[Στο τέλος παρατίθενται δύο κατατοπιστικά παραρτήματα: Α. Πληροφορίες για τη Γάζα και την τρέχουσα σύγκρουση, Β. Κείμενα οργανώσεων της περιοχής που εκδόθηκαν στις 7/10]
-1-
Έχουμε επισημάνει, αρκετές φορές το τελευταίο διάστημα, ότι η «αφαίρεση» των λαών από τις γεωπολιτικές αναγνώσεις διαφόρων σχολών αναλυτών, όπως και από τα σχέδια που καταρτίζουν επί χάρτου οι μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις, οδηγεί σε εσφαλμένες εκτιμήσεις και θέσεις, και ενίοτε σε περιπλοκή ή αποτυχία των εν λόγω σχεδιασμών. Πιο συγκεκριμένα, κάνουν μεγάλο λάθος όσοι υπερεκτιμούν τις όποιες διακρατικές συμφωνίες ή συνομιλίες, τις προθέσεις εξομάλυνσης σχέσεων για την προώθηση νέων συσχετισμών κ.ο.κ., ξεχνώντας τον παράγοντα «έθνη-λαοί-αντίσταση», και ιδιαίτερα την Παλαιστινιακή Αντίσταση.
Όταν επικρατούν τέτοιες μηχανιστικές λογικές, όταν ο κόσμος ερμηνεύεται με όρους σκακιέρας, τότε η γεωπολιτική εκλαμβάνεται μονόπλευρα σαν υπόθεση ισχύος αντιμαχόμενων κρατών ή μπλοκ – παραβλέποντας το κοινωνικό ζήτημα, ή την εθνική καταπίεση, ή ακόμα τις μάζες που εμπλέκονται μέσα από οργανωμένα κινήματα εθνικοαπελευθερωτικής αντίστασης και τις εξεγέρσεις λαών και εθνών, και οπωσδήποτε μια σειρά νέες, ετερογενείς και αντιφατικές καταστάσεις υβριδικού τύπου. Οπότε πολλοί μπορεί να αιφνιδιάζονται από «ξαφνικά» γεγονότα, από «ανεπάρκειες των υπηρεσιών ασφαλείας», από «εμπλοκές της τεχνολογικής υπεροχής» κ.ο.κ., και να καταφεύγουν ακόμη και σε συνωμοσιολογικές αστειότητες.
Για παράδειγμα: ότι είναι «κόλπο» της Τουρκίας σε συνεννόηση με τη Χαμάς (τη στιγμή που και η Τουρκία επαναπροσέγγιζε την Αίγυπτο και το Ισραήλ…), ή ότι οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες τάχα γνώριζαν τα πάντα, αλλά δεν αντέδρασαν διότι έψαχναν αφορμή για συντριβή της Γάζας (δηλαδή άφησαν να πληγεί η διεθνής εικόνα του Ισραήλ και να έχουν εκατοντάδες νεκρούς και ομήρους για να βρουν μια «δικαιολογία» που ποτέ δεν χρειάστηκαν…). Αυτές οι απλοϊκές αναγνώσεις δεν κατανοούν ότι είναι η δύση της Δύσης που διευκολύνει βήματα άλλων παραγόντων, είτε ενδιάμεσων περιφερειακών δυνάμεων είτε κινημάτων με διεθνικές αναφορές (αλλά δίχως να χάνουν τα εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά τους), που περιπλοκοποιούν τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ισχυρών.
-2-
Δεν επιτρέπεται να αγνοείται το γεγονός ότι οι παράγοντες της αστάθειας, των χαοτικών καταστάσεων, τελικά και του πολέμου, είναι μια κύρια τάση της εποχής μας, η οποία μάλιστα ενισχύεται. Έτσι ενεργοποιούνται τα θερμά επίκεντρα μεγάλων αντιπαραθέσεων, ενώ τα πολλαπλά ανοιχτά μέτωπα κάνουν πιο πολύπλοκη τη συγκρότηση αξόνων συμμαχιών, και αναδύονται αντικρουόμενες επιδιώξεις –σε κάποια μέτωπα– δυνάμεων που σε άλλα είναι σύμμαχοι ή συνεργάζονται (βλ. περιπτώσεις Τουρκίας, Ιράν κ.ά.).
