ΔΙΚΤΥΟ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, τεύχος 4, Μάρτιος-Απρίλιος 2008

ολοι μαζι μπορουμε…
ολοι μαζι τα καταφεραν

Γονείς κάνουν κατάληψη σε σχολείο!

Έχει γίνει πια καθεστώς, κάτι σε “πεπρωμένο” δηλαδή, τα δημόσια σχολεία να λειτουργούν, αρκετές φορές έως και το τέλος της σχολικής χρονιάς, με ελλείψεις σε δασκάλους, βιβλία, αίθουσες. Δεν αναφερόμαστε τούτη τη στιγμή γενικά στο εκπαιδευτικό σύστημα, που απαξιώνεται συστηματικά, στη δημόσια και δωρεάν παιδεία, που χρόνο με το χρόνο καταργείται. Δεν συζητάμε για τις διπλοβάρδιες, τα μαγαζιά, τα ετοιμόρροπα ή ακατάλληλα κτίρια που λειτουργούν ως νηπιαγωγεία και δημοτικά, τις υποδομές, τα εργαστήρια, τις βιβλιοθήκες, τα γυμναστήρια και ένα σωρό άλλα που λείπουν από τα σχολειά μας. Αναφερόμαστε στα απολύτως στοιχειώδη και αυτονόητα, στην επάρκεια, δηλαδή, δασκάλων στα σχολεία. Σχολείο δεν υφίσταται χωρίς δασκάλους! Και ενώ η σχολική χρονιά ξεκινά επίσημα στις 11 Σεπτέμβρη, ουσιαστικά τα δημόσια σχολεία αρχίζουν να λειτουργούν με πλήρες πρόγραμμα, κι όχι πάλι όλα τα σχολεία, γύρω στα Χριστούγεννα. Δυστυχώς, δάσκαλοι και γονείς, τις περισσότερες φορές ανεχόμαστε και αποδεχόμαστε να ζουν τα παιδιά μας σε ένα εκπαιδευτικό χάος, να χάνουν δυο και τρεις και πέντε μήνες το χρόνο τα μαθήματά τους. Ανάμεσα μας, ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι, γονείς και δάσκαλοι, που δεν βιώνουν το μπάχαλο των σχολείων ως “πεπρωμένο” των παιδιών τους, που δεν θεωρούν το παράλογο ως αυτονόητο. Αυτοί, λοιπόν, εξεγείρονται, οργανώνονται και διεκδικούν την άμεση λύση στα προβλήματα των σχολείων τους. Κάτι τέτοιο φαίνεται πως συνέβη στο Κερατσίνι, στο 5ο Δημοτικό Σχολείο.

Οι γονείς του σχολείου, στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη, και ενώ για πολλές μέρες πριν περιπαίζονταν από τον προϊστάμενο της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, αποφάσισαν να απέχουν τα παιδιά τους από τα μαθήματα, με αίτημα να καλυφθούν οι τρεις κενές θέσεις δασκάλων, για τη Γ΄ τάξη, την τάξη ένταξης (για τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες) και για την τάξη υποδοχής (για τα παιδιά που δεν ξέρουν ελληνικά). Οι γονείς διεκδίκησαν, δηλαδή, το αυτονόητο! Η απόφαση αυτή των γονιών ήταν συλλογική. Από τους 150 γονείς του σχολείου, που οι περισσότεροι από αυτούς είναι εργαζόμενοι, 70-80 περίπου καθημερινά συμμετείχαν στις συνελεύσεις, έφτιαχναν πανό και αφίσες και οργάνωναν τις δράσεις της επόμενης μέρας. Έκαναν πορείες, συγκεντρώσεις, συμβολική κατάληψη του ΠΥΣΠΕ, πορεία και παράσταση στο Δημαρχείο, στον περιφερειάρχη, μαζί με τα παιδιά και τους δασκάλους του σχολείου. Ο Σύλλογος διδασκόντων του σχολείου και ο τοπικός Σύλλογος Δασκάλων Κερατσινίου και Περάματος συμμετείχε στις κινητοποιήσεις των γονιών, στις πορείες, στην οικονομική ενίσχυση των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν στο σχολείο στη διάρκεια της αποχής. Το σχολείο, τις ημέρες της αποχής, δεν είχε κλείσει. Οι δάσκαλοι του σχολείου, στηρίζοντας τις αποφάσεις και τις κινητοποιήσεις των γονιών, συμμετείχαν με το δικό τους τρόπο. Μαζί με τα παιδιά έκαναν στην αυλή ή μέσα στο σχολείο εναλλακτικά μαθήματα, έπαιζαν παιχνίδια, ζωγράφιζαν, τραγουδούσαν, βοηθούσαν στα πανό και στις αφίσες. Με αφορμή ένα λογοτεχνικό κείμενο με τίτλο “Ένα δάκρυ για τον μπαρμπα-Τζίμη”, από το παλιό βιβλίο της Γλώσσας της Ε’ τάξης, τα μεγαλύτερα παιδιά απόλαυσαν τη λογοτεχνία, κάτι που λείπει από τα καινούρια βιβλία της Γλώσσας, διδάχτηκαν γραμματική και συντακτικό, ασκήθηκαν στο γραπτό και προφορικό λόγο. Μέσα από τις περιπέτειες ενός Έλληνα μετανάστη στην Αμερική, στις αρχές του 20ού αιώνα, τα παιδιά έμαθαν για τους αγώνες της Εργατικής Πρωτομαγιάς το 1886 στο Σικάγο, για τους αγώνες και την καθιέρωση του οκτάωρου, για τους αγώνες των Ελλήνων εργατών το Μάη του 1936, για τον “Επιτάφιο” του Γ. Ρίτσου, για τους αγώνες των δασκάλων τους την περσινή χρονιά, για τον αγώνα του δικού τους σχολείου. Το σχολείο για τα παιδιά και τους δασκάλους τις μέρες της αποχής ήταν γεμάτο ζωντάνια, δημιουργικότατα, πραγματικά “ανοιχτό στη ζωή”. Άλλωστε, αυτό δεν διαφημίζουν οι σύμβουλοι και οι αρμόδιοι του ΥΠΕΠΘ για το νέο σχολείο;

