ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΗΤΤΑ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΟΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, 6/2/2005

Πρόκειται για την εισήγηση της ΚΟΕ στο διήμερο με αφορμή τα 40 χρόνια από την έκδοση της «Αναγέννησης», στη θεματική για την αριστερά σήμερα.

Από την ιστορική ήττα στον αριστερό πόλο και την αριστερή αντιπολίτευση

Πριν 20-25 χρόνια τέτοιες πρωτοβουλίες συζητήσεων και συνευρέσεων του συνόλου σχεδόν της Αριστεράς, δεν βρίσκονταν ούτε στα όνειρα ανθρώπων με την πιο καλπάζουσα φαντασία. Αυτό βέβαια οφειλότανε και στην ιστορικά προσδιορισμένη και καθορισμένη εκείνη πραγματικότητα, δηλαδή στις ανάγκες και τα δεδομένα της μεταπολίτευσης.

Σήμερα τέτοιες έστω και αποσπασματικές πρωτοβουλίες, που όμως έχουν περίπου ένα χρόνο ζωής μπορεί να υποδηλώνουν δυο διαφορετικά πράγματα.

Από τη μια την αδυναμία πολιτικών δυνάμεων που καταφεύγουν στον χειρισμό και την χρησιμοποίηση της ενότητας της Αριστεράς προς όφελος της διάσωσής τους, της ύπαρξής τους. Εδώ η λογική είναι κοντόθωρη, καταστρεπτική και περιλαμβάνει σύνολο μικροσκοπιμοτήτων.

Από την άλλη πλευρά όλοι όσοι πασχίζουν να διαβάσουν την πραγματικότητα και τους συσχετισμούς που αυτά τα δυο μαζί αναδεικνύουν με προφανή τρόπο την αναγκαιότητα της δημιουργίας μιας Αριστεράς ζωντανής, που να υπολογίζεται από τους αντιπάλους της, ικανής να εκφράσει τους από τα κάτω, αυτούς που παλιά θα λέγαμε καταπιεσμένους, αλλά και σύγχρονης έτσι ώστε να δώσει και προοπτική.

Είναι σίγουρο πως οι εμπειρίες και οι απόπειρες του παρελθόντος μπορούν να αξιοποιηθούν με τα κριτήρια και τις ανάγκες της εποχής, που ενδιαφέρεται γι’ αυτές. Αυτό σήμερα για μας έχει μια ορισμένη αξία που όμως δεν λύνει συνολικά το πρόβλημα.

Η απολεσθείσα μέθοδος, αυτή της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης μαζί με την συγκεκριμένη ταξική θέσης και πρακτική μέσα σ’ αυτή την κατάσταση –αυτό που εμείς ονομάζουμε επαναστατικό μαρξισμό- πιστεύουμε πως είναι σε θέση να ακουμπήσει αποτελεσματικά το πρόβλημα.

Και το πολιτικό πρόβλημα, βρίσκεται στην έλλειψη της Αριστεράς, οριζόμενης σαν το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο των εργαζομένων και της νεολαίας.

Και το κοινό όσο και βασανιστικό ερώτημα είναι τούτο: Μπορεί η Αριστερά και πώς να περάσει σε ένα άλλο ιστορικό στάδιο ύπαρξης και εξέλιξης;

Συντρόφισσες και σύντροφοι, ας μας επιτραπούν δύο εκτιμήσεις.

Ποια και πώς είναι η Αριστερά σήμερα.

Η σημερινή Αριστερά είναι το προϊόν ιστορικής ήττας του σοσιαλισμού. Μιας ιστορικής ήττας, που προήλθε από το εσωτερικό της, από τις επιλογές της, από το πάγωμα και την αναθεώρηση της θεωρίας της, από την αντιγραφή της αστικής πολιτικής και την ενσωμάτωση μέσα σε αυτήν, από την εγκατάλειψη των μαζών.