Οπωσδήποτε στο κεντρικό στόχαστρο του Ισραήλ βρίσκεται το Ιράν, ενάντια στο οποίο υπάρχουν πολεμικές προετοιμασίες, με την υποστήριξη του πιο φιλοπόλεμου τμήματος της βορειοαμερικανικής ελίτ. Τμήμα και προϋπόθεση αυτών των σχεδιασμών είναι και οι συνεννοήσεις, που όμως τώρα περιπλοκοποιούνται, του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία (τα σχέδια της οποίας για βαθύτερη διείσδυση προς τον Καύκασο μέσω Αζερμπαϊτζάν κ.λπ. εμποδίζει η Τεχεράνη). Είναι σαφές ότι το «τόξο εξομάλυνσης» που πήγαινε να δημιουργηθεί θα τροποποιηθεί δραστικά.
Σε κάθε περίπτωση, η νέα σύγκρουση που ξετυλίγεται στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη –δηλαδή σε μια επί δεκαετίες εμπόλεμη ζώνη– τροποποιεί τις ισορροπίες, τα δεδομένα και τέτοιου είδους σχεδιασμούς που είχαν μπει σε κίνηση. Και την ίδια στιγμή διαφαίνεται ότι η Δύση, με όλες τις εσωτερικές αντιφάσεις της και σε μια συγκυρία όπου έχει εμπλακεί στη διόλου εύκολη και άγνωστης έκβασης ουκρανική σύρραξη, μάλλον δεν επιδιώκει άλλον ένα γενικευμένο (και εξίσου άγνωστης έκβασης) πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Συμπέρασμα: Οι λαοί υπάρχουν και, όταν είναι αποφασισμένοι να αντισταθούν, βάζουν και τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις.
-3-
Ειδικά ο παλαιστινιακός λαός, που υπόκειται εδώ και 75 χρόνια έναν στυγνό ρατσιστικό καθεστώς, ένα απάνθρωπο κατοχικό απαρτχάιντ, έχει κάθε δικαίωμα στην εθνική του ολοκλήρωση και αξιοπρέπεια (οι όροι «ρατσιστικό καθεστώς» και «απαρτχάιντ» δεν είναι δικοί μας: έστω και καθυστερημένα, χρησιμοποιούνται πλέον από «υπεράνω υποψίας» διεθνείς οργανισμούς και οργανώσεις για να χαρακτηρίσουν το Ισραήλ). Πόσο μάλλον που επί τρεις γενιές διεκδικεί αυτό το δικαίωμά του με ιστορικό πείσμα και άρνηση υποταγής.
Το Παλαιστινιακό ζήτημα, τροφοδοτούμενο από την κατοχή και την αντίσταση σ’ αυτήν, η οποία δημιουργεί όρους ισχύος, υπάρχει και θα «ταλαιπωρεί τη διεθνή κοινότητα» ώσπου αυτός ο λαός –που ακόμη και εγκαταλελειμμένος από τους πάντες αρνείται διαχρονικά να σκύψει το κεφάλι– να απελευθερωθεί. Το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας, όπως και η ελέω κυνισμού κατάργηση των εννοιών «δίκιο» και «άδικο», δεν έλυσε μέχρι τώρα το Παλαιστινιακό ζήτημα, ούτε θα το λύσει στο μέλλον. Η παλαιστινιακή κοινωνία παραμένει παρούσα, το «πανίσχυρο» Ισραήλ αδυνατεί να τη λυγίσει ή να την ισοπεδώσει, και η ζωτικότητά της θα εξακολουθεί να προκαλεί σεισμούς και ρωγμές μέχρι να επιτευχθεί μια δίκαιη και μόνιμη λύση.