Η αποχή από τα μαθήματα κράτησε 10 μέρες. Αρχικά οι γονείς ήταν διστακτικοί και ίσως λίγο φοβισμένοι, στη συνέχεια όμως, ενωμένοι και μαχητικοί, διεκδίκησαν μέχρι τέλους τη λύση στα αιτήματά τους. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους πρόσθεσαν και νέο αίτημα προς το Δήμο Κερατσινίου αυτή τη φορά. Να δώσει ο Δήμος Κερατσινίου τα 420.000 ευρώ που χρωστάει στα σχολεία της περιοχής. Οι Σύλλογοι Δασκάλων του Πειραιά, του Περάματος και του Κερατσινίου πραγματοποίησαν πορείες και συγκεντρώσεις στο ΠΥΣΠΕ Πειραιά. Γονείς και δάσκαλοι κατάφεραν, τελικά, να νικήσουν, κατάφεραν με τις κινητοποιήσεις τους να αναγκάσουν το υπουργείο να στείλει άμεσα και τους τρεις δασκάλους που έλειπαν.

Το πιο σημαντικό όμως στοιχείο στην κινητοποίηση αυτή, όπως μας καταθέτει ένας από τους δασκάλους του σχολείου, ο Στέλιος Φωκιανός, ήταν η ενότητα που αναπτύχθηκε μεταξύ των γονιών. Οι διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις και οι διαφωνίες δεν στάθηκαν εμπόδιο στο να αναπτυχθεί μια ενότητα και μια δράση πάνω στα προβλήματα που υπήρχαν στο σχολείο των παιδιών τους. Το συγκινητικό στην ιστορία αυτή, προσθέτει ο Σ. Φωκιανός, ήταν ότι οι γονείς των παιδιών που δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα ως προς την έλλειψη δασκάλων, είτε γιατί η τάξη τους είχε δάσκαλο είτε γιατί δεν χρειάζονταν κάποια ιδιαίτερη βοήθεια τα παιδιά τους (π.χ. ενισχυτική διδασκαλία), ήταν το ίδιο αποφασισμένοι και ανυποχώρητοι. Τις τελευταίες μέρες της αποχής, όταν η διοίκηση προσπάθησε να κατηγορήσει και να ασκήσει πιέσεις στους δασκάλους του σχολείου, θεωρώντας τους υπεύθυνους για τον ξεσηκωμό, οι γονείς, για να τους καλύψουν, μετέτρεψαν την αποχή σε κατάληψη.

Πέρυσι, με τη μεγάλη απεργία στα δημοτικά σχολεία, είχε δημιουργηθεί μια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ γονιών και δασκάλων. Φέτος, η σχέση αυτή αναβαθμίστηκε, μπήκαν οι γονείς μπροστά και οι δάσκαλοι τους συμπαραστάθηκαν ενεργά και δυναμικά. Το σχολείο σήμερα παραμένει γεμάτο πανό και συνθήματα που το περιεχόμενό τους έχει ουσία. Οι γονείς έχουν χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης και ενότητας μεταξύ τους και με τους δασκάλους του σχολείου, και το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι τα έχουν καταφέρει.

Η κινητοποίηση αυτή, όμως, μπορεί και πρέπει να διδάξει και την εκπαιδευτική αριστερά. Η αντιμετώπιση των αδιεξόδων που συσσωρεύονται από την αποδόμηση και τη διάλυση του δημόσιου σχολείου δεν απαντιέται με τον “κλασικό” συνδικαλισμό που γνωρίζουμε. Οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να πρωτοστατήσουν στην οικοδόμηση μιας ενότητας μεταξύ γονιών – μαθητών – δασκάλων για την υπεράσπιση ενός πραγματικά δημόσιου και δωρεάν σχολείου. Και σε έναν τέτοιο προσανατολισμό το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να κάνει περισσότερα.

Κολόζη Μαρία,
δασκάλα, Αθήνα