Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Χειραφέτηση: Ο δρόμος για την Ελευθερία στη χώρα μας

Έχουμε τονίσει ξανά πως θα «μιλάμε» μόνο όποτε έχουμε κάτι -σημαντικό κατά τη γνώμη μας- να πούμε και για αυτό καταθέτουμε τις σκέψεις και εκτιμήσεις που ακολουθούν.

1. Κυβέρνηση Τσίπρα: αποικιακός υπηρέτης των «δανειστών»

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προχωρά στην υπερψήφιση του πακέτου μέτρων 5,4 δισ. που προέβλεπε το τρίτο μνημόνιο. Η μεθόδευση είναι η γνωστή «κλεφτοκοτάδικη», δηλαδή αιφνιδιαστική και πραξικοπηματική για να εξασφαλιστούν οι επιδιωκόμενοι στόχοι. Θυμίζουμε πώς μεθοδεύτηκε τόσο η υπερψήφιση του Μνημονίου στις 14 Αυγούστου, όσο και οι πρόωρες εκλογές εξπρές στις 20 Σεπτεμβρίου. Θα πολλαπλασιαστούν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ «τύπου Χρυσοχοΐδη» που ούτε καν θα έχουν διαβάσει τι ψηφίζουν και επίλεκτα στελέχη θα σκίζουν τα ρούχα τους, αυτοεξευτελιζόμενα για τις μάχες που δίνουν υπέρ των μνημονίων. Ιστορίες που έχουμε ξαναδεί τα τελευταία έξι χρόνια.
Το επιτελείο Τσίπρα έχει κάνει την επιλογή του: Πάση θυσία «αξιολόγηση» και εφαρμογή όλων όσων ζητά το «κουαρτέτο», με αντάλλαγμα το γάντζωμα μιας ομάδας στην εξουσία. Στην ουσία, προσφέρει υπηρεσίες στο σύστημα και στο χρηματιστικό κεφάλαιο, εφαρμόζοντας την «συσσώρευση μέσω αφαίρεσης πόρων από άλλους» προς όφελος των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Η Ελλάδα έχει αποικιοποιηθεί, έχει μετατραπεί σε Μπανανία που τη ρημάζουν οι διεθνείς «προστάτες» και οι κάθε φορά τοπικοί τυχοδιώκτες-όργανά τους. Με τη στήριξη της παρασιτικής και μεταπρατικής μεγαλοαστικής τάξης που συνέδεε πάντα τα συμφέροντά της με τους κάθε λογής πάτρωνες. Μέσω ενός ρηχού κοσμοπολίτικου ευρωπαϊσμού, λανσάρεται ο μεταμοντέρνος ραγιαδισμός που εξυπηρετεί όλα όσα θέλουν οι «δυνατοί».

2. Απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης

Στη χώρα δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Μέσα στο κοινοβούλιο και έξω από αυτό, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, ο συνδικαλιστικός κόσμος, σχεδόν όλα τα κόμματα, κινούνται εντός των μνημονιακών και συστημικών προδιαγραφών, αδιαφορούν για τις συνθήκες που ζει ο λαός, δεν τον εκφράζουν αλλά προσπαθούν να τον χειραγωγήσουν. Επιδίδονται στη μικροπολιτική, καταστρατηγούν κάθε έννοια δημοκρατίας σε όλες τις λειτουργίες τους και νοιάζονται αποκλειστικά για τα ποσοστά τους.
Το μοιραίο δίδυμο Τσίπρα – Μητσοτάκη σε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, είναι το πλέον αδύναμο σχήμα που υπήρξε μεταπολιτευτικά στην πολιτική σκηνή. Έτοιμοι για όλα, έτοιμοι να παραχωρήσουν κυριαρχικά δικαιώματα, να υπογράψουν συμφωνίες που κανένας άλλος πολιτικός δεν τόλμησε. Τόσο απλά και τόσο κυνικά από τη μεριά τους. Αποτελούν ό,τι καλύτερο για όσους επιδιώκουν την αφαίρεση πόρων της κοινωνίας, του λαού, του έθνους.
Αριστερά και συνδικαλισμός δεν κάνουν τίποτα για να ανοίξει ο δρόμος μιας πραγματικής διεξόδου. Μιλούν για τους δικούς τους χώρους, ιδεολογικούς, πολιτικούς και συνδικαλιστικούς, αλλά καθόλου για την χώρα. Επιμένουν στον «διεκδικητισμό», καταγγέλλουν μόνο το ασφαλιστικό ή το φορολογικό, ενώ κρίνεται η ζωή και το μέλλον του τόπου. Λένε μεγάλα λόγια και συνθήματα κενά περιεχομένου, χωρίς να ασχολούνται σοβαρά και συστηματικά για την οικοδόμηση μιας εναλλακτικής.
Η χρεοκοπία της υπαρκτής Αριστεράς είναι βαθιά, δομική και με ελάχιστα περιθώρια επιδιόρθωσης. Όχι μόνο με τη μορφή της «πρώτη φορά Αριστεράς», αλλά και με τις πολλές παραλλαγές «καθαρής Αριστεράς» (αρκεί μόνο μια ματιά στις δεκάδες προβλέψιμες και ξεχωριστές συγκεντρώσεις των ημερών). Είτε ως στυλοβάτης και προωθητής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων μέσω της συμμετοχής σε κυβερνητικά σχήματα (στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τις τελευταίες δεκαετίες), είτε περιχαρακωμένη, γραφειοκρατική, νοσταλγική ενός παρελθόντος και καθόλου αυτοκριτική. Η χρεοκοπία αυτή βγαίνει στην επιφάνεια στη χώρα μας, αλλά και πανευρωπαϊκά, και κανένα νόημα δεν έχει να καλύπτεται ή να αποκρύβεται.
Ειδικά στη χώρα μας, η σύγχυση, ο αφοπλισμός, και η ακύρωση της ελπίδας από τον ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησαν μια σύνθετη κατάσταση μέσα στο λαό και στους ανθρώπους που ενεργοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια, εκφράζοντας απέχθεια προς το πολιτικό σύστημα και τα Μνημόνια, ζητώντας δημοκρατία και αξιοπρέπεια.