Η σημερινή Αριστερά χαρακτηρίζεται από δύο σύνδρομα. Το ένα είναι ο δογματισμός στη θεωρία και ο σεκταρισμός στην πολιτική πράξη που σηματοδοτούν και τον οργανωτικό χουλιγκανισμό.

Ορισμένα μόνο παραδείγματα:

Για τον δογματισμό: Θρησκευτικού τύπου πίστη στη θεωρία, τα ‘χουν πει και τα ‘χουν γράψει οι κλασικοί, θεωρία έχουμε, κόμμα δεν έχουμε ή η θεωρία αναπτύσσεται ήρεμα σαν σε συνέχειες και με συνεισφορές αυτοαποκαλούμενων και αυτοπροβαλλόμενων μαρξιστών (πολλά βιβλία με επώνυμο, λίγη όμως η συνεισφορά), η θεωρία αναπτύσσεται ήρεμα έξω από τις αλλαγές και τις μεταμορφώσεις της πραγματικότητας, έξω από τις συγκρούσεις και την πάλη.

Για τον σεκταρισμό: Απομάκρυνση από την καθημερινότητα και το συγκεκριμένο και προσφυγή στο γενικό και κεντρικά πολιτικό. Αντιπαράθεση του κοινωνικού και του πολιτικού. Η απογείωση από τους και μέσα στους κοινωνικούς χώρους στο κέντρο η πολιτική κι όχι η κοινωνία.

Έτσι λοιπόν έχουμε τον κομματικό πατριωτισμό, το κόμμα-κίνημα, το κόμμα-αλήθεια και ο εχθρός η υπόλοιπη Αριστερά που υποστηρίζει τα ίδια.

Αυτά δεν παράγουν προοπτική και ελπίδα, δεν προάγουν την υπόθεση, λέξη που λέγαμε παλιά. Αυτά παράγουν τερατογενέσεις και φαινόμενα περιθωρίου και απομονωτισμού.

Το άλλο σύνδρομο είναι το σύνδρομο της εξουσίας, του κυβερνητισμού, της κοινοβουλιολαγνείας, της αντιγραφής αλλά και της ελκτικότητας της αστικής πολιτικής και στις μορφές και τις συμπεριφορές και στους τρόπους και στις σχέσεις.

Το σύνδρομο του κυβερνητισμού και των ιδεολογημάτων εκείνων, που υποτιμούν την αστική πολιτική, το κράτος της και τους μηχανισμούς της και που δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν πως όλες οι κυβερνήσεις και οι αστικές δομές και θεσμοί εξουσίας δεν είναι σε τελευταία ανάλυση παρά οι εκτελεστές των αστικών οικονομικών αναγκαιοτήτων της τοπικής, της εθνικής ή υπερεθνικής κατάστασης. Και μάλιστα σήμερα περισσότερο από χθες.

Τα εγχειρήματα των κεντροαριστερών λύσεων, των συνεργασιών και κυβερνήσεων αποδείχθηκαν καταστροφικά, απογοήτευσαν κόσμο, υποβοήθησαν και ωραιοποίησαν τις αστικές πολιτικές δύο δεκαετίες τώρα.

Γι’ αυτό ταύτισε ο κόσμος την Αριστερά και τη Δεξιά. Έγινε δυσδιάκριτη η διαφορετικότητα, η αντίθεση της Αριστεράς.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

η σημερινή πολιτική Αριστερά είναι κυρίως μηχανισμοί. Προσπαθούν κυρίως για την ύπαρξή τους και την αναπαραγωγή των μηχανισμών τους, για την αυτοεπιβεβαίωσή τους.

Η σημερινή πολιτική Αριστερά είναι αριστερά της ήττας, της κατωτερότητας, των κομματικών γραφείων, της απραξίας.

Αν αυτά τα παραπάνω αφορούν την πολιτική Αριστερά ας δούμε ορισμένα δεδομένα, ορισμένες αντιθέσεις της πραγματικότητας που ορίζουν ευκαιρίες, δυνατότητες, χώρους για μια Αριστερά που θέλει να παρέμβει και να ανασυγκροτηθεί.

1. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η κεντρική σε παγκοσμιοποιημένο και εθνικό πεδίο πολιτική που εφαρμόζεται και προβάλλεται σαν μονόδρομος. Οι αντιθέσεις που συσσωρεύει αυτή η πολιτική σε όλα τα πεδία, εργασία, οικονομία, περιβάλλον κ.λπ., είναι εκρηκτικές. Δημιουργούνται διαρκώς δύο αντιθετικοί κοινωνικοί πόλοι, οι από τα κάτω, οι δυνάμεις της εργασίας, και οι από τα πάνω, οι δυνάμεις της αγοράς. Ο νεοφιλελευθερισμός τείνει να καταργήσει, να απορροφήσει ενδιάμεσες κατηγορίες και στρώματα.

Από μια άλλη ματιά ανοίγει πολλαπλά μέτωπα και διευρύνει το ακροατήριο και τις δυνάμεις που μπορούν να εκφραστούν από μια αντίπαλη πολιτική.

2. Ο ιμπεριαλισμός, η τρομοκρατία, η προσφυγή στον πόλεμο και η καπιταλιστική βαρβαρότητα και αυταρχικότητα απλώνονται ολοένα και σε περισσότερες περιοχές του πλανήτη και σε όλες τις πλευρές και τις σχέσεις της κοινωνικής ζωής.

Η νέα εποχή, αυτή που εγκαινιάστηκε το ’91, η εποχή της Νέας Τάξης Πραγμάτων, έχει από μόνη της δημιουργήσει τους όρους ανατίναξής της. η αταξία και οι αντιθέσεις πολλαπλασιάζονται ενώ φαίνεται μια επιστροφή της κοινωνικής εξέλιξης σε τοπία, σχέσεις και καταστάσεις που υπήρξαν πριν από τον Οκτώβρη του ’17. Ας αναλογιστούμε πραγματικά πόσα εκατομμύρια ανθρώπων μπορούν να στρατευτούν ενάντια στον πόλεμο και την Νέα Τάξη Πραγμάτων.

3. Την ίδια στιγμή που το σύστημα προχωράει σαν να μην έχει φόβο και αντίπαλο, την ίδια στιγμή αυξάνεται κι ο κόσμος που αμφισβητεί το σύστημα και την κοινωνία που αυτό δημιουργεί. Μια αμφισβήτηση χωρίς συνείδηση, χωρίς συγκρότηση, χωρίς άλλη προοπτική. Αλλά είναι υπαρκτή και ελπιδοφόρα στις νέες γενιές που ναι, εμφανίζουν τάσεις παθητικότητας, ατομισμού κ.λπ. αλλά πλειοψηφικά σε αυτές τις γενιές συνυπάρχει αυτή η βουβή ασυγκρότητη κριτική, η μπερδεμένη αναζήτηση διεξόδου και προοπτικής.

Πρέπει να το κρατήσουμε. Η συντριπτική πλειοψηφία δεν είναι με το σύστημα των κοινωνικών σχέσεων που εκφράζει και αναπαράγει ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός.

Με αυτά τα δεδομένα το σημερινό επείγον, κρίσιμο και πραγματικό ερώτημα δεν είναι το σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, τα ερωτήματα είναι: Θα βάλουμε φρένο στη βαρβαρότητα, θα ανασχεθεί η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, θα αμφισβητηθεί μαζικά, διεθνικά και εθνικά η κυριαρχία της Νέας Τάξης Πραγμάτων; Θα κριτικαριστεί ολόπλευρα από τη μεριά μιας άλλης προοπτικής-διεξόδου ο καπιταλισμός;

Εμείς σαν ΚΟΕ λέμε πως πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα και στην κοινωνία. Αποφασιστικής όμως σημασίας ζήτημα γι’ αυτό είναι να αλλάξουν τα πράγματα στην Αριστερά.

