Η γενικόλογη έκθεση ιδεών που σαν μαθητής λυκείου ανέπτυξε ο κ.Καραμανλής κατά τις προγραμματικές του δηλώσεις, κρύβει ορισμένες επίπονες αλήθειες:
Πρώτον την μετάφραση των 365.000 λιγότερων ψήφων σε «απαίτηση» του λαού να προχωρήσουν πιο γρήγορα οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.
Δεύτερον την αλλαγή του εκλογικού νόμου σε ακόμη πιο καλπονοθευτικό σύστημα που αφού «θα ενισχύει την κυβερνητική σταθερότητα» – δηλαδή το πρώτο κόμμα, αναγκαστικά θα θίγει την αναλογικότητα, δηλαδή τα μικρότερα κόμματα.
Τρίτον την εμμονή στη Συνταγματική Αναθεώρηση, παρόλο που αυτή στάλθηκε στο καλάθι των αχρήστων από το κίνημα της νεολαίας ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Τέταρτον την ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος με μοχλό την «ενοποίηση ταμείων και κλάδων» (η εμπειρία δείχνει προς τα κάτω), την «αναδιάρθρωση των ασφαλιστικών φορέων» (η εμπειρία δείχνει με μείωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων), τον «επανακαθορισμό» (δηλαδή τη μείωση) των βαρέων και ανθυγιεινών, τα «κίνητρα για παραμονή στην αγορά εργασίας πέρα από τα όρια της συνταξιοδότησης» (δηλαδή τις συντάξεις πείνας). Κατά τα άλλα ο κ.Πρωθυπουργός θα συνεχίσει όπως δήλωσε την «πετυχημένη» του πολιτική στην αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής (με προκλητικό χάρισμα χρεών στην εργοδοσία) και στην αξιοποίηση της περιουσίας των ταμείων (με την υφαρπαγή των αποθεματικών από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, τα ομόλογα και τις βαλίτσες με το πολιτικό χρήμα).
Κατά τα άλλα η αερολογία περί διαλόγου, συνεννόησης, σύνθεσης, είναι κοροϊδία όταν η πολιτική ατζέντα είναι προαποφασισμένη σύμφωνα με τις επιθυμίες του μεγάλου κεφαλαίου και των κερδοσκοπικών διεθνών ομίλων.