜΕ ενάντια στους πιο αδύναμους, τους διαφορετικούς, τους "τσιγγάνους", τους περιθωριακούς. Ενάντια σε αυτούς που δεν έχουν φωνή και δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Δεν περνάει μέρα που να μη σημειωθεί επεισόδιο σε βάρος κάποιου ζητιάνου, ομοφυλόφιλου, μετανάστη, από σπείρες κουρεμένων ρατσιστών και φασιστών. Αυξάνει ο αριθμός των νεκρών, σαν αποτέλεσμα πογκρόμ ακροδεξιών ομάδων, και επιθέσεων –και κάθε είδους βασανιστηρίων– από φασίστες αστυνομικούς.
Τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες νέοι και υποαπασχολούμενοι κατεβαίνουν στους δρόμους φωνάζοντας "δεν πληρώνουμε την κρίση σας", η παραδοσιακή Αριστερά είναι απορροφημένη από τα υπαρξιακά της προβλήματα.
Στις 11 Οκτώβρη οι "κομμουνιστές", που συγκυβέρνησαν με τον Πρόντι και έγιναν συνένοχοι της πιο αντιλαϊκής κυβέρνησης της χώρας, ανέμιζαν τις σημαίες και φώναζαν συνθήματα σε μια διαδήλωση στη Ρώμη. Ορφανοί και απομονωμένοι, μετά την εκλογική συντριβή της 14ης Απρίλη που τους έδιωξε από τη Βουλή, επέστρεψαν, αλλά μόνο για μια μέρα.
Ήταν 100.000, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μόνοι τους, στη "μοναξιά του πλήθους", όπως σχολίαζε την επομένη το Δίκτυο των Κομμουνιστών.
Κάποιοι από τη Δεξιά, σκανδαλίστηκαν: "Πάλι αυτοί οι κομμουνιστές;" Άραγε η Ιταλία δεν είναι ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος;
Κι όμως, κάποιοι από αυτούς –ο Μπερτινότι, για παράδειγμα– προετοιμάζουν μια διάσπαση για να χαρίσουν μια "νέα" μεταμοντέρνα, μη κομμουνιστική Αριστερά σε εκείνους τους κληρονόμους του Ιταλικού Κομουνιστικού Κόμματος και της Χριστιανικής Δημοκρατίας που, με πιο πονηρές και πιο γρήγορες κινήσεις, πρόλαβαν να δημιουργήσουν το Δημοκρατικό Κόμμα, στα πρότυπα των Ηνωμένων Πολιτειών! Τι νεωτερισμός…
Οι σχεδόν 4.000 στρατιώτες περιπολούν από μήνες στους δρόμους, για να "προστατέψουν τους πολίτες, και να επιβλέψουν στην τήρηση της τάξης και της ηρεμίας". Δηλαδή, για να προστατέψουν τους αποτεφρωτές και τις χωματερές, τα εργοτάξια των Τρένων Υψηλής Ταχύτητας, από τις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες των κατοίκων των περιοχών που υφίστανται περιβαλλοντική καταστροφή. Άλλο ένα πολεμικό μέτωπο, σαν αυτό του Αφγανιστάν.
Στρατιώτες στους δρόμους για να μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να ζούμε σε καθεστώς φόβου. Σε εκπομπή της ιταλικής τηλεόρασης ένας δημοφιλής κωμικός υποδύεται τον υπουργό του Φόβου. Κάθε Κυριακή βράδυ οι τηλεθεατές διασκεδάζουν και γελούν. Για λίγο, αμέσως μετά κλειδαμπαρώνουν τα παράθυρα και τις πόρτες των σπιτιών τους…
Μάρκο Σαντοπάντρε
Δίκτυο των Κομμουνιστών (Ιταλία)