Έφυγε από τη ζωή ο κύριος Μίνως Θεοδωράκης, ο γείτονας του πολυχώρου Ξαστεριά, ο αντάρτης. Ήταν πλήρης ημερών και εμπειριών.
Τον γνωρίσαμε πριν μερικά χρόνια όταν βρήκαμε τη λέσχη μας. Αμέσως τον αγαπήσαμε. Αμέσως και εκείνος μας συμπάθησε. Αρκετούς από εμάς, μας έπιανε στο παράθυρο και μας ρώταγε γεμάτος άγχος και ειλικρινές ενδιαφέρον: “Πώς πάει η οργάνωση; Πώς πάνε τα παιδιά; Πώς βλέπετε την κατάσταση; Τι θα γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ;”
Από το παράθυρο πάντα μας έλεγε ιστορίες από τα παλιά. Για την πλούσια δράση του στην αντίσταση κατά των Γερμανών. Για τη συμμετοχή του στην ΕΠΟΝ και την ΟΠΛΑ. Οργανώσεις που τώρα οι όψιμοι δοσίλογοι σαν τον Φαήλο Κρανιδιώτη αποκαλούν “περιθωριακές τρομοκρατικές ομάδες που δρούσαν επί κατοχής”. Όχι ότι αγωνιστές σαν τον κύριο Μίνω θα περίμεναν καμιά επιβράβευση από αυτούς.
Το μάτι του ήταν πάρα πολύ ζωηρό και το μυαλό του κοφτερό παρά τις δεκαετίες που είχε στην πλάτη. Κυριολεκτικά αξιοζήλευτος. Όχι μόνο για τους παππούδες στην ηλικία του. Αλλά και για εμάς τους ίδιους. Έλεγε πολλές φορές: “αυτή εδώ η κατοχή είναι πολύ πιο δύσκολη από τότε”. Πάντα μας καλούσε σε εγρήγορση και σε ξεσηκωμό. Χαιρόταν πολύ που μας είχε γείτονες και η καλύτερη του ήταν όταν ζωγραφίζαμε πανό ή τρέχαμε πάνω κάτω με τα τηλέφωνα για να κανονίσουμε μία πορεία ή κάποιο άλλο γεγονός (η Ξαστεριά δεν έχει καλό σήμα για το κινητό). Αυτός ήταν στο παράθυρο και χαμογελούσε.
Όταν φεύγαμε για διακοπές και κλείναμε την Ξαστεριά, τα Χριστούγεννα ή το καλοκαίρι, στενοχωριότανε και ανυπομονούσε πότε θα ξανανοίξουμε. Ο σύντροφος Μίνως ήταν ο άγρυπνος φρουρός της λέσχης μας. Αν η Ξαστεριά ήταν κλειστή και πήγαινε κάποιος άγνωστος να ζωγραφίσει στην είσοδο ή να πετάξει κάτι για να προκαλέσει ζημιές, τότε ο κύριος Μίνως έδινε ραπόρτο αμέσως στην πρώτη βάρδια που θα άνοιγε την επόμενη μέρα. “Χθες το βράδυ ήρθαν προβοκάτορες…” έλεγε χαμηλόφωνα.
Ο σύντροφος Μίνως μας είχε υπερασπιστεί όταν έγινε συλλογή υπογραφών στη γειτονιά επειδή κάναμε θόρυβο. Ήταν το “γερό χαρτί”. Ήταν γέρος, άρρωστος, έμενε ακριβώς απέναντι. Πρώτα, όμως, φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Είχε πει ψέματα: “Θόρυβος; Ποιος θόρυβος; Δεν μας ενοχλούν καθόλου τα παιδιά”
Τον είχαμε καλέσει και σε εκδήλωση, το φθινόπωρο του 2011 στην Ξαστεριά, σαν ομιλητή.”70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ: Αντίσταση και αλληλεγγύη σε περιόδους κατοχής.” Τότε είχαμε παρακαλέσει πολύ την οικογένεια του για να πάρουμε το οκ. Η υγεία του ήταν σε κρίσιμη κατάσταση και δεν έπρεπε να μετακινείται από το σπίτι. Όμως, εκείνος φόρεσε τα καλά του και ήρθε με το μπαστουνάκι του. Μας είπε ιστορίες για την δολιοφθορά στο αεροδρόμιο, για τότε που οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ. Ήταν από τις πιο όμορφες εκδηλώσεις που έχουμε κάνει στα δέκα χρόνια ύπαρξης της οργάνωσης στο Ηράκλειο. Μετά η κόρη του μας καταευχαρίστησε και μας είπε ότι ο κύριος Μίνως ξανάνιωσε τουλάχιστον 20 χρόνια!
Δεν είναι λίγο πράμα να σε αγαπά ένας κομμουνιστής σαν τον κύριο Μίνω. Βασικά ήταν και είναι η πιο μεγάλη τιμή,
Ο κύριος Μίνως ήταν ουσιαστικά το πιο μεγάλο ηλικιακά μέλος της ΚΟΕ στο Ηράκλειο. Θα μας λείψει πολύ αλλά θα δώσουμε μία υπόσχεση στη μνήμη του. Να κάνουμε αυτό που θα θελε κι αυτός. Να πάρουμε τη σκυτάλη από το χέρι του και να αγωνιστούμε μέχρι να τους διώξουμε. Μέχρι την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Για τον κομμουνισμό.
Χθες πέθανε επίσης ο διανοούμενος Στεφάν Εσσέλ που οι περισσότεροι τον μάθαμε από το δοκίμιο “Αγανακτήστε”. Ας αφιερώσουμε λίγους στίχους στη μνήμη του κύριου Μίνου.
“Προτροπή προς λαούς:
Αγανακτείτε δικαίως
Αγωνιστείτε με σθένος..
Νικήστε..
Με αγάπη για την Ζωή και τον Άνθρωπο..”
Την Πέμπτη, 28/2, το μεσημέρι είναι η κηδεία του.
Οι νέοι της ΚΟΕ στο Ηράκλειο