Όσοι παριστάνουν ότι δεν το αντιλαμβάνονται, όσοι αποκρύπτουν ή διαστρεβλώνουν το τι συμβαίνει όχι από το περασμένο Σάββατο αλλά εδώ και 75 χρόνια σε μια κατεχόμενη χώρα, όσοι κατ’ εξακολούθηση βιάζουν την κοινή λογική και το διεθνές δίκαιο, θα βρίσκουν ξανά και ξανά μπροστά τους, με τη μια ή την άλλη μορφή, το επάρατο Παλαιστινιακό ζήτημα. Ο κυνισμός και ο στρουθοκαμηλισμός αδυνατούν να το εξαφανίσουν, παρόλο που στο διάβα των χρόνων ο τρόπος που υπάρχει το Παλαιστινιακό ζήτημα έχει αλλάξει (Το σύγχρονο παλαιστινιακό κίνημα έχει περάσει πολλές φάσεις, και σήμερα λίγο θυμίζει αυτό που υπήρχε πριν μερικές δεκαετίες. Η ύπαρξη και μόνο της Χαμάς είναι απόδειξη, όπως είναι ισχυρή ένδειξη και ο πολλαπλασιασμός των νεολαιίστικων αντιστασιακών ομάδων που δεν ανήκουν σε καμιά παραδοσιακή παράταξη. Το ίδιο και οι διασυνδέσεις με το σουνιτικό και το σιιτικό τόξο, κ.ο.κ.).
-4-
Εδώ να πούμε ότι δεν εκπλήσσει καθόλου η άμεση υποστήριξη του κατοχικού Ισραήλ από την ελληνική κυβέρνηση της Ν.Δ., την αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και τις… λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ, Ελλ. Λύση). Ούτε η ρηχή αντιμετώπιση του νέου πολέμου ως εκδήλωση «τρομοκρατικής επίθεσης ισλαμιστών» εκπλήσσει. Όπως δεν εκπλήσσει εξάλλου και η δογματικού τύπου εμμονή αριστερών δυνάμεων στο παλιό, θνησιγενές (και εδώ και χρόνια ντε φάκτο ανύπαρκτο) σχέδιο των «δύο κρατών».
Η ανοιχτά φιλοϊσραηλινή στάση του ελλαδικού πολιτικού κόσμου, πέρα από το ότι «δεν συνάδει με το διεθνές δίκαιο» (πόσο μάλλον με το δίκαιο γενικά), δεν έχει ως κριτήριο την εξυπηρέτηση του συμφέροντος της χώρας μας, ούτε φυσικά της ευρύτερης γειτονιάς μας – κάτι που θα έπρεπε να έχει προτεραιότητα. Αυτό το κατανοούσαν καλά όλες ανεξαιρέτως οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις που, έως και τις αρχές της δεκαετίας του 1990, φρόντιζαν να τηρούν μια πιο ισορροπημένη στάση σε σύγκριση με τη σημερινή κραυγαλέα (και δίχως καν απτά ανταλλάγματα) υποστήριξη του κατοχικού κράτους.
Φυσικά ο σημερινός κόσμος δεν είναι ίδιος με αυτόν του 1990. Αλλά ακόμη και κυνικά αν σταθεί κανείς, όταν διαπιστώνει: α) ότι η Δύση αδυνατίζει και ταλανίζεται από ενδορρήξεις, β) ότι το κέντρο βάρους μετακινείται προς μια Ανατολή που κι αυτή δεν αποτελεί έναν ενιαίο πόλο, και γ) ότι μέσα στη ρευστότητα και τους σπασμούς της μετάβασης σε ένα νέο συσχετισμό, τρίτες δυνάμεις ή και κινήματα μπορούν να χρωματίζουν τις εξελίξεις, οι οποίες δεν ξεδιπλώνονται αποκλειστικά με βάση τους στρατηγικούς σχεδιασμούς πολύ ισχυρών κέντρων, πού οδηγείται; Οδηγείται (θα έπρεπε να οδηγείται!) σε μια διαφορετική, πιο ισορροπημένη στάση. Εκτός εάν έχει διαποτιστεί –όπως συμβαίνει με τη «δική μας» ελίτ– από τον ενδοτισμό και την υποτέλεια σε μια δύουσα Δύση…
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να αποφευχθεί η πλήρης αποξένωση και ρήξη με τον ταραγμένο αραβικό κόσμο. Μια τέτοια στάση εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους, που δεν θα ανακόπτονται εσαεί από κάποιον «πρότερο έντιμο βίο» της Ελλάδας, ούτε θα αντισταθμίζονται από την ταύτιση με ένα κράτος αμφίβολου μέλλοντος, όπως το ισραηλινό, που βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερες κρίσεις.