Έχουμε ανάγκη μια Αριστερά μαζική που να συγκροτεί και να υποδέχεται τις αυθόρμητες αντιστάσεις και κινήσεις. Μια αριστερά χρήσιμη για τους φτωχούς, τους ανέργους, τους αποκλεισμένους, τους εργαζόμενους, τους νεολαίους.

Θέλουμε μια Αριστερά που να συγκροτείται σαν δυνατή αντιπολίτευση πολιτικά και κοινωνικά σαν ο πραγματικός αντίπαλος του ιμπεριαλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, της κυβέρνησης, της αστικής πολιτικής.

Χρειαζόμαστε μια Αριστερά, που να βρίσκεται μέσα και να οικοδομεί το λαϊκό κίνημα και τις συνιστώσες του, εργατικό και νεολαιΐστικο. Μια Αριστερά που θα αποκτά κοινωνικά ερείσματα και κινηματική συγκρότηση.

Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να αναζητά μέσα από τις ταξικές, τις καθημερινές κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις την ιδεολογία της στην γραμμή των μαζών και που να την δοκιμάζει.

Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να συζητά, να αντιπαρατίθεται και να συνθέτει, να δοκιμάζει και να μη διαλύεται από τις βυζαντινολογίες, από τις δήθεν ιδεολογικές διαμάχες που δεν παίρνουν υπόψη τους τη σημερινή συγκεκριμένη πάλη των τάξεων, από τις διαφορετικότητες που ορισμένες είναι υπαρκτές και πραγματικές.

Έχουμε ανάγκη μια Αριστερά που θα ενώνεται και θα ενώνει, χωρίς να διαλύονται τα μέρη της, για να παρεμβαίνει και να τροποποιεί τους αρνητικούς συσχετισμούς δύναμης.

Έχουμε αλήθεια τέτοια Αριστερά;

Μπορεί να αποδείξει σήμερα καμιά συλλογικότητα, κόμμα ή οργάνωση, ότι αυτή λύνει το πρόβλημα;

Δεν υπάρχουν –κι αυτό αποδεικνύεται διαρκώς και καθημερινά- αυτοί που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και έχουν τη σωστή πρακτική. Δεν υπάρχει το κόμμα πρωτοπορία. Απλά υπάρχουν πολλοί που δηλώνουν αυτάρεσκα έτσι γιατί απλά κοιτιούνται στον καθρέφτη των γραφείων ή των γραπτών τους. Τα βαφτίσια γίνονται μέσα στις μάζες και στους αγώνες τους, μέσα στους συσχετισμούς και στις ανατροπές τους, μέσα στον χρόνο κι όχι στη συγκυρία, μέσα στο καθημερινό και λαϊκό κι όχι στο κοσμικό, αστικό κοινοβουλευτικό τοπίο, μέσα στον πραγματικό αγώνα κι όχι στο εικονικό κίνημα των ΜΜΕ.

Εξάλλου αν υπήρχαν τέτοιοι, αν υπήρχε η επαναστατική θεωρία και πρακτική, η επαναστατική πρωτοπορία δεν θα υπήρχε η επίκαιρη πραγματικότητα που απέναντί της βυθιζόμαστε.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το έχουμε ξαναπεί. Χρειαζόμαστε σαν Αριστερά πολιτική και κοινωνική ένα σοκ, ένα γερό ταρακούνημα, μια τομή πριν δούμε τον πάτο. Χρειαζόμαστε μικρές νίκες που θα μας οδηγήσουν σε μεγαλύτερες. Όχι σε έναν αιώνα ούτε σε πολλά χρόνια. Το πρόβλημα είναι άμεσο. Έχουμε ανάγκη σαν Αριστερά να βρούμε ξανά τη χαμένη αξιοπρέπεια και εμπιστοσύνη που είχε ο λαός μας απέναντί της δεκάδες χρόνια.

