ΔΙΚΤΥΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, τεύχος 5, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2008

Αδιόριστοι και ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί:
Ο εμπαιγμός να σταματήσει!

Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιείται από πλευράς Υπουργείου Παιδείας ένα όργιο εμπαιγμού σε βάρος του κόσμου της αδιοριστίας. Ένα όργιο, του οποίου κύρια συστατικά είναι, από τη μια, η περιστολή βασικών εργασιακών δικαιωμάτων και, από την άλλη, το εμπόριο ελπίδας για την πολυπόθητη μονιμοποίηση. Πιο συγκεκριμένα, οι ωρομίσθιοι μαζί με τη στέρηση βασικών συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, όπως αυτό του “εκλέγειν” και του “εκλέγεσθαι”, δεν απολαμβάνουν και το δικαίωμα στην πληρωμή της εργασίας τους την ώρα που αυτή παρέχεται. Όλοι θυμόμαστε ότι οι συνάδελφοι που δούλευαν στην Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη (Π.Δ.Σ.) ήταν μέχρι και το περασμένο καλοκαίρι απλήρωτοι για 2 ολόκληρα χρόνια. Το πιο τραγελαφικό απ’ όλα είναι ότι η πολιτεία τούς φορολογεί κι από πάνω για χρήματα που δεν έχουν πάρει.

Ειδικά από φέτος, στο χώρο της Π.Δ.Σ. ο εμπαιγμός γίνεται ακόμα μεγαλύτερος. Χαρακτηριστικά, ο μισθός μειώνεται στα 9,21 ευρώ μεικτά και ταυτόχρονα η εγκύκλιος απαγορεύει στους αδιόριστους που θέλουν να συμμετάσχουν στην Π.Δ.Σ. να εργάζονται παράλληλα σε φροντιστήριο ή να παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα. Η απαγόρευση αυτή αξιοποιείται κι από τους εργοδότες-ιδιοκτήτες φροντιστηρίων, οι οποίοι εκβιάζουν όσους καθηγητές είναι ταυτόχρονα και ωρομίσθιοι στην Π.Δ.Σ. να εργάζονται στα φροντιστήρια ανασφάλιστοι. Σ’ όλα τα παραπάνω να προσθέσουμε μία ακόμα διάσταση, αυτή της πολιτικής ομηρίας και της μετατροπής χιλιάδων συναδέλφων σε “πελάτες” του εκάστοτε πολιτικού και πολιτευτή, μιας και ο καθένας από εμάς υποχρεώνεται να βάλει την αξιοπρέπειά του στο ντουλάπι, προκειμένου να πάρει ελάχιστες ώρες στην Π.Δ.Σ., που μεταφράζονται σε ελάχιστα μόρια προϋπηρεσίας.

Αποκορύφωμα σ’ όλη αυτή την εξωφρενική κατάσταση αποτελεί ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών, που θα διεξαχθεί τους επόμενους μήνες. Από τη μία, η ύλη είναι μεγαλύτερη συγκριτικά με την προηγούμενη φορά και, από την άλλη, οι θέσεις των διοριστέων είναι λιγότερες παρά τον αυξημένο συγκριτικά αριθμό συνταξιοδοτήσεων. Επιπλέον, υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από το πότε τελικά θα διεξαχθεί ο διαγωνισμός, καθώς έχουν ήδη ακουστεί τρεις διαφορετικές ημερομηνίες (από το “αρχές Δεκέμβρη” έχουμε καταλήξει στο “τέλη Γενάρη” κι έχει ακόμα ο θεός).

Όλη αυτή η κατάσταση που σημειώνεται στον τρόπο προσλήψεων δεν είναι τυχαία. Συμβάλλει τα μέγιστα στην οικοδόμηση του ατομικού ανθρώπου, του ανθρώπου που δεν έχει συλλογικά δικαιώματα, αλλά έχει ατομικές δυνατότητες, ατομικό τρόπο πρόσληψης, ατομική ευθύνη, που είναι ανταγωνιστικός και μη αλληλέγγυος. Ειδικά σε ό,τι αφορά τους ωρομίσθιους, έχουμε στην ουσία την εφαρμογή του “νέου” μοντέλου της κακοπληρωμένης, μερικής, μη μόνιμης και ελαστικής εργασίας. Οι ωρομίσθιοι αποτελούν το πρότυπο του εργαζόμενου που θέλει το σύστημα και οι πολιτικοί του φορείς. Δηλαδή, έναν εργαζόμενο χωρίς δικαιώματα, που θα τον προσλαμβάνουν αν θέλουν, όταν θέλουν, θα τον πληρώνουν όσο θέλουν και όποτε θέλουν, όπως ακριβώς γίνεται και στον ιδιωτικό τομέα.

Απέναντι σ’ όλα αυτά είναι ανάγκη να υπάρξει ένας διαφορετικός προσανατολισμός στον κόσμο της αδιοριστίας. Κόντρα στο πνεύμα του ατομισμού αλλά και μακριά από λογικές συλλόγων-σφραγίδα, που συγκροτούν σε περιφερειακό επίπεδο παραρτήματα των 5-10 γνωστών, χωρίς ουσιαστική λειτουργία και παρέμβαση. Χρειαζόμαστε συλλογικότητες ουσίας και όχι απουσίας, που να είναι μέσα στους χώρους δουλειάς, κοντά στους συναδέλφους, που θα προσπαθούν να συσπειρώσουν και να κινητοποιήσουν τον κόσμο της αδιοριστίας σε τοπικό επίπεδο και με ουσιαστικό τρόπο, που να αντιπαρατίθενται καθημερινά με τη λογική της εκπροσώπησης και να προωθούν διαρκώς την αναγκαιότητα της συσπείρωσης και του συλλογικού αγώνα. Ο δρόμος αυτός, όσο δύσκολος κι αν είναι, μπορεί να αποτελέσει μοναδική διέξοδο.

Μύρων Ξυδάκης,
Πρόεδρος του Συλλόγου Αδιόριστων Εκπαιδευτικών Ρεθύμνου