Η Νάντια Βαλαβάνη συνεχίζει τις πετυχημένες παρεμβάσεις σε έναν ουσιαστικά εγκαταλελειμένο χώρο από την αριστερά, αυτόν του πολιτισμού. Φέτος, μονάχα με δύο εκδηλώσεις που προετοίμασε μαζί με άλλους συντελεστές, μία για το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ και η πρόσφατη για το εργατικό τραγούδι με τίτλο «Ψωμί και τριαντάφυλλα», έδειξε ότι είναι στρατευμένη σε μια υπόθεση σοβαρή, αξιόλογη και ουσιαστική. Στην ουσία, η Νάντια Βαλαβάνη παρουσιάζει με επιδέξιο, λιτό και απαιτητικό τρόπο αυτό που θα ονομάζαμε προλεταριακή τέχνη ή αλλιώς τέχνη για το προλεταριάτο. Το βασικό στοιχείο και στις δύο παρεμβάσεις είναι η κατάδειξη των νέων μορφών που έφερε στην τέχνη η προλεταριακή κοσμοαντίληψη, της «απάντησης» σε όλα τα πεδία των αστικών σχημάτων και ιδεολογικών μορφών, το ψυχοκινητικό της χαρακτήρα, με δυο λόγια την ανωτερότητά της. Έργο δυσκολότατο στις μέρες και σε συνθήκες ενός κοινού «απαίδευτου» αλλά και ταυτόχρονα διψασμένου. Ελπίζουμε η Νάντια Βαλαβάνη να συνεχίσει το δρόμο που έχει πάρει και να μας γεμίσει με νοήματα, συγκινήσεις, πάθος, σκέψη, κουλτούρα. Ζητήσαμε από την Νάντια Βαλαβάνη να μας πει δυο λόγια για την παράσταση «Ψωμί και τριαντάφυλλα» και μας έδωσε την παρακάτω δήλωση:
Δήλωση της Νάντιας Βαλαβάνη
«Θα ήθελα να ευχαριστήσω όσες και όσους τη βραδιά της Πρωτομαγιάς του 2007 επέδειξαν υποδειγματική αντοχή, δύο ώρες ακίνητοι μέσα στο κρύο, στην πλατεία Σουρμένων προκειμένου να παρακολουθήσουν τη μουσική παράσταση «Ψωμί και τριαντάφυλλα!». Oι 14 γυναίκες και άντρες, συντελεστές της παράστασης συναισθανόμαστε πόσο μας τίμησαν, κυρίως όμως το πόσο τίμησαν ένα είδος τραγουδιού που στις καλύτερες στιγμές του συνδέθηκε άμεσα με θρυλικούς απεργιακούς αγώνες, αλλά και με κεντρικά γεγονότα του πολιτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος, που σημάδεψαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σ’ όλο τον κόσμο τα τελευταία 120 χρόνια. Oυσιαστικά ό,τι έχει κερδηθεί το χρωστάμε σ’ αυτούς τους αγώνες, που ο καθένας τους υπήρξε μια μάχη στο πλαίσιο ενός πραγματικού πολέμου, με νεκρούς και τραυματίες, με φυλακισμένους κι εξόριστους, με ζωές που καταστράφηκαν και οικογένειες που ξεκληρίστηκαν. Kαι προπαντός το χρωστάμε στα εκατομμύρια τους εργάτες και εργάτριες, που με τη στάση και με τη δράση τους διαμόρφωσαν τα ιστορικά γεγονότα που τραγουδιούνται κι εξιστορούνται στα εργατικά τραγούδια.
Mια τέτοια βραδιά δε μπορεί παρά ν’ αποτελεί ιδιαίτερο φόρο τιμής στους ίδιους τους δημιουργούς αυτών των τραγουδιών, άγνωστους κι επώνυμους, πολλοί από τους οποίους ήταν κι οι ίδιοι εργάτες. Aπό τους ανώνυμους τροβαδούρους του μεσαιωνικού Πολέμου των Xωρικών του «Oι σκέψεις είναι ελεύθερες», τον καταζητούμενο Kομμουνάρο Eυγένιο Ποτιέ της «Διεθνούς» και τον φυλακισμένο Λεονίντ Πέτροβιτς Pάντιν του «Aδέρφια, στον ήλιο, στο φως», μέχρι την πολιορκημένη από τους σερίφηδες στα βουνά του Kολοράντο, μόνη με εφτά μικρά παιδιά, Φλόρενς Pις του «Mε ποιους είσαστε;» και τον Γιάννη Pίτσο, που τις μέρες κείνες του Mάη του ‘36, κλεισμένος στη σοφίτα του, άρρωστος και κάνοντας αιμοπτύσεις, έγραψε μέσα σε τρία συνεχόμενα 24ωρα τον «Eπιτάφιο». Kάποιοι απ’ αυτούς, από τον Tζο Xιλ το 1915 μέχρι τον Bίκτορ Xάρα το 1973, σφράγισαν με το αίμα τους τα τραγούδια τους. Xάρη στο ταλέντο και στη δημιουργικότητα όλων τους, τα μουσικά τους μηνύματα κατόρθωσαν να φτάσουν μέχρι τις μέρες μας, σ’ έναν κόσμο πολύ διαφορετικό, με αμείωτη τη δύναμή τους να μας αγγίζουν και να μας κάνουν να σκεφτόμαστε – όπως φάνηκε και από τη βραδιά στο Eλληνικό.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω, επίσης, το Δήμο Eλληνικού, που μας έδωσε τη δυνατότητα να κάνουμε αυτή τη βραδιά να υπάρξει. Θα ήθελα να ευχαριστήσω, όμως, και την εφημερίδα σας. Όπως και οι εφημερίδες «Eποχή» και «Πριν», στηρίξατε αποφασιστικά αυτή τη μουσική παράσταση, συντελώντας στην επιτυχία της.»