Ποια είναι η πρόταση της ΚΟΕ;

Η δική μας πρόταση –και είναι γνωστό ότι επιμένουμε πολύ καιρό- είναι η οικοδόμηση του αριστερού πόλου και η συγκρότηση ενός πολιτικού κέντρου, που και τα δυο μαζί να ορίζουν μια μαζική αριστερή αντιπολίτευση.

Έχουμε τη γνώμη πως είναι απαραίτητη η συσσώρευση δυνάμεων, η συγκέντρωση δυνάμεων σε καθορισμένο επίπεδο, σε καθορισμένα μέτωπα (νεοφιλελευθερισμός –δύο δεξιές, Ν.Τ.Π. – πόλεμος, ιμπεριαλισμός) και η κινητοποίησή τους σε καθορισμένες στιγμές.

Οι δυνάμεις είναι υπαρκτές και δεν είναι άλλες καταρχήν από την ευρύτατη κοινωνική Αριστερά, που είναι μεγαλύτερη από την επιρροή και τις οργανωμένες δυνάμεις της πολιτικής Αριστεράς. Η έλλειψη της μονιμότητας στην κίνησή της, των πολιτικών χαρακτηριστικών κ.ά. δεν της αφαιρούν την υπαρκτή της μαζικότητα και δύναμη.

Είναι υπαρκτός και ο κόσμος της δυσαρέσκειας, ο κόσμος των αυθόρμητων αμυντικών και αποσπασματικών εστιών αντίστασης, η αμήχανη νεολαία. Καθημερινά πολλαπλασιάζεται η δεξαμενή του κόσμου που μπορεί να κοιτάξει στην Αριστερά αν η Αριστερά αποδείξει ότι είναι δύναμη αλλαγής. Αν η Αριστερά στην πράξη γυρίσει την πλάτη της στις ελεεινότητες του παρελθόντος. Αν η Αριστερά αποδεικνύει ότι αποκτά μια νέα πολιτική κουλτούρα, λογική και πρακτική.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Έχουμε τη γνώμη ότι η αναφορά μας δεν έχει σχέση μόνο με την ελληνική Αριστερά. υπάρχουν ωσμώσεις και προσπάθειες που διεξάγονται και σε διεθνές επίπεδο. Το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση ανέδειξε αναγκαιότητες ενιαίας διεθνούς δράσης, δημιούργησε μια σειρά διαδικασίες συνεύρεσης, αντιπαράθεσης, σύνθεσης μεταξύ διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών σχηματοποιήσεων και οργανισμών. Με ένα ορισμένο πρωτόλειο τρόπο το θέμα Αριστερά και ενότητά της στη δράση έχει μπει στην ημερήσια διάταξη –είτε το θέλουμε είτε όχι- και σε άλλους τόπους.

Δεν θεωρούμε πως η κομμουνιστική Αριστερά θα ανασυγκροτηθεί πέρα και έξω από την τριβή και δοκιμασία της με το σοβαρό αυτό ζήτημα. Η πρόκληση για την κομμουνιστική Αριστερά είναι αν πραγματικά όχι με οργανωτικούς όρους επηρεάσει μαζικά την Αριστερά, αν αποδείξει την ιδεολογική και πολιτική της ηγεμονία.

Η ανασυγκρότηση της κομμουνιστικής Αριστεράς δεν θα προκύψει αυθόρμητα και εξωτερικά από άλλους παράγοντες, θα προκύψει μέσα από το ξεπέρασμα της κρίσης της σε προγραμματικό επίπεδο, στην σύνθεση και αντιπαράθεση στην πρακτική αλλά και στις νέες μορφές οργάνωσης του κόσμου του κινήματος, της Αριστεράς. Εκεί βρίσκεται μια κρίσιμη περιοχή του θέματος ηγεμονία.

Η ενότητα της Αριστεράς είναι μια διαδικασία, δεν είναι μια στιγμή συνάθροισης δυνάμεων. Η νέα Αριστερά, η νέα κομμουνιστική Αριστερά δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις πολιτικών επιτελείων. Ούτε το πρόβλημα ενότητα είναι νέτα-σκέτα συγγένειας και ιστορικών καταβολών. Η νέα Αριστερά θα προκύψει μέσα από τη συστράτευση αριστερών συνειδήσεων από το ΚΚΕ, τον ΣΥΝ, τις εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, την υπερδύναμη των κομματικά άστεγων αλλά και νέων και παλιών ριζοσπαστικών δυνάμεων που σήμερα είναι εγκλωβισμένες στον δικομματισμό. Γιατί όπως έλεγε κι ο βασικός ιδρυτής της Αναγέννησης «είναι σίγουρο ότι δίπλα σε αυτή την Αριστερά, μέσα σε αυτήν την Αριστερά και κόντρα σε αυτή την σημερινή Αριστερά υπάρχουν δυνάμεις που κάποτε θα ανασκοπήσουν και θα συνοψίσουν κριτικά μακριά από χειριζόμενες καταστάσεις μια πείρα οδυνηρή για την πραγματική υπόθεση της Αριστεράς. Όσο γρηγορότερα γίνει αυτό τόσο το καλύτερο».

Αυτό το γρηγορότερα που έλεγε ο Γιάννης Χοντζέας έχει σημασία πλέον σήμερα.

Να ξεκινήσουμε από τις δυνάμεις κατ’ αρχάς που ενώνονται στη δράση. Να δημιουργήσουμε μια μόνιμη πλατιά ανοικτή διαδικασία που αρχίζει με το διάλογο, που οδηγεί σε αποφάσεις, σε συνεννοήσεις, σε συνεργασίες, που προετοιμάζει μια επόμενη διαδικασία συμμαχιών και ενότητας.

Υπάρχουν όμως όροι και προϋποθέσεις. Τα ζητήματα της δημοκρατίας, της ισοτιμίας, των ανοικτών μαζικών διαδικασιών και ταυτόχρονα η πάλη ενάντια στις αντιδραστικές αντιλήψεις και πρακτικές των παραγοντισμών και των παραγόντων της ίντριγκας και των διαδρόμων, της διγλωσσίας αλλά και της αντιμετώπισης των κινημάτων και των ενωτικών διαδικασιών με μοναδικό κριτήριο την ψηφοθηρία και τον χειρισμό, αποτελούν όρους προφύλαξης για να μην απογοητευτεί κόσμος, για να μην επικρατήσει ο διαλυτισμός.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Δεν πιστεύουμε ότι ο ΣυΡιζΑ είναι ο αριστερός πόλος. Τουναντίον πιστεύουμε ότι ο ΣυΡιζΑ πλήγωσε την ιδέα και τις διαδικασίες συζήτησης-οικοδόμησης του αριστερού πόλου.

Δεν μας ενδιαφέρει να εμπλακεί η κοινωνική Αριστερά και κομμάτια της πολιτικής Αριστεράς σε διαδικασίες αριστερού δήθεν πόλου που να δορυφοροποιούνται στον ΣΥΝ για να λύσουνε το πρόβλημα του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ ΚΚΕ-ΣΥΝ. Αυτά είναι καρικατούρες αριστερού πόλου και στρατηγικής για την ανασυγκρότησης της Αριστεράς και ναρκοθετούν την υπόθεση της αριστερής αντιπολίτευσης. Η αξιοπιστία του ΣυΡιζΑ έχει σπιλωθεί. Και η αξιοπιστία είναι ζήτημα αρχής πλέον.

Εμείς σε αυτό το σημείο επιμένουμε στην πρωτοβουλία για την συσπείρωση και την ενότητα στη δράση της Αριστεράς. Καλούμε και θα καλούμε διαρκώς όλες τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και το ΚΚΕ ισότιμα, ανοικτά, δημόσια να συνδιαμορφώσουν

α) διαδικασίες διαλόγου και κοινής δράσης

β) πρόγραμμα πάλης ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και στις δύο δεξιές

γ)κατευθύνσεις δράσης και αμφισβήτησης της κυριαρχίας της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Καλούμε όλη την κοινωνική Αριστερά να στήσει παντού πανελλαδικά διαδικασίες οικοδόμησης αριστερού πόλου, με όσες πολιτικές δυνάμεις σέβονται, επιθυμούν και πραγματικά πασχίζουν για την ενότητα της Αριστεράς.

Καλούμε όλες τις οργανωμένες δυνάμεις του ΣυΡιζΑ να μην δεχτούν, να μην ανεχτούν καμιά άλλη διαλυτική διαδικασία της ιδέας και της προοπτικής του πόλου, να μην δεχτούν η υπόθεσή του να είναι υπόθεση επιτελείων.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Μπορούμε να κάνουμε ουσιαστικά βήματα. Προτάσεις υπάρχουν. Ενδεικτικά για το άμεσο επόμενο διάστημα προτείνουμε:

1. Σε κάθε εφημερίδα ή περιοδικό των δυνάμεων που δηλώνουν σήμερα ότι βρίσκονται σε αυτή την κατεύθυνση να υπάρχουν μόνιμες στήλες-σελίδες ανά 15νθήμερο γραμμένες από τις άλλες, διαφορετικές δυνάμεις. Στήλες κριτικής παρουσίασης θέσεων κ.λπ.

2. Μηνιαίο πολιτικό περιοδικό όλων αυτών των δυνάμεων της Αριστεράς που α) θα ενημερώνει πανελλαδικά, β) θα αντιπαρατίθεται και θα συγκλίνει πάνω στα συγκεκριμένα προβλήματα πολιτικής δράσης στα κοινωνικά μέτωπα. Η συντακτική του ομάδα θα περιλαμβάνει ισότιμα όλες τις συνιστώσες και ανένταχτους.

3. Στήσιμο επιτροπών της πρωτοβουλίας για την συσπείρωση της Αριστεράς σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Ανοικτές διαδικασίες που θα καταλήγουν σε αποφάσεις κοινής δράσης-πρακτικής.

4. Ανίχνευση και συντονισμός κοινών σχημάτων δράσης σε τοπικό-γειτονικό και εργατικό πεδίο. Άμεσο άνοιγμα συζήτησης και προγράμματος για εκλογική προετοιμασία σε νομαρχιακό και δημοτικό επίπεδο.

5. Ένα συνέδριο το χρόνο με αντιπροσώπους από όλες τις συνιστώσες και όλη την Ελλάδα για τον προγραμματισμό πάλης, τα μέτωπα, το κίνημα, την ανάπτυξη της κοινής δράσης, τους πολιτικούς στόχους και το περιεχόμενο.

Έχουμε τη γνώμη πως παίρνοντας συγκεκριμένα μέτρα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, προσπαθώντας να ενώσουμε ολοένα και περισσότερες δυνάμεις, βρισκόμενοι μέσα στους κοινωνικούς χώρους και τις συγκρούσεις είναι δυνατόν η ιδέα του αριστερού πόλου αλλά σε τελευταία ανάλυση της Αριστεράς να αποκτήσει τη χαμένη της αξιοπιστία, δύναμη και αίγλη.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θα τολμήσουμε να κάνουμε την ελπίδα βεβαιότητα; Θα τολμήσουμε να οικοδομήσουμε και αντιπαραθέσουμε το πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο των εργαζομένων, των φτωχών, των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στο μέτωπο των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού και της Νέας Τάξης Πραγμάτων;

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πριν από 20 μέρες συμπληρώθηκαν 2 χρόνια από την ίδρυση της ΚΟΕ. Στο προηγούμενο ερώτημα εμείς θα απαντήσουμε με τα λόγια ενός επαναστάτη του προηγούμενου αιώνα: ΤΟΛΜΗ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟΛΜΗ, ΠΑΝΤΑ ΤΟΛΜΗ.