Είναι λιακάδες που πρέπει να σωθούν κι άλλες να τις σφάζεις στο γόνατο

Ούτε τα αιτήματα που έμειναν ανικανοποίητα, ούτε όσοι κρατούν παρόμοια χρωματιστά σύμβολα, ούτε τα λόγια των ανθρώπων που θεωρούν τον εαυτό τους μια κάποια συνέχεια, ούτε οι πράξεις που ποτέ δεν θα λείψουν από τους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Μόνο οι νέες -σε χρόνο και ποιότητα- εξεγέρσεις μπορούν να δώσουν νόημα στην ιστορία των παλιών. Και το ανάποδο.
Η γενιά του ’73 από τα σφαιριστήρια κλείστηκε στο Πολυτεχνείο. Ούτε ένας ήρωας. Αν βλέπαμε έναν-έναν όλους αυτούς θα μας έμοιαζαν τόσο πολύ που ίσως ν’ απορούσαμε. Μα κάτι παρακινούσε το θυμικό τους. Μία η ανάγκη και μία η συνάντηση με ιδέες που άξιζαν τον κόπο. Ποια θα ήταν σήμερα μια μικρή λίστα με τέτοιες ιδέες; Και πώς πραγματοποιούνται τέτοιες «συναντήσεις»;
Η ζωή μέσα στη Χούντα συνεχίστηκε. Δεν βασανίστηκαν όλοι. Δεν υπέφεραν όλοι. Δεν σταμάτησαν οι εργαζόμενοι να πηγαίνουν στη δουλειά τους. Δεν έκλεισαν τα σχολεία. Ερωτεύονταν άνθρωποι και παιδιά γεννιούνταν. Πολλοί σιώπησαν και αρκετοί συνεργάστηκαν με το καθεστώς. Κι είναι και σήμερα πολλοί όσοι προσφέρουν υπηρεσίες στην αποικία. Να μη συνηθίσουμε στο να ζούμε έτσι, είναι και αυτό ένα στοίχημα.
Πολλές οι στιγμές ανάτασης, ελπίδας και θάρρους της τελευταίας δεκαετίας. Ας σκεφτούμε -μέρα που ‘ναι- πότε γινόμαστε «λαός» και πότε «ανθρωπάκια». Κι όμως είμαστε τυχεροί που ζούμε σε αυτή τη χώρα. Έχουν βαλθεί να την ξεκάνουν κι όμως επιμένει. Συζητά στις Πλατείες, κάνει τις δικές της παρελάσεις, λέει ξανά ΟΧΙ σε πείσμα όλων, προσφέρει στον πλησίον. Μπορεί να είμαστε πιο φτωχοί, πιο απεγνωσμένοι, πιο μόνοι αλλά η πείρα μας είναι πια μεγάλη.
Μοιάζει σαν να ξεκινάμε από την αρχή. Σαν να ματαιώθηκε η πίστη ότι κάτι θα άλλαζε. Παρατηρούμε -σε γρήγορη πια κίνηση- όχι απλά την καπηλεία αγώνων από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Τώρα βλέπουμε κάτι όψιμα αιλουροειδή που γλυκάθηκαν από την εξουσία, να βαράνε προσοχές στο Χίλτον και να υποδέχονται τον πλανητάρχη για να μιλήσει για τη δημοκρατία. Δημοκρατία με την Αθήνα σιδερόφραχτη και το ραγιαδισμό του Τσίπρα απέναντι στον «ηγέτη» να σπάει κόκκαλα. Διπλή και τριπλή η ξεφτίλα.
Καμιά εξέγερση δεν θα μας βγάλει από τη δύσκολη θέση. Αυτές δεν εμφανίζονται κατά παραγγελία. Ούτε κάποιοι τις υλοποιούν. Μπορεί να μην τη ζήσουμε «μια νύχτα μαγική….». Να πρέπει να εφεύρουμε ένα καινούριο έργο. Είναι που βράζει τόσο πολύ το καζάνι που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τι σόι «μπαμ» θα προκύψει. Ούτε να επενδύσει αποκλειστικά σε αυτό. Πολλές δυνάμεις θα σπεύσουν να καλύψουν τα κενά και να εκφράσουν την αγανάκτηση που μεγαλώνει. Η ποικιλία μπορεί να μας διδάξει: Brexit, αμερικάνικες εκλογές, ΣΥΡΙΖΑ και τόσα ακόμα.
Η πολιτική έχει επιστρέψει για τα καλά. Το εάν θα πάψει να έχει το ιδιοτελές, ανήθικο, αποκρουστικό ή και άχρηστο πρόσωπο είναι και στο δικό μας χέρι. Το να αποσυνδεθεί από σωτήρες ή από την περιχαράκωσή της εντός του αποικιακού κοινοβουλίου. Το να μετρά την αξία της και με άλλους τρόπους πέρα από τα ποσοστά των κομμάτων. Το να γεννά διεργασίες που να χωρούν ολοένα και περισσότερους. Το να πλουτίζει την πραγματικότητα με φρέσκιες σκέψεις και στάσεις για το τι χώρα θέλουμε και όχι με πλατφόρμες.
Τι αφήνουν πίσω τους οι Χούντες όταν πέφτουν; (Γιατί θα πέσει κι αυτό το καθεστώς). Πόση «Ελλάδα»; Σήμερα, έχουμε να υπερασπιστούμε την ύπαρξη μιας ολόκληρης χώρας. Τη λευτεριά μιας χώρας. Ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» και η γαλανόλευκη χρωμάτισαν και τις μέρες του ΄73. Δεν ανήκουν σε όσους τα καπηλεύονται, ούτε σε όσους λαχταρούν νέες χούντες. Ας του προσθέσουμε νέους στίχους κι ας κρατήσουν ψηλά τη σημαία μονάχα όσοι αγωνίζονται για καλύτερες μέρες.

Ο τίτλος είναι στίχος του ποιητή Γιάννη Στίγκα

KOE
Προκήρυξη για την επέτειο του Πολυτεχνείου
17/11/2016