3. Η χώρα δεν είναι μόνο αποικία χρέους, αλλά επιπρόσθετα εμπλέκεται σε μια ζώνη πολέμων και απειλείται.

Όσα αναφέρθηκαν δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει. Η Ελλάδα βρισκόμενη σε μια ζώνη συγκρούσεων, έχει μεταβληθεί σε πολεμικό μετόπισθεν, σε χώρο συγκέντρωσης προσφύγων από την πρώτη γραμμή και ανεφοδιασμού πολεμικών «εργαλείων» που σκορπούν τον θάνατο, ενώ γίνονται προετοιμασίες και για άλλου είδους εμπλοκές.
Σε αυτά πρέπει να προστεθεί η κλιμάκωση της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής που δεν έχει παραιτηθεί ούτε στο ελάχιστο από τις στρατηγικές της επιδιώξεις σε Αιγαίο, Θράκη και Κύπρο. Η Τουρκία δρα ως προβοκάτορας στην περιοχή και δημιουργεί τετελεσμένα χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα (στρατός, προσφυγικό, οικονομία, στήριξη του ISIS κ.λπ.) ενώ, στην ουσία, είναι σε εμπόλεμη κατάσταση με τρεις τουλάχιστον δυνάμεις (Ρωσία, Συρία, κουρδικό στοιχείο) και κλιμακώνει τις προκλήσεις απέναντι στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, δημιουργεί όρους για προνομιακές σχέσεις με την Ευρώπη, μέσω εκβιασμών που πιάνουν, και εξασφαλίζει την «ουδετερότητα» των ΗΠΑ για τις σχέσεις με την Ελλάδα. Στα παράλια έχουμε μεγάλες συγκεντρώσεις στρατιωτικών δυνάμεων, το τουρκικό επιτελείο στρατού έχει πολλά σχέδια και κάνει εμπρηστικές δηλώσεις, ενώ η βαθιά πολιτική κρίση που αποκαλύπτεται με τη σύγκρουση Ερντογάν – Νταβούτογλου, φαίνεται να ενισχύει τη δυναμική επιθετικότητας του καθεστώτος.
Η Ελλάδα (δηλαδή η υπόστασή της ως χώρα, κοινωνία, λαός και έθνος) βρίσκεται σε μια ασφυκτική μέγγενη. Από δυσμάς, οι «δανειστές» πλιατσικολογούν τη Μπανανία, χρησιμοποιώντας την και σαν παραπέτασμα για τη φραγή των προσφυγικών κυμάτων προς την «πολιτισμένη Ευρώπη». Από νοτιοανατολικά, οι πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή και η κλιμάκωση του τουρκικού επεκτατισμού.
Και επειδή πολύς λόγος γίνεται για την Ευρώπη, ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια Ευρώπη που κλυδωνίζεται, μωσαϊκό που τρίζει, κάτω από τη μπότα της γερμανικής κυριαρχίας και με τον βραχνά του ευρωατλαντισμού. Δέσμια των πολιτικών του διευθυντηρίου της Ε.Ε., εμπόλεμη και σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, σε βαθύτατη οικονομική ύφεση, με εντεινόμενες φυγόκεντρες τάσεις. Κυρίως, με έλλειμμα Δημοκρατίας σε όλους τους τομείς και με ενσωματωμένη ή περιθωριοποιημένη την Αριστερά. Αλλά και με νέα κινήματα που ακόμα βρίσκονται σε φάση δοκιμών, αναδεικνύοντας όμως νέες ανάγκες, αλλά και την καθολική κρίση της πολιτικής.
Δεν είναι λοιπόν μόνο το ασφαλιστικό! Δεν υπάρχει δρόμος προς την Ελευθερία, την Ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία, τη Χειραφέτηση, χωρίς συνυπολογισμό όλων αυτών των παραγόντων.