Πιο συγκεκριμένα τώρα για όσα συμβαίνουν από το Σάββατο 7/10:
-5-
Η επιχείρηση «Κατακλυσμός στο Αλ-Άκσα» αποτελεί καταρχήν τεράστιο πλήγμα στο διεθνές πρεστίζ, το ηθικό και την ψυχολογία του κατοχικού κράτους. Πάει (ξανά) στράφι όλη η αλαζονική μυθολογία περί «αήττητου» ισραηλινού στρατού, περί των «καλύτερων στον κόσμο» μυστικών υπηρεσιών, περί των ανυπέρβλητων spyware και των hi-tech μεθόδων επιβολής της κατοχής. Επιπλέον, η αιχμαλωσία/ομηρεία τριψήφιου, όπως φαίνεται, αριθμού ισραηλινών στρατιωτικών, εποίκων ή/και αμάχων είναι κάτι πρωτοφανές, που δεν μπορεί να χωνευτεί από την σοκαρισμένη ισραηλινή κοινωνία.
Την ίδια στιγμή, αυτή η επιχείρηση αναπτερώνει το ηθικό του παλαιστινιακού λαού και των αραβικών μαζών. Από το 1973 (πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, όπου η επίθεση αραβικών κρατών ανακόπηκε μόνο μετά από ανάμειξη των ΗΠΑ) δεν έχει υπάρξει τέτοιας έκτασης επιχείρηση και αιφνιδιασμός από αραβικής πλευράς. Και μάλιστα αυτή τη φορά όχι από τακτικούς στρατούς, αλλά από ένα κίνημα του οποίου ο εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας υπερτερεί κάθε «θρησκευτικής» ιδιομορφίας. Η μοναδική άλλη φορά που τσαλακώθηκε τόσο το πρεστίζ του Ισραήλ ήταν το 2006, όταν η λιβανέζικη Αντίσταση απώθησε νικηφόρα την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο.
Η επιχείρηση Κατακλυσμός πέτυχε πράγματα που στις συνθήκες της hi-tech και βαριά στρατιωτικοποιημένης κατοχής θεωρούνταν αδιανόητα. Αυτό το ξεπέρασμα της φαντασίας έγινε δυνατό χάρη στην τόλμη και αποφασιστικότητα χιλιάδων ανθρώπων που είπαν ότι «υπό τις δεδομένες συνθήκες, το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να πάρω μέρος σε αυτήν την επιχείρηση», αν και γνώριζαν ότι το πιθανότερο είναι να σκοτωθούν. Και έτσι εξευτέλισαν το «πανίσχυρο» Ισραήλ, που επιπλέον το υποστηρίζει σύμπασα η Δύση με επικεφαλής τις ΗΠΑ (οι οποίες, εκτός των άλλων, του χαρίζουν 3,8 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε άνευ όρων στρατιωτική βοήθεια).
-6-
Επανερχόμαστε λοιπόν στην αρχική διαπίστωση: ότι δηλαδή η πεισματική άρνηση των παλαιστινιακών μαζών να αποδεχθούν τη μοίρα του «φυλετικά και κοινωνικά κατώτερου», άρα εσαεί καταδικασμένου σε ρόλο είλωτα, καθίσταται «απρόβλεπτος» παράγοντας που –ιδίως στις εύθραυστες και ρευστές συνθήκες παγκόσμιων αναταράξεων και αντιθέσεων μεταξύ των μεγάλων– περιγελά αλαζονικές βεβαιότητες και αναγκάζει μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις σε τροποποίηση ή και εγκατάλειψη σχεδιασμών.
