ΔΙΚΤΥΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, τεύχος 7, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2009

Ρέθυμνο: Χώρος επικοινωνίας το Στέκι Καθηγητών

Συζητάμε με τη Γιάννα Παγιαβλή, μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ

Τι είναι το στέκι καθηγητών;

Το στέκι καθηγητών είναι ένας χώρος που λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Καταρχήν, είναι ένας χώρος ψυχαγωγίας. Δεύτερον, έχουν συγκροτηθεί διάφορες ομάδες, πολιτιστικές κυρίως, που λειτουργούν σε εβδομαδιαία βάση. Μέχρι στιγμής, έχουμε τη λογοτεχνική ομάδα, τη θεατρική, τις ομάδες φωτογραφίας, κινηματογράφου, μαθήματα γιόγκα, τάι-τσι, αυτογνωσίας, ψαλτικής και ισπανικών και, ακόμα, έχουμε ομάδες παιγνίων, μπριτζ και πρέφας. Τρίτον, θέλουμε να καθιερώσουμε, σε τακτική βάση, βραδινές εκδηλώσεις όπου θα παρουσιάζεται το έργο αυτών των ομάδων και όχι μόνο.

Ο στόχος είναι να δοθεί η ευκαιρία στους συναδέλφους να εκφράσουν όλες τους τις δυνατότητες και να νιώσουν τη χαρά της δημιουργίας.

Τι αποδοχή έχει από τους καθηγητές;

Όταν πρωτοξεκίνησε η διαδικασία, πέρσι τα Χριστούγεννα περίπου, οι περισσότεροι το αποδέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό, αρκετοί όμως ήταν επιφυλακτικοί. Υπήρχε καχυποψία όσον αφορά το ρόλο που θα παίξει αυτό το στέκι. Επίσης, το θεωρούσαν κάτι παρωχημένο, που δεν μπορεί να λειτουργήσει στη σημερινή εποχή.

Ευτυχώς έπεσαν έξω. Σήμερα, έρχονται συνεχώς νέοι συνάδελφοι, δραστηριοποιούνται, συμμετέχουν στις ομάδες, το στηρίζουν, το αγαπάνε. Περίπου 100 άνθρωποι έρχονται σε μόνιμη βάση, είτε απλά για καφέ είτε για να συμμετάσχουν σε κάποια ομάδα. Υπάρχει και μια βασική ομάδα στήριξης του στεκιού, η οποία δούλεψε από το ξεκίνημά του και επάνδρωσε τις βασικές λειτουργίες του.

Επιπλέον, περισσότεροι από 320 συνάδελφοι δέχτηκαν να δίνουν 2 ευρώ κάθε μήνα για το ενοίκιο.

Πώς λειτουργεί το στέκι;

Στην αρχή σκεφτόμασταν ότι θα χρειαζόταν κάποιον εργαζόμενο, για να το κρατάει καθημερινά. Επειδή όμως δεν ξέραμε αν θα στεκόταν οικονομικά, ξεκινήσαμε να το λειτουργούμε σε εθελοντική βάση. Στην πορεία είδαμε ότι αυτό, εκτός από οικονομική διευκόλυνση, είναι ένας ακόμα τρόπος για να αγαπήσουν το στέκι οι συνάδελφοι. Άρχισαν να το νιώθουν σαν το σπίτι τους. Δημιουργήθηκε έτσι ένα κλίμα οικειότητας και συνεργασίας, οπότε και μελλοντικά θα εξακολουθήσουμε να λειτουργούμε έτσι.

Μέχρι στιγμής, όλες οι δραστηριότητες γίνονται σε εθελοντική βάση. Ό,τι υπάρχει μέσα στο στέκι είναι δουλειά των συναδέλφων. Από τον κήπο έως τα βαψίματα και το μαγείρεμα για τα γλέντια. Ο κόσμος χαίρεται που δημιουργεί, που συμμετέχει, που επικοινωνεί.

Απ’ ό,τι ξέρουμε, δεν υπάρχει αλλού κάτι αντίστοιχο. Πώς προέκυψε η ιδέα και πώς πάρθηκε, τελικά, η πρωτοβουλία;

Το σκεφτόμουν εδώ χρόνια, γιατί έχω δουλέψει σαν αναπληρώτρια και έτυχε να βρεθώ σε μέρη που δεν γνώριζα. Ένιωθα την ανάγκη να βρεθώ με τους συναδέλφους, να επικοινωνήσω, και πάντα σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν να υπήρχε ένας τέτοιος χώρος.

Επίσης, είχα παρατηρήσει ότι οι καλύτερες πολιτικές και κοινωνικές συζητήσεις γίνονται στα πηγαδάκια. Πολλοί συνάδελφοι, ενώ έχουν άποψη, δεν εκφράζονται δημόσια είτε γιατί ντρέπονται είτε γιατί δεν έχουν μάθει να το κάνουν. Ένας τέτοιος χώρος θα λειτουργούσε για γενικότερη ζύμωση και κοινωνικοποίηση.

Όλα αυτά με οδήγησαν σ’ αυτό το όνειρο. Πριν από κάποια χρόνια, το είχα θέσει στο Δ.Σ., αλλά θεωρήθηκε πολύ δύσκολο εγχείρημα και απορρίφθηκε. Τον περασμένο Νοέμβρη, όμως, στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση, ένας φίλος με παρακίνησε να το θέσω στο σώμα. Η πολύ θετική απήχηση έδωσε ώθηση για να ξεκινήσει όλη η διαδικασία.

Φυσικά, χρειάστηκε η βοήθεια –ή τουλάχιστον η συναίνεση– όλων των μελών του Δ.Σ. Βέβαια, το σημαντικότερο για την επιτυχία αυτής της προσπάθειας ήταν η ομάδα στήριξης του στεκιού. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται από ένα άτομο ούτε από ένα Δ.Σ. Αν δεν υπάρχει στήριξη από κάτω, δεν γίνεται τίποτα…

Έχει βοηθήσει το στέκι στην πιο “καθαρά” συνδικαλιστική δράση;

Η φετινή χρονιά για την ΕΛΜΕ ήταν συνδικαλιστικά από τις καλύτερες χρονιές που θυμάμαι. Φυσικά, έχει να κάνει και με το στέκι. Οι συνάδελφοι πλέον έπαψαν να μας βλέπουν ως στεγνούς συνδικαλιστές. Ο κόσμος, εδώ και χρόνια, λειτουργεί απαξιωτικά ως προς το συνδικαλισμό. Μας θεωρούν κολλημένους, ψυχρούς, με μια γλώσσα ξύλινη…

Υπήρχε πριν ένας τοίχος. Μέσα από το στέκι, όμως, ήρθαμε πιο κοντά με τους συναδέλφους. Τώρα πια, όταν πηγαίνουμε στα σχολεία, υπάρχει μια άλλη αντιμετώπιση, μια οικειότητα, πραγματικά ακούνε αυτά που λέμε, καταλαβαίνουν ότι είμαστε μια ΕΛΜΕ που νοιάζεται για τα πιο μικρά και για τα πιο μεγάλα κι έχουμε πλέον καλλιεργήσει σχέσεις εμπιστοσύνης.

Κάποιοι από εμάς είμαστε σχεδόν κάθε μέρα εδώ. Το Δ.Σ. ενημερώνεται καλύτερα, και οι συνάδελφοι έχουν πλέον άμεσα τη δυνατότητα και την άνεση να ρωτήσουν, να μάθουν, να συζητήσουν και κατ’ επέκταση να συμμετάσχουν στις διαδικασίες.