Εκλογές σε Πορτογαλία και Γερμανία: Μια Αριστερά που μπορεί να αλλάζει τους συσχετισμούς, του Ερρίκου Φινάλη

Γερμανία: Οι πανηγυρισμοί υποκρύπτουν “ανησυχητικά” δείγματα

Μετά τις ομοσπονδιακές εκλογές της 27ης Σεπτεμβρίου, ο “Μεγάλος Συνασπισμός” χριστιανοδημοκρατών (CDU, CSU) και σοσιαλδημοκρατών (SPD) μας άφησε χρόνους, και θα αντικατασταθεί από τη συνεργασία του κόμματος της Μέρκελ με τους φιλελεύθερους του FDP. Οι χριστιανοδημοκράτες εμφανίζονται να πανηγυρίζουν για τη νέα κεντροδεξιά κυβέρνηση, και οι μεγάλοι χαμένοι, οι σοσιαλδημοκράτες, ακόμα δεν έχουν συνέλθει από το χαστούκι. Υπάρχει, βέβαια, και μια ανάγνωση των αποτελεσμάτων την οποία αποφεύγουν όλοι οι επίσημοι αναλυτές: Τα κόμματα του “Μεγάλου Συνασπισμού” είχαν λάβει, το 2005, συνολικά 32,8 εκατομμύρια ψήφων. Φέτος έλαβαν 24,6 εκατομμύρια ψήφων, δηλαδή πάνω από 8 εκατομμύρια λιγότερες! Τα δε κόμματα της νέας κεντροδεξιάς κυβέρνησης θα στηρίζονται σε λιγότερες από 21 εκατομμύρια ψήφους. Πρόκειται, δηλαδή, για την πιο “φτωχή” σε λαϊκή υποστήριξη μεταπολεμική γερμανική κυβέρνηση.

Και δεν είναι αυτό το μόνο ανησυχητικό στοιχείο για τη γερμανική άρχουσα τάξη, και μάλιστα εν μέσω βαθιάς κρίσης, την οποία θα επιχειρήσει να “διαχειριστεί” η κεντροδεξιά της Μέρκελ με ακόμη σκληρότερη αντιλαϊκή επίθεση. Το δεύτερο ανησυχητικό είναι το 12% του κόμματος της Αριστεράς – που πλέον δεν στηρίζεται μόνο στις ψήφους των Ανατολικογερμανών, αλλά αποδεικνύει πως έχει ριζώσει για τα καλά και διαρκώς δυναμώνει σε ολόκληρη τη χώρα. Στην πρώην Ανατολική Γερμανία, η Αριστερά βγήκε δεύτερη δύναμη με 27,4%, ενώ στο δυτικό τμήμα απέσπασε το πρωτοφανές 8,7%. Το 12% αποτελεί πολιτικό σεισμό για μια χώρα όπου η Αριστερά ήταν όχι μόνο κατασυκοφαντημένη αλλά και ουσιαστικά απαγορευμένη δυνατότητα επιλογής – τόσο “τυπικά” όσο και κυρίως στα μυαλά των εργαζόμενων και της νεολαίας, χάρη σε νομικές απαγορεύσεις και διώξεις αλλά και σε επίμονη αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Το ποσοστό αυτό, ακόμη κι αν δόθηκε σε ένα κόμμα που, για τα ελληνικά δεδομένα, μοιάζει “μετριοπαθές” (για τα γερμανικά, όμως, όχι!), σπάει την υγειονομική ζώνη που είχε επιβάλει μεταπολεμικά στην Αριστερά η γερμανική άρχουσα τάξη. Επιπλέον, σηματοδοτεί τη δυνατότητα παραπέρα στριμώγματος της σοσιαλδημοκρατίας και δημιουργεί ευνοϊκότερες συνθήκες για ανάπτυξη μαζικών αντιστάσεων από το μέχρι πρόσφατα ασφυκτικά ελεγχόμενο από το SPD εργατικό κίνημα.