Έτσι, η επιχείρηση «Κατακλυσμός στο Αλ-Άκσα» μπλοκάρει καταρχήν τα σχέδια εξομάλυνσης των σχέσεων των αντιδραστικών αραβικών κρατών (αλλά και επαναπροσέγγισης της Τουρκίας) με το Ισραήλ. Η προοπτική άμεσης συμφωνίας Σαουδικής Αραβίας-Ισραήλ υπό την μπαγκέτα των ΗΠΑ, και η ανάγκη ανακοπής της, μάλλον αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα εξαπόλυσης τη συγκεκριμένη στιγμή της επιχείρησης Κατακλυσμός – σε συνδυασμό βέβαια με το αιματηρό ξεσάλωμα του κατοχικού στρατού εδώ κι ένα χρόνο, τα ατιμώρητα δολοφονικά πογκρόμ των εποίκων σε παλαιστινιακά χωριά, την ένταση της επιχείρησης αλλοίωσης του πληθυσμού σε Ιερουσαλήμ και Δυτική Όχθη με ξεσπίτωμα των γηγενών, τη βεβήλωση του τεμένους Αλ-Άκσα, και οπωσδήποτε τη συνεχιζόμενη ασφυξία της Γάζας.
Για όποιον υποψιάζεται έστω τι σημαίνει η «ζωή» 2,1 εκατομμυρίων ανθρώπων στοιβαγμένων σε μια έκταση όση αυτή της Λευκάδας, πλήρως αποκλεισμένη από ξηράς, αέρος και θαλάσσης, με ανατιναγμένες τις πλέον στοιχειώδεις υποδομές, συχνά χωρίς ηλεκτρικό, πόσιμο νερό, φάρμακα και τρόφιμα [βλ. παράρτημα], η επιχείρηση Κατακλυσμός μοιάζει με Έξοδο του Μεσολογγίου. Πράγματι, οι «επιτιθέμενοι» που σπάνε τον ασφυκτικό και εξοντωτικό κλοιό 16 χρόνων και μεταφέρουν τη μάχη στα στρατόπεδα του κατοχικού στρατού και στα δήθεν κιμπούτζ των ένοπλων εποίκων, νοιώθουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα πια. Στο νου και την ψυχή του επ’ αόριστον έγκλειστου στη «μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου», μαχητή ή άμαχου, ξαναγεννιούνται οι στίχοι του Ρήγα: «Καλύτερα μιας ώρας…»
-7-
Η επιχείρηση «Κατακλυσμός στο Αλ-Άκσα» έχει όμως κι άλλες επιπτώσεις. Μία από αυτές είναι ότι χαλάει την «κανονικότητα» και στα μυαλά προοδευτικών ανθρώπων. Η κανονικότητα αυτή είναι: οι Ισραηλινοί σκοτώνουν Παλαιστίνιους – οι αλληλέγγυοι διαμαρτύρονται – η διεθνής κοινότητα αδιαφορεί, και πάλι από την αρχή. Όταν όμως οι Παλαιστίνιοι ασκήσουν το δικαίωμα αντίστασης στην κατοχή με κάθε μέσο, παύουν να είναι τα βολικά θύματα που αξίζουν συμπόνια. Διότι χαλάνε τη διαστροφική αυτή κανονικότητα, οπότε ξαφνικά γίνονται «επιτιθέμενοι τρομοκράτες», και οι κατοχικές δυνάμεις «αμυνόμενες».
Σε ένα τέτοιο άθλιο αναποδογύρισμα της πραγματικότητας έχει κατρακυλήσει (ακόμα και) η ευρωπαϊκή-παγκοσμιοποιημένη αριστερά. Διότι για σχεδόν όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, η πηγή του προβλήματος είναι σαφής: η κατοχή και όσα αυτή φέρνει. Οι ευρωπαϊστές κάθε απόχρωσης όμως, που δύσκολα κρύβουν την πεποίθησή τους ότι οι θύτες είναι πολιτισμένοι κι όλα τα θύματά τους βάρβαροι, συνέπηξαν πάλι ένα ευρύ μέτωπο καταδίκης της «τρομοκρατίας της Χαμάς». Ας αναρωτηθούν όσοι δεν μπορούν να αντισταθούν στην αφόρητη πίεση που ασκεί αυτό το «αντιτρομοκρατικό μέτωπο»: πότε οι «Μεγάλες Δυνάμεις» δεν διαστρέβλωσαν την πραγματικότητα και δεν ταύτισαν με την τρομοκρατία οποιοδήποτε εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα; Και δυο-τρεις επιπλέον παρατηρήσεις:
– Τυπικά τουλάχιστον, ο ΟΗΕ αναγνωρίζει το δικαίωμα ενός λαού υπό κατοχή να αντιστέκεται με κάθε μέσο (κι αν δεν το αναγνώριζε ο ΟΗΕ, το αναγνωρίζουν οι περισσότεροι λαοί του κόσμου: δικαίωμα στην αντίσταση με κάθε τρόπο, μέσο και έκφραση που επιλέγει ένα κατεχόμενο έθνος). Το Ισραήλ και οι υποστηρικτές του έχουν επιχειρήσει επανειλημμένα, αλλά χωρίς επιτυχία, να ανατρέψουν τη σχετική σαφή απόφαση 37/43: «Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών επιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από την αποικιοκρατική και ξένη κυριαρχία και την ξένη κατοχή με όλα τα διαθέσιμα μέσα, συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα».