4. Ανάγκη μιας άλλης πολιτικής. Μιας νέας πολιτικοποίησης, μακριά από την κομματοκρατία και το φαύλο πολιτικό σύστημα.

Ορισμένες διαπιστώσεις. Μάλλον πρέπει να ξαναρχίσουμε από την αρχή, αξιοποιώντας τα πολύτιμα συμπεράσματα από την πρόσφατη πείρα και τη γνώση της ιστορίας του τόπου. Κανείς δεν πρόκειται να μας βοηθήσει. Μόνοι μας θα σηκωθούμε και θα παλέψουμε. Με πεποίθηση πως η μετάβαση σε μια ελεύθερη χώρα με ελεύθερο λαό δεν είναι ουτοπία, αλλά πορεία συνεχών προσπαθειών, ρήξεων με μηχανισμούς υποδούλωσης και θετικών θέσεων που συγκροτούν ένα κοινωνικό μπλοκ που αγωνίζεται συνειδητά για πραγματική δημοκρατία παντού, ανεξαρτησία από κάθε είδους καταναγκασμούς και χειραφέτηση σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής.
Στη χώρα μας υπάρχει ένα συγκλίνον δυναμικό αρκετά μαζικό, καίριο για να αποτελέσει τη βάση ενός πολιτικού κινήματος διεξόδου της χώρας. Το δυναμικό αυτό δεν ταυτίζεται με την υπαρκτή Αριστερά και η αντιστασιακή δυναμική που ενυπάρχει σε αυτό, απαιτεί για να εκφραστεί, πολιτικό προσανατολισμό που δεν θα προκύψει από κλασικές κομματοκρατικές λογικές, αλλά με πιο σύνθετους τρόπους. Όποια «επιτελεία» θέλουν να κάνουν κάτι, θα πρέπει να επενδύουν πραγματικά σε αυτή τη δυναμική και όχι στον εαυτό τους. Δεν υπάρχει κανείς αυτόκλητος αποκλειστικός εκφραστής αυτής της δυναμικής. Αναζητούνται αυθεντικές μορφές έκφρασης και νέα μείγματα πολιτικής δράσης. Τα μηνύματα από τις πλατείες (πρόσφατα από το Παρίσι) έχουν θέσει με σαφή και μαζικό τρόπο την απαίτηση μιας άλλης πολιτικής από αυτήν που προσφέρει η επίσημη πολιτική σκηνή, αφού ο κόσμος δίκαια απεχθάνεται τα καπελώματα, την αυτοαναφορικότητα και την υπεροψία των κομματικών σχηματισμών.
Σήμερα είναι αναγκαία η διερεύνηση των όρων συνεύρεσης, έκφρασης, διαλόγου και κοινής δράσης όλης αυτής της δυναμικής – δυναμικού. Αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσω δημιουργίας ενός ακόμη κόμματος ή μιας ενότητας αριστερών δυνάμεων. Χρειάζεται κάτι άλλο και πρέπει να το εφεύρουμε. Ήδη έχει αρχίσει ένας διάλογος -που πρέπει να επεκταθεί και να γενικευτεί- με βάση το ερώτημα «Τι κυρίως λείπει, τι κυρίως χρειαζόμαστε». Τέτοιες πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν την προπαρασκευαστική φάση για την έκφραση της δυναμικής που υπάρχει.
Έτσι κι αλλιώς μπαίνουμε σε μια φάση κοινωνικής διέγερσης που όμως απορρίπτει την πολιτική με τον τρόπο που της προσφέρεται και δεν μπορεί να υπάρξει επανασύνδεση με την πολιτική χωρίς συναίσθηση αυτής της απόρριψης. Δεν μπορεί να γίνει με το να ξαναειπωθεί το «Κάτω τα μνημόνια» ή «Έξω από το ευρώ», δεν γίνεται με τον παλιό τρόπο, ούτε με την κατασκευή μιας νέας «πλατφόρμας». Νέα πολιτικοποίηση σημαίνει επανεύρεση ενός πολιτικού δρόμου και ανίχνευση ιδεών και αξιών ως προϋποθέσεων στις οποίες θα στηριχθούν στρατηγικές επιδιώξεις. Στην ουσία είναι φάση νέου προσανατολισμού με έμφαση στις απόψεις που στηρίζουν και στοιχειοθετούν την πολιτική, οικονομική, κοινωνική διέξοδο της χώρας, ως εναλλακτική για την οποία αξίζει κανείς να αγωνιστεί.
Σε τέτοιου είδους ουσιαστικές διεργασίες σκοπεύουμε να συμβάλλουμε ενεργά το επόμενο διάστημα.

KOE, 7 Μαΐου 2016