Το τρίτο στοιχείο, που επίσης υποβαθμίζεται, είναι ότι τα βασικά αστικά κόμματα έχασαν εκατομμύρια επιπλέον ψηφοφόρων, που απλά προτίμησαν να μην πάνε στις κάλπες. Η αποχή αυξήθηκε 7% σε σχέση με το 2005. Συνολικά, δηλαδή, εκατομμύρια Γερμανοί, που ως πριν λίγα χρόνια αποτελούσαν μέρος της εκλογικής βάσης της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας, βρίσκονται σε πορεία απόσπασης από την επιρροή των δυνάμεων που μονοπωλούσαν την πολιτική ζωή της χώρας αφού σήμερα “δεν τους λένε τίποτα”, δεν τους πείθουν. Ακόμη και το σχεδόν ένα εκατομμύριο ψήφων που πήραν οι “Πειρατές” (οι οποίοι αντιδρούν στην παρακολούθηση των πολιτών από το κράτος και την ΕΕ μέσω τηλεφώνου και ίντερνετ και διεκδικούν δωρεάν και αλογόκριτη πρόσβαση στο διαδίκτυο) δείχνει τη χαλάρωση των δεσμών πλατιών τμημάτων με τα παραδοσιακά κόμματα και την έλλειψη προοπτικής που “προσφέρουν”. Το ίδιο ισχύει, σε μεγάλο βαθμό, και με τους Πράσινους, που επίσης αύξησαν τη δύναμή τους. Η αναγκαστική αντιπολίτευση, προφανώς, τους έκανε καλό και βοήθησε να ξεχαστεί η πολιτική που ακολουθούσαν όταν συγκυβερνούσαν με τους σοσιαλδημοκράτες.

Κεντρικά αιτήματα του προγράμματος της Αριστεράς

• Προστασία των υπαρχόντων θέσεων εργασίας και δημιουργία 2 εκατομμυρίων νέων θέσεων μέσω δημοσίων επενδύσεων 100 δισεκατομμυρίων ευρώ το χρόνο σε παιδεία, υγεία, περιβάλλον, υποδομές και συγκοινωνίες
• Φορολόγηση των εκατομμυριούχων, εθνικοποίηση των ιδιωτικών τραπεζών
• Διεύρυνση του δημόσιου τομέα, κατάργηση των ιδιωτικοποιήσεων και των ΣΔΙΤ, επανακοινωνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων δημόσιων υπηρεσιών και επιχειρήσεων
• Κατάργηση του αντικοινωνικού συμφώνου Hartz IV
• Αντικατάσταση του ευρωπαϊκού “Συμφώνου Σταθερότητας” με μια συμφωνία για πλήρη απασχόληση, κοινωνική ασφάλιση και περιβαλλοντική προστασία
• Να γίνει συνταγματική επιταγή το δικαίωμα όλων σε αξιοπρεπή στέγη, υγεία, παιδεία και να συνοδευτεί από την αναγκαία αύξηση των σχετικών κοινωνικών δαπανών
• Κανένας περιορισμός σε βασικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες
• Άμεση αποχώρηση του γερμανικού στρατού από το Αφγανιστάν, απαγόρευση στρατιωτικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό, ακόμα και υπό την κάλυψη του ΟΗΕ, μείωση των στρατιωτικών δαπανών, διάλυση του ΝΑΤΟ, απαγόρευση εξαγωγής όπλων, κλείσιμο όλων των ξένων στρατιωτικών βάσεων, καταστροφή όλων των πυρηνικών όπλων, αντικατάσταση του “Ευρωπαϊκού Οργανισμού Άμυνας” από υπηρεσία αφοπλισμού
• Κατάργηση του FRONTEX, κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της απάνθρωπης κράτησης των μεταναστών χωρίς χαρτιά, μόνιμη χορήγηση ασύλου σε όσους διαφεύγουν από χώρες εμφύλιων συγκρούσεων, κατεχόμενα ή εμπόλεμα κράτη
• Θέση εκτός νόμου των φασιστικών οργανώσεων, καμιά ανοχή στην ακροδεξιά βία

Δηλώσεις το βράδυ των εκλογών

“Ζούμε ένα μοναδικό ιστορικό γεγονός. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας ένα κόμμα στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας επιτυγχάνει διψήφιο ποσοστό. Αυτό το αποτέλεσμα μας καλεί σε συνεπή πολιτική ενάντια στις περικοπές κοινωνικών δαπανών, σε αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και ενάντια στον πόλεμο στο Αφγανιστάν”.

Γκρέγκορ Γκίζι,
επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας της Αριστεράς

“Τώρα θα παλέψουμε ακόμη δυνατότερα για την κατάργηση των αντικοινωνικών νόμων, για αύξηση του βασικού μισθού και για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι και οι κοινωνικά αδύναμοι. Να στείλουμε στο ταμείο τους φταίχτες: τους τραπεζίτες! Και να γυρίσει αμέσως πίσω ο γερμανικός στρατός από το Αφγανιστάν!”

Όσκαρ Λαφοντέν,
συμπρόεδρος του κόμματος της Αριστεράς