– Η δαιμονοποίηση π.χ. της Χαμάς (που δεν ήταν μόνη στην επιχείρηση Κατακλυσμός, αλλά οπωσδήποτε αυτή πρωτοστάτησε) ως επιτιθέμενου, τρομοκρατικής οργάνωσης κ.λπ., και η προβολή του Ισραήλ ως αμυνόμενου, αποτελεί μια βαθιά ρατσιστική αντίληψη, ακριβώς επειδή διαγράφει το δικαίωμα της αντίστασης στην κατοχή και στη θέση του αναγνωρίζει το «δικαίωμα» του κράτους-απαρτχάιντ να κατέχει, να καταπιέζει, να εξευτελίζει, να ληστεύει και να σκοτώνει. Πρόκειται για μια διαστρέβλωση που «κουμπώνει» με την πολιτική των Δυτικών κρατών, τα οποία υποστηρίζουν το Ισραήλ για τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα. Εξάλλου οι πραγματικοί τζιχαντιστές δική τους τερατογένεση είναι…
– Διαφορετικής τάξης ζήτημα είναι η κριτική που νομιμοποιείται να ασκεί κανείς για συγκεκριμένες μορφές αντίστασης που εφαρμόζει μια ομάδα ανθρώπων (να συζητήσουμε π.χ. για τις βόμβες του IRA σε βρετανικές παμπ;), ή για τη γενικότερη πολιτική της κάθε οργάνωσης (όπως πρέπει να υπάρχει και η γνώση ότι το σουνιτικό ρεύμα εντός του παλαιστινιακού κινήματος ενισχύθηκε αρχικά από τους σημερινούς «ορκισμένους εχθρούς» του προκειμένου να πληγούν οι έως τότε κυρίαρχες λαϊκές-αριστερές πτέρυγές της PLO).
– Όσοι προοδευτικοί, διανοούμενοι κ.λπ. φρίττουν με την ένοπλη αντίσταση, ας πληροφορηθούν πώς αντιμετωπίζει το κατοχικό κράτος και τις μη βίαιες μορφές ύπαρξης-αντίστασης των Παλαιστινίων: π.χ. τις οργανώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, τις κινήσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την υπεράσπιση των φυλακισμένων, τις ενώσεις για παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ακόμη και τις αγροτικές κοινότητες που απλά προσπαθούν να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους. Ας πληροφορηθούν πόσοι Παλαιστίνιοι που δεν έχουν καμία σχέση με ένοπλες οργανώσεις καθημερινά δολοφονούνται εν ψυχρώ, βασανίζονται, ή φυλακίζονται επ’ αόριστον, ακόμη και χωρίς καν μια παρωδία δίκης (σύστημα «διοικητικής κράτησης»). Επιπλέον, ας πάρουν υπόψη τους και το γεγονός ότι, σε διεθνές επίπεδο, το Ισραήλ προσπαθεί (και σε ορισμένες χώρες της Δύσης επιτυγχάνει) να ποινικοποιήσει το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, την καμπάνια BDS κ.λπ.
