Το σκηνικό ίδιο και φέτος στην Πρωτομαγιά, “κάθε πλατεία και συγκέντρωση”. Οι εργαζόμενοι τίμησαν τους αιώνες αγώνων και θυσιών διασπασμένα, όπως συμβαίνει εδώ και αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Στις συνθήκες της κρίσης και της πιο βάρβαρης επίθεσης που απειλεί να αποξηλώσει και τα τελευταία εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα, η Αθήνα (και στον ένα ή άλλο βαθμό και άλλες πόλεις) είχε να επιδείξει τέσσερις πρωτομαγιάτικες εστίες: Κλαυθμώνος (Εργατικό Κέντρο Αθήνας, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ), Σύνταγμα (ΚΚΕ), Μουσείο (εξωκοινοβουλευτικός χώρος), πλ. Βικτωρίας (αναρχικός χώρος), συγκέντρωσαν αθροιστικά αρκετές χιλιάδες κόσμου.
Χαρακτηριστικό του φετινού γιορτασμού ήταν η “απόδραση” των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Η ανώτατη συνδικαλιστική ηγεσία έχει επιλέξει από καιρό να απαντήσει με… χαρακτηριστική αδράνεια στα διογκούμενα προβλήματα των εργαζομένων, και συνεπώς δεν ήταν και τόσο μεγάλη έκπληξη η μηδενική κινητοποίηση και η μετατροπή της συγκέντρωσης σε συναυλία.
Στις συγκεντρώσεις της φετινής Πρωτομαγιάς υπήρξε έντονο το πολιτικό στοιχείο, απόρροια της κινητοποίησης των οργανώσεων και κομμάτων της Αριστεράς, που έδωσαν τον τόνο στις συγκεντρώσεις και τις πορείες. Κι αυτό σε αντίθεση με τη συνδικαλιστική ηγεσία, που στην Αθήνα προέταξε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά να μη γίνει πορεία. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν να πραγματοποιήσουν πορεία προς τα γραφεία του ΣΕΒ δείχνοντας την αντίθεσή τους στο μοντέλο “ομιλίες – συναυλία – τέλος”. Κατά τα λοιπά, θα πρέπει να τονιστεί ότι στη συγκέντρωση των συνδικάτων οι ομιλητές αυτή τη φορά προέρχονταν από επιμέρους χώρους και δεν ήταν ακριβώς οι δεκάρικοι που άλλες χρονιές έβγαζαν οι… ηγέτες της εργατικής τάξης οι οποίοι κρύφτηκαν “δια τον φόβον των… εργαζομένων”. Χαρακτηριστική ήταν η αποστροφή ενός από τους ομιλητές, που ανέφερε ότι “εμείς είμαστε με τους συνδικαλιστές που κλειδώνουν τους διευθυντές στα γραφεία τους κι όχι με τους συνδικαλιστές που διακηρύσσουν την εργασιακή ειρήνη”. Ιδιαίτερο στοιχείο επίσης στη συγκέντρωση της Κλαυθμώνος ήταν φέτος η παρουσία μεταναστών, σε μαζικά και ζωντανά μπλοκ. Συνολικά, πάντως, οι δεκαετίες διαχείρισης της εργατικής Πρωτομαγιάς από επαγγελματίες συνδικαλιστές καριέρας που μια φορά το χρόνο βγάζουν από τη ναφθαλίνη τους αγωνιστικούς λόγους τους και τις υπόλοιπες 364 μέρες αφιερώνονται στο διάλογο και τη συνεννόηση με την κυβέρνηση και την εργοδοσία, έχει απαξιώσει στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων, ιδίως των νεότερων γενιών, το σύμβολο της Πρωτομαγιάς. Σήμερα, που περνάμε σε εποχές όπου γίνονται όλο και περισσότερο επίκαιρα ακόμη και τα αιτήματα που είχαν οι εργαζόμενοι 150 χρόνια πριν, γίνεται επιτακτική η ανάγκη να δοθεί ώθηση σε ένα νέο κύμα συνδικαλισμού, ταξικού, αγωνιστικού, που θα επιχειρεί να ξεπεράσει τις ηγεσίες, να ενώσει τους εργαζόμενους, να τους οργανώσει, να εμπνεύσει αγώνες, να καταφέρει νίκες. Μπροστά σε αυτό το στόχο φαίνονται πολύ μικροί οι μεγάλοι συνδικαλιστές μας.
Χ.Π.