ΔΙΚΤΥΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, τεύχος 6, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2009

Εκλογές ΕΛΜΕ
Οι “λοιποί” έχουν το λόγο!

Το τελευταίο τρίμηνο, πραγματοποιήθηκαν εκλογές περίπου στο 75% των ΕΛΜΕ της χώρας (οι υπόλοιπες είτε κάνουν αργότερα, είτε κάθε δύο χρόνια). Τα αποτελέσματα που έχουμε στη διάθεσή μας, μέσω των κεντρικών παρατάξεων, έχουν ως εξής: Ενώ βλέπουμε να εκφράζεται μια φθορά της κυβερνητικής παράταξης, η παράταξη του ΠΑΣΟΚ κερδίζει λίγα από αυτά που έχει χάσει τα τελευταία χρόνια. Στην Αριστερά δεν υπάρχουν σοβαρές μετατοπίσεις και οι “λοιποί” σημειώνουν κάποια σημαντική άνοδο.

Ποιοι είναι οι “λοιποί”; Κυρίως ενωτικά αριστερά ψηφοδέλτια, μεταξύ αγωνιστών από τις Παρεμβάσεις, την Αγωνιστική Συνεργασία και από ανένταχτους, που δραστηριοποιούνται χρόνια σε κάποιες ΕΛΜΕ της επαρχίας (π.χ. Ηλεία, Λακωνία, Αιτωλοακαρνανία, Καβάλα, Φθιώτιδα), άλλα σχήματα που διευρύνθηκαν με νέες δυνάμεις (Άνω Λιόσια) ή καινούριες ενωτικές προσπάθειες (Ρέθυμνο, Αχαΐα κ.ά.).

Πρέπει να υπάρχει επιφύλαξη για το τι ακριβώς αποτυπώνουν οι εκλογές σε μία ΕΛΜΕ με τη σημερινή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. ΕΛΜΕ όπου η Αριστερά έχει ποσοστά της τάξης του 60-70%, μπορεί να μην είναι και ιδιαίτερα κινητικές, να μη λειτουργούν συλλογικότητες, να μην υπάρχουν διαδικασίες ουσιαστικές που να συσπειρώνουν τον κόσμο. Και, βασικά, η συζήτηση δεν πρέπει να στραφεί στα ποσοστά, αλλά στην πραγματική ζωή των σωματείων και στο κατά πόσο είναι… ζωή. Πρέπει να προσπαθήσουμε, σαν Αριστερά, να ανεβούμε σε ψήφους, σε εκπροσωπήσεις. Όμως δεν είναι αυτό το κύριο. Το κύριο είναι να αναγνωρίσουμε την κατάσταση, να σκύψουμε στις δυσκολίες και, με επιμονή και υπομονή, να τονώσουμε την πολιτική δραστηριότητα μέσα στις ΕΛΜΕ. Τα ποσοστά δεν είναι καταθλιπτικά. Η ακινησία που υπάρχει, ώρες ώρες, είναι…

Ενωτικά! Όχι μάντρωμα…

Τα καινούρια ενωτικά σχήματα που δημιουργήθηκαν και η αποδοχή της ενωτικής αριστερής απάντησης απέναντι στις δύσκολες μέρες που έρχονται δέχτηκαν ιδιαίτερη επίθεση. Όχι μόνο από τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ. Αυτό είναι κάτι συνηθισμένο. Την εντύπωση την προκαλούν μεμονωμένα στελέχη των Παρεμβάσεων, που έχουν αναπτύξει μια ιδιαίτερη φιλολογία ενάντια στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και σε μέλη του Δικτύου Κριτικής και Δράσης στην Παιδεία για την ενωτική γραμμή που υπηρετούν. Είναι τα ίδια στελέχη που θα κάνουν ό,τι μπορούν για να υπάρξει κοινή εκλογική κάθοδος στα ΠΥΣΔΕ. Τα ίδια στελέχη, που στα συνέδρια της ΟΛΜΕ κλείνουν γρήγορα γρήγορα τη συζήτηση με προτηγανισμένα κείμενα απόφασης (κείμενα με τα οποία βρισκόμαστε τώρα στη δύσκολη θέση να λέμε σαν κλάδος, για το εξεταστικό, ό,τι και ο Μπαμπινιώτης…) όχι μόνο με την Αγωνιστική Συνεργασία, αλλά και με την ΠΑΣΚ. Και όποιος δεν ακολουθεί είναι αποστάτης, προδότης, θέλει να διαλύσει τις Παρεμβάσεις και άλλα τέτοια. Λες και οι Παρεμβάσεις είναι κόμμα με ιδεολογική ενότητα και όχι μαζικός πολιτικοσυνδικαλιστικός χώρος. Λες και δεν καταλαβαίνουν κάποιοι συναγωνιστές ότι πολλοί –όχι μέλη οργανώσεων και κομμάτων– στα σχήματα των Παρεμβάσεων συσπειρώνονται γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά. Και ότι θα ήθελαν να δουν ένα αντίστοιχο μέτωπο αριστερών σχημάτων και σε συνδικαλιστικό επίπεδο πάνω στη γραμμή “να γίνουμε πολλοί, να γίνουμε αντίπαλοι με την πολιτική της κυβέρνησης και του Υπουργείου, να γίνουμε αποτελεσματικοί”. Αυτά είναι ανάγκες. Και δεν κρύβονται με το να κλιμακώνεται η επίθεση, αλλά μερικές φορές και η λάσπη, απέναντι σε καθετί ενωτικό.

Έχουμε μπροστά μας το συνέδριο σε λίγους μήνες. Έχει σημασία και ο απολογισμός. Και οι αποφάσεις που θα βγάλει. Και οι τακτικές κινήσεις που πρέπει να γίνουν. Όμως, το κυριότερο είναι με ποιον πολιτικό προσανατολισμό; Τι σημαίνει ενωτική αριστερή απάντηση στην κρίση και τι σημαίνει αριστερό μάντρωμα της παράταξής μου;

Ανδρέας Στυλιανού, Μεσολόγγι