-8-
Στην πρόσφατη ομιλία του στον ΟΗΕ, ο Νετανιάχου παρουσίασε έναν χάρτη στον οποίο δεν υπήρχε η Παλαιστίνη, και ανακοίνωσε αλαζονικά την εγκαθίδρυση μιας νέας Μέσης Ανατολής με επίκεντρο το Ισραήλ και τους «νέους Άραβες εταίρους». Στους Παλαιστίνιους απαξίωσε να αναφερθεί καν, όμως σύντομα οι «ανύπαρκτοι» έπληξαν καίρια το κύρος του. Τώρα δηλώνει ότι θα μετατρέψει τη Γάζα σε «έρημο νησί», δηλαδή προαναγγέλλει έγκλημα κατά ολόκληρου πληθυσμού. Οι Δυτικοί (μήπως και μερικοί ακόμη Μεγάλοι;) τον ακούν σιωπώντας.
Δεν πρόκειται απλά για υποκρισία, αλλά για νέα δεδομένα που δημιουργούνται στη δυτική –τουλάχιστον– αντίληψη περί διεθνούς δικαίου, διεθνούς νομιμότητας κ.λπ. Όλα τα παραπάνω συνιστούν μια σαφή προειδοποίηση: τα μυαλά και οι διαθέσεις των προοδευτικών ανθρώπων πρέπει να προετοιμαστούν ώστε να μπορούν να υπάρχουν και να αγωνίζονται όχι σε έναν κόσμο που γενικώς και αορίστως αλλάζει, αλλά σε έναν κόσμο που έχει τα συγκεκριμένα, ειδικά χαρακτηριστικά που περιγράφουμε ως τώρα.
Επιστρέφοντας στο πρόβλημα που έχουν το Ισραήλ και η Δύση που του κάνει πλάτες: οι πολιτικές εξανδραποδισμού και απαρτχάιντ, η διαστρεβλωμένη πραγματικότητα παραστάσεων, οι πανέξυπνοι πύραυλοι που αιωνίως πέφτουν στη Γάζα, οι παράνομοι εποικισμοί πάνω σε ξένη γη κ.ο.κ. δεν θα βγάλουν το ισραηλινό κράτος από το αδιέξοδο στο οποίο το ίδιο μπήκε – ιδίως από τότε που κατέστησε σαφές ότι θεωρεί κουρελόχαρτο ακόμη και τις (ούτως ή άλλως άδικες για τους Παλαιστίνιους) συμφωνίες για τη δημιουργία «δύο κρατών».
Η επιχείρηση «Κατακλυσμός στο Αλ-Άκσα» αιφνιδίασε πολλούς, όχι μόνο την κατοχική δύναμη. Ήδη πολλοί παράγοντες στην περιοχή και σε όλο τον κόσμο αναπροσανατολίζονται, αναδιατάσσονται, επανεξετάζουν τις εναλλακτικές τους, προχωρούν σε νέα μυστικά παζάρια – οι Σαουδάραβες είναι θέλοντας και μη μεταξύ αυτών. Η δυναμική παρέμβαση της Αντίστασης, η αποφασιστικότητα των Παλαιστινίων, και οι προειδοποιήσεις άλλων δυνάμεων (χαρακτηριστική η «προσεκτική» επίθεση της Χεζμπολά στη Σίμπα, δηλαδή σε λιβανέζικο έδαφος που κατέχεται από το Ισραήλ), τροποποιούν τους σχεδιασμούς.
Εν τέλει, επανερχόμαστε σε αυτά που λέμε διαχρονικά και επίμονα, περί λαών που θέλουν να ζουν ελεύθεροι στις ελεύθερες χώρες τους. Αυτός ο δίκαιος πόθος, αυτή η νόμιμη προσδοκία, δεν θα παραγραφούν ποτέ όσο υπάρχουν έθνη και λαοί που ξέρουν τη θέση τους στην Ιστορία και παλεύουν με νύχια και με δόντια για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωσή τους, για την κυριαρχία τους, για τη συλλογική ταυτότητά τους, για το δικαίωμά τους να υπάρχουν και να αναπνέουν ελεύθεροι. Κι αυτό το συμπέρασμα κάθε άλλο παρά αφορά μόνο τους Παλαιστίνιους!
9/10/2023
ΚΟΕ
Παράρτημα Α: Πληροφορίες σχετικά με την νέα πολεμική ένταση στη Μέση Ανατολή
Παράρτημα Β: Κείμενα οργανώσεων της Μέσης